از پیست خاکی تا گرفتن وام؛ همه چیز برای یک نفر

دوومیدانی یکی از رشته هایی بود که ایران با نمایندگان بیشتری نسبت به دوره های قبل در المپیک حضور داشت ولی بجز حضور تفتیان در نیمه نهایی دو ۱۰۰ متر هیچ موفقیت چشم گیری نداشت. ورزشکاران این رشته که خیلی مظلوم واقع شده و اصلا توجهی به آنها در این رشته مادر البته پر مدال نمی شود.

در سال منتهی به المپیک همه چیز این فدراسیون در احسان حدادی، نایب قهرمان المپیک قبل خلاصه شد. پول، امکانات، توجه و … و بقیه به امان خدا رها شدند و جالب اینکه با همین شرایط آنها کسب سهمیه کردند و حدادی که خیلی پرامید به شمار می رفت در ماه های آخر موفق شد این کار را با هزار زحمت انجام دهد و نتیجه اش را هم که در مسابقات دیدید.

شرایط مالی بد دوومیدانی‌کاران، از لیلا رجبی که به دلیل بی پولی و بی توجهی نمی خواست به المپیک برود و مربی اش پیمان رجبی هم اعزام نشد؛ تا محمدجعفر مرادی دونده ماراتن کشورمان که بجای تمرین در یک مکان مناسب در پارک چیتگر به تمرین می پرداخت و آنقدر به او بی توجهی شد که حتی او می خواست به کشوری دیگر پناهنده شود.

حسن تفتیان سریعترین و بهترین دونده حال حاضر ایران که در المپیک بهترین نتیجه را رقم زد و به نیمه نهایی دوی سرعت رسید اما تا قبل از اعزام به ریو در تربت جام و در پیست خاکی تمرین می کرد که این مورد دیگر اصلا قابل هضم نیست.

پژمان قلعه نویی پرتابگر چکش ایران که برای حضور در تمرینات و گرفتن سهمیه المپیک وام گرفت و گفته که اگر لازم باشد مجبور هستم برای توکیو (المپیک بعدی) نیز این کار را انجام دهم. وی گفت: کاوه موسوی برای المپیک گذشته ماشین خود را فروخت اما من حتی ماشین هم برای فروش نداشتم. ما ورزشکاران دوومیدانی خیلی مظلوم واقع شده ایم و از لیگ هم پول چندانی گیر ما نمی آید. ۵۰۰، ۶۰۰ هزار تومانی که ما در ماه می گیریم حتی از یک کارگر ساده هم کمتر است و با این اوضاع نباید از هیچکس انتظار مدال داشت.

به هر صورت امیداور هستیم که در آینده حداقل کمتر از این مسائل برای ورزشکاران ما پیش آید و آنها بدون دغدغه مالی، مکانی و البته مربی خوب بتوانند ورزش حرفه ای را دنبال کنند چون اگر این موارد فراهم باشد انگیزه آنها نیز بالاتر رفته و نتایج بهتری هم رقم خواهد خورد.