تهاجم مورد انتظار ایالات متحده به ژاپن در واپسین روزهای جنگ جهانی دوم بعد از بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی کاملاً دیگر ضرورتی نداشت. با این وجود در تمام طول سال های ۱۹۴۴ و ۱۹۴۵، فرماندهان متفقین برای حمله نهایی به جزایر ژاپنی نقشه می کشیدند. این عملیات طولانی و گسترده با نام رمز «عملیات سقوط» (Operation Downfall) چندین برابر بزرگ تر از عملیات «دی دَی» ( D-Day) بود که در ساحل نرماندی انجام گرفته و به بزرگ ترین تهاجم آبی-خاکی در تاریخ بشر تبدیل شد.
اگر چه بخش زیادی از سلاح ها و تجهیزات نظامی که ایالات متحده قصد استفاده از آن ها در این عملیات را داشت قبلاً نیز در میدان نبرد به کار گرفته شده بودند اما ارتش این کشور نسل های جدیدی از سلاح را تولید کرده بود که برای نبرد حماسی با ژاپنی ها طراحی شده بودند. در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با ۷ سلاح جدید و پیشرفته ای آشنا کنیم که ایالات متحده قبل از بمباران اتمی ژاپن قصد استفاده از آن ها در عملیات نهایی شکست این کشور در جنگ جهانی دوم را داشت اما خوشبختانه هیچ فرصتی برای استفاده از آن ها در میدان نبرد نیافت.
۱- بمب افکن سنگین بی-۳۲ دومینیتور
بمب افکن بی-۳۲ دومینیتور (B-32 Dominator) که به طور همزمان با بویینگ بی-۲۹ طراحی و ساخته شد، یک بمب افکن سنگین ۴ موتوره بود که از لحاظ عملکرد و کارآیی با نمونه بویینگ رقابت می کرد اما برخلاف پسرعموی خود با تاخیرهایی در ساخت مواجه شد که بخش زیادی از آن مربوط به قسمت بسیار فشرده مخصوص خدمه و سرنشینان بود. این بمب افکن تنها در تعدادی محدود در تابستان ۱۹۴۵ وارد سرویس شد.
این بمب افکن می توانست بیش از ۹ تن بمب را تا مسافت ۶.۴۰۰ کیلومتر در ارتفاعع ۳۰.۰۰۰ پایی حمل کند و اگر نبردها در اقیانوس آرام ادامه یافته و به سال ۱۹۴۶ کشیده می شد بدون شک این بمب افکن نیز در نبردها مورد استفاده قرار می گرفت. اما با تسلیم شدن ژاپن در آگوست ۱۹۴۵، سازنده این بمب افکن هرگز فرصت این را پیدا نکرد تا ساخت ۱.۵۰۰ فروندی که ارتش ایالات متحده سفارش داده بود را تکمیل نماید. در نهایت تنها ۱۱۸ فروند بمب افکن بی-۳۲ دومینیتور ساخته شد و هیچکدام از آن ها نیز سالم نمانده اند.
۲- تانک فوق سنگین تی-۲۸
تانک تی-۲۸ (T-28) که لقب «تانک فوق سنگین» را به خود گرفته بود در ابتدا به این منظور طراحی شده بود که در جبهه های مختلف اروپا به کار گرفته شده و در مقابل تانک های آلمانی، به خصوص تانک های تایگر ۲ نفوذ ناپذیر باشد و البته توپ آن نیز از چنان قدرتی برخوردار بود که استحکامات بتنی آلمان ها را نابود سازد. اما متفقین امید داشتند که از این خودرو زرهی بسیار سنگین در حمله نهایی به ژاپن نیز استفاده کنند. این تانک غول پیکر که با نام تی-۹۵ نیز شناخته می شد دارای توپی ۱۰۵ میلیمتری بوده و با طول نزدیک به ۱۱ متر، وزنی نزدیک به ۱۰۰ تن داشت. این تانک حدود ۳ برابر سنگین تر از تانک ام ۴ شرمن بود اما برجک متحرک نداشت.
به خاطر حجم و وزن بسیار زیاد، حداکثر سرعت تانک تی-۲۸ به ۱۲ کیلومتر در ساعت می رسید و برد عملیاتی آن نیز تنها ۳۲ کیلومتر بود. با این وجود، زره سنگین ۳۰ سانتیمتری اش بدون شک در نبرد با ژاپن آن را به سلاحی نفوذ ناپذیر تبدیل می کرد. قبل از این که دو جین از این تانک ها از کارخانه بیرون بیایند ژاپن تسلیم شده بود. در واقع تنها ساخت دو دستگاه از این تانک ها به طور کامل به پایان رسید که یکی از آن ها بلافاصله پس از تسلیم شدن ژاپن اسقاط شده و دیگری نیز در یکی از پایگاه های ارتش ایالات متحده نگهداری شد. این تانک در سال ۱۹۷۴ از انبار بیرون آورده شده و اکنون در موزه سواره نظام و زرهی پَتن در کنتاکی به نمایش درآمده است.
۳- خمپاره انداز سنگین دیوید کوچولو
مانند تانک تی-۲۸، ارتش ایالات متحده انتظار داشت که خمپاره انداز «دیوید کوچولو» (Little David) را در حمله نهایی به ژاپن مورد استفاده قرار دهد. در واقع این خمپاره انداز ۹۱۴ میلیمتری به طور ویژه برای نابودی استحکاماتی طراحی و ساخته شده بود که متفقین انتظار داشتند در جزایر متعلق به ژاپن با آن‌ها روبر شوند. این خمپاره انداز که بسیار قدرتمندتر از توپ ریلی گوستاو شورر آلمان ها بود، بیش از ۴۰ تن وزن و لوله آن نیز بیش از ۶.۷ متر طول داشت.
این خمپاره انداز می توانست گلوله ای به وزن ۱.۶۰۰ کیلوگرم را تا مسافت ۱۰ کیلومتری پرتاب نماید. اما مانند تانک تی-۲۸، این خمپاره انداز نیز هیچگاه در میدان نبرد واقعی فرصت قدرت نمایی پیدا نکرد و ژاپن خیلی زود تسلیم شد. نمونه اولیه این خمپاره انداز غول پیکر اکنون در مریلند به نمایش گذاشته شده است.
۴- جنگنده بِرکَت اف ۸ اف
جنگنده سریع و چابک گرومن بِرکَت اف ۸ اف (Grumman F8F Bearcat) تا روز تسلیم شدن ژاپن در پایان جنگ جهانی دوم نیز به طور محدود وارد سرویس شده بود و بدون شک در عملیات سقوط همراه با دیگر جنگنده های متفقین مورد استفاده قرار می گرفت. این جنگنده پیشرفته برای پرواز از روی ناوهای هواپیمابر طراحی شده و اولین نمونه از آن به سرعت ۶۷۸ کیلومتر در ساعت رسید و نمونه های جدیدتر آن با سرعت های بسیار بیشتری نیز پرواز می کردند. به عنوان یک جنگنده چالاک،بدون شک اف ۸ اف می توانست در عملیات نهایی علیه ژاپن موثر واقع شده و برتری هوایی ایالات متحده در مقابل ژاپن را تضمین نماید و همزمان برای نیروهای زمینی خودی نقش پشتیبانی داشته باشد.
۵- جنگنده تایگر کَت اف ۷ اف
یکی دیگر از جنگنده های گرومن در گروه هواپیماهای جنگی رده «کَت» (cat)، جنگنده ۲ موتوره تایگر کت اف ۷ اف (F7F Tigercat) بود که جنگنده ای سنگین بوده و بیشینه سرعت آن به ۸۰۰ کیلومتر در ساعت می رسد و برد عملیاتی آن نیز ۱.۹۰۰ کیلومتر بود. ترکیب ویرانگر ۴ توپ ۲۰ میلیمتری و به همان تعداد مسلسل کالیبر ۵۰ از این بمب افکن سلاحی مرگبار ساخته بود که دو خدمه داشت: یکی خلبان و دیگری مسئول رادار. اگر چه این جنگنده در سال ۱۹۴۴ وارد سرویس نیروی دریایی شد اما هیچ کدام از این جنگنده ها در طول جنگ جهانی دوم میدان نبرد را به چشم ندیدند.
اما اگر نبردهای جنگ جهانی دوم به زمستان ۱۹۴۵ کشیده می شد، تایگر کت اف ۷ اف برای نبرد آماده شده بود. در نهایت کمپانی گرومن بیش از ۳۰۰ فروند از این جنگنده تولید کرد که برخی از آن ها با موفقیت تمام در جنگ کره مورد استفاده قرار گرفتند. البته این هواپیما ابتدا قرار بود با نام «Tomcat» ساخته شود اما به دلیل معنای ضمنی جنسیتی آن توسط مقامات آمریکایی رد شده و نام آن تغییر داده شد. البته ۳۰ سال بعد این نام برای جت جنگنده اف-۱۴ مورد استفاده قرار گرفت.
۶- ناو هواپیمابر یو اس اس میدوَی
ناو هواپیمابر یو اس اس میدوَی (USS Midway (CV-41)) که بعدها در جنگ ویتنام و جنگ اول خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ مورد استفاده قرار گرفت، در ابتدا قرار بود در عملیات نهایی علیه ژاپنی ها در جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گیرد ام تسلیم شدن ژاپن این فرصت را از آن گرفت. اولین ناو کلاس «میدوَی» و اولین ناو فوق سنگین سال های پس از جنگ جهانی دوم، تنها یک هفته پس از تسلیم شدن ژاپن وارد سرویس شد. اگر نبردها در جبهه ژاپن به پایان نمی رسید بدون شک این ناو با بیش از ۱۰۰ جنگنده روی آن به سمت سواحل ژاپن حرکت کرده و وارد نبرد می شدند. این ناو قرار بود همراه با ۴۰ ناو و کشتی بزرگ دیگر در این عملیات بزرگ حضور داشته باشد.
۷- سلاح های اتمی برای میدان نبرد زمینی
بمب هایی که در جنگ جهانی دوم در هیروشیما و ناگازاکی استفاده شدند چنان در خفا ساخته شده بودند که تنها تعداد کمی از کسانی که از طراحان اصلی عملیات سقوط به شمار می رفتند از وجود آن ها خبر داشتند. اما با افشای جزییات این بمب ها در اواسط سال ۱۹۴۵ برای فرماندهان رده بالای ارتش، قرار شد از سلاح های اتمی مشابهی برای پشتیبