الیاس برگی متولد ۲۶ تیر ۱۳۷۹، ورزشکار رشته قایقرانی است که پس از یک سانحه زندگیاش به طور کامل تغییر کرد.
الیاس برگی از کودکی پرجنبوجوش و بازیگوش بود و به فوتبال علاقه داشت؛ به همین دلیل میخواست فوتبالیست شود اما در ادامه سرنوشت مسیر دیگری را برایش رقم زد.
الیاس برگی به دلیل اضافه وزن فوتبال را رها میکند و به سراغ ورزشهای رزمی میرود؛ اگرچه با وجود موفقیت در رشتههای رزمی، در ادامه دست از کار و تمرین در این رشته میکشد. پس از کنار گذاشتن تمرینهای رزمی خود به سراغ شغل خانوادگیشان یعنی نقرهجات میرود؛ پدر الیاس برگی پس از ۱۸ سالگی برای او یک ۲۰۶ میگیرد.
در ۲۶ تیرماه سال ۱۳۹۹ حوالی ساعت ۱۱ صبح و در راه بازگشت به منزل، یک اتفاق بزرگ برای الیاس برگی رخ میدهد و زندگی او را دستخوش تغییرات بزرگ میکند. الیاس برگی در این باره میگوید:
عین همیشه کارای روزمرهمو کردم، باشگاهمو رفتم، صبحونهمو خوردم و به سمت منطقه سعادتآباد رفتم… بدنسازی رو کار میکردم قبل از این اتفاق.
تو یه اتفاقی، حالا تند رفتن، جلوم یهو بسته شد و هر کاری کردم ماشین از کنترلم خارج شد و به گارد برخورد کردم و همون لحظه جفت پاهامو از دست دادم.
یکی از پاهام تا بالای زانو و یکی تا زیر زانو؛ همون لحظه گارد اومد داخل ماشین از بغل لاستیک و از در راننده رفت بیرون.
به هوش بودم کلاً، تنها چیزی که بود، من آیینه رو نگاه کردم صورتمو دیدم گفتم خداروشکر هیچ اتفاقی برام نیوفتاده، تازه دماغم رو عمل کرده بودم.
اومدم خودمو کشوندم سمت در شاگرد، یکی زیر بغلم رو گرفت و دیگه اونجا بود که فهمیدم اتفاقه افتاده و چیزی که نباید میشده شده.
الیاس برگی در ادامه به شرایط سخت و در عین حال اراده بالای خود پس از این اتفاق اشاره میکند:
سختم بود بدنسازی رو ادامه بدم و دیگه قطع کردم ورزش رو…
خیلی حالم بد بود و شده بودم ۱۲۰ کیلو، برای کسی که قطع عضو میشه وزن بره بالا خیلی سخته.
یه تایمی ساعت ۵ صبح میرفتم دریاچه چیتگر، یه دور دریاچه چیتگر رو تو ۴ ساعت و نیم پیادهروی میکردم و کمکم وزنم رو آوردم پایین رفتم رشته مویتای با همون وضعیت.
الیاس برگی در ادامه به موفقیت خود در رشته قایقرانی اشاره میکند و میگوید:
من رفتم، خیلی سخته خب برای اولش بخوای تو آب سرد زمستون بری… گفتم میرم یه ماه میرم دو ماه میرم و ول میکنم میرم اصلاً، اما یهو به خودم اومدم دیدم یه سال گذشته و اولین مسابقه کشوری مو دادم و مدال طلامو گرفتم و بعد یه ماه دیدم تو اردو تیم ملیام که بعد اولین مدال آسیاییمو دیدم.
بدون نظر