شاید اگر از بسیاری از مردم آمریکا پرسیده شود که کمبود کدام یک از ویتامین ها و مواد معدنی، در جمعیت این کشور به کرات دیده می شود، پاسخ آنها «ویتامین دی»، «کلسیم» و «فیبر» باشد. شاید اهمیت «منیزیم» که وجود آن برای بسیاری از ارگان های بدن نیز لازم است، کمتر مورد توجه قرار گیرد. اهمیت این ماده به اندازه ای است که بسیاری از سلول ها بدون آن قادر به عملکردهای خود نیستند.
پروفسور «فودی وانگ»، استادیار تغذیه دانشگاه Zhejiang در چین می گوید، سلول ها به «آدنوزین تری‌فسفات» یا ATP برای فراهم آوردن انرژی لازم برای بدن محتاج هستند. چرا که سلول ها برای تامین انرژی مورد نیاز خود به آن وابستگی هایی دارند. در این میان خصوصا «منیزیم» در تنظیم جریان خون، قند خون، ضربان قلب و اعصاب نقش آفرینی می کند.
در حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد از افراد بالای ۷۰ سال، به اندازه نیاز روزانه خود «منیزیم» دریافت نمی کنند. توصیه می شود زنان و مردان هر کدام به ترتیب، روزانه ۳۲۰ و ۴۲۰ میلی گرم، «منیزیم» مصرف کنند.
در این میان کمبود این ماده معدنی در افراد مسن، با مخاطرات بیشتری همراه است. این افراد نه تنها نسبت به جوانان نیاز کمتری به این ماده معدنی ندارند بلکه به دلیل جذب کمتر مواد و خروج بیشتر آنها توسط کلیه ها، لازم است توجه بیشتری به مصرف مواد معدنی چون «منیزیم» داشته باشند.
برخی از اختلالات گوارشی، مانند «بیماری کرون» و «بیماری سلیاک» می توانند بر جذب «منیزیم» تاثیر بگذارند. همچنین مبتلایان به دیابت نوع دوم و کسانی که مواد ادرار آور بیشتری مصرف می کنند، مقادیر قابل توجهی از آن را از دست می دهند.
چرا «منیزیم» از اهمیت فراوانی برخوردار است
در واقع پژوهش های اخیر محققانی چون «ونگ» و همکارانش، اهمیت این ماده معدنی را به خوبی آشکار می سازد. آنها تحقیقات مرتبط خود را در قالب ۴۰ پژوهش مختلف و در میان حدود یک میلیون نفر آزمودند و دریافتند هر ۱۰۰ میلی گرم «منیزیم» می تواند تا ۲۲ درصد خطر ابتلا به بیماری های قلبی و تا ۱۹ درصد احتمال سکته را کاهش دهد.
در پژوهش هایی که در فواصل زمانی ۴ تا ۳۰ سال پیش انجام گرفتند نشان می دهند، افرادی که اندکی بیشتر از مقدار یاد شده منزیم دریافت می کنند نیز کمتر در معرض خطر مرگ حاصل از بیماری های مذکور قرار دارند.
دُز روزانه خود را به درستی دریافت کنید
پروفسور «ونگ» در این باره می گوید: “برای دریافت مقدار کافی «منیزیم»، باید بر روی مواد غذایی تمرکز بیشتری داشته باشید، مگر آنکه پزشک شما را از خوردن چیزی منع کرده باشد. دریافت دُز بالای این ماده معدنی می تواند اثرات جانبی مضری را برای بدن به همراه داشته باشد که از آن جمله می توان به شکم روش، حالت تهوع و انقباضات شکمی اشاره کرد. همچنین مصرف این مکمل ها می تواند کارکرد داروهایی چون برخی از انواع آنتی بیوتیک ها و «بیس فسفونات ها» را با اختلال مواجه کند.
پروفسور «سالگ بلیک»، استادیار تغذیه دانشگاه بوستون، برخی از خوراکی ها را در دارا بودن این ماده معدنی غنی می داند و از میان آنها به سبزیجات سبز رنگ، آجیل ها و سبوس کامل اشاره می کند.
به عنوان مثال، هر کدام از خوراکی هایی که از آنها نام برده می شود، حداقل ۵۰ میلی گرم منیزیم را برای بدن فراهم می آورند؛ نصف یک استکان کینوآ، ۲ قاشق غذاخوری تخم کدو، ۱/۴ فنجان بادام، ۳/۴ فنجان نخود پخته، ۲ فنجان اسفناج و اندکی شکلات تلخ ۷۰ تا ۸۵ درصد.
در صورتی که به بیماری های گوارشی یا دیابت مبتلا هستید، بهتر است از مکمل های «منیزیم» استفاده کنید. همچنین مصرف طولانی مدت برخی از داروها همچون «مهارکننده‌های پروتون پمپ» که برای رفلکس معده تجویز می شوند ممکن است سبب عدم جذب منیزیم شوند.
همچنین مصرف «منیزیم» برای مبتلایان به میگرن نیز مفید است اما اگر در هنگام شب با انقباضاتی در ناحیه پا مواجه هستید، شاید این مکمل ها پاسخگوی مناسبی برای دردتان نباشد. مکمل ها مدت هاست که برای مصارف دارویی مورد استفاده قرار می گیرند اما پژوهش ها نشان داده اند که قرص ها نقش چندانی در برطرف ساختن اسپاسم های عضلانی ایفا نمی کنند.
بدون نظر