همه باب راس را می شناسند و هنر او را نمی توان در دنیای نقاشی نادیده گرفت. اما آیا چیزی بیشتر از هنر شگفت انگیزش در مورد او می دانید؟ باید بدانید که علی رغم بیش از یک دهه حضور در برنامه های تلویزیونی و فراوانی ویدیوهایش در دنیای اینترنت، این نقاش برجسته با ظاهر عجیبش چیزهای زیادی برای قایم کردن دارد. شهرت او با برنامه ی «لذت نقاشی» در شبکه ی پی بی اس چنان بالا گرفت که یک بار روزنامه ی نیویورک تایمز وی را مشهورترین نقاش بعد از پیکاسو نامید.
این نقاش و چهره ی تلویزیونی فقید علاوه بر این که در برنامه هایش از شوخی های بسیار جالبی استفاده می کرد در زندگی شخصی اش خارج از فضای نقاشی نیز انسان دوست داشتنی بوده است. شاید یادتان باشد که همیشه درخت هایی که می کشید را «درخت های کوچک خوشحال» خطاب می کرد. باب راس با جمله های نغز خود مانند جمله ی معروف و سیاسی طعنه آمیزش «این یک درخت کج و معوج است، بهتر است آن را به واشنگتن بفرستیم» یا دیدگاهش در مورد هنر آبستره کو جمله ی معروفش در این حوزه «اگر چیزی بکشم نمی خواهم مجبور باشم توضیح دهم که چه کشیده ام» یا جمله ی «ما اشتباه نمی کنیم، فقط اتفاقات خوشحال کننده را رقم می زنیم» یک هنرمند شوخ طبع و فوق العاده بود.
در ادامه ی این مطلب می خواهیم حقایقی را در مورد این هنرمند و نقاش فقید به شما بگوییم که تا بحال نمی دانستید.
۱۵- باب راس بزرگ یک انگشت نداشت
شاید باور نکنید اما باب راس در دوران کودکی به پدر نجارش کمک می کرد و در این کار تبحر خاصی داشت. اما شاید با خود فکر کنید که چه دلیلی داشت باب راس با چنین پیشینه ای به جای نجاری به سراغ نقاشی برود. بدون شک این تغییر حرفه بی دلیل نبوده است.
باب در کودکی در هنگام کار با اره قسمتی از انگشت اشاره ی دست چپ خود را از دست داد. اما این موضوع باعث نشد که باب راس از هدفش دست بردارد و این انگشت بریده شده مانع موفقیت وی گردد. البته بسیاری از تماشاگران برنامه ی «لذت نقاشی» اصلا متوجه این نقص بدنی در باب راس نشده اند زیرا باب انگشتش را معمولاً پشت تخته ی رنگ آمیزی اش پنهان می کرد.
نکته ی جالب این که اولین کسانی که متوجه انگشت باب شدند دوستان او در نیروی هوایی بودند که اصلا از برنامه ی او اطلاعی نداشتند و هنگامی که به طور ناگهانی شاهد پخش برنامه ی او از شبکه ی پی بی اس بودند تنها با انگشت قطع شده اش او را شناختند.
۱۴- باب راس گروهبان نیروی هوایی بود
باب راس یک میهن پرست واقعی بود و وقتی که از او خواسته شد به آلاسکا برود بی درنگ پذیرفت. وی در سال ۱۹۶۱ برای خدمت سربازی وارد نیروی هوایی ایالات متحده شد و در مدت ۲۰ سال خدمت خود به درجه ی سرگروهبانی در نیروی هوایی رسید و برای آخرین بار در کلینیک ایلسون در پایگاه نیروی هوایی در آلاسکا خدمت کرد. در کمال تعجب همین حضور او در ارتش بود که باعث شد وی شخصیت آرامی داشته باشد.
