۹ افسانه و باور اشتباه در مورد دیکتاتورهای جهان که واقعیت ندارند [قسمت دوم]

همانطور که در قسمت اول این مطلب گفته شد دیکتاتورها انسان های مرموزی هستند که به دلیل مخفی کردن شرایط زندگی خود و تبلیغات دروغین فراوان، اطلاعات دقیق و درست کمی در مورد زندگی روزمره و فعالیت های آن ها موجود است به نحوی که داستان سرایی های بسیاری ، چه مثبت و چه منفی، در مورد آن ها صورت می گیرد که هیچکدام واقعیت نداشته و رسانه های موافق و مخالف هر بار پر و بال بیشتری به آن ها داده و باعث می شوند که مردم این داستان های غیرواقعی را حقیقت تلقی کنند.

گاه داستان های هولناکی در مورد جنایات این افراد گفته می شود که واقعیت خارجی ندارند و شاید بتوان ادعا کرد که امکان وقوع آن ها وجود ندارد. برخی اوقات نیز در مورد صفات خوب این افراد گزافه گویی هایی صورت می گیرد که این دسته نیز واقعیت ندارند. هر کدام از این افسانه سازی ها هدفی را دنبال می کنند که گاه در جهت ترور شخصیت یک فرد و گاه در جهت تقدس اوست. در قسمت دوم این مطلب قصد داریم شما را با افسانه های غیرمعقول دیگری که حول زندگی دیکتاتورهای بزرگ گفته شده است آشنا کنیم. با ما همراه باشید.

۶- برنامه ی قطارهای بنیتو موسولینی

همیشه گفته شده است که بنیتو موسولینی یک دیکتاتور بی رحم بوده که افراد زیادی را به قتل رسانده و آزادی های عمومی مردم ایتالیا را در برهه ی زمامداری خود محدود کرده بود اما دستکم او کاری کرده بود که قطارها کاملاً به موقع حرکت کنند. معمولاً از این ادعا برای انتقاد در مورد زیرساخت ها و سیستم حمل و نقل کشورهای دموکراتیک استفاده می شد. حتی در سال ۲۰۱۵، ریچارد کوهن در روزنامه ی نیویورک دیلی نیوز  در مقاله ای به تمجید از  سیاست های توتالیتری گاه و بیگاه لی کوان یو، موسس کشور سنگاپور و رژیم دیکتاتور او پرداخت.

در دوران جنگ جهانی اول، سیستم حمل و نقل ریلی ایتالیا به شدت آسیب دیده و به حال خود رها شده بود و بعدها وضعیت این بخش از زیرساخت های کشور بهبود یافت. اما بخش زیادی از این نوسازی ها قبل از این که موسولینی در سال ۱۹۲۲ قدرت را در این کشور به دست بگیرد صورت گرفته بود. کسانی که در دوران حکومت فاشیستی موسولینی در ایتالیا در سیستم حمل و نقل ریلی کشور کار می کردند به اعتراف خودشان همیشه دیر به سر کار می رفتند. موسولینی در هیچ کجای زندگی نامه ی خودنوشته اش به این موضوع اشاره نکرده و در زندگی نامه هایی که به قلم دیگران نوشته شده نیز به ندرت به این موضوع پرداخته شده است.

در کتاب «امپراطوری رومی موسولینی» (Mussolini’s Roman Empire) نوشته ی مک اسمیت این ادعا تنها یک تبلیغات دولتی عنوان شده است:” این ادعا شکل گرفت که اروپا در حسرت قطارهای ایتالیایی به سر می برد. این یک بزرگنمایی توسط موسولینی بود که نهایت تلاش خود را می کرد تا سیستم ریلی ایتالیا را به نماد پیشرفت و کارآیی فاشیسم تبدیل کند و تا حدود زیادی نیز موفق شد موفقیت هایی که در این زمینه قبل از سال ۱۹۲۲ انجام گرفته بود را به نام خود و حکومتش ثبت کند. تبلیغات وی موفقیت آمیز بود اما بسیاری از مسافرانی که در زمان حکومت موسولینی به ایتالیا سفر کرده بودند این ادعا را افسانه و غیرواقعی دانسته اند.

