فوتبال یک ورزش تیمی است که به‌شدت ارزش بخشیدن به فوتبالیست‌ها را می‌پسندد. سرنوشت هیچ مسابقه‌ای با حضور ۲۲ ورزشکار که با تمام توان در زمینی به این بزرگی می‌دوند، نمی‌تواند چنین انحصاری توسط یک بازیکن تعیین شود. با این حال، در پایان تقریباً هر بازی در سراسر جهان، یک نفر جایزه «بهترین بازیکن زمین» را دریافت می‌کند.
در طول سال‌ها، جوایز عجیبی به برندگان این عنوان اهدا شده است؛ از بازی‌های ویدئویی و بسته‌های اینترنت موبایل گرفته تا حتی یک مرغ زنده! انتخاب این بازیکن ستاره در گذشته به عهده هواداران، خبرنگاران و مفسران گذاشته میشد. اما با بررسی مجموعه‌ای از داده‌های آماری هر مسابقه، وبسایت WhoScored انتخابی تحلیلی‌تر برای بهترین بازیکن زمین ارائه می‌دهد.
اگرچه این روش یک روش علمی دقیق نیست، اما رویکردی منحصربه‌فرد برای رتبه‌بندی برخی از بهترین بازیکنان جهان به شمار می‌رود. در ادامه نگاهی دقیق‌تر داریم به بازیکنانی که همواره توانسته‌اند از میان دیگران متمایز باشند.
نکته: تنها رقابت‌های باشگاهی معتبر و تورنمنت‌های بزرگ بین‌المللی در نظر گرفته شده است.
۱۰. نیمار
۸۹ جایزه
حتی پس از پایان دوران بازی‌اش در اروپا، نیمار بدون شک همیشه به عنوان منبعی برای لذت بردن از فوتبال به یاد آورده خواهد شد؛ چه در دوران حضورش در بارسلونا و چه در پاری‌سن‌ژرمن. این ستاره برزیلی گاهی دست‌کم گرفته می‌شود و البته یکی از قربانیان مقایسه‌های مداوم با لیونل مسی و کریستیانو رونالدو به شمار می‌آید.
هواداران لیگ‌های بزرگ اغلب کیفیت فوتبال در لیگ یک فرانسه را زیر سؤال می‌برند و حضور نیمار در پی‌اس‌جی از سال ۲۰۱۷ ممکن است به او مزیتی در این رقابت داده باشد. با این حال، فارغ از کیفیت لیگ، هیچ شکی وجود ندارد که این ستاره برزیلی با مهارت‌های فوق‌العاده و گل‌های تماشایی‌اش لذتی ناب به تماشاگران بخشیده است. همین موضوع درباره دوران حضورش در اسپانیا نیز صدق می‌کند؛ زمانی که بخشی از سه‌گانه نمادین MSN بود.
۹. کوین دی‌بروینه
۹۲ جایزه
به شکلی قابل انتظار، دوران دی‌بروینه در منچسترسیتی پرثمرترین بخش دوران حرفه‌ای اوست که در آن بیشترین تعداد جایزه بهترین بازیکن زمین را به دست آورده است. دی‌بروینه در دوران سلطه سیتی بر لیگ برتر زیر نظر پپ گواردیولا، درست در مرکز تیم بی‌نقص منچسترسیتی قرار داشت. حتی در حالی که برای بهترین تیم جهان بازی می‌کرد، این هافبک بلژیکی همواره از هم‌تیمی‌هایش درخشان‌تر و بهتر ظاهر میشد.
همه چیز روزی به پایان می‌رسد؛ همان‌طور که دی‌بروینه پس از ۱۰ سال حضور در منچسترسیتی، در تابستان ۲۰۲۵ این باشگاه را ترک کرد و به ناپولی پیوست. او همچنان در سطحی بسیار بالا بازی می‌کند و بدون شک در فصل‌های آینده تعداد جوایز بهترین بازیکن زمین خود را افزایش خواهد داد، حتی در سری آ.