وی در یکی از مصاحبه های خود در این مورد چنین گفته است:” من کسی بودم که شما را مجبور می کرد دستشویی را تمیز کنید، رختخوابتان را مرتب کنید، کسی که موقع دیر حاضر شدن بر سر شما فریاد می زد. این کار باعث می شد که شما شخصیت جدی و خشنی داشته باشید. و من از چنین شخصیتی خسته شده بودم بنابراین به خودم قول دادم که اگر روزی از شغلی که داشتم کناره گیری کردم دیگر مثل سابق نباشم”.
۱۳- یکی از شاگردانش او را وارد دنیای تلویزیون کرد
زمانی که باب راس در نیروی هوایی خدمت می کرد برای کسب درآمد بیشتر در یک رستوران به عنوان گارسون نیز مشغول به کار شد. در شب هایی که خوابش نمی برد به تماشای تلویزیون می پرداخت و برنامه ی «دنیای جادویی نقاشی روغنی» (The Magic World of Oil Painting) با اجرای بیل الکساندر ساخت شبکه ی پی بی اس یکی از برنامه های مورد علاقه ی وی بود. در این برنامه ی با بودجه ی نسبتاً کم الکساندر با شوخ طبعی و جذابیت غیرطبیعی و فوق العاده ی خود نقاشی را به بینندگان برنامه یاد می داد.
در آن زمان راس از قبل وارد دنیای نقاشی شده بود و از تکنیک های الکساندر نیز استفاده می کرد. این موضوع باعث شد که با الکساندر دوست شود و بعد از بازنشسته شدن الکساندر، جای او را در کلاس هایش بگیرد. در یکی از این کلاس ها بود که راس و آنت کوالسکی با هم آشنا شدند. پسر کوالسکی با مرگی تراژیک از دنیا رفته بود و همین موضوع باعث شد که آنت به افسردگی شدیدی مبتلا شود. وی نیز به برنامه ی «دنیای جادویی نقاشی روغنی» علاقه داشت و به همین دلیل همسرش او را در یکی از کلاس های آموزشی الکساندر اسم نویسی کرد اما در نهایت وی با یک مرد مو فرفری جالب دیگر در سر کلاس مواجه شد.
وقتی که راس شروع به صحبت کردن نمود، تمامی حاضرین کلاس از جمله آنت کوالسکی شیفته ی طرز برخورد آرام و صدای هیپنوتیزم کننده ی او شدند. کوالسکی همان روز با وی قرارداد امضا کرد و مدیریت برنامه های او را به عهده گرفت. راس به سرعت همراه با کوالسکی تور آموزشی خود در سراسر کشور را راه اندازی کرد تا اینکه کوالسکی وی را به یکی از دوستانش که در شبکه ی پی بی اس فعالیت می کرد معرفی نموده و برنامه ی «لذت نقاشی» (The Joy of Painting) شکل گرفت.
۱۲- باب راس از مدل موهای خود بیزار بود
نقاشی تنها چیزی نیست که باب راس به خاطرش مشهور بود. مدل آفریقایی موهایش نیز سهم زیادی در شهرت او داشت اما نکته ی جالب این که وی نه تنها از مدل موهای خود خوشش نمی آمد بلکه از آن نیز بیزار بود.
قبل از این که راس به یک نقاش معروف و چهره ی تلویزیونی مشهور تبدیل شود وی یک نقاش بسیار ساده بود که زندگی محقرانه ای داشت. وی با همسرش در یک خانه ی کاروانی زندگی می کرد و تکنیک های نقاشی بیل الکساندر را به شکل تورهای آموزشی در سراسر کشور به مشتاقان یاد می داد اما کلاس های آموزشی او معمولاً خالی از شاگرد بود. به همین دلیل وی به همسرش گفت که این کار را برای یکسال ادامه می دهد و اگر موفقیت آمیز نبود به آلاسکا باز خواهند گشت.
