در بخش اول، به بررسی ساختمان های بلند جهان و تاثیراتی که با ساخت آنها بر معماری گذاشته شد، پرداختیم. در این بخش به ادامه بحث قبلی با برشمردن ۹ ساختمان دیگر می پردازیم که از قرار ذیل هستند:
ساخت این بنا در سال ۱۹۶۱ به پایان رسید. این آسمان خراش توسط گُردن بنشفت (Gordon Bunshaft) از شرکت آمریکایی اس اُ ام (SOM) در ۶۰ طبقه ساخته شد. حضور کمپانی هایی چون اس اُ ام و مریل (Merrill) به عنوان نماینده طراحی های معمارانه، در ساخت این بنا بسیار کارآمد و تاثیرگذار بود. این برج با ارتفاع ۸۱۳ فوت در خیابان منهتن شهر نیویورک تنها ۳۰ درصد از ۲.۵ هکتار این سایت را اشغال کرده است و بیشترین متریال های مقرون به صرفه و قابل دسترس را در زمان ساخت خود به کار گرفت. در ساخت نمای روبرو این آسمان خراش آلومینیوم، شیشه و استیل به کار گرفته شده است.
این بنا در سال ۱۹۶۴ و در زمان تصدی ژوسف لوئیس سرت (Josep Lluís Sert)در دانشکده طراحی و معماری در مقطع تحصیلات تکمیلی دانشگاه هاروارد بود. این مجموعه ساختمان ها، بیش از ۱۵۰۰ دانشجوی این دانشگاه و خانواده هایشان را در خود جای می داد. این یکی از چندین و چند طراحی بود که سرت برای دانشگاه هاروارد انجام می داد که حاصل ایده های او برای نمایش دادن یک بنای مناسب در میان ساختمان های اطرافش بود. بسیاری عوامل از جمله به چالش کشیده شدن مقیاس ها، ادقام ایده ها، به اشتراک گذاشته شدن فضاهای سرباز و طراحی های زیبایی شناسانه، باعث شدند که این بنا از پروژه های معمول ساختمان سازی خانه های مسکونی، متمایز باشد.
این بنا سمبلی از معماری قرن بیستم به شمار می رود که نماینده ایده های جدید و مدرنی در ساختمان سازی بود. با این حال مورد انتقاد شدیدی قرار گرفت. دلایل این انتقادها عمدتا عواملی چون، عدم جذابیت، سردی و نوعی تحمیل در ساخت آن بودند. این مجموعه شامل سه مجتمع ۲۲ طبقه بود. علت درجه بندی در ارتفاع این ساختمان ها عدم افزایش تعداد ساکنان آن و ایجاد استحکام بیشتر ساختمان بر حسب تقاضای ساکنان آن بود.
این ساختمان با ظاهری شبیه به ذرت، همراه با ساختمان (Chicago’s skyline)، در میان مدرن ترین ساختمان های معماری حال حاضر جهان به شمار می رود. معمار این بنا برتراند گلدبرگ (Bertrand Goldberg)، عمیقا بر این باور بود که مردم علاقه زیادی برای زندگی در مرکز شهر شیکاگو را دارند. هدف اصلی او از ساخت این بنا، ساختن شهری داخل شهر دیگر (city within a city) بود.
در واقع او می خواست شهرکی را برای ساکنان آن تعبیه کند که مردم بتوانند بدون خروج از آن تمام نیازهای روزمره خود را تامین کنند و این کار را بدون دور شدن از محل زندگی شان انجام دهند. این روش راهی برای وارد کردن یک حومه شهری به داخل شهر بود.
این ساختمان در سال ۱۹۶۷، اولین ایده تانگ متابولیست (Tange’s Metabolist) از ساختارهای الهام بخش در حال توسعه بود که در سال های پس از ۱۹۵۰ تکمیل شد. (تانگ متابولیسیم موج معماری جدیدی در ژاپن پس از پایان جنگ بود)
این بنای نه چندان بزرگ، ایده های جدیدی را در ساحتمان سازی و حومه سازی پس از پایان جنگ جهانی در ژاپن را ارائه کرد. زیربنای ۷.۷ متری و استوانه ای شکل با ارتفاع ۵۷ متری، به پله، دو آسانسور، آشپزخانه و امکانات بهداشتی برای هر طبقه مجهز شده. در بخش محوری ساختمان واحدهای اداری تعبیه شده و متشکل از بخش های جعبه ای شکل استیل ۳.۵ متری پوشیده شده با شیشه است که در پهلوهای ساختمان دیده می شود.