۸. کیلیان امباپه
۹۷ جایزه
در سال ۲۰۱۸، لوئیس کامپوس با لحنی هشدارامیز گفت: «امباپه حتی در ۶۰ درصد از توانایی‌هایش، یکی از بهترین بازیکنان جهان است. تصور کنید وقتی به ۱۰۰ درصد برسد… فوق‌العاده خواهد بود.» کمتر کسی می‌تواند با نتیجه‌گیری این مدیر ورزشی که در موناکو و پاری‌سن‌ژرمن با پدیده فرانسوی کار کرده بود، مخالفت کند.
امباپه تقریباً در یک‌چهارم بازی‌هایی که انجام داده، عنوان بهترین بازیکن زمین را بدست آورده است. کاپیتان تیم ملی فرانسه برای رسیدن به سطح لیونل مسی و کریستیانو رونالدو باید این نسبت را بیشتر کند؛ هرچند خودش به‌خوبی می‌داند چنین جاه‌طلبی بیهوده است. این مهاجم جوان زمانی با اعتراف به این واقعیت گفته بود: «کسی با این بازیکنان قابل مقایسه نیست؛ آن‌ها تمام قوانین آماری را شکسته‌اند.»
۷. آنتوان گریزمان
۹۸ جایزه
گریزمان در لالیگا برای سه باشگاه مختلف بازی کرده اما کارش را به‌عنوان وینگر در رئال سوسیداد آغاز کرد. عملکرد قابل توجهش در این تیم باعث شد به اتلتیکومادرید برود، پیش از آنکه در سال ۲۰۱۹ تصمیم غافلگیرکننده‌ی پیوستن به بارسلونا را بگیرد. در کاتالونیا اما ستاره فرانسوی دچار افت شده و در ۹۰ بازی تنها ۵ بار بهترین بازیکن زمین شد.
با این حال، این مهاجم پرتلاش فرانسوی در اتلتیکو همیشه مورد تحسین دیه‌گو سیمئونه بود؛ مربی آرژانتینی که سخت در تلاش بود او را از بارسا به تیم خود بازگرداند. گریزمان با قدرت فرم گذشته‌اش را بازیافته و در ژانویه ۲۰۲۴ تبدیل به بهترین گلزن تاریخ اتلتیکو شد.
۶. ادن هازارد
۹۸ جایزه
با وجود چهار سال کابوس‌وار در رئال مادرید، جایی که مصدومیت‌ها و مشکلات آمادگی بدنی فرصت بازی او را به شدت کاهش داد، هازارد بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۳ نزدیک به صد بار عنوان بهترین بازیکن زمین را کسب کرد.
او در سال ۲۰۱۲، پس از درخشش در لیل، گزینه‌ی بسیاری از بهترین تیم‌های اروپایی بود. هازارد در نهایت چلسی، قهرمان وقت اروپا را انتخاب کرد و به یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ این باشگاه تبدیل شد.
محبوبیت هازارد در میان هواداران چلسی همچنان مانند گذشته است، اما او هرگز بعد از ترک استمفورد بریج در سال ۲۰۱۹ آن بازیکن سابق نشد؛ موضوعی که حضورش در این فهرست را حتی چشمگیرتر می‌کند. هازارد در طول چهار فصل حضورش در اسپانیا تنها دو بار بهترین بازیکن زمین شد و اکنون بیش از دو سال از کناره‌گیری‌اش از دنیای فوتبال می‌گذرد.
۵. رابرت لواندوفسکی
۱۰۸ جایزه
آمار خیره‌کننده افتخارات فردی لواندوفسکی تا حد زیادی به‌دلیل حضور طولانی‌مدتش در تیم فوق‌العاده قدرتمند بایرن مونیخ بود. با این حال، او همچنان باید عملکرد درخشانی ارائه می‌داد و این کار را با به ثمر رساندن ۳۴۴ گل در دوران حضورش در این باشگاه به بهترین شکل انجام داد.
شروع موفقش در بارسلونا با قهرمانی در لالیگا در فصل ۲۰۲۲/۲۳ نیز به بهبود کارنامه این ستاره لهستانی کمک کرد؛ چرا که مهاجم لهستانی در تیم جدیدش همان روند گذشته را ادامه داد. با این وجود، بعد از جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، نشانه‌هایی از افت در بازی لواندوفسکی مشاهده شد. او در سپتامبر ۲۰۲۳ گفت: «قبل از آمدن به بارسلونا، کمی شبیه یک ماشین گلزنی بودم. اینجا کمی بیشتر “انسان” شده‌ام.»