در سال ۱۹۳۶، یک روزنامه نگار آمریکایی به نام جورج سلدز به انتقاد از آمریکایی هایی پرداخت که بعد از بازگشت از ایتالیا در مورد توانایی ها و اقدامات موثر موسولینی در حرکت دادن به موقع قطارها یاوه سرایی کرده و اعلام کرد که این ادعاها معمولاً در جواب انتقاداتی که از شیوه ی حکومتی موسولینی می شود ارائه می گردند. سلدز در این باره می گوید:” درست است که اکثریت قطارهای اکسپرس بزرگ که در زمینه ی جابجایی توریست های خارجی فعالیت دارند معمولاً به موقع حرکت می کنند اما این موضوع در مورد خطوط ریلی دیگری بخصوص قطارهای کوچک و محلی صحت نداشته و این قطارها معمولاً با تاخیرهای زیاد حرکت می کنند.

۷- نوادگان چنگیز خان

عموماً باور بر این است که چنگیز خان کسی است که نسل بسیاری از بشر امروزی از او نشأت گرفته است. در سال ۲۰۰۶، یک حسابدار در فلوریدا وقتی که از طرف کمپانی بریتانیایی «آکسفورد انسستورز» (Oxford Ancestor) به وی گفته شد که از نوادگان مستقیم چنگیز خان است خبرساز شد. وی این ادعا را نپذیرفت و آزمایشات دی ان ای مشخص کرد که وی از نسل قبایل اسب سوار کوچ نشینی مانند وایکینگ ها بوده است و هیچ مدرکی دال بر اراتباط وی با چنگیزخان وجود ندارد.

با این وجود، اغلب چنگیز خان به عنوان نیای میلیون ها انسان امروزی شناخته می شود. مشکل اصلی در اثبات این موضوع آن است که در حال حاضر هیچ مدرک ژنتیکی مربوط به چنگیز خان که بتوان این ادعاها را بر اساس آن سنجید وجود ندارد، برای مثال مکان دفن او مشخص نیست و هنوز پیدا نشده است. اگر چه افسانه های زیادی در مودر تعدد زنان چنگیز خان در نقاط مختلف سرزمین هایی که فتح می کرد وجود دارد و عموماً در فرهنگ مغولی روابط جنسی بسیار افسار گسیخته بود اما هیچ مدرکی برای اثبات این ادعاها وجود ندارد.

در سال ۲۰۰۳، در مقاله ای نوشته ی یک ژنتیک شناس تکاملی به نام کریس تایلر اسمیت ادعا شده بود که ۸ درصد از مردان آسیایی که ۰.۵ درصد از جمعیت جهانی مردان را تشکیل می دادند دارای تسلسل کروموزمی تقریباً یکسانی در کروموزوم Y  خود هستند که ممکن است به این معنی باشد که همه ی آن ها در ۱.۰۰۰ سال پیش جد مغولی یکسانی داشته اند.

در حالی که ادعا شده چنگیز خان صدها فرزند داشته است اما نمی دانیم که آیا فرزندان وی نیز نوادگان بسیاری داشته اند یا خیر. روی هم رفته اثبات چنین ادعایی به مدارک مستدل بسیاری نیاز دارد که تاکنون بدست نیامده است. در مطالعه ای دیگر که توسط یک ژنتیک شناس در دانشگاه لستر به نام مارک جابلینگ انجام شد مشخص گردید که در میان مردان آسیایی ۱۱ نوع تسلسل کروموزومی Y متفاوت وجود دارد اما این که ادعا شود حدود یک میلیارد نفر از مردم جهان از نوادگان چنگیز خان هستند یک ادعای گزاف به نظر می رسد.

