یک زن ۹۴ ساله ایتالیایی، به آخرین نماد زنده پوشاک سنتی اسکانو، روستایی قرون وسطایی در کوه‌های ابروتزو ایتالیا، تبدیل شده است. او که سال‌هاست همچنان لباس قرن هفدهمی منطقه خود را به تن دارد، اکنون با هجوم گردشگرانی روبه‌رو است که برای عکس و سلفی به سراغش می‌آیند. با وجود علاقه به حفظ این سنت، او بارها تأکید کرده تنها یک مادربزرگ عادی بوده و شهرت ناخواسته برایش آزاردهنده است.
اسکانو، روستایی قرون‌وسطایی در کوه‌های آبروتزو ایتالیا، به دلیل خیابان‌های سنگ‌فرش و کلیساهای تاریخی مقصد گردشگران به شمار می‌آید. اما شهرت امروز آن بیشتر به‌خاطر زنی است که گویی زمان برای او متوقف شده است. مارگریتا چیارلتّا، که اهالی او را «آخرین ملکه» می‌نامند، از ۱۸ سالگی تاکنون تنها لباس سنتی منطقه را می‌پوشد و آخرین کسی است که این رسم را هر روز زنده نگه می‌دارد.
سبک زندگی ساده مارگریتا و هجوم گردشگران
مارگریتا در خانه سنگی خود که از سال ۱۹۵۰ در آن زندگی می‌کند، همچنان به کارهای روزمره می‌پردازد. او که در زندگی شخصی‌اش همواره استقلال داشته حتی در ۹۴ سالگی بیشتر کارهای خانه را خود انجام می‌دهد و تنها گاهی از عصا استفاده می‌کند. فرزندان و نوه‌هایش در دیدارهای منظم، با او غذاهای محلی چون پاستای دست‌ساز و نیوکی می‌پزند. خودش می‌گوید: «من خوشبختم؛ امروز راحت‌تر زندگی می‌کنم، وقت آزاد دارم و از مادربزرگ بودن لذت می‌برم.»
او با وجود سختی‌های گذشته، از پیشرفت‌ها و امکانات جدید راضی است. سال‌ها کار طاقت‌فرسا در مزرعه جای خود را به آرامش امروز داده است. گرچه از کاهش جمعیت روستا و از دست رفتن برخی آیین‌ها دلگیر است، اما تأکید دارد که غمگین یا دلتنگ گذشته نیست.
چالش شهرت ناخواسته برای زن ۹۴ ساله ایتالیایی
شهرت ناخواسته مارگریتا بیش از هر چیز محصول گسترش تصاویر او در شبکه‌های اجتماعی است. انتشار عکس‌های سلفی گردشگران باعث شده است که نام او فراتر از اسکانو شناخته شود و بسیاری تنها برای دیدن او راهی این روستای کوهستانی شوند. با این حال، او بارها تأکید کرده است که نه به دنبال شهرت بوده و نه خود را جاذبه‌ای برای بازدیدکنندگان می‌داند. از نگاه او، پوشاک سنتی اسکانو بخشی از زندگی روزانه‌اش است و آنچه توجه جهانیان را جلب کرده، برای او چیزی عادی و طبیعی محسوب می‌شود.
با این همه، حضور بی‌وقفه گردشگران زندگی شخصی او را تحت‌تأثیر قرار داده است. بسیاری از مسافران در کوچه‌های باریک و پرپیچ‌وخم روستا به دنبال «آخرین ملکه» می‌گردند و گاهی حتی بی‌دعوت به مقابل خانه‌اش می‌رسند. مارگریتا اگرچه اغلب با روی خوش از بازدیدکنندگان استقبال می‌کند، اما از ازدحام و درخواست‌های مکرر برای عکس خسته می‌شود. او ترجیح می‌دهد همچنان مادربزرگی ساده باقی بماند که میراث فرهنگی سرزمینش را زنده نگاه داشته، نه سوژه‌ای دائمی برای دوربین گردشگران.
پوشاک سنتی اسکانو
پوشاک سنتی اسکانو ریشه در قرون هفدهم و هجدهم دارد و بازتابی از تاریخ اجتماعی و فرهنگی منطقه است. زنان این روستا همواره دو نوع لباس می‌پوشیدند؛ یکی لباس ساده و کاربردی برای کار روزانه در مزرعه و خانه و دیگری پوششی آراسته‌تر برای مناسبت‌های مذهبی و جشن‌ها.
لباس روزمره، که مارگریتا هنوز هم آن را به تن دارد، شامل پیراهنی از پشم تیره با آستین‌های بلند و سربندی از پنبه است. این لباس با رنگ‌های محدود و تیره طراحی می‌شد تا هم استحکام لازم برای کارهای سخت را داشته باشد و هم با زندگی ساده و روستایی همخوانی پیدا کند.
در مقابل، لباس رسمی زنان اسکانو با تزئینات فراوان و جزئیات گلدوزی‌شده شناخته می‌شد. این پوشش اغلب دارای بالاتنه‌ای کارشده، پارچه‌های سنگین‌تر و کلاهی ویژه بود که نشان‌دهنده جایگاه اجتماعی فرد در جامعه به شمار می‌آمد. چنین لباس‌هایی عمدتاً در روزهای یکشنبه برای رفتن به کلیسا یا در جشن‌ها و آیین‌های مذهبی به کار می‌رفت.
اگرچه امروزه تنها مارگریتا پوشاک سنتی اسکانو را به‌طور روزمره می‌پوشد، اما این لباس همچنان بخشی از میراث فرهنگی ناملموس ایتالیا محسوب می‌شود و به گزارش سی‌ان‌ان تلاش‌هایی برای ثبت آن در فهرست یونسکو در جریان است.
بدون نظر