مامورانی برای نگه داشتن مسافران در متروی ژاپن

این افراد، جمعیت را برای بسته شدن درب قطار فشار می دهند

شبکه ریلی ژاپن، به خاطر دقت و کیفیت مثال زدنی اش در سراسر دنیا مشهور شده. در شهر توکیو، هر روز نزدیک به ۴۰ میلیون نفر توسط این شبکه جا به جا می گردند و بنابراین این نوع حمل و نقل، رتبه بسیار بالاتری را نسبت به خودروهای شخصی و اتوبوس ها به خود اختصاص می دهد. از جمعیت ذکر شده، حدود ۸.۷ میلیون نفر یا ۲۲ درصد با مترو سفرهای شهری خود را انجام می دهند.

متروی شهرو توکیو را می توان به نوعی جادوی حمل و نقل دانست. در بیشتر خطوط، قطارها به فاصله ۵ دقیقه از یکدیگر رسیده که این زمان در ساعات شلوغی، به ۲ تا ۳ دقیقه کاهش می یابد. به عبارت دیگر، ۲۴ قطار در طول روز در یک خط تردد می کنند. علی رغم وجود قطارهای زیاد، متروی توکیو به خصوص در ساعات اوج همیشه بسیار شلوغ و پرجمعیت است.

این صفحه که به وزارت حمل و نقل تعلق دارد، سطح شلوغی در ایستگاه های مختلف متروی توکیو را تشریح می نماید. همانطور که مشاهده می کنید، تقریبا تمام ایستگاه های مترو، بیشتر از ظرفیت خود کار کرده و حتی برخی از آنها دو برابر جمعیت پیش بینی شده را در خود جای می دهند.

برای اینکه بتوان چنین جمعیتی را در قطار ها جای داد، ایستگاه ها افرادی با نام «اوشیا» (oshiya) یا «فشار دهنده» (Pusher) را به استخدام خود درآورده اند.  وظیفه این افراد، فشار دادن جمعیت به داخل قطار هاست تا درب آنها بسته شود. این مسئله، عجیب اما واقعی است.

هنگامی که این شغل برای نخستین بار در ایستگاه شینژوکو (Shinjuku) شهر توکیو مطرح شد، افراد شاغل در این زمینه «مسئول سامان دهی مسافران» (passenger arrangement staff) لقب گرفتند. معمولا دانشجویان به صورت پاره وقت در این شغل مشغول به کار می شدند. در حال حاضر کسی به عنوان «فشار دهنده» مستقل در ایستگاه ها مشغول به کار نیست و کارکنان ایستگاه و دانشجویان، به صورت پاره وقت این کار را انجام می دهند.

البته این پدیده به دست ژاپن خلق نگشته. «فشار دهنده» ها سال ها پیش برای نخستین بار در متروی شهر نیویورک (New York) آمریکا به کار گرفته شدند. افراد «فشار دهنده» به خاطر رفتار خصمانه با جمعیت، هیچ گاه محبوب نبودند. مردم به خاطر اعمال زور زیاد در این کار، لقب «کنسرو کننده ساردین« (sardine packers) را به آن ها داده بودند و حتی برخی موارد خشونتشان به جایی می رسید که تیتر اصلی اخبار به آن ها اختصاص می یافت.

با ورود درب های اتوماتیک و گردان، کار افراد «فشار دهنده» نیز به پایان رسید. آن ها در سال ۱۹۲۰، وداع غم انگیزی با شغل خود داشتند. در طول این مدت، فیلم های زیادی مانند «پرنسس مترو» (Subway Sadie)، «گرگ در لباس انسان» (Wolf’s Clothing)، «صدای شدید» (The Big Noise)، «عشق در شب» (Love Over Night) و بسیاری فیلم های دیگر درباره کارکنان مترو ساخته شد. در سال ۱۹۴۱ نیز یک فیلم بیوگرافیکی با نام «فشار دهنده» (Pusher) به این موضوع پرداخت.

اخیرا یک عکاس هنگ کنگی الاصل به نام «مایکل ولف» (Michael Wolf)، مجموعه ای از عکس ها با نام «فشار توکیو» را گردآوری نموده و درد و رنج مسافران را به تصویر کشیده است. این عکس ها به خوبی شرایط دردناک مترو ها را نشان می دهند. بدن ها در حال له شدن هستند و هیچ کس نمی تواند تکان بخورد.

افراد کوتاه قامت، با خطر تنگی نفس و خفگی نیز مواجه هستند. پیاده شدن در یک ایستگاه نیروی زیادی می طلبد. به علاوه، خطر آتش سوزی و موارد اورژانسی نیز از دیگر مسائل مطرح در این زمینه هستند. همچنین شرایط برای فعالیت جیب بر ها و اشرار نیز فراهم گشته.