۸- فراست نظامی ژنرال فرانسیسکو فرانکو

ژنرال فرانسیسکو فرانکو، دیکتاتور اسپانیایی خود را به عنوان یک رهبر نظامی باهوش و منحصر به فرد در چشم اطرافیان و مردم کشورش ترسیم کرده بود. او معمولاً لباس های نظامی می پوشید و خود را مسئول پیروزی در غائله ی محاصره ی آلکازار در سال ۱۹۳۶ می دانست و از روزنامه ها و مجلات هفتگی برای نشان دادن خود به عنوان یک رهبر نظامی ترسناک و باهوش که خود را وقف دفاع از سرزمین های متعلق به اسپانیا در آفریقای شمالی کرده است استفاده می کرد.

در روزنامه ی نیویورک تایمز در سال ۱۹۷۵ مقاله ای در مورد ژنرال فرانکو نوشته شد که خلق و خوی خشک نظامی او را تقویت کرده و با لحنی منفی در مورد او چنین گفت:” خشونت فرانکو یک وحشیگری غیرانسانی اما موثر بود. یک بار که وی به عنوان ژنرال نظامی از لژیون خارجی اسپانیا دیدن می کرد با سربازی مواجه شد که در اعتراض به کیفیت نامناسب غذای خود آن را به سمت صورت فرانکو پرتاب کرد. این کار باعث شد که یونیفورم نظامی ژنرال فرانکو کثیف شود اما ژنرال فرانکو عکس العمل ظاهری خاصی انجام نداد و حتی یک کلمه نیز در این مورد صحبت نکرد و به بازرسی خود ادامه داد. وقتی که به دفتر کار خود بازگشت یکی از افسران را صدا زد و با اشاره به سربازی که به وی توهین کرده بود از او خواست که سرباز مذکور را دستگیر و بلافاصله اعدام کنند”.

بعد از مرگ ژنرال فرانکو تلاش های بسیار کمی برای تصحیح سوابق وی انجام گرفت زیرا در ان دوران کشور در حال گذار از دوران دیکتاتوری حکومت فرانکو به دوران حکومت قانون اساسی بود. در سال ۲۰۰۰، در ۲۵ اُمین سالگرد مرگ ژنرال فرانکو، به منظور از بین بردن این افسانه های تاریخی در مورد ژنرال فرانکو، یک تاریخ شناس نظامی به نام ژنرال  کارلوس بلانکو اسکولا در کتابی با عنوان «بی کفایتی نظامی فرانکو» (The Military Incompetence of Franco) ادعا کرد که فرانکو اشتباهات مهم بسیاری در دوران زمامداری خود در زمینه ی نظامی مرتکب شده و با تصمیمات غلط و نابجای خود بدون هیچ دلیلی باعث طولانی شدن جنگ داخلی در اسپانیا شده بود.

وی در مورد نبرد رودخانه ی اِبرو می گوید:” ژنرال روخو [از نیروهای جمهوری خواه] یک حمله ی بسیار استادانه را طراحی و اجرا کرد که از استادان نظامی شوروی سابق یاد گرفته بود؛ او از رودخانه گذشت و نیروهای خود را در ساحل سمت راست رودخانه مستقر کرد و این کار را تنها در یک روز انجام داد در حالی که ژنرال فرانکو این کار را در مدت ۴ ماه به انجام رساند و برای رسیدن به این هدف مقادیر زیادی اسلحه و مهمات و تعداد زیادی از نیروهای خود را از دست داد”.

در کمال ناباوری حکومت های نازی و فاشیستی نیز دل خوشی از فرانکو نداشته و او را یک فرمانده نظامی باهوش و خوب نمی دانستند.

۹- مخفیگاه  کوهستانی اسامه بن لادن

در سال های بعد از حملات ۱۱ سپتامبر همواره گفته می شد که اسامه بن در داخل شبکه ای از غارها در کوهستان های افغانستان پنهان شده است. پرزیدنت بوش نیز همواره می گفت که ارتش ایالات متحده به طور مداوم و بدون وقفه عملیات هایی را برای بیرون کشیدن تروریست ها از غارهایشان و سپردنشان به عدالت انجام می دهد. در همین دوران مقامات نیروی هوایی ارتش ایالات متحده به مجله ی «Aviation Week» گفته بودند که بیش از ۱۳۰ بمب بسیار قوی که امکان پرتاب به صورت افقی به درون غارهای مناطق کوهستانی افغانستان را دارند را آماده ی پرتاب کرده اند.

