در المپیک لندن همه شگفت زده شدند. تصور اینکه اگر کشتی فرنگی نبود؛ چه اتفاقی در المپیک ۴ سال پیش برای کاروان ایران رخ می داد؛ ورزشدوستان را اذیت می کند.
محمد بنا کشتی گیرانی را در سال ۲۰۱۲ به روی تشک فرستاد که توانستند افتخار آفرینی کنند. بعد از مدال برنز محمد پذیرایی در المپیک ۱۹۶۰، کشتی فرنگی همواره در حاشیه بود تا اینکه به یکباره ۳ مدال طلا کاری کرد کارستان. حمید سوریان، امید نوروزی و قاسم رضایی مدال زرین را گرفتند و نقش فوق بسزایی در ثبت بهترین عملکرد تاریخ ایران در المپیک داشتند.
بعد از لندن، بنا رفت. با نشان افتخار هم رفت. خیرآبادی، دست راست او نیز همینطور. فرنگی دچار تزلزل شد. طلایی ها هر کدام به دلایلی کنار رفتند و مدتی نبودند. حاشیه ها زیاد شد. امیدها کم شد. هر طور بود بنا برگشت. او هم شاگردها را دور هم جمع کرد. اوضاع بهتر شد اما مثل قبل نشد. الکی نبود، همه ۴ سال پیر تر شده بود و رقبا از فردای المپیک لندن، کارشان را شروع کرده بودند و برای انتقام، عرق ریخته بودند.
المپیک ریو شروع شد. کاپیتان سوریان اولین نفر بود. مقابل اوتای ژاپنی قرار گرفت. همانکه در گزینشی المپیک شکستش داده بود. نابغه ۴ – صفر جلو بود اما ناباورانه باخت. به جدول بازنده ها رفت و آنجا هم در عین ناباوری در کشتی که ۷-۰ پیش بود؛ ضربه شد و تمام.
امید نوروزی هم در کشتی دوم با ناداوری مسلم حذف شد و حتی به بازنده ها هم نرسید. بشیر باباجانزاده هم خیلی زود تسلیم شد. حبیب اخلاقی خیلی تلاش کرد اما نتوانست نتیجه لازم را کسب کند.
فقط سعید عبدولی و قاسم رضایی بودند که ضمن متحمل شدن یک شکست، در جدول بازنده ها موفق شدند گردن آویز برنز را بدست بیاورند و کاروان کشتی فرنگی از ۳ طلای لندن به ۲ برنز در ریو رسید.
گریه های محمد بنا و بهت سوریان و جمله عجیب عبدولی بعد از باخت؛ ناداوری که در حق نوروزی شد و صورت خونی اخلاقی از یاد هیچ کس نمی رود. آقای خاص به اشتباهاتش اعتراف کرد و صد در صد نتایج را به گردن گرفت و حالا می خواهد همه چیز را درست کند. قبول کرد که ۴ سال خوابیدیم و نتیجه نگرفتیم. بهانه نیاورد. توجیه نکرد.
حالا همه منتظرند بنای تیم لندن، ویرانه ریو را از نو بنا کند و دوباره فرنگی را بر بام جهان بنشاند.
بدون نظر