۴. هری کین
۱۱۵ جایزه
این ماشین گلزنی انگلیسی در بیش از یک‌پنجم بازی‌های دوران حرفه‌ای‌اش بهترین بازیکن زمین بوده است. دومین گلزن برتر تاریخ لیگ برتر انگلیس به‌خوبی با زندگی در بوندسلیگا و حضور در بایرن مونیخ وفق پیدا کرده است. کین توانست در آلمان قهرمانی بوندسلیگا، عنوان بهترین گلزن فصل و ده‌ها جایزه بهترین بازیکن زمین را به دست آورد.
توماس توخل در تابستان ۲۰۲۳ برای انتقال کاپیتان تیم ملی انگلیس به بایرن پافشاری کرد و خیلی زود مجذوب مهاجم فداکار خود شد. توخل درباره کین گفت: «او فقط برای گل زدن بازی نمی‌کند، اما گل‌ها خودشان سراغش می‌آیند.»
۳. زلاتان ابراهیموویچ
۱۱۶ جایزه
ابراهیموویچ در اوج دوران حرفه‌ایش برای پنج باشگاه مختلف بازی کرد، از جمله دو دوره جداگانه در آ.ث. میلان. شگفت‌آور اینکه او در هیچ‌یک از تیم‌ها، به‌جز دوران حضورش در تیم بارسلونای پپ گواردیولا، ناکام نبود.
زلاتان همراه با کاتالان‌ها قهرمان لالیگا شد، اما تنها یک فصل در این تیم دوام آورد. او طی آن مدت تنها چهار بار بهترین بازیکن زمین شد و در نهایت با مربی‌اش دچار اختلاف شد؛ کسی که زلاتان با طعنه او را «فیلسوف» می‌نامید.
اگر آمار پنج سال زودتر آغاز میشد، بدون شک تعداد جوایز بهترین بازیکن زمینی که زلاتان ابراهیموویچ کسب کرده، بسیار بیشتر از این عدد چشمگیر فعلی بود. ستاره بودن در تیم‌هایی چون پاری‌سن‌ژرمن، آ.ث. میلان، منچستریونایتد و ال‌ای گالکسی کار آسانی نیست، اما برای کسی که خودش را «خدا» می‌نامید، چندان کار سختی نبود.
۲. کریستیانو رونالدو
۱۷۴ جایزه
واقعاً شگفت‌آور است که رونالدو با وجود کسب عنوان بهترین بازیکن زمین در نزدیک به ۳۰ درصد از بازی‌هایش، در صدر این فهرست قرار ندارد. البته حدس زدن نفر اول کار سختی نیست، اما همین عدد ۱۷۴ به‌خودی‌خود حیرت‌انگیز است.
اولین دوره‌ی حضور رونالدو در منچستریونایتد که طی آن با درخشش خود هواداران را شگفت‌زده کرد، در این آمار لحاظ نشده؛ چون مربوط به پیش از انتقال ستاره پرتغالی به رئال مادرید در سال ۲۰۰۹ بود. همین نکته نشان می‌دهد که آمار کلی دوران حرفه‌ای او بسیار بالاتر از این عدد خواهد بود. برای مردی که همیشه می‌خواهد در همه‌چیز بهترین باشد، این یک دلخوشی کوچک نیست؛ هرچند کمال‌گرای پرتغالی حتی از چنین آمارهای جزئی هم راضی نمی‌شود.
۱. لیونل مسی
۳۴۱ جایزه
باورنکردنی! لیونل مسی از سال ۲۰۰۹ تاکنون در بیش از نیمی از بازی‌هایش عنوان بهترین بازیکن زمین را کسب کرده؛ یعنی بیش از ۶۰۰ مسابقه. باشگاه بارسلونا بهترین دوران این جادوگر کوچک را در اختیار داشت، اما اینتر میامی نیز نسخه‌ای بسیار درخشان از او را به خود دیده است. دوران حضور مسی در نیوکمپ در سطحی بود که هواداران فوتبال این نسل هیچ‌گاه چیزی شبیه به آن ندیده‌اند و بعید است که ببینند.