وی در این دوره چنان به دنبال تامین هزینه های زندگی خود و همسرش بود که اصلاح موی سر یک هزینه ی اضافی و لوکس برای وی به شمار می آمد. بنابراین موهایش را فر کرد و به این ترتیب می توانست پول هایش را صرف اموری مهم تر از کوتاه نمودن مو بکند. اما شرایط زندگی او به سرعت تغییر کرد و در پایان همان سال و خط تولید رنگ ها و رنگ موهای مخصوص خودش را داشت و بخش زیادی از این شهرت و موفقیت را مرهون موهای فرفری خود بود. بنابراین اگر چه علاقه ای به مدل آفریقایی و فر موهایش نداشت اما آن را حفظ کرد.
۱۱- به گفته ی استادش باب به وی خیانت کرده است
بیل الکساندر چهره ی خود را به عنوان یک «نقاش خوشحال» تثبیت کرده بود و میلیون ها بیننده داشت و کلاس هایش نیز پر از شاگرد بود. اما بعد از مدتی مجبور شد باب راس را جایگزین خود در کلاس های آموزش نقاشی اش کند. وقتی که راس به شهرت رسید این دو با هم در یک آگهی تبلیغاتی حاضر شدند که در آن الکساندر به شکل نمادین قلم نقاشی اش را به راس می داد و همه چیز خوب و دوستانه به نظر می رسید.
بعد از این که راس به شهرت جهانی دست یافت، الکساندر که تا آن زمان «نقاش خوشحال» نام داشت به نقاش عصبانی تبدیل شد و ادعا کرد که راس به او خیانت کرده و در واقع سبک نقاشی ابداعی او را دزدیده است هرچند که راس بارها در برنامه ی خود اذعان می کرد که شاگرد بیل الکساندر بوده و تکنیک های خود را از او یاد گرفته است.
بعد از این ناراحتی ها این دو ارتباط چندانی با هم نداشتند.
۱۰- باب راس بیش از ۳۰.۰۰۰ تابلو نقاشی کشیده است
هیچکس نمی داند که باب راس دقیقاً چند نقاشی کشیده اما می توان ادعا کرد که وی ده ها هزار تابلو نقاشی را با دستان هنرمندش نقاشی کرده است. برنامه ی «لذت نقاشی» بیش از ۳۱ فصل پخش شد که تعداد اپیزودهای آن از ۴۰۳ عدد فراتر می رفت. باب راس در ۳۸۱ اپیزود نقاشی کرده است و هر بار از هر تابلو سه نسخه نقاشی می کرد.اولین تابلو را برای راهنمایی و به صورت سرسری می کشید. تابلو دوم آنی بود که در طول پخش برنامه می کشید و سومین تابلو را نیز برای مجموعه کتاب هایش با عنوان «How To» می کشید که معمولا عکاسی پشت سر او قرار می گرفت و همزمان که راس نقاشی می کشید از او عکس می گرفت. تا این جا می توان نقاشی های او را ۱.۱۴۳ شمارش کرد.
حالا نوبت نقاشی های شخصی وی می رسد. متاسفانه تعداد این آثار مشخص نیست زیرا خود راس هیچ آماری در مورد آن ها ارائه نداده است. وی بسیاری از آثارش را هنگامی که در نیروی هوایی حضور داشت به فروش رسانده بود. بدون شک در دوران کلاس های آموزشی نیز تابلوهای زیادی برای شاگردانش کشیده است. بسیاری از آثارش را نیز به دیگران تقدیم کرده و برخی دیگر نیز جزو طرح های آزمایش و ازمون و خطای وی بوده اند. در نهایت می توان تابلوهای او را بیش از ۳۰.۰۰۰ مورد برآورد کرد. برای مقایسه باید بدانید که ونسان ون گوگ در تمام طول عمرش تنها ۹۰۰ تابلو نقاشی کشیده بود.
