در کنار همه حرمانها و غمهایمان وقتی رسیدیم به گفتن از خندهها و شادیهایمان، از این برنز و از کیمیا علیزاده هم میگوییم. جایی در کنار آن طلای رویایی علیرضا سلیمانی، تک ضربه بینظیر خداداد به استرالیا، گل دایی به میلان در سنسیرو، کشتی بینظیر رسول در برابر ماخاربک خادارتسف در المپیک آتلانتا، طلاهای هادی ساعی و رکوردشکنیهای سریالی حسین رضازاده.
یادمان میماند که بگوییم اولین مدال المپیکی زنان ایرانی را هم به چشم دیدهایم. جایی آن بالاها و کنار اسطورههایمان کیمیا علیزاده هم ایستاده. همانقدر بالا و همانقدر عزیز. شاید کمی هم شیرینتر. تاریخ عکس فوق یک ماه پیش از المپیک است؛ در آتلیه ای که علیزاده خود را جلوتر آماده جشن می کرد. عکسی از یک ویدئوی جذاب که در آن این تکواندوکار محبوب مشغول ژست گرفتن برای عکسی است که قرار است پس از مدالآوری در المپیک او منتشر شود. درس زندگی میخواهید؟ همین ویدئو. افسردگی دودمانتان را به خاک سیاه نشانده؟ همین ویدئو. پر شده از بنبستهایی که روزی شاهراه به نظر میرسیدند زندگی؟؛ همین ویدئو. ویدئو مال خیلی وقت پیش است.
کیمیا با خودش تمرین میکرده که وقتی برنده مدال المپیک شد چه ژستی بگیرد. راستی آخرین بار کی تمرین کردیم برای ژست بعد از هدف بزرگی که قرار بود به چنگش بیاوریم؟ جهان همواره سرشار بوده از قلههایی که فتح ناشده باقی ماندهاند، شگفتیهایی که خلق نشدهاند، آرزوهایی که آرزو ماندهاند. اما در همین جهان، بودهاند و هستند کسانی که رویا میپرورند، روزمرگى را له میکنند، جان و دل میگذارند و با اعتماد به نفسی بینظیر، آماده میشوند تا در برابر دوربینها جلوهگری کنند.
عجب متن باحالی نوشتی.
و آرزوی موفقیت های بیشتر و بهتر برای دختر خوب ایران.