اما در همان سال ۲۰۰۱ نیز بسیاری نظریه ی مخفی شدن بن لادن در غارهای شبکه ای در کوهستان های افغانستان را مورد شک قرار داده و ان را غیرمحتمل دانستند. از آن جایی که بیشتر غارها از سنگ آهک تشکیل شده اند و در مناطق کوهستانی افغانستان مقدار کمی از این سنگ یافت می شود این نظریه منطقی به نظر نمی رسید. علاوه بر این محققان زمین شناسی که قبلاً به این کشور سفر کرده و غارهای مناطق کوهستانی این کشور را مورد بررسی قرار داده بودند اعلام می کردند که غارهای معدودی که در این کشور وجود دارد قابلیت مناسبی برای مخفی شدن شخصی مانند بن لادن را ندارند.

به گفته ی یکی از مأمورین سابق سازمان سیا به نام میلت بیردن، بسیاری از حفاری هایی که در زمان نبرد با نیروهای شوروی سابق در مناطق کوهستانی این کشور و توسط مجاهدین ساخته شده بودند عمق نسبتاً کمی داشتند و صحبت از غارها تا حدود زیادی گزافه گویی بوده است. به گفته ی وی بسیاری از این پناهگاه ها در واقع حفره هایی بودند که با دست کنده شده و نیروهای مجاهدین در طول نبرد ۱۰ ساله ی خود با نیروهای شوروی سابق تنها نقب هایی را در دره ها و اطراف صخره های کوهستانی ایجاد کرده بودند تا از آسیب به مهمات و ساز و برگ نظامی خود توسط نیروهای روسی جلوگیری کنند.

بر اساس گزارش روزنامه ی گاردین این افسانه از یک سری ملاقات بین بن لادن و یک روزنامه نگار غربی در کوهستان های تورابورا در افغانستان نشات گرفت، مکانی که برای اهداف تبلیغاتی انتخاب شده بود. در واقع در آن زمان بن لادن در یک مجتمع راحت و مجهز در یک مرکز مجتمع کشاورزی ساخت شوروی زندگی می کرد که در کنترل یکی از فرماندهان نظامی محلی بود. بعدها نیز وی به یک خانه ی مسکونی بزرگ در قندهار نقل مکان کرد.

هیچ مدرکی وجود ندارد که ثابت کند وی پیش از کشته شدن در یک خانه ی بزرگ در شهر «ابوت آباد» در پاکستان مدتی را در غارها مخفی بوده است. از دیدگاه القاعده، چهره ی بن لادن با زندگی در غار تقویت می شد و ایالات متحده نیز با صرف میلیون ها دلار برای یافتن و دستگیری او در چنین مکان هایی باعث شد که چهره ی او به عنوان یک «قهرمان یاغی» در چشم طرفدارانش تقویت شود.

برای سال ها نیروهای اطلاعاتی ایالات متحده بر این باور بودند که بن لادن برای در امان بودن از دستگیری، خود را نزدیک به افراد و طرفدارانش نگه می دارد و بدون شک در پناهگاه های القاعده در مناطق قبیله ای وزیرستان شمالی و جنوبی می ماند. با این وجود بن لادن با دور نگه داشتن وسایل الکترونیکی مانند تلفن و خطوط اینترنت از خانه اش توانست برای سال های زیادی سیستم های اطلاعاتی ایالات متحده که به نظارت های الکترونیکی، ماهواره ها و خبرچین ها متکی بود را ناکام بگذارد.

همچنین او دیوارهای بلندی دور خانه ی خود ساخته و تنها با تعداد کمی از قابل اعتمادترین و مطمئن ترین افراد خود ارتباط داشت. افسانه ی سکونت او در غارهایی در افغانستان باعث شد که دستگیری وی دستکم چند سال به تعویق بیفتد.