جو باگنر، بوکسور بریتانیایی با چهره‌ای شبیه ستاره‌های سینما و اراده‌ای آهنین برای رسیدن به قهرمانی جهان، می‌توانست به یک افسانه واقعی در تاریخ بوکس تبدیل شود. او که در سن ۷۵ سالگی درگذشت، تنها مبارزی بود که توانست دو بار تمام راندها را مقابل محمد علی کلی دوام بیاورد.
جو باگنر پس از تحمل ۱۳ شکست، سرانجام در سال ۱۹۹۸ و در سن ۴۸ سالگی توانست به عنوان قهرمان سنگین‌وزن جهان دست پیدا کند. با این حال، این بوکسور محافظه‌کار در سال ۱۹۷۱ وقتی هنری کوپر محبوب را شکست داد، در لندن از او انتقاد کرده و هو شد و در سال ۱۹۸۷ وقتی فرانک برونو او را شکست داد، مورد تمسخر قرار گرفت. برخلاف این دو رقیب، باگنر در خارج از رینگ هرگز شخصیت مهربانی نداشت. این غول ۱۹۴ سانتی‌متری، ملودی همسر اولش را کتک می‌زد، از پرداخت نفقه به دخترش ایمی-جین بروم طفره می‌رفت و در نهایت نیز ورشکسته شد.
باگنر همیشه جنجالی بود. او درباره‌ی راسل کرو، بازیگر مشهور، گفته بود که «مشتش مثل مشت دخترها بود» و قاضی را که به نفع همسرش ملودی رأی داده بود، «پیرمرد الکلی» خطاب کرده بود. او شخصیتی متفاوت و برجسته داشت و هنگام تبلیغ برای یکی از مبارزاتش، نقش «آدم بد» را بازی کرد. فرانک برونو می‌گوید، بازی کردن در نقش ضدقهرمان ورزشی، واقعاً باعث جذب تماشاگر و درآمدزایی در گیشه می‌شد.
وقتی باگنر در شرایط نامساعد و با اضافه‌وزن مقابل برونو در وایت هارت لین لندن مبارزه کرد، این دیدار با استقبال زیاد تماشاگران روبه‌رو شد و جایزه‌ی مالی بزرگی برای یک مسابقه تماماً بریتانیایی فراهم کرد. دیشب، برونو در بزرگداشت رقیب سابقش گفت:
تازه خبر ناراحت‌کننده‌ی درگذشت جو را شنیدم.
او شخصیتی متفاوت و برجسته داشت و هنگام تبلیغات برای یکی از مبارزاتش نقش آدم بد را بازی کرد. درباره‌اش می‌گویند، او دوران طولانی و پرباری در بوکس داشت و با بسیاری از قهرمانان سنگین‌وزن مبارزه کرد. واقعا روز غم‌انگیزی برای دنیای بوکس بود.
جو در مجارستان به دنیا آمد و خانواده‌اش وقتی او شش ساله بود، از کشور کمونیستی خود فرار کردند. او هرگز پدرش را نشناخت. باگنر در کمبریج‌شر بزرگ و در دوران نوجوانی قهرمان ملی پرتاب دیسک شد.
جو بعد از اینکه اولین مبارزه حرفه‌ای خود را در سال ۱۹۶۷ باخت، در ۱۸ مبارزه بعدی خود به پیروزی رسید و در سال ۱۹۷۱، در سن ۲۱ سالگی، عناوین سنگین‌وزن بریتانیا، کشورهای مشترک‌المنافع و اروپا را از هنری کوپر گرفت. سال‌ها بعد، باگنر درباره آن مبارزه گفت:
هرگز از من نپرسیده بودند [که در مبارزه من و هنری چه کسی پیروز شد]، اما حالا صادقانه می‌توانم بگویم که فکر می‌کنم هنری برنده بود.
مبارزه نزدیک بود، اما به نظر من هنری کمی برنده شد. من هرگز نمی‌خواستم کسی باشم که ورزش حرفه‌ای هنری را تمام می‌کند. اصلاً نمی‌دانستم آخرین مبارزه او خواهد بود.
بزرگترین پشیمانی من این است که باعث شدم هنری نتواند حرفه‌اش را در اوج به پایان برساند.
در سال ۱۹۷۳، باگنر اولین فرصت خود برای مبارزه با محمد علی کلی، اسطوره تمام دوران‌ها، را پیدا کرد و ۱۲ راند دوام آورد. در همان سال، همین کار را مقابل جو فریزر هم انجام داد.
