با «رزالیا لومباردو» آشنا شوید؛ سالم ترین مومیایی دنیا که پلک می زند

رُزالیا لومباردو وقتی فقط دو سال داشته در سال ۱۹۲۰ میلادی در اثر بیماری سینه پهلو جان خود را از دست می دهد و این مساله برای پدرش غیر قابل تحمل بوده و به همین خاطر از قهارترین مومیایی کننده آن زمان به نام «آلفردو سالافیا» درخواست می کند تا دختر زیبایش را در بهترین حالت ممکن مومیایی نماید.

«آلفردو سالافیا» در آن زمان یکی از ماهرترین مومیایی کننده ها و تاکسیدرمیست ها به شمار می رفته و کارهایش را به بهترین شکل ممکن به انجام می رسانده است. این مساله را می توان به وضوح در مومیایی رزالیا دید به طوری که جسد هنوز پس از گذشت حدود صد سال از فوتش، همچنان سالم و با طراوت دیده می شود.

مومیایی این دخترک زیبا به گونه ای است که گویا در زیر این تابوت شیشه ای به خواب عمیقی فرورفته است. گونه های وی همچنان پف داشته و موهای بلوند و زیبایش روی پیشانی اش ریخته شده اند.

این مومیایی در سردابه ی کلیسای راهبان کاپوچین در پالرموی ایتالیا نگهداری می شود و جالب است بدانید که نه تنها ظاهر این جسد، بلکه تمامی اعضای داخلی بدن وی نیز همچنان سالم و بی تغییر باقی مانده اند.

رزالیا که با لقب «زیبای خفته» نیز یاد می شود، به عنوان یکی از بهترین اجساد مومیایی شده جهان شهرت دارد و مردم زیادی از گوشه و کنار دنیا برای دیدن آن از نزدیک، به سردابه یاد شده مراجعه می کنند.

اما از دیگر مواردی که موجب جلب توجه زیاد بازیدکننده ها می شود، پلک زدن چشمان این مومیایی است. در تصویر متحرک زیر مشاهده می کنید که رزالیا چشمان خود را حدود دو سانتی متر باز کرده و سپس می بندد. در این روند می توان دید که چشمان آبی رنگ وی همچنان بی تغییر باقی مانده و  حتی در نور، درخشانی خود را نیز دارد.

گفته می شود این اتفاق در نتیجه تغییر دمای داخلی کاتاکومب‌ (دخمه‌ مملو از قبر)  صورت می پذیرد که باعث می شود پلک های وی حالتی از باز و بسته شدن را در ذهن بیننده تداعی کند.

اما سرپرست سردابه کاپوچین، «داریو پیومبینو ماسکالی» در این رابطه فرضیه متفاوتی دارد. وی معتقد است که پلک زدن چشمان رزالیا نوعی توهم بصری و خطای دید است که در اثر زاویه نور شیشه محافظ روی صورت مومیایی ایجاد می شود. وقتی روز در حال پایان یافتن است و زاویه نور تغییر می کند، این طور به نظر می رسد که رزالیا چشمان خود را چند بار باز و بسته می نماید.

پیومبینو ماسکالی در سال ۲۰۰۹ این موضوع را کشف کرده و متوجه شد که وقتی کارگران موزه، تابوت مومیایی را جا به جا کرده اند، در شکل بدن وی تغییر کوچکی ایجاد شده و تازه در آن زمان متوجه شدند که چشمان رزالیا هرگز به طور کامل بسته نبوده است.

اما جالب است بدانید که کشف واقعی او زمانی بود که توانست راز کار «آلفردو سالافیا» را کشف نماید و متوجه شود که وی از چه روشی برای مومیایی کردن این جسد استفاده نموده که هنوز پس از صد سال تا این اندازه سالم و تازه است.

در سال ۲۰۰۹ پیومبینو ماسکالی یکی از بستگانِ در قید حیاتِ مومیایی کننده موردبحث را پیدا کرده و توانست از میان اسناد باقی مانده از سالافیا، راز کارش را کشف نماید.

برخلاف روند مرسوم مومیایی که ارگان های داخلی بدن خالی شده و با نمک ناترون پر می شدند تا بدن سالم باقی بماند، سالافیا فقط یک سوراخ کوچک در بدن ایجاد می کرده و مخلوطی از فرمالین، نمک زینک، الکل، اسید سالیتیک و گلیسیرین را به بدن متوفی تزریق می نموده است.

همه مواد یاد شده، تاثیر ویژه ای دارند؛ فرمالین باعث کشته شدن و از بین رفتن باکتری ها می شود. ژلاتین از خشک شدن اعضای بدن پیشگیری می کند. اسید سالیتیک، موجب از بین رفتن قارچ از گوشت بدن می شود. و جادوئی ترین ماده به کار رفته در مومیایی رزالیا، نمک زینک بوده که موجب سفت و سنگی شدن بدن جسد و حفظ ساختار گونه ها و حفره های بینی و مانعِ از بین رفتن آن ها شده است.