۹- باب راس یک فصل کامل را تنها در دو روز فیلم برداری می کرد
باب راس در طول دوران خدمتش در نیروی هوایی ایالات متحده در هنگام ناهار دو نقاشی می کشید و این موضوع اصلاً مبالغه نیست. وی از هر چیزی برای نقاشی کشیدن استفاده می کرد حتی قسمت داخلی تشت های قدیمی شستشوی سنگ طلا. حتی زمانی که مشغول خوردن ساندویچ بود نیز نقاشی می کشید و همان روز در بازارهای توریستی محله آن ها را به فروش می رساند.
با ترکیب روش منحصر به فرد خود و تکنیک های بیل الکساندر، باب راس موفق شد روشی بسیار سریع را برای نقاشی کردن ابداع کند. در واقع او هر فصل از برنامه ی «لذت نقاشی» را تنها در دو روز یا کمی بیشتر فیلم برداری می کرد.
اگر چه هر فصل تنها شامل ۱۳ اپیزود بود اما فیلمبرداری کردن همین مقدار تنها در دو روز و تهیه ی ۳ نسخه از هر تابلو کار فوق العاده ای به نظر می رسد که تنها باب راس قادر به انجام آن بود. وی با همکاران و تیم کاری خود رابطه ی بسیار صمیمانه و دوستانه ای داشت و مسئولیت کنترل تمامی بخش های برنامه را خود بر عهده می گرفت. رکورد آن ها فیلم برداری ۸ اپیزود در یک روز بود.
۸- مردم با تماشای برنامه ی او به خواب می رفتند
شاید فکر کنید که باب راس برای کشیدن چنین نقاشی های سریعی آن ها به مدت طولانی حتماً باید از مواد نیروزا یا دستکم نوشیدنی های کافئین دار و انرژی زا استفاده می کرده است اما در واقع این چنین نبود. شیوه ی نقاشی راس چنان آرام و تعمقی بود که خیلی راحت تماشاگران را به خواب فرو می برد.
بیش از ۹۰ درصد از طرفداران هنگام پخش برنامه ی «لذت نقاشی» در واقع نقاشی نمی کردند و تنها دلیلشان برای تماشای برنامه تنها خود باب راس بود زیرا به آن ها آرامش خاصی می داد و از گفتن این موضوع به خود باب راس نیز ابایی نداشتند. باب راس خود گفته است که بارها نامه های متعددی را از طرفداران خود دریافت کرده که در آن ها نوشته شده بود در هنگام پخش برنامه ی «لذت نقاشی» آن ها راحت تر به خواب می روند. باب راس نیز حتی برای یک لحظه این آرامش بخشی را از طرفداران خود دریغ نکرد. شاید بسیاری از طرفداران ریزبین و تیز این برنامه متوجه شده باشند که با پخش بیشتر و بیشتر این برنامه، باب راس نیز آرام تر و ساکت تر و حرکات و حرفهای او و در کل شیوه ی اجرای برنامه اش آرامش بخش تر از قبل می شد.
حتی امروزه نیز بسیاری از افراد ادعا دارند که برای حل مشکل بی خوابی خود برنامه ی «لذت نقاشی» را تماشا می کنند. اگر چه طرفداران پروپاقرص و دائمی این برنامه بعد از مدتی به تن صدا و لحن باب راس و فضای کلی برنامه عادت کرده و این موضوع باعث آرامش داشتن در هنگام تماشای برنامه شده بود اما می توان این موضوع را نیز یکی از همان «اتفاقات کوچک خوشحال کننده» ی مورد نظر باب راس دانست.
۷- دنیای اینترنت نیز همچنان از طرفداران باب راس پر است
بیش از دو دهه از مرگ باب راس می گذرد اما گویی دنیای اینترنت مرگ او را باور نکرده است. باب راس را باید یکی از چهره های مشهوری دانست که هنوز تقلیدهایی از وی در دنیای اینترنت وجود دارد. حتی برخی از سایت های پخش زنده برنامه های باب راس را دوباره و دوباره پخش می کنند.