بزرگترین حسرت
رویکرد دفاعی باگنر باعث شد تا هر دو بار در مبارزه‌های خود با رأی داوران شکست بخورد. همین اتفاق در مبارزه با محمد علی در گرمای کوالالامپور در سال ۱۹۷۵ و پس از ۱۵ راند طاقت‌فرسا رخ داد. بعد از این مبارزه، علی به دلیل گرمازدگی راهی بیمارستان شد، اما جو آن‌قدر سرحال بود که توانست در استخر نوشیدنی بخورد. روزنامه The Sun او را «هرکول بی‌خطر» لقب داد و نویسنده دیگری نوشت که «او مثل یک مجسمه یونانی ساخته شده بود، اما با حرکات کمتر.»
اما دلیل خوبی وجود داشت که باگنر نمی‌خواست برای زدن ضربه نهایی به سمت حریفانش حمله‌ور شود: اُلریک رگیس، یکی از حریفان او، بعد از مبارزه بر اثر آسیب مغزی جان خود را از دست داد.
باگنر اعتراف کرد:
بارها فکر می‌کردم که ممکن است همان اتفاق دوباره رخ دهد و این باعث شد هنگام مشت زدن کمی محتاط‌تر باشم.
در مبارزه با جو فریزر، باگنر شجاعت خود را نشان داد و پس از افتادن روی زمین دوباره برخاست و تا پایان مبارزه با تمام توان مبارزه کرد. در سال ۱۹۷۶، او پس از شکستن انگشت و مغلوب شدن خود در مبارز با ران لیل، برای اولین بار بازنشستگی خود را اعلام نمود.
زندگی شخصی او در خارج از رینگ پر از مشکلات گسترده بود و ازدواجی تلخ و خشونت‌آمیز داشت. او در سن ۱۷ سالگی با ملودی، که تنها ۱۶ سال داشت، ازدواج کرد. این زوج صاحب سه فرزند به نام‌های جیمز، جو و ایمی شدند، اما باگنر اعتراف کرد که به خاطر اینکه همسر جوانش قبلاً با بیل، برادر جو رابطه داشته، «به شدت حسود و بدجنس» بوده است. او حتی درباره خشونت‌های خانوادگی خود ابایی نداشت و گفت:
از کتک زدن ملودی پشیمان نیستم.
شاید هیچ توجیهی نداشت، اما در طول ازدواج‌مان او را بارها کتک زده‌ام.
پس از ترک بوکس، او به کالیفرنیا مهاجرت کرد و در یکی از مهمانی‌های هالیوود که توسط جوآن کالینز برگزار شده بود، با مارلین، همسر دومش، آشنا شد. آن‌ها در نوامبر ۱۹۷۸ ازدواج کردند و به دنبال حرفه بازیگری رفتند و در فیلم‌هایی با بودجه کم مانند کلانترو گمشده فضایی (The Sheriff and the Satellite Kid) نقش‌آفرینی کردند.
فقط برای پول
در سال ۱۹۸۲، او تلاش کوتاهی برای بازگشت به دنیای بوکس در بریتانیا کرد، اما وقتی به خاطر عدم پرداخت نفقه به ملودی به دو ماه زندان تهدید شد، از این کار دست کشید. او در سال ۱۹۸۶ به کشور همسرش مارلین یعنی استرالیا مهاجرت کرد، تابعیت این کشور را گرفت و بار دیگر برای رسیدن به عنوان قهرمانی جهان تلاش کرد.
پیروزی‌های چشمگیر جو، او را به مبارزه‌ای با فرانک برونو در سال ۱۹۸۷ با جایزه ۲۵۰,۰۰۰ پوندی رساند؛ برنده این مسابقه شانس رویارویی با قهرمان جهان مایک تایسون را داشت. تماشاگران در لندن از برونو حمایت کردند و نسبت به «جو استرالیایی» روی خوش نشان ندادند. باگنر که وزنی حدود ۱۱۶ کیلوگرم داشت، در هشتمین راند توسط تیمش کنار گذاشته شد، چرا که او تحت حملات سنگین حریف خود قرار گرفته بود.