این آمار شاید برتری مسی را در جدال همیشگی با رونالدو بیشتر کند؛ چرا که اختلاف فاحش بوده و مسی نزدیک به دو برابر رقیب پرتغالی‌اش جایزه بهترین بازیکن زمین را برده است. جای تعجب ندارد که مسی، که بسیاری او را بزرگ‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال می‌دانند، در صدر این فهرست قرار بگیرد، اما اختلاف برتری‌اش با نفرات بالاتر واقعاً حیرت‌آور است.
بحث پلتفرم های جاسوسی الکترونیکی خیلی مهمه. ما حتی یک پلتفرم نداریم. فقط کراسوخای روسی داریم که زمینی هست و اصلا زمینی و برای جبهه با نبرد محدود هست.
در حالی که اردن بستر اصلی برای جاسوسی سیگینت و الکترونیکی از کشور هست. تو جنگ ۱۲ روزه هم فرانسه عامل و کارگذار اصلی تو اردن برای جاسوسی بود. حالا ببین چه پلتفرم زمینی گسترده ایی تو اردن زدن. یعنی پلتفرم هایی که اندازه ی دیشهاش مثلا ۲۰ متر هست و قشنگ طی جنگ ۱۲ روزه جاسوسی میکردن. ۲ تا ماهواره ی با تکنولوژی قرن عتیق هم داشتیم که قبل جنگ ۱۲ روزه بهش دستورهای ناخواسته داده شد و بعدم از کار افتادن. حالا نمیگن هک شدن. اسراعیل ناخواسته به ماهواره ها دستور دادن.
تو این موضوع که میشه گفت ستون فقرات تمام ساختار دفاعی و جنگی مملکت هست (مثل مغز و اعصاب بدن) ابتدا باید تمام سازمانهای اطلاعاتی یکجا و ادغام بشن. چون ما هزینه ی امریکا و چین رو نداریم. ساختار اطلاعاتی باید داخلی و خارجی تقسیم بشه. هرکی بر اساس تجربه که فعلا داره به یکی از اینا بره. یک بخش بزرگ جاسوسی الکترونیک تشکیل بشه. تمام اطلاعات این بخش از ۴ پلتفرم فضایی زمینی دریایی و هوایی تغذیه و ارائه بشه.
دانشکده ی مخصوص اطلاعات الکترونیک برای توسعه ی ابزارالات ارتباطی بومی با لینکهای بومی ایجاد بشه. شما یادتون نره روسیه لینک ها رو قبلا فاش کرده. و الانم از تایوان پلتفرم های منبع باز گرفتن که همونو روی دستگاه های ارتباطی نصب کردن که تو رزمایشها هم معلومه. و یکی از دلایلی که این همه تاخیر داریم تو بعد عملیاتی همین اطلاعات هست. که سیستم ارتباطی مثل بیسیم و لینک و ایستگاه های رله ی بومی نداریم. یا قدیمی و شوروی و چینیه یا بومی و باطن تایوانی. این دانشکده باید طی ۲ سال لینک بومی (با رمزنگاری روز) بسازه. فقط چیپ و ای سی و بورد ها رو وارد کنه ولی همه چی و ساخت و مونتاژ باید بومی باشه. تو زیردریایی های کلاس کیلو که از شوروی خریدیم توش ردیاب و دستگاه فرستنده کار گذاشته بودن که هرچی میشد رو میفرستاد مسکو. لابد اسراعیلم کشفش کرده و شنود میکرده. حالا اون دستگاه چقدر بود؟ اندازه ی یک لیوان. مستطیل شکل بود که تو اون زیردریایی به اون بزرگی اصلا گمه. کسی نمیفهمه.
وقتی اینها ساخته شد باید ۸ تا ماهواره ی جاسوسی و ۴ تا ایستگاه زمینی شنود الکترونیک و سیگنال ایجاد بشه تو هرچهار گوشه مملکت و تمام سیگنالهایی که رد میشه و میاد رو بتونه شنود کنه. پاکستان داره ما نداریم
2 تا کشتی مخصوص هم ساخته بشه . پاکستان داره ما نداریم.