۶- او یک بار یک نقاشی را تنها با رنگ خاکستری کشید
باب راس ارتباط بسیار صمیمانه و نزدیکی با طرفدارانش داشت و اگر یکی از آن ها برای مدتی به وی نامه نمی نوشت باب راس خود جویای حال وی می شد. اگر در طول دوران تعطیلات سال نو کسی برای وی پیام تبریکی می فرستاد، باب راس با یک نقاشی جواب او را داده و از وی تشکر می کرد.
یک بار یکی از طرفدارانش در نامه ی خود به باب راس گفته بود که به دلیل کوررنگی قادر به نقاشی کردن نیست و باب راس در جواب یک اپیزود از برنامه ی خود را به کشیدن نقاشی تنها با رنگ خاکستری اختصاص داد که در آن از سایه های قهوه ای، آبی و سفید به نحو ماهرانه ای استفاده شده بود. باب از طرفداران شعار «هر کسی می تواند نقاشی بکشد» بود و اجازه نمی داد کسی بر خلاف این شعار فکر کند. علاوه بر این همیشه می گفت هر کسی به یک دوست نیاز دارد.
۵- باب راس هیچ گاه چهره ی انسان ها را نقاشی نکرد
اگر از طرفداران برنامه های «لذت نقاشی» بوده باشید متوجه شده اید که او به ندرت از کلبه در نقاشی هایش استفاده می کرد و اگر کلبه نیز می کشید فاقد دودکش بود. این موضوع اتفاقی نبود زیرا باب راس هیچ وقت علاقه ای به نقاشی کردن انسان نداشت و هیچگاه دوست نداشت در نقاشی هایش ردی از انسان یا آثار او وجود داشته باشد.
بر اساس بررسی ها در تمامی حدود ۴۰۰ اپیزود برنامه ی «لذت نقاشی»، باب راس تنها یک بار انسان را نقاشی کرده است و آن هم تنها یک نیمرخ نامشخص و ساده بود که در کنار یک آتش به درختی تکیه داشت. آنت کوالسکی گفته بود که تنها دو بار دیده که وی از انسان در نقاشی هایش استفاده کرده است.
بجای استفاده از انسان و آثار انسانی، باب راس تمرکز خود را در به تصویر کشیدن مناظر طبیعی منطقه ی آلاسکا اختصاص می داد زیرا در زمان خدمتش در نیروی هوایی در منطقه ی آلاسکا به شدت عاشق طبیعت مسحور کننده ی آن شده بود. همچنین برخی از اوقات از عکس ها، کارت پستال ها و تقویم های عکس داری که در زیرزمین خانه اش وجود داشت و بیشترشان توسط طرفدارانش برای وی فرستاده شده بود الهام می گفت.
در میان نقاشی های باب راس، نقاشی های کوهستان بیشترین طرفداران را به خود اختصاص داده بود و او نیز سعی می کرد در جواب هدایای طرفدارانش برای آن ها نقاشی هایی از کوهستان های آلاسکا بفرستد.
۴- حدود ۱۳ عدد از تابلوهای باب راس دزدیده شدند
از آن جا که دنیای هنر معمولاً با افاده و خود بزرگ بینی همراه است جای تعجب نیست که بسیاری از مجموعه داران آثار هنری دزدیده شده و در بازار سیاه به مجموعه داران مشهور فروخته می شد. البته این موضوع بدان معنا نیست که خرید تابلوهای او تنها از طریق دزدی امکان پذیر بود.
هیچکس نمی داند که ارزش تابلوهای باب راس چقدر است زیرا آثار او معمولاً در حراجی های حرفه ای به فروش نمی رسید و به اندازه ی کافی مورد احترام قرار نمی گرفتند. اما در سایت فروش اینترنتی eBay برخی از آثار او با قیمت ۱۰.۰۰۰ دلار نیز به فروش رسیده اند. در طول پخش فصل دوم برنامه ی «لذت نقاشی» یک سارق ۱۳ تابلو را از خودرو باب راس به سرقت برد و آن ها را در بازار سیاه به فروش رساند.