در سال ۱۹۷۳ یعنی در سال تکمیل این برج (که به برج سیر (Sears Tower) هم شهرت دارد)، در شهر پر از باد شیکاگو، بلندترین ساختمان جهان به شمار می آمد. این بنا که شبیه لوله بسته بندی شده است توسط فازلور آر. خان (Fazlur R. Khan)، یکی از مهندسان کمپانی اس اُ ام (SOM) ابداع شد. ۹ لوله بسته بندی شده، ساختار اصلی این برج را تشکیل می دهند.
طراحی این ساختمان به گونه ای است که ظرفیت ساخت فضاهای اداری را در طبقات نخستین آن فراهم آورده و ادارات اصلی کمپانی سازنده این برج را نیز در خود جای داده است. طبقات کوچک تر این ساختمان به گونه ای طراحی شده که دیدن مناظری بدون حصار از شهر را برای ساکنان آن فراهم می آورد. در ساخت این بنا در حدود ۱۰ میلیون دلار در هزینه های استیل به کار برده شده در آن صرفه جویی شده است.
ساختمان هایی چون ساختمان آزادی (Statue of Liberty) و امپایر (Empire State Building) در شهر نیویورک، سمبل های معروف این شهر هستند. مرکز تجاری جهانی (World Trade Center) که به برج های دوقلوی هم شهرت دارند، از شناخته شده ترین بناهای تاریخ هستند. طراحی این بنا توسط معماری ژاپنی آمریکایی به نام مینُورُ یاماساکی (Minoru Yamasaki)، انجام شد. این ساختمان در فواصل سال های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۴ بلندترین ساختمان جهان به شمار می آمد. این ساختمان پیش از ویران شدن، ۵۰۰.۰۰۰ کارمند و ۸۰.۰۰۰ بازدیدکننده را تنها در روزهای عادی هفته در خود جای می داد.
این بنای عظیم الجثه، محل اصلی برقراری ارتباطات تجاری، تبادل اطلاعات، برخوردهای مستقیم سهامداران و صاحبان تجارت های بزرگ با یکدیگر بود. هر کدام از این برج های دوقلو متشکل از ۱۱۰ طبقه و ۲۰۰۰ پارکینگ به همراه ۴۷ ستون استیل بود.
این ساختمان در خیابان لگزینتون (Lexington Avenue) نیویورک، یعنی در شهری که انواع و اقسام آسمان خراش در اندازه های مختلف دیده می شود، واقع و با اقبال خوبی نیز مواحه شده. در اطراف آن ۴ ساختمان دیگر همچونی محافظی قرار گرفته اند. در بالای این بنا، کلاهکی تاجی شکل ۴۵ درجه ای دیده می شود.
ساختار اولیه این ساختمان، یادآور فضایی پرشده از قبر بود که از آن به عنوان “بزرگ ترین افتضاحی که هرگز گفته نشد” (the greatest disaster never told) نام برده می شود که البته این داستان بالاخره در سال ۱۹۹۵ میلادی آشکار شد.
این داستان غیرقابل باور، اکنون به عنوان یک داستان رایج در میان مهندسان شنیده می شود که توانسته جذابیت آن را در بین آسمان خراش های نیویورک افزایش نیز بدهد.
این بنا احتمالا می تواند یکی از مهم ترین ساختمان های ساخته شده در طول ۵۰ سال اخیر باشد. ظاهر شدن جسورانه یک ساختمان بزرگ در میان آسمان خراش های درخشان شیشه ای خیابان مدیسُون (Madison Avenue skyscrapers) آن هم درست در وسط منهتن، می تواند حاصل تلاش های فیلیپ جانسون (Philip Johnson)و جان برگیز (John Burgee) از شرکت های ساختمانی ای تی و تی (که اکنون برج سونی است) باشد که این بنا را در راس معماری ساختمان های بلند جهان قرار داد. این بنا منادی جریانی مدرن در معماری دوران خود بود.
جنبه های شمایلی چون نمای شطرنجی و طراحی های کلاسیک در کنار ارتفاع ۶۴۷ فوتی این بنا را متعلق به معماری پست مدرن کرده است. وجود طاقی به سبک معماری ایتالیا (Italian arcades) بلافاصله ذهنیت هر بیننده ای را از ساختار معمول بناهای منهتنی به دور می کند.
طراحی پی پی جی پلیس (PPG Place) و تلفیق آن با بناهای نئوگوتیک (neo-gothic) سبب شده که این بنا مهد توجه معماری ساختمان های مدرن قرار گیرد. این مجموعه متشکل از ۶ بخش است که یک برج ۴۰ طبقه، یک مجموعه ۱۴ طبقه ای و ساختمان های دیگر ۴ و ۶ طبقه ای را در برگزفته است. ترکیب این ساختمان ها ساختاری عمودی را خصوصا به زیرساخت های پایینی داده است. این درحالی است که همه قسمت های این مجموعه حول محور میدان مرکزی قرار گرفته اند.
