اگرچه برای عموم مردم ممکن است هر هواپیمای نظامی «جنگنده» بهنظر برسد، اما برخی از آنها دقیقاً در این دسته قرار نمیگیرند. برای مثال، هواپیمای افسانهای A-10 Warthog در تعریف جنگنده نمیگنجد. حرف A در A-10 مخفف واژه Attack (تهاجمی) است و هر هواپیمایی که تنها این عنوان را دارد، به طور خاص برای مأموریتهای تهاجمی علیه اهداف زمینی ساخته شده است. هواپیماهایی مانند A-10 میتوانند نیروهای دشمن روی زمین، تانکهای اصلی میدان نبرد و سنگرها را نابود کنند تا نیروهای خودی مأموریت را با امنیت بیشتری انجام دهند.
جنگندهها امتیاز منحصربهفردی دارند: طراحی آنها برای سرعت و مانورپذیری است. در حالی که A-10 حتی به سرعت ۸۰۰ کیلومتر بر ساعت نمیرسد، جنگندهای مانند F-15 Strike Eagle که یک اسطوره در صنعت هوانوردی نظامی است، میتواند به سرعت بیش از ۲٬۸۸۰ کیلومتر بر ساعت دست یابد. دلیل این تفاوت، وزن کمتر و البته زره بسیار کمتر در جنگندههاست. یک A-10 میتواند چند ضربه مستقیم دریافت کند و همچنان پرواز کند، زیرا با زره تیتانیومی تقویت شده است.
در زمینه تسلیحات نیز تفاوت مشخص است. بهجز توپ هفتلول ۳۰ میلیمتری GAU-8/A که قدرت اصلی A-10 است، هواگردهای تهاجمی معمولاً به انواع بمبها و موشکهای هوا به زمین مجهز میشوند. اما جنگندهها بیشتر برای مقابله با هواگردهای دشمن مسلح میشوند؛ در نتیجه عمدتاً موشکهای هوا به هوا حمل میکنند.
شاخصترین هواپیماهای تهاجمی ارتش آمریکا
بهجز A-10، نیروی هوایی ایالات متحده از نسخهای بهشدت اصلاحشده از هواپیمای باری C-130 بهعنوان هواپیمای تهاجمی استفاده میکند. بله درست خواندید: یک هواپیمای باری، هواپیمای تهاجمی است. هواپیمای AC-130J Ghostrider که گاه «فرشته مرگ» نامیده میشود، برای پشتیبانی نزدیک هوایی از نیروهای زمینی و با استفاده از بسته «حمله دقیق» ساخته شده است. این اصلاحات هواگرد سابق باری را به توپهای ۳۰ و ۱۰۵ میلیمتری، همچنین مجموعهای از بمبها و موشکهای هوا به زمین مجهز میکند.
جنگندههایی مانند F/A-18 Super Hornet نیز گاه مأموریت تهاجمی انجام میدهند، و همین دلیل وجود حرف A در نام آن است. در حالی که AC-130J و A-10 معمولاً پشتیبانی نزدیک ارائه میدهند، سوپر هورنت میتواند پشتیبانی «دور» را برای نیروهای خودی فراهم کند؛ یعنی فاصله بیشتری از میدان نبرد دارد اما همچنان درگیر عملیات است. سوپر هورنتها معمولاً در کنار بمبهای لیزری، چند موشک هوا به هوا، بمبهای چندمنظوره، راکت و حتی مین حمل میکنند.
با این حال، بین جنگندههای مدرن و مأموریتهای تهاجمی همپوشانی فراوانی وجود دارد، زیرا هر جنگنده قادر است بمب حمل کند و وارد مأموریت تهاجمی شود. تنها تفاوت در میزان تناسب و کارایی برای این نقش است. برای نمونه، A-10 و AC-130J میتوانند مدت بیشتری بر فراز منطقه جنگی پرواز کنند و به دلیل زره خود همچنان کارآمد بمانند، اما F-22 چنین توانایی ندارد.
بدون نظر