این موضوع اهمیتی برای باب راس نداشت و کلاً مخالف نشان دادن آثارش در نمایشگاه ها و موزه ها بود. وی در این باره چنین گفته است:” بسیاری از نقاشان می خواهند که شناخته شوند به ویژه توسط همکارانشان. من خیلی وقت پیش از طریق تلویزیون به این موضوع دست پیدا کرده ام. دیگر به آن نیازی ندارم”.
۳- باب راس از پول بدش نمی آمد
باب راس بیش از هر چیز یک تاجر فوق العاده بود و او و آنت کوالسکی توانستند یک مرد آرام با موهای فرفری و بلند با قلم مویی در دست را به یک امپراطوری اقتصادی میلیون دلاری تبدیل کنند. در ابتدا برنامه های او جذابیت و کشش زیادی نداشت اما با ارتباط برقرار کردن با بینندگان و شرکت دادن آن ها در کلاس های آموزشی و برنامه هایش و استفاده از پیشنهادات آن ها موفق شد که «لذت نقاشی» را به یک برنامه ی بسیار موفق تبدیل کند. وی در زمینه ی آگهی های تبلیغاتی نیز بسیار موفق بود. برنامه های زیادی برای استفاده از چهره ی باب راس در کالاهای تجاری و حتی در بازی های کامپیوتری وجود داشت که برخی با موفقیت انجام شدند.
۲- شبکه ی پی بی اس هیچگاه برای برنامه ی «لذت نقاشی» پولی به او پرداخت نکرد
شبکه ی پی بی اس حتی برای یک اپیزود از برنامه ی «لذت نقاشی» نیز چیزی به باب راس پرداخت نکرد و این موضوع خواسته ی خود باب راس بود. در واقع این هنرمند-کارآفرین باهوش از این برنامه برای تبلیغات خط تولید رنگ و قلم موی نقاشی مختص به خود استفاده می کرد و از این راه درآمد هنگفتی کسب می کرد.
شاید فکر کنید که نقاشی هایی که در طول برنامه می کشید را می فروخت. در واقع این طور نبود و باب این تابلوها را به نمایندگان شبکه ی پی بی اس در سراسر کشور بخشیده بود که در حراجی ها به فروش برسانند. بسیاری از این تابلوها نیز برای اهداف عام المنفعه و کارهای خیریه به فروش می رسیدند که این موضوع حتی بعد از مرگ باب راس نیز ادامه داشت. این هم یکی از همان دلایلی است که قیمت گذاری آثار باب راس را دشوار می کند.
نکته ی جالب دیگر این که وی آثارش را تنها در هنگام پخش برنامه می فروخت و بعد از اتمام هر فصل از برنامه فروش تابلوها را دستکم به طور مستقیم متوقف می کرد. یکی از دلایل کار او این بود که بسیاری تابلوهای خود را به اسم او می فروختند و در بازار تابلوهایی زیادی وجود داشت که منتسب به وی بودند اما باب راس آن ها را نکشیده بود.
۱- باب راس در دنیای بازی های ویدیویی نیز حضور داشت
در یک بازی ویدیویی از استودیو بازی Hi-Rez به نام «Smite» یکی از خدایان درختی بازی که «Sylvanus» نام دارد در واقع شخصیت باب راس است که روش جالبی در مبارزه دارد بدین ترتیب که با پرتاب رنگ و فرا خواندن ابرهای خندان کوچک به جنگ دشمنانش می رود. باب راس یک بار چنین گفته بود:” به همین خاطر نقاشی می کنم زیرا به این ترتیب می توانم دنیایی را ترسیم کنم که دوست دارم،این دنیا را آن چنان که دوست دارم شاد خواهم ساخت. اگر دنبال چیزهای بد هستید بروید اخبار را نگاه کنید”.
