معمولا هر وقت شبکه های خبری را نگاه می کنید بدون شک اخباری در مورد درگیری و جنگ در نقاطی از جهان را خواهید شنید. در این گزارش های خبری به سلاح هایی اشاره می شود که در این مناقشات مورد استفاده قرار گرفته اند اما معمولا مردم عادی اطلاعات ناچیزی در مورد این سلاح ها دارند. در این مطلب ما قصد داریم اطلاعات کاملی در مورد این سلاح ها از موشک های تاماهاک تا بمب های بشکه ای را در اختیار شما قرار دهیم.
۱- موشک های تاماهاک
موشک های تاماهاک (Tomahawk) در واقع موشک های کروز سطح به سطح دوربردی هستند که در تمامی شرایط جوی می توانند به هدف برخورد کنند و سرعت آن ها پایین تر از سرعت صوت است. این نوع موشک ها برای اولین بار در دهه ی ۱۹۷۰ تولید و طوری طراحی شده اند که بتوان آن ها را از کشتی های جنگی و زیردریایی ها شلیک کرده و معمولا تا ۲.۴۰۰ کیلومتر برد دارند. هر موشک تاماهاک حاوی ۲۴ کلاهک متشکل از ۱۶۶ کلاهک کوچک تر است که هر کدام از آن ها نیز حاوی ۶ تا ۷ بسته ی مواد منفجره خواهد بود.
این موشک ها دقت زیادی در برخورد با هدف دارند و معمولا برای تخریب هدف های بسیار باارزش یا اهدافی که به شدت از آن ها مراقبت می شود مورد استفاده قرار می گیرند. هزینه ی ساخت هر فروند از این موشک ها ۱ میلیون دلار است.
موشک تاماهاک برای اولین بار در جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ مورد استفاده قرار گرفت و در کل ۲۲۸ فروند از آن ها شلیک شد. از آن زمان تاکنون از این موشک ها در موارد بسیاری استفاده شده است به خصوص در جریان حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ که با شلیک بیش از ۸۰۰ فروند از این موشک ها همراه بود. اخیراً نیز ۵۹ فروند از این موشک ها برای هدف قرار دادن پایگاه هوایی شعیرات در نزدیک حمص در سوریه مورد استفاده قرار گرفت.
در کل تنها دو کشور در جهان از این موشک دارند؛ ایالات متحده آمریکا و بریتانیا. نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا بیش از ۳.۵۰۰ فروند از این موشک را در زرادخانه های موشکی خود انبار کرده است و نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا نیز در حدود ۶۰ فروند از موشک ها را در انبارهای تسلیحاتی خود دارد. برخی از کشورهای دیگر مانند هلند، اسپانیا و لهستان از دولت ایالات متحده خواسته اند که تعدادی از این موشک ها در اختیارشان قرار گیرد که تاکنون موفق به جلب رضایت این کشور نشده اند.
۲- موشک های بالستیک هواسونگ ۱۰
موشک بالستیک هواسونگ ۱۰ (Hwasong-10) که با نام های دیگری مانند میریم (Mirim)، نو دونگ بی (No Dong B)، موسودان (Musudan) و بی ام ۲۵ (BM-25) نیز شناخته می شود از موشک های بالستیک با برد متوسط ساخت کره شمالی است. برد این موشک ها بین ۲.۵۰۰ تا ۴.۰۰۰ کیلومتر بوده و قابلیت حمل کلاهک هسته ای ۵۰۰ تا ۱.۲۰۰ کیلوگرمی را نیز دارد. این موشک را می توان از طریق لانچرهای زمینی یا حتی از روی خودروهای مخصوص نیز شلیک کرد. موشک های بالستیک به صورت عمودی و رو به بالا پرتاب شده و سپس با استفاده از جاذبه ی زمین به سمت هدف خود سرازیر می شوند.
کره شمالی در چندین سال اخیر نمونه های متعددی از این موشک ها را آزمایش کرده است اما تعداد زیادی از آن ها با شکست مواجه شده یا برد کافی را نداشته اند. این موشک در بهترین حالت ممکن نیز توان هدف قرار دادن خاک ایالات متحده را ندارد. با این وجود کشورهای کره جنوبی، گوام، ژاپن در برد این موشک های بالستیک قرار دارند. معلوم نیست که کره شمالی دقیقا چه تعداد از این موشک های بالستیک را در زرادخانه های خود دارد (شاید ۲۰۰ فروند) اما پنتاگون اعلام کرده است که ارتش کره شمالی تنها ۵۰ لانچر آماده برای پرتاب این موشک ها در اختیار دارد.
۳- موشک های بالستیک قاره پیما
موشک های بالستیک قاره پیما موشک هایی هستند که میانگین برد آن ها ۵.۵۰۰ کیلومتر است و معمولا توان حمل کلاهک های هسته ای را دارند. اما می شود از آن ها برای حمل مواد کشنده ی دیگری جهت تخریب اهداف بدون استفاده از تسلیحات اتمی نیز استفاده کرد، برای مثال با استفاده از مواد منفجره ی مرسوم و مواد شیمیایی و بیولوژیکی. نمونه های جدید این موشک ها قابلیت حمل چندین کلاهک با توان اصابت به اهداف مختلف به صورت جداگانه و همزمان را دارند. این موشک ها همان موشک هایی هستند که در دوران جنگ سرد دنیا را در ترس و وحشت فرو برده بودند.
