سگ ها، این حیوانات وفادار و دوست داشتنی، در نژادها و گونه های مختلف در سراسر دنیا پراکنده هستند. اما باید بدانید که برخی از نژادهای آن ها، بسیار کمیاب و نادر بوده و حتی بعضا در طول تاریخ، به مرحله انقراض رسیده و دوباره به بقا خود بازگشته اند.
در همین رابطه، شاید برایتان جالب باشد با ۸ نمونه از کمیاب ترین و عجیب ترین نژاد سگ ها در گوشه و کنار دنیا آشنا شوید. برای این منظور در ادامه با روزیاتو همراه باشید.
پولی (Puli)
سگ های پولی بیشتر برای موهای بافت مانند و بلند خود شهرت دارند که شبیه یک گلوله کاموای بزرگ و در هم تنیده به نظر می رسد. کسی هنوز نمی داند ریشه پولی ها به کجا می رسد و زمان شکل گیری این نژاد کی بوده. تنها مدرک تاریخی موجود در مورد پیشینه این نژاد این است که در زمان رم باستان نیز حضور داشته و به این ترتیب، باید گفت بیش از ۶ هزار سال قدمت دارند.
گفته می شود نژاد پولی حدود ۲ هزار سال پیش در آسیا یافت شده و یکهزار سال پیش به مجارستان معرفی شد. مجاری ها استقبال بسیار خوبی از این سگ داشته و از آن برای محافظت از گله گوسفندان استفاده می کردند. بد نیست بدانید که سگ های درشت هیکل پولی در این کشور با نام کومندور شناخته می شوند که بومی مجارستان نیز محسوب می گردند.
صاحبان سگ های پولی، موهای ضخیم و بافت مانند این حیوان را آراسته و تمیز نگه می دارند. آن ها هر چند وقت یکبار سگ ها را اصلاح می کنند زیرا رشد موها گاهی زیاد شده و ممکن است روی زمین کشیده شود.
این نژاد سگ بسیار باهوش است و به توجه و تحرک زیادی نیاز دارد.
شولوایتزکوئینتلی (Xoloitzcuintli)
شولوایتزکوئینتلی که به نام های «سگ بی موی مکزیکی» یا «شولو» نیز شناخته می شود، در گذشته توسط سرخپوست های آزتک مورد پرستش قرار می گرفت.
در اسطوره شناسی آزتک، شولوتل، ایزد همراه با رعد و برق و آذرخش، و همینطور ایزد همراه با مرگ بوده که این سگ را از نقره و استخوان زندگی که برای ساخت انسان هم از آن ها استفاده شده، ساخته است.
از آن جا که این نژاد در آمریکا چندان شناخته شده نیست، مردم آریزونا و تگزاس، عموما شولو را با «چوپاکابرا»ی افسانه ای اشتباه می گیرند. این سگ پس از رسیدن به بزرگسالی بسیار آرام و وفادار می شود. البته تا پیش از دو سالگی بسیار پر شور و پر صداست و انرژی زیادی دارد.
این حیوانات به دلیل نداشتن مو، بسیار تمیز و از بسیاری از بیماری های رایج در میان سگ ها در امان هستند. اما همچنان به رطوبت، نور آفتاب و حمام کردن نیاز دارند.
اینکا ارکید پِروئی (Peruvian Inca Orchid)
با اینکه نام ارکیده را با خود یدک می کشد، اما این حیوان ۱۰۰ درصد یک سگ است و همانند نژاد شولو، مو ندارند. همانند نژاد همسایه شمالی خود، نژاد ارکیده نیز توسط سرخپوستان قبیله اینکاها مورد پرستش قرار می گرفتند. اما پیشینه این سگ به پیش از تمدن ایناکاها بر می گردد.
تصویر سگ ارکیده پِروئی در تصاویر هنری ۷۵۰ سال پیش از میلاد مسیح به چشم می خورد.
بر اساس باور عمومی مردم پرو، بغل کردن سک ارکیده خاصیت درمانی دارد و می تواند به رفع دردهای معدوی کمک کند. متاسفانه نسل این سگ در حال انقراض است. در حال حاضر فقط یک روستای کوچک در کشور پرو این نژاد را زنده نگه داشته اند.
این سگ ها، تربیت پذیر هستند اما باید از سنین جوانی آموزش های لازم به آن ها داده شود. برای پیشگیری از آفتاب سوختگی، اکنه و خشکی پوست نیز لازم است همیشه حمام کرده و لوسیون های لازم روی تنشان مالیده شود.
لوندهاند نروژی (Norwegian Lundehund)
Lundehund ویژگی های عجیب و جالبی دارد که آن را از دیگر نژادهای سگ ها جدا می کند. یکی از بارزترین مشخصه های این نژاد این است که در هر کدام از پاهای خود ۶ انگشت دارد. همچنین شانه و گردن فوق العاده عجیبی دارد که به او اجازه می دهد تا پاهای خود را به هر دو طرف باز کرده و از پشت به راحتی به پیشانی برساند.
این حیوان همچنین می تواند کانال های گوش های خود را به منظور پیشگیری از ورود هر گونه آلودگی به طور کامل مسدود کرده و ببندد.