4 تا هم هواپیمای سیگینت هوایی. پاکستان داره ما نداریم.
پاکستان وقتی تونسته با اون بی پولیش, قطعا ما هم میتونیم.
بحث پلتفرم های جاسوسی الکترونیکی خیلی مهمه. ما حتی یک پلتفرم نداریم. فقط کراسوخای روسی داریم که زمینی هست و اصلا زمینی و برای جبهه با نبرد محدود هست.
در حالی که اردن بستر اصلی برای جاسوسی سیگینت و الکترونیکی از کشور هست. تو جنگ ۱۲ روزه هم فرانسه عامل و کارگذار اصلی تو اردن برای جاسوسی بود. حالا ببین چه پلتفرم زمینی گسترده ایی تو اردن زدن. یعنی پلتفرم هایی که اندازه ی دیشهاش مثلا ۲۰ متر هست و قشنگ طی جنگ ۱۲ روزه جاسوسی میکردن. ۲ تا ماهواره ی با تکنولوژی قرن عتیق هم داشتیم که قبل جنگ ۱۲ روزه بهش دستورهای ناخواسته داده شد و بعدم از کار افتادن. حالا نمیگن هک شدن. اسراعیل ناخواسته به ماهواره ها دستور دادن.
تو این موضوع که میشه گفت ستون فقرات تمام ساختار دفاعی و جنگی مملکت هست (مثل مغز و اعصاب بدن) ابتدا باید تمام سازمانهای اطلاعاتی یکجا و ادغام بشن. چون ما هزینه ی امریکا و چین رو نداریم. ساختار اطلاعاتی باید داخلی و خارجی تقسیم بشه. هرکی بر اساس تجربه که فعلا داره به یکی از اینا بره. یک بخش بزرگ جاسوسی الکترونیک تشکیل بشه. تمام اطلاعات این بخش از ۴ پلتفرم فضایی زمینی دریایی و هوایی تغذیه و ارائه بشه.
دانشکده ی مخصوص اطلاعات الکترونیک برای توسعه ی ابزارالات ارتباطی بومی با لینکهای بومی ایجاد بشه. شما یادتون نره روسیه لینک ها رو قبلا فاش کرده. و الانم از تایوان پلتفرم های منبع باز گرفتن که همونو روی دستگاه های ارتباطی نصب کردن که تو رزمایشها هم معلومه. و یکی از دلایلی که این همه تاخیر داریم تو بعد عملیاتی همین اطلاعات هست. که سیستم ارتباطی مثل بیسیم و لینک و ایستگاه های رله ی بومی نداریم. یا قدیمی و شوروی و چینیه یا بومی و باطن تایوانی. این دانشکده باید طی ۲ سال لینک بومی (با رمزنگاری روز) بسازه. فقط چیپ و ای سی و بورد ها رو وارد کنه ولی همه چی و ساخت و مونتاژ باید بومی باشه. تو زیردریایی های کلاس کیلو که از شوروی خریدیم توش ردیاب و دستگاه فرستنده کار گذاشته بودن که هرچی میشد رو میفرستاد مسکو. لابد اسراعیلم کشفش کرده و شنود میکرده. حالا اون دستگاه چقدر بود؟ اندازه ی یک لیوان. مستطیل شکل بود که تو اون زیردریایی به اون بزرگی اصلا گمه. کسی نمیفهمه.
وقتی اینها ساخته شد باید ۸ تا ماهواره ی جاسوسی و ۴ تا ایستگاه زمینی شنود الکترونیک و سیگنال ایجاد بشه تو هرچهار گوشه مملکت و تمام سیگنالهایی که رد میشه و میاد رو بتونه شنود کنه. پاکستان داره ما نداریم
2 تا کشتی مخصوص هم ساخته بشه . پاکستان داره ما نداریم.
4 تا هم هواپیمای سیگینت هوایی. پاکستان داره ما نداریم.
پاکستان وقتی تونسته با اون بی پولیش, قطعا ما هم میتونیم.