خوشبختانه تاکنون از این موشک ها استفاده نشده و تنها بر روی آن ها آزمایشاتی صورت گرفته است. البته تاکنون کشورهایی مانند ایالات متحده، روسیه، فرانسه، هند و چند کشور دیگر به سیستم های ضد موشک بالستیک مجهز شده اند که توانایی مورد هدف قرار دادن موشک های بالستیک قبل از اصابت به هدف را دارند. با این وجود کشورهای زیادی تعدادی از این موشک های مخرب را در زرادخانه های خود انبار کرده و آماده ی شلیک هستند. برخی از این موشک های بالستیک قاره پیما عبارتند از “LGM-30 Minuteman” (ایالات متحده)، “RS-28 Sarmat” و “RS-26 Rubezh” (روسیه)، “DF-41” (چین) و “Taepodong-2” (کره شمالی) که تکنولوژی تولید مورد اخیر بر اساس سیستم پرتاب ماهواره ی اونها (Unha space launch system) است.
۴- بمب های بشکه ای
بمب های بشکه ای بمب هایی بدون دقت خاص در پرتاب هستند که از یک بشکه ی فلزی بزرگ حاوی حدود ۱.۰۰۰ کیلوگرم مواد منفجره، ترکش، نفت، مواد شیمیایی و دیگر مواد خطرناک تشکیل می شود. این بمب ها معمولا از طریق هلی کوپتر یا هواپیما بر روی مواضع دشمن رها می شوند.
بمب های بشکه ای هیچ دقتی در اصابت به اهداف تعیین شده ندارند و معمولا در نواحی پرجمعیت فرود آمده و همه چیز را می سوزانند. این بمب ها معمولا در کشورهایی که دچار جنگ داخلی شده اند مورد استفاده قرار می گیرند و بدلیل ارزان بودن و راحتی تولید (در حدود ۲۰۰ تا ۳۰۰ دلار برای هر بمب بشکه ای) توسط نیروی هوایی بر سر نیروهای متخاصم ریخته می شوند. بر اساس قوانین بین المللی استفاده از این بمب های مرگبار ممنوع است.
کشور آمریکا در طول دوران جنگ ویتنام از این بمب ها استفاده می کرد و از آن زمان تاکنون نمونه هایی از استفاده از این بمب ها در کشورهای سریلانکا، عراق،کرواسی، سودان و چند کشور دیگر دیده شده است.
۵- بمب موسوم به «مادر همه ی بمب ها»
این بمب که معمولا به «مادر همه ی بمب ها» (Mother of All Bombs) مشهور است در واقع یک بمب گرمافشاری حاوی مقادیر زیادی مواد منفجره بوده و قدرتمند ترین سلاح غیر هسته ای در زرادخانه های ارتش ایالات متحده به شمار می آید.
بمب مذکور حدود ۱۰ متر طول داشته و قدرت انفجاری برابر با ۱۱ تن تی ان تی دارد. باید اعتراف کرد که قدرت تخریب این بمب فراتر از حد تصور است. این بمب توسط هواپیماهی غول پیکر سی- ۱۳۰ حمل شده، ساختاری شبیه بمب های «دَیزی کاتر» (Daisy Cutter) که در جنگ ویتنام و عراق مورد استفاده قرار گرفتند داشته و معمولا برای تخریب میادین مین، تونل های زیرزمینی و جنگل های انبوه مورد استفاده قرار می گیرد. در کل این بمب یک سلاح ضد نفر محسوب می شود و تا همین اواخر در یک نبرد واقعی آزمایش نشده بود. گزارشات اخیر نشان می دهند که ارتش ایالات متحده آمریکا یکی از این بمب ها را برای هدف قرار دادن یک پایگاه مخفی نیروهای داعش در افغانستان به کار برده است.
روسیه نیز برای این که از قافله عقب نماند بمبی موسوم به «پدر همه ی بمب ها» (Father of All Bombs) تولید کرده است که بر اساس برآوردها قدرتی ۴ برابر همتای آمریکایی خود دارد.
۶- سلاح های شیمیایی
در ساختار سلاح های شیمیایی از ترکیبات سمی و شیمیایی برای وارد کردن صدمات شدید به دشمن و حتی افراد غیرنظامی استفاده می شود. به همین دلیل این سلاح ها را در زمره ی «سلاح های کشتار جمعی» دسته بندی می کنند و بر اساس قوانین بین المللی استفاده از آن ها ممنوع است. ۴ نمونه از اصلی ترین سلاح های شیمیایی که امروزه مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از بمب های حاوی مواد شیمیایی سارین، گاز خردل، گاز کلر و عامل وی ایکس. عمده ترین مواد شیمیایی به کار رفته در تسلیحات شیمیایی عبارتند از:
سارین: سارین یک مایع بی بو و بی رنگ است و سیستم عصبی بدن را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. استنشاق مقدار کمی از این ماده ی شیمیایی می تواند مرگ را به دنبال داشته باشد بدین ترتیب که قربانی در اثر فلج شدن ماهیچه های ریه خفه می شود. تماس این ماده با پوست انسان نیز باعث جذب آن شده و آسیب های همیشگی به سیستم عصبی بدن را در پی خواهد داشت.