وی در جایی دیگر گفته است:” در نقاشی شما یک قدرت نامحدود دارید. شما می توانید کوه ها را به حرکت درآورید. می توانید مسیر رودخانه ها را تغییر دهید. اما وقتی که به خانه می روم تنها چیزی که رویش اعمال قدرت می کنم کیسه های زباله است”.
یادش بخیر وقتی بچه بودم پدرمادرم سرکار میرفتن و من نمیتونستم تنها خونه باشم برای همین صبحای تابستون خونه مادربزرگم میرفتم ، هر روز صبح ساعت ده به عشق باب راس بیدار میشدم و برنامه لذت نقاشی رو میدیدم و لذت می‌بردم
صدای آرامش بخش و حرف های بامزه باب رو هیچوقت یادم نمیره
روحت شاد مرد ، تو فوق العاده ای و تو قلب ما خواهی موند
در مورد این استاد و کسانیکه در این سایت کمی از زندگینامه اش نوشته اند این اختلافات با دیگران و اطرافیانش چیز مهمی نیست البته که هیچگونه صحتی هم ندارند چون کسی(باب راس)که هنرمند باشه مافوق عقلانیت بشری و هدایت واقعی در باطن اوست که ذره ای از هنرمند بودنش را به رُخ عالَم میکشه.البته کل انسانها هنرمنداند صدالبته که خالقی هنرمند و هنروند هنرآفرینی چون خداوندتبارک تعالی هست که این موهبت را در وجود انسان نهادینه کرده.حال اینکه مشکلاتی که به تصور هم نمیاد هم توی این دنیای وانفسا باشه_که مهم نیست.شخص یا فردی بودن اهمییت ندارد بلکه به معرض و نمایش دادن هنری که خالقش الهی باشد حائز اهمیت هست.خودِ اون شخص هم در مسیرِ این راه پُر از نور معرفت الهی قدم میگذارد.بنده ء حقیر که از بچگی هیچگونه هنری بخصوص طراحی سیاه قلم یا منظره یا حتی هر چیزی بلد نبوده ام و علاقه هم نداشتم الان یعنی حدودا ۴_۵ساله دارم بطور فقط خودآموز طراحی میکنم البته طی حادثهء کاری و شغلی حدودا۱۱_۱۰سال پیش دچار بیماری تشنچ وصرع شدم و درگرمای شدید استانهای جنوبی کشور بود که از اول بیماری ام که نمیدونم تقریبا ۱۰ده دقیقه ای بود با محاسبه دنیایی که روح از بدن ام خارج شد و با اون نور عظیم الهی و ملکوتی ملاقاتی بس عظیم داشته ام ودید بینهایت وسیع و غیر قابل توصیف دنیوی روح ام داشت و بعداز مدتی روح ام بازگشت به بدنم که در حقیقت ِ علوم الهی و عرفانی مرده و مرگ را تجربه کردم ولی خود در بیخبری بودم که میخواستم خودکُشی ودیگران کشی کنم که علت اش هم دیدنه
بازگشت حقیقتِ خود در اونجا بود که پس از بازگشتم به بدم زمینی ام همه اشیاء و اعوا و روی کره خاکی و حتی شنیدن ِ خیلی چیزها ذکر وثنای الهی و تسبیح الهی میگفتند.الا که دارم این مطالب و مینویسم موی های کل بدنم و پوست بدم داره گواهی میده و موهام سیخ شده.الله اکبر.و…..بگذریم.از نقاشی واستون بگم
عاشق این مردم
نمونه از بارز از یک ادم موفق ترکیب هایی از ثابت قدمی و ارزش های زندگی که وارد زندگی مردم کرد
یه زمون که مدرسه ای بودم بعد مدرسه میومدم شبکه ۴ نشون میداد ناهارا میدیدم 😀
یادش بخیر
خدا رحمتش کنه
انسان های سالم در همه جا پیدا میشوند
من عاشق باب راس و کارهاش بودم…. خدا رحمتش کنه
واقعا باب راس نقاش بی نظیر و هنرمند بزرگی بود، اونموقع ما برنامه لذت نقاشی رو در شبکه ۴وشبکه آموزش می دیدیم و بسیار جذاب بود.خدا رحمتش کنه.
من همیشه طبیعت زیبایی را که میدیدم و میبینم میگم جای باب راس خالی اگر اینجا بود این منظره رو به زیباترین شکل ممکن میکشید روحش شاد
یادش بخیر وقتی بچه بودم پدرمادرم سرکار میرفتن و من نمیتونستم تنها خونه باشم برای همین صبحای تابستون خونه مادربزرگم میرفتم ، هر روز صبح ساعت ده به عشق باب راس بیدار میشدم و برنامه لذت نقاشی رو میدیدم و لذت می‌بردم
صدای آرامش بخش و حرف های بامزه باب رو هیچوقت یادم نمیره
روحت شاد مرد ، تو فوق العاده ای و تو قلب ما خواهی موند
بدبخت صدای باب راس فقط کار دوبلورهای ایرانی هست نه باب راس.
در مورد این استاد و کسانیکه در این سایت کمی از زندگینامه اش نوشته اند این اختلافات با دیگران و اطرافیانش چیز مهمی نیست البته که هیچگونه صحتی هم ندارند چون کسی(باب راس)که هنرمند باشه مافوق عقلانیت بشری و هدایت واقعی در باطن اوست که ذره ای از هنرمند بودنش را به رُخ عالَم میکشه.البته کل انسانها هنرمنداند صدالبته که خالقی هنرمند و هنروند هنرآفرینی چون خداوندتبارک تعالی هست که این موهبت را در وجود انسان نهادینه کرده.حال اینکه مشکلاتی که به تصور هم نمیاد هم توی این دنیای وانفسا باشه_که مهم نیست.شخص یا فردی بودن اهمییت ندارد بلکه به معرض و نمایش دادن هنری که خالقش الهی باشد حائز اهمیت هست.خودِ اون شخص هم در مسیرِ این راه پُر از نور معرفت الهی قدم میگذارد.بنده ء حقیر که از بچگی هیچگونه هنری بخصوص طراحی سیاه قلم یا منظره یا حتی هر چیزی بلد نبوده ام و علاقه هم نداشتم الان یعنی حدودا ۴_۵ساله دارم بطور فقط خودآموز طراحی میکنم البته طی حادثهء کاری و شغلی حدودا۱۱_۱۰سال پیش دچار بیماری تشنچ وصرع شدم و درگرمای شدید استانهای جنوبی کشور بود که از اول بیماری ام که نمیدونم تقریبا ۱۰ده دقیقه ای بود با محاسبه دنیایی که روح از بدن ام خارج شد و با اون نور عظیم الهی و ملکوتی ملاقاتی بس عظیم داشته ام ودید بینهایت وسیع و غیر قابل توصیف دنیوی روح ام داشت و بعداز مدتی روح ام بازگشت به بدنم که در حقیقت ِ علوم الهی و عرفانی مرده و مرگ را تجربه کردم ولی خود در بیخبری بودم که میخواستم خودکُشی ودیگران کشی کنم که علت اش هم دیدنه
بازگشت حقیقتِ خود در اونجا بود که پس از بازگشتم به بدم زمینی ام همه اشیاء و اعوا و روی کره خاکی و حتی شنیدن ِ خیلی چیزها ذکر وثنای الهی و تسبیح الهی میگفتند.الا که دارم این مطالب و مینویسم موی های کل بدنم و پوست بدم داره گواهی میده و موهام سیخ شده.الله اکبر.و…..بگذریم.از نقاشی واستون بگم
من عاشق این نقاش بزرگ و انسان مهربانم و دیدن برنامه لذت نقاشی به من انگیزه داد برای یادگیری نقاشی رنگ روغن . خدایش بیامرزد