قرار گرفتن ساختمان های این مجموعه در فضایی بسیار پهناور در کنار ساختارهای شیشه ای آنها که توسط معماران صنایع پی پی جی به کار گرفته شده، تصویری از دیوارهایی را به نمایش درآورده که گویی با پرده تزئین شده اند.
این مجموعه ۱.۵۷ میلیون مربع فوتی یکی از جمله بناهایی است که برای جای گرفتن در میان معماری های پست مدرن، به چالش کشیده شد.
این بنا در سال ۱۹۶۴ و در زمان تصدی ژوسف لوئیس سرت (Josep Lluís Sert)در دانشکده طراحی و معماری در مقطع تحصیلات تکمیلی دانشگاه هاروارد بود. این مجموعه ساختمان ها، بیش از ۱۵۰۰ دانشجوی این دانشگاه و خانواده هایشان را در خود جای می داد. این یکی از چندین و چند طراحی بود که سرت برای دانشگاه هاروارد انجام می داد که حاصل ایده های او برای نمایش دادن یک بنای مناسب در میان ساختمان های اطرافش بود. بسیاری عوامل از جمله به چالش کشیده شدن مقیاس ها، ادقام ایده ها، به اشتراک گذاشته شدن فضاهای سرباز و طراحی های زیبایی شناسانه، باعث شدند که این بنا از پروژه های معمول ساختمان سازی خانه های مسکونی، متمایز باشد.
این ساختمان با ظاهری شبیه به ذرت، همراه با ساختمان (Chicago’s skyline)، در میان مدرن ترین ساختمان های معماری حال حاضر جهان به شمار می رود. معمار این بنا برتراند گلدبرگ (Bertrand Goldberg)، عمیقا بر این باور بود که مردم علاقه زیادی برای زندگی در مرکز شهر شیکاگو را دارند. هدف اصلی او از ساخت این بنا، ساختن شهری داخل شهر دیگر (city within a city) بود.
این ساختمان در سال ۱۹۶۷، اولین ایده تانگ متابولیست (Tange’s Metabolist) از ساختارهای الهام بخش در حال توسعه بود که در سال های پس از ۱۹۵۰ تکمیل شد. (تانگ متابولیسیم موج معماری جدیدی در ژاپن پس از پایان جنگ بود)
در سال ۱۹۷۳ یعنی در سال تکمیل این برج (که به برج سیر (Sears Tower) هم شهرت دارد)، در شهر پر از باد شیکاگو، بلندترین ساختمان جهان به شمار می آمد. این بنا که شبیه لوله بسته بندی شده است توسط فازلور آر. خان (Fazlur R. Khan)، یکی از مهندسان کمپانی اس اُ ام (SOM) ابداع شد. ۹ لوله بسته بندی شده، ساختار اصلی این برج را تشکیل می دهند.
این ساختمان در خیابان لگزینتون (Lexington Avenue) نیویورک، یعنی در شهری که انواع و اقسام آسمان خراش در اندازه های مختلف دیده می شود، واقع و با اقبال خوبی نیز مواحه شده. در اطراف آن ۴ ساختمان دیگر همچونی محافظی قرار گرفته اند. در بالای این بنا، کلاهکی تاجی شکل ۴۵ درجه ای دیده می شود.
این بنا احتمالا می تواند یکی از مهم ترین ساختمان های ساخته شده در طول ۵۰ سال اخیر باشد. ظاهر شدن جسورانه یک ساختمان بزرگ در میان آسمان خراش های درخشان شیشه ای خیابان مدیسُون (Madison Avenue skyscrapers) آن هم درست در وسط منهتن، می تواند حاصل تلاش های فیلیپ جانسون (Philip Johnson)و جان برگیز (John Burgee) از شرکت های ساختمانی ای تی و تی (که اکنون برج سونی است) باشد که این بنا را در راس معماری ساختمان های بلند جهان قرار داد. این بنا منادی جریانی مدرن در معماری دوران خود بود.
طراحی پی پی جی پلیس (PPG Place) و تلفیق آن با بناهای نئوگوتیک (neo-gothic) سبب شده که این بنا مهد توجه معماری ساختمان های مدرن قرار گیرد. این مجموعه متشکل از ۶ بخش است که یک برج ۴۰ طبقه، یک مجموعه ۱۴ طبقه ای و ساختمان های دیگر ۴ و ۶ طبقه ای را در برگزفته است. ترکیب این ساختمان ها ساختاری عمودی را خصوصا به زیرساخت های پایینی داده است. این درحالی است که همه قسمت های این مجموعه حول محور میدان مرکزی قرار گرفته اند.
بدون نظر