تولید این ماده ی شیمیایی در سال ۱۹۵۷ در کشور ایالات متحده آمریکا متوقف شده و در سال ۱۹۹۷ نیز پس از آن که یک عضو فرقه ی مذهبی غیرقانونی سعی کرد با استفاده از سارین غیرنظامیان را در مترویی در ژاپن هدف قرار دهد سازمان ملل نیز استفاده از این ماده ی سمی را به طور کلی ممنوع اعلام نمود. از آن زمان تاکنون مواردی از استفاده از این مواد سمی در عراق و سوریه دیده شده است.
گاز خردل: این گاز که با نام «سولفور خردل» نیز شناخته می شود در واقع یک سم سلولی ( cytotoxic) و ماده ای حساسیت زا است که باعث تاول زدن پوست و ریه های قربانی می شود. سولفور خردل خالص در واقع یک مایع بی رنگ است اما بعد از استفاده به عنوان سلاح شیمیایی رنگی زرد متمایل به قهوه ای پیدا می کند. استفاده از هر گونه عامل خردل در جنگ ها ممنوع اعلام شده اما همانند عامل سارین در چندین مورد استفاده قرار گرفته است.
این ماده ی شیمیایی را می توان به طرق مختلف به کار برد برای مثال با استفاده از خمپاره، بمب، موشک یا پاشیدن آن به وسیله ی هواپیما از بالا. ماده ی شیمیایی خردل بیش از همه در دوران جنگ جهانی اول مورد استفاده قرار گرفت اما از آن زمان تاکنون در طی حملاتی در بریتانیا، اسپانیا، فرانسه، چین و در نقاط مختلف خاورمیانه نیز استفاده شده است.
گاز کلرین (گاز کلر): گاز کلرین که به آن «برتولیت» (bertholite) نیز گفته می شود مانند گاز خردل عمدتا در جنگ جهانی اول مورد استفاده قرار گرفت. این ماده مزه ای متالیک و بویی شبیه فلفل و آناناس داشته، در صورت استنشاق گلو و ریه ها را می سوزاند و در کل سیستم تنفسی، چشم ها و پوست را تحت تاثیر قرار می دهد. وقتی که گاز کلرین وارد ریه ها شد با آب واکنش نشان داده و اسید هیدروکلریک تولید می شود که ریه ها را می سوزاند. میزان کشندگی این ماده ی شیمیایی از گاز خردل بسیار کمتر بوده و می توان با پوشیدن ماسک از ورود آن به ریه ها جلوگیری کرد اما بهرحال یک ماده ی شیمایی کشنده به شمار می آید. از این ماده ی شیمیایی در سال ۲۰۰۷ و اخیراً نیز در سال ۲۰۱۵ علیه نیروهای پیشمرگه ی کورد در عراق استفاده شده است.
عامل وی ایکس (VX agent): این ماده ی شیمیایی صنعتی که«عامل سمی ایکس» (venomous agent x) نیز نامیده می شود نیز بسیار سمی بوده و به عنوان قوی ترین و کشنده ترین ماده ی سمی که سیستم عصبی را در کوتاه ترین زمان ممکن از کار می اندازد معرفی شده است. شخصی که در معرض این ماده ی سمی قرار گیرد دچار تشنج، بیهوشی، فلج شدگی و در نهایت مرگ می شود. در واقع این ماده ی سمی کشنده ی انسان ها به شمار می آید که باعث ایجاد حالت خستگی و بی حالی در قربانی شده و در نهایت فرد بر اثر خفگی جان خود را از دست می دهد. عامل وی ایکس مایعی سمی شبیه نفت بوده که رنگی زرد متمایل به قهوه ای دارد و کاملا بی بو و بی مزه است.
از این ماده ی سمی می توان به صورت اسپری، ریختن در غذا یا حتی ریختن در منبع آب استفاده کرد. همچنین عامل وی ایکس پایدارترین سم عصبی پایدار در محیط است که در تماس با هوا بسیار سریع بخار می شود. آخرین بار از این ماده برای به قتل رساندن کیم یونگ نام، برادر ناتنی رهبر کنونی کره ی شمالی، استفاده شد.
علی رغم این که این مواد شیمیایی غیرقانونی بوده و برای جوامع انسانی خطرناک هستند اما برخی کشورها همچنان به تولید، انبار کردن یا حتی استفاده از این مواد ادامه می دهند زیرا بسیار موثر بوده و تولید آن ها نیز هزینه ی زیادی در پی نخواهد داشت.
بدون نظر