همین ویژگی ها باعث شده تا Lundehund یکی از بهترین سگ های شکاری در کشور خود به شمار برود. این سگ همچنین یک شناگر و کوه پیمای بی همتا نیز هست که می تواند از صخره های صاف صعود کند. این حیوانات برای شکار مرغان دریایی آموزش دیده اند. همین مساله باعث شد تا نسل آن ها در دهه ۱۶۰۰ میلادی رو به انقراض برود. اما در دهه ۱۹۰۰ میلادی جمعیت کوچکی از آن ها در روستای مونستاد به بقای خود ادامه دادند.
در سال ۱۹۶۳ میلادی، فقط ۶ قلاده از این سگ ها زنده مانده بودند اما خوشبختانه با تلاش حامیان حیوانات در حال حاضر بیش از ۱۵۰۰ قلاده از این سگ نروژی وجود دارد. با اینکه به شدت برای افزایش نسل این نژاد تلاش می شود اما آن ها همچنان در خطر مشکلات ژنتیکی قرار دارند. به همین خاطر، تقریبا همه سگ های موجود دچار نوعی بیماری موسوم به gastroenteropathy هستند که از مانع از جذب مواد مغذی و پروتئین غذاها می شود.
سگ کاکل دار چینی
این نژاد از سگ ها ظاهر بسیار بانمکی دارند و در عین حال می توان گفت زشت هم هستند. دو نوع از این نژاد در جهان وجود دارد؛ یک دسته از آن ها به طور کلی مو ندارد و دیگری دارد. اما هر دو نمونه دارای کاکل هستند که باعث بامزه شدن چهره این سگ ها می شود.
مدل مودار این سگ ها به نام «پادِرپاف» شناخته می شوند. خیلی عجیب است که مدل های بدون موی این سگ ها می توانند یک لایه موی پرپشت داشته باشند و این مساله به ژن آن ها بستگی مستقیم دارد. در این حالت نمی توان تفاوتی میان دو نمونه مختلف این نژاد قایل شد. تنها وجه تمایز آن ها در این است که سگ های بی مو، فقط یک لایه مو خواهند داشت اما پادرپاف ها، دولایه مو دارند.
از دیگر تفاوت های عجیب این دو مدل این است که سگ های بدون مو دندان آسیاب کوچک ندارند.
در آخر هم لازم است یادآوری کنیم که سگ کاکل دار چینی به کشور چین تعلق ندارد و گمانه زنی می گردد که ریشه این نژاد به قاره آفریقا می رسد.
سگ کارولینا (Carolina)
این سگ در ظاهر ویژگی متفاوت و خاصی ندارد زیرا تفاوت اصلی آن به DNA این حیوان مربوط می شود. این نژاد، قدیمی ترین گونه سگ سانان مشابه روباه در آمریکای شمالی هستند. دی ان ای این موجودات با دینگوی استرالیایی و سگ های گینی مشترک است. آن ها را می توان تا اندازه ای موجودات باستانی به شمار آورد. از آن جا که ارتباط چندان خوبی با صاحبان خود ندارند، به افرادی که برای نخستین بار می خواهند سگ داشته باشند، گزینه خوبی محسوب نمی شوند.
سگ پلنگی کاتاهولا (Catahoula)
این سگ ها نه تنها اسم جالبی دارند، بلکه شکارچیان بسیار قدری نیز به شمار می روند به طوری که برای گرفتن طعمه خود حتی از درخت هم بالا می روند. گفته می شود این نژاد به خوبی توانسته در طول تاریخ بقای خود را در آمریکای شمالی حفظ کند و به دلیل داشتن قدرت شکار فوق العاده عالی، بسیار مورد توجه آمریکایی ها قرار دارد.
نام این نژاد از پریش کاتاهولا، لوئیزیانا، محل پیدایش این سگ گرفته شده است. بسیاری از شکارچیان مشهور این منطقه، یک قلاده از این سگ را در خانه خود دارند.
این سگ ها، در کنار انرژی بسیار زیاد، قدرت آموزش پذیری بالایی نیز دارند و می توان از آن ها برای کمک به نیروهای پلیس هم استفاده کرد.
سگ مستیف ناپلی (Mastiff)
این سگ بزرگ جثه حدود ۸۰ سانتی متر قد و ۷۰ کیلوگرم وزن دارد. این سگ پیشینه طولانی در تاریخ دارد اما متاسفانه پس از جنگ جهانی دوم، نسل آن ها رو به انقراض رفت. در آن زمان، یک نقاش ایتالیایی به منظور حفظ نژاد مستیف های ایتالیایی، آن ها را با مستیف انگلیسی ترکیب کرده و از آن ها محافظت نمود.
این نژاد از سگ ها برای نگهداری در خانه بسیار مناسب هستند اما از همان کودکی باید به آن ها اجتماعی بودن را آموخت تا به غریبه ها حمله نکنند. این حیوانات به ندرت پارس می کنند مگر اینکه تحریک یا تهدید شوند.
عجیب نیست و کمیاب هم نیست من همشون را میشناسم