نگاهی به تغییرات لباس های المپیک از اولین بازی های زمستانی در ۱۹۲۴ تاکنون

در اولین بازی های زمستانی المپیک در شامونی فرانسه در سال ۱۹۲۴ میلادی، ورزشکاران سوئیشرت های حجیم پشمی، دامن های بلند و به‌ندرت لباس های ایمنی می پوشیدند. اما امروزه، در حالی که همه وزشکاران در حال آماده سازی خود برای بازی های المپیک ۲۰۱۸ در پیونگ چانگ کره جنوبی هستند، لباس ها کاملا نازک، ظریف، ایرودینامیک و مناسب حرکت در سرعت بالا طراحی می شوند.

استایل المپیک در طول سال های گذشته همیشه دستخوش تغییر بوده است. مجموعه عکس جدیدی که از  Getty Images گردآوری شده نشان می دهد این تغییرات زیاد و پر فراز و فرود بوده است.

اگر کنجکاو هستید تا تفاوت استایل المپیک از اولین بازی های زمستانی تاکنون را مشاهده کنید، از شما دعوت می کنیم تا مجموعه زیر را از نظر بگذرانید.

در اولین بازی های زمستانی المپیک در سال ۱۹۲۴، تیم بابسلد (سورتمه‌سُری) انگلستان سوئیشرت پشمی پوشیده و هیچ نوع تجهیزات ایمنی نداشتند.

ورزشکاران در آن زمان کلاه ایمنی بر سر نداشتند و بدون کمربند و امکانات ویژه ای، روی سورتمه های خود نشسته و در میان دالان های یخی سُر می خورند.

فدراسیون جهانی بابسلد و اسکلتون (IBSF) اعلام کرده، نام بابسِلد (Bobsled) به این خاطر برای این ورزش انتخاب شد که سورتمه‌سوارها برای حرکت دادن وسیله باید در آن جلو و عقب می رفتند.

لباس ورزشکاران سورتمه سوار در سال ۱۹۹۲ نشان می دهد که این ورزش از یک فعالیت تفریحی به رقابت ورزشی تبدیل شده است.

فدراسیون جهانی بابسلد و اسکلتون (IBSF) همچنین گفته در روزهای اولیه شکل گیری این ورزش، بابسلد مخصوص افراد ثروتمند و مهمانان ویژه پیست های اسکی بود و هنوز به عنوان ورزش موردتوجه عموم قرار نگرفته بود.

اما امروزه، ورزشکاران برای مسابقات جهانی تمرین می کنند و سورتمه ها نیز قادرند تا ۱۵۰ کیلومتر در ساعت حرکت کنند. البته لباس ها و تجهیزات پیشرفته امروزی ورزشکاران نیز قادر به نجات آنها نیست و در نتیجه نباید به هیچ عنوان هیچ اشتباهی مرتکب شوند.

در سال سال ۱۹۳۶ میلادی، اسکیت‌بازها لباس های سنگین و بلندی به تن داشتند.

باید بدانید که شلوارهای بگی که به «بعلاوه ۴» مشهور بودند، لباس رسمی اسکیت‌بازهای قدیمی بشمار می رفت. به گزارش نیویورک تایمز، دلیل انتخاب این نام، بلندی شلوارها تا ۴ اینچ زیر زانو بوده است.

امروزه ورزش اسکیت در سالن های سرپوشیده انجام می شود و لباس های ورزشکاران نیز به سلیقه سرپرست تیم انتخاب می گردد.

در سال ۱۹۸۴، رقصنده های بریتانیایی به نام های جین ترویل و کریستوفر دین امتیاز بسیار بالایی برای اجرای کلاسیک خود کسب کردند. لباس آن ها، بنفش با تزئینات طلایی بود و متناسب موزیکی بود که با آن رقص اجرا می کردند.

این نخستین باری بود که لباس ورزشکاران متناسب با موسیقی طراحی و دوخته شده بود.

امروزه نیز زنان اسکیت‌باز دامن ها کوتاه و طرح‌دار می پوشند. لباس این ورزش از دهه ۱۹۴۰ تاکنون تغییرات خاصی نداشته است.

در سال ۱۹۲۴ بازی های المپیک، تیم هاکی کانادایی برای تی‌شرت ها و پدهای محافظ ساده ای که به تن داشتند، مدال طلای بهترین لباس ورزشی را دریافت کرد.

اکنون نیز لباس های هاکی مشابه همان لباس های قدیمی است، فقط بر میزان امنیت آن ها افزوده شده است.

از اواخر دهه ۱۹۷۰ میلادی، استفاده از کلاه برای ورزشکاران هاکی اجباری شد.

اسکی‌بازها همیشه از پوشش های ایمنی برای صورت خود استفاده نمی کردند. در عکس زیر می توانید یونیفورم ورزشکاران قدیمی اسکی را مشاهده کنید.

در ورزش پرش با اسکی، Ole Rye نروژی توانست در سال ۱۸۰۸ میلادی تا ۹.۵ متر بپرد. در سال ۱۹۳۶ نیز اسکی باز اتریشی موسوم به Sepp Bradl  اولین ورزشکاری بود که توانست بیشتر از یکصد متر بپرد.

در زمان حال، کسانی که پرش با اسکی انجام می دهند، ملزم به استفاده از کلاه و عینک ایمنی هستند.

در سال ۱۹۳۲، اسکیت‌بازهای سرعتی ساق (لِگینگ) و سوئیشرت می پوشیدند.

نخستین لیگ مسابقات اسکیت سرعت در سال ۱۸۸۹ انجام شد. نخستین حضور این رشته در المپیک هم به سال ۱۹۲۴ میلادی باز می گردد.

در تمامی ۴ دهه قبل، اسکیت‌بازهای سرعت ساق های چسبان می پوشند تا آزادی لازم برای انجام حرکات ورزشی را داشته باشند.

گفته می شود که اسکیت سرعت، امروزه به عنوان پرسرعت ترین ورزش غیرمکانیکی شناخته می شود که ورزشکار فقط از بدن خود برای دست یافتن به سرعت بالا کمک می گیرد. اسکیت سواری می تواند با سرعت ۵۰ کیلومتر در ساعت انجام شود.

اسکی در بازی های زمستانی ۱۹۶۴ المپیک با کلاه منگوله‌دار

اسکی مدرن برخلاف زمان های قدیم، دارای لباس و تجهیزات ایمنی کامل است.