احمد پژمان از جدی ترین و تحصیل کرده ترین آهنگسازان ایرانی است. آهنگسازی که در تمام سال های فعالیت موسیقی را مجدانه پی گیری کرده و از حواشی آن به دور بوده است، البته موسیقی او نیز موسیقی تیست که جنس جور حاشیه باشد. حالا خبر می رسد که آلبوم جدید پژمان در اصطلاح علمای موسیقی به معنای شوخی است؛البته در معنی لغت.
آلبوم «دیوِرتیمِنتو» جدیدترین اثر کلاسیک احمد پژمان است که از بیپ تونز در دسترس مخاطبین قرار گرفته و خصوصیات سبکی آن به مانند سایر آثار اوست. دیورتیمنتو یک کلمه ایتالیایی به معنای تفریح و سرگرمی است. از قرن بیستم این اصطلاح توسط آهنگسازان کلاسیک برای کارهای نه چندان جدی به کار می رود. نام این آلبوم خود نوعی شوخی است، زیرا که موسیقی در این آلبوم نه ساده، بلکه در حد خود پیچیدگی دارد و مخاطب خاص خود را می‌طلبد.
در دوران دبیرستان به فراگیری ویولن نزد حشمت سنجری پرداخت و تئوری موسیقی را نزد حسین ناصحی فراگرفت. پس از چندی به عنوان نوارنده‌ی ویولن به ارکستر سمفونیک تهران راه یافت و در دوره‌ی رهبری سنجری و هایمو تویبر در ارکستر حضور داشت. در سال ۴۳ بعد از اتمام تحصیلات دانشگاهی در رشته‌ی زبان و ادبیات انگلیسی در دانشسرای عالی، با اخذ بورسیه راهی اتریش شد و در آکادمی موسیقی وین نزد اساتیدی چون: توماس کریستین داوید، آلفرد اوهل، هانس یلینک به تحصیل آهنگسازی پرداخت. بعد از پایان تحصیلات به ایران بازگشت و به عنوان آهنگساز تالار رودکی و استاد موسیقی دانشگاه تهران به کار مشغول شد. از آثار او در این دوره میتوان به: “اپرای جشن دهقان”، “اپرای دلاور سهند” و “اپرای سمندر” اشاره کرد که قبل از انقلاب در تالار وحدت اجرا شدند. در سال ۱۳۵۴ برای ادامه تحصیلات در مقطع دکترای آهنگسازی راهی دانشگاه کلمبیا (نیویورک) شد. از استادان او در این دوره میتوان به ولادیمیر اوساچوسکی، جک بیزن، بولانت آرل اشاره کرد.
در موسیقی او فضای غالب موسیقی رمانتیک است با سازبندی غربی، اما ملودی‌های ایرانی و بعضا سازهای شرقی در جای جای آثار او یافت می‌شوند.
آلبوم «دیورتیمنتو» شامل چند قطعه برای کوینتت زهی است که ملودی غالب قطعات آن براساس موسیقی ایرانی است.
بدون نظر