رحمان علی، برادر محمد علی کلی، دار فانی را وداع گفت. این ورزشکار افسانه‌ای و برادر کوچکتر محمد علی دیروز در سن ۸۲ سالگی درگذشت. رحمان در آخرین هفته‌های زندگی خود در یک مرکز مراقبتی در شهر لویی‌ویل در کنتاکی، زادگاه خود، به سر می‌برد.
هانا، دختر محمد علی، متن تأثیرگذاری نوشت که در آن آمده:
با عشق و یاد برای عمویم راک
امروز آخرین عضو زنده از خانواده نزدیک پدرم به آسمان بازگشت. عمویم، که با محبت «راک» نامیده می‌شد، روحی مهربان و لطیف داشت و قلبی به وسعت جهان. او همانند پدرم، همان درخشش خاص را در چشمانش داشت… همان نور، همان شیطنت، همان محبت.
آن‌ها در تمام عمرشان به یکدیگر بسیار نزدیک بودند؛ برادران خونی، اما دوستان انتخابی. حتی از کودکی، پیوندشان فوق‌العاده بود. پدرم برادرش را مثل فرزند خودش دوست داشت.
الان می‌توانم تصور کنم که آن‌ها دوباره در بهشت گرد هم آمده‌اند… و با دسته جاروهایی که از کمد مادربزرگ و پدربزرگ‌شان برمی‌داشتند، بازی گاوچران و سرخپوست‌ها می‌کنند. پدرم همیشه اصرار داشت که نقش گاوچران را بازی کند و راک نقش سرخپوست‌ها را.
یا شاید آن‌ها دوباره به یکی از بازی‌های محبوبشان برگشته‌اند؛ جایی که پدر، راک را قانع می‌کرد تا سنگ‌های واقعی به سمتش پرت کند تا سرعتش را با جاخالی دادن از آن‌ها ثابت کند. هر کاری که آن‌ها آن بالا انجام می‌دهند، می‌دانم پر از شادی، خنده و همان نوع محبت برادری است که خانواده ما را شکل داده است.
عمو راک قلبی از طلا داشت. هیچ‌وقت نیازی به قرار گرفتن در مرکز توجه نداشت و من معتقدم اکنون از آن بالا، او و پدرم بخشی از چیزی بزرگ‌تر، زیباتر و هدفمندتر هستند؛ چیزی که برای شفا دادن این جهان ناقص ساخته شده است.
خدا رحمتت کند، عمو راک. دلتنگت خواهیم شد و همیشه دوستت خواهیم داشت. و وقتی نوبت من برسد، امیدوارم تو و پدرم هر دو آنجا باشید و به من خوش‌آمد بگویید.
دوون هولت، رئیس مرکز محمد علی، افزود:
داستان محمد بدون ذکر رحمان کامل نمی‌شود. او یکی از حامیان محمد در طول دوران حرفه‌ای‌اش بود و رابطه‌شان بهترین نمونه از معنای واقعی برادری و پشتیبانی بی‌دریغ است.
رحمان، که با نام رودُلف آرنت کلِی به دنیا آمده بود، خودش نیز از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۲ به صورت حرفه‌ای در ورزش بوکس فعالیت می‌کرد. رحمان پس از کسب ۱۴ پیروزی، ۳ شکست و ۱ تساوی، دوران حرفه‌ای خود در دسته سنگین‌وزن به پایان رساند. رحمان دستکش‌ها خود را کنار گذاشت تا تمرکز خود را به حمایت از برادر معطوف کند؛ آن‌ها به طور مرتب با هم تمرین می‌کردند.
بعد از درگذشت محمد در سال ۲۰۱۶، رحمان وقت خود را وقف حفظ و نگهداری از یاد و خاطره او کرد و از طریق مرکز محمد علی، با جوانان جامعه صحبت می‌کرد. رحمان همچنین دو کتاب درباره زندگی شگفت‌انگیز خود در کنار برادر عزیزش نوشت.
بدون نظر