دختر ۱۸ ساله کرجی، شاید شیرین ترین مدال کاروان امام رضا را در ریو دشت کرد. مدالی که برای همیشه در تاریخ درج خواهد شد و در یادها خواهد ماند. مانند مدال جعفر سلماسی.
به کیمیا امید چندانی نداشتند. او نه با رنک، بلکه با سهمیه قاره ای به ریو آمده بود. تازه ۱۸ سالش شده بود. میدان ندیده بود. قرعه سختی داشت. دور اول را با برد نزدیک مقابل تکواندوکار کروات که رنکش تک رقمی بود؛ شروع کرد. در مرحله یک چهارم نهایی در جدالی تماشایی و شاید با کم لطفی داور و با یک اختلاف، به نایب قهرمان اسپانیایی باخت و با توجه به صعود این ورزشکار به فینال در گروه بازنده ها قرار گرفت.
کیمیا همه را پای گیرنده ها میخکوب کرده بود. همه را؛ از یک مرد متعصب تا یک زن خانه دار. از پیرزن کهنسال تا کودک دبستانی. همه منتظر بودند ببیند کویین واقعی مملکتشان تا کجا جاه طلبی هایش قد می کشد.
کمترین حق کیمیا برنز بود. پس باید تکواندوکار تایلندی و سوئدی مقابل او قد خم می کردند و چاره ای جز شکست برایشان باقی نمانده بود. پس کیمیا آنها را شکست داد و رسید به آن چه منتظرش بود. مدال المپیک به دختر قد رعنای ایرانی رسید.
حالا کیمیا به اندازه یک طلایی کاروان امام رضا پاداش می گیرد و باید به او گفت نوش جان بانوی ایرانی. تو با مدالت خیلی ها کارها کردی. تو جریانی به راه انداختی و خودباوری به هم جنس های خودت هدیه دادی که می توان با آن فیلم ها ساخت و کتاب ها نوشت. تو به واقع تاریخ سازی کردی، کیمیاگر جوان!
چه تیتر مذخرفی :O=