باز هم باگنر تصمیم گرفت برای همیشه بازنشسته شود. او با همسر نویسنده‌اش در استرالیا مشغول کار دیگری شد اما این تلاش نیز به موفقیت نرسید. در سال ۱۹۹۴، بانک مزرعه او در هانتر ولی را مصادره کرد، که پس از اعلام ورشکستگی جو در بریتانیا به دلیل عدم پرداخت مالیات اتفاق افتاد. او در آن زمان گفت: «این مزرعه همه چیز ما بود. برای دوران بازنشستگی‌ام بود.»
در همان سال، جورج فورمن در سن ۴۵ سالگی به قهرمان سنگین‌وزن جهان تبدیل شد و باگنر فکر کرد می‌تواند موفقیت مشابهی داشته باشد. او پس از تقریباً هشت سال دوری، در سال ۱۹۹۵ دوباره وارد رینگ شد و به قهرمان سنگین‌وزن استرالیا تبدیل گشت. سه سال بعد، در سال ۱۹۹۸، او فرصت مبارزه برای عنوان فدراسیون جهانی بوکس (WBF) را پیدا کرد و مقابل جیمز اسمیت، قهرمان آن، قرار گرفت. باگنر قبل از این مسابقه که جایزه آن ۱۰۰,۰۰۰ پوند بود گفت:
این صرفاً برای پول است.
هیچ چیزی به نام عشق به بوکس وجود ندارد.
هیچ فرد عاقلی در دنیا برای عشق یا کسب عنوان قهرمانی وارد رینگ نمی‌شود.
باگنر به مسن‌ترین قهرمان تاریخ سنگین‌وزن جهان تبدیل شد؛ در حالی که تنها ۴۸ سال و ۱۱۰ روزش بود. اما در سال ۱۹۹۸، برخی هواداران ناراضی هنگام مسابقه اعتراض کردند، چرا که از بازنشستگی اسمیت پس از تنها یک راند و آسیب شانه‌اش در اثر مشت‌های پی‌درپی باگنر، راضی نبودند.
مرد بزرگی که جای خالی‌اش احساس خواهد شد
فرانک وارن، پیشکسوت بوکس: «به خانواده او تسلیت می‌گویم و امیدوارم در آرامش باشد.»
یک سال بعد، باگنر بالاخره برای همیشه دستکش‌های بوکسش را کنار گذاشت. کارنامه او شامل ۶۹ پیروزی از جمله ۴۱ ناک‌اوت در ۸۳ مبارزه بود. باگنر همچنان شخصیت شناخته‌شده‌ای باقی ماند، به عنوان مفسر بوکس فعالیت کرد و در فیلم مرد سیندرلایی (Cinderella Man) محصول ۲۰۰۵ با بازی راسل کرو، که درباره یک بوکسور بود، به عنوان مشاور استخدام شد. با این حال، رابطه او با این بازیگر استرالیایی به هم خورد و باگنر گفت:
«او بسیار بااستعداد است، اما خارج از دوربین ارزش چندانی ندارد.» این بوکسور همچنین در برنامه تلویزیونی I’m A Celebrity… Get Me Out Of Here! در سال ۲۰۰۹ حضور یافت. مارلین، همسر دومش، در سال ۲۰۲۱ درگذشت و دو سال پیش مشخص شد که باگنر در خانه سالمندان در بریزبِن، استرالیا زندگی می‌کند؛ متاسفانه او به زوال عقل نیز دچار شده است. جو جونیور، پسر بزرگش، در سال ۲۰۲۳ به روزنامه The Sun گفت:
متأسفانه هیچ چیزی از دوران بوکسش به یاد نمی‌آورد. وقتی درست قبل از کریسمس او را ملاقات کردم، قلبم شکست، چون انگار نمی‌دانست من کی هستم.
در حین صحبت، گفت همسرش مارلین به خرید رفته و زود برمی‌گردد؛ در حالی که مارلین بیش از یک سال پیش درگذشته بود.
باگنر دیروز در همان خانه سالمندان درگذشت. دیشب، فرانک وارن یاد این مبارز را گرامی داشت.
فرانک وارن در پایان گفت:
خبر درگذشت جو باگنر، قهرمان سابق بریتانیا، اروپا و کشورهای مشترک‌المنافع و مردی که تا آخر با محمد علی و جو فریزر مبارزه کرد، بسیار ناراحت‌کننده است. مرد بزرگی بود که جای خالی‌اش احساس خواهد شد. به خانواده او احترام می‌گذارم و امیدوارم در آرامش باشد.
مقاله بسیار جالبی بود.ان دوران,دوران مردان سرسخت بود و کله شق!