غیر ممکن؛ واژه‌ای بی‌معنا برای صاعقه

بی‌اعتبار کردن معنای کلمه “غیرممکن” یکی از کارهایی است که یوسین بولت تاکنون بارها انجام داده و در دوی ۱۰۰ متر المپیک ریو نیز عادتش را تغییر نداد.

در مسابقه‌ای که همه حتی حساب پلک زدن چشمشان را هم دارند که مبادا چند صدم ثانیه از دست دهند، این دونده جامائیکایی با این فکر مسابقه را شروع می‌کند که با تمام وجود بدود یا فقط آن‌قدری انرژی بگذارد که برای قهرمانی لازم است.

به نظر می‌رسد که هدف اصلی بولت گذشتن از مرز ۱۹ ثانیه در دوی ۲۰۰ متر است. سریع‌ترین مرد جهان در آستانه مسابقه‌ای که به اعتقاد بسیاری جذاب‌ترین رقابت در المپیک است، بیش از این که در فکر رقبا باشد، نگران این بود که با نگه داشتن انرژی دل تماشاگران را نشکند.

بولت قبل از دوی ۱۰۰ متر گفت: “مسئله این بود که آیا باید طوری در ۱۰۰ متر بدوم که برای ۲۰۰ متر هم انرژی داشته باشم؟ اگر با تمام وجود در ۱۰۰ متر ندوم، مردم راضی خواهند بود؟ نمی‌دانم.”

بعد از مسابقه تماشاگران نشان دادند که او هر کاری بکند بازهم عاشقش هستند. بولت با آهسته‌ترین عملکردش در فینال‌های دوی ۱۰۰ متر المپیک (۹.۸۱ ثانیه) قهرمان شد. کسی اهمیتی به زمان نداد و همه برای ورزشکاری که همانند مایکل فلپس در شنا، استانداردهایی “فرابشری” دارد، فریاد کشیدند.

آغاز مسابقه از معدود لحظه‌های المپیک است که صدای نفس‌ها هم در ورزشگاه شنیده می‌شود. نزدیک‌ترین رقیب بولت کنارش ایستاده بود؛ جاستین گاتلین دونده آمریکایی که پیش‌تر و به دلیل دوپینگ دوبار محروم شده بود. با شروع مسابقه درست مثل مسابقات جهانی سال گذشته، گاتلین فاتح مقتدر ۲۰ متر اول مسیر بود و بولت فاتح ۲۰ متر آخر. او یک گام بیش از نزدیک‌ترین رقیبش از خط پایان گذشت.

بولت در المپیک پکن با ۹.۶۹ ثانیه قهرمان ۱۰۰ متر شد و در لندن با ۹.۸۱ ثانیه. در ریو او دونده کندتری بود؟ برای پاسخ به این سئوال ابتدا باید به این سئوال جواب داد، در مقایسه با چه کسی؟

در مقایسه با بولت طبیعی است که جواب مثبت است اما برای مقایسه این اعجوبه جامائیکایی با سایر غول‌های این رشته کافی است به رکوردهای آن‌ها نگاه کنیم: مدال طلای دوی ۱۰۰ متر المپیک آتن: جاستین گاتلین با ۹.۸۵ ثانیه. مدال طلای دوی ۱۰۰ متر المپیک سیدنی: موریس گرین با ۹.۸۷ ثانیه و مدال طلای دوی ۱۰۰ متر المپیک آتلانتا: داناوان بیلی با ۹.۸۴ ثانیه.

به عبارت دیگر تنها ۴۶ روز پس از این که عضله کشاله ران بولت پاره شده بود و فقط کمی بیش از یک ساعت بعد از شرکت در مسابقه نیمه‌نهایی، یوسین بولت در فینال ۱۰۰ متر کاری کرد که فقط از او ساخته است.

بولت پس از مصدومیت عرض اقیانوس اطلس را پیمود تا خودش را به یکی از جنجالی‌ترین پزشک‌های ورزشی بسپارد: دکتر هانس ویلهیم مولر فولفارت، پزشک پیشین بایرن مونیخ آلمان. این دکتر که پیش از این با روش‌های درمانی‌اش مانند استفاده از عصاره تاج خروس سر و صدای زیادی به پا کرده بود، این بار به نوشته روزنامه گاردین با تزریق عسل و خون گوساله مشغول معالجه یکی از گران‌ترین پاهای دنیا شد.

اما نه درمان عجیب و غریب، نه دو هفته‌ای که به دلیل درمان از تمرین دور ماند و نه زمان استراحت کوتاه‌تر از حد معمول بین نیمه‌نهایی و فینال نتوانستند مانع بولت شوند: “خوشحالم، اما توقع داشتم که سریع‌تر بدوم. ما معمولا بین مسابقه نیمه‌نهایی و فینال، دو ساعت زمان استراحت است اما ما این بار یک ساعت و بیست دقیقه داشتیم. این قضیه مسابقه را چالشی می‌کرد ولی به هر حال خوشحالم که برنده شدم و مهم هم همین است.”

اما هرچقدر قهرمانی شب نهم المپیک ریو برای بولت جذاب بود، نایب قهرمانی نزدیک‌ترین رقیبش بی‌فروغ بود. جاستین گاتلین با این که پس از بولت مدال نقره گرفت و در مسابقه فاصله‌ای ناچیز با او داشت، از نگاه تماشاگران فاصله این دو بسیار زیاد بود.

دونده ۳۴ ساله آمریکایی هم وقتی از تونل وارد ورزشگاه شد، “هو شد” و هم پیش از مسابقه که دوربین چهره دونده‌ها را نشان می‌داد. او که پیش از این با انتقاد از انتخاب بولت در تیم جامائیکا بدون مسابقه انتخابی گفته بود “در کشور ما کسی بدون انتخابی وارد تیم ملی نمی‌شود”، پس از مسابقه هم به نوعی تقصیر را به گردن هوادارن بولت انداخت: “توجه زیادی به هو شدن نکردم و شما مجبورید با این مسائل کنار بیایید. شما همه چیز می‌شنوید اما در آخر کار باید این چیزها را بیرون بیاندازید. در ورزشگاه شمار زیادی از هواداران بولت بودند و همین طور خیلی از تماشاگران جامائیکایی، ولی آن‌ها جاستین را نمی‌شناسند. من سخت تلاش کرده‌ام و رقیبانم به من احترام می‌گذارند.”

با تمام این مسائل و به رغم رسوایی‌های دوپینگ که پیش از المپیک لطمه‌ای بزرگ به آبروی دو و میدانی زد، به نظر می‌رسد که این ورزش با فوق ستاره‌ای مانند بولت هنوز هم بیش از بسیاری ورزش‌های المپیکی هوادار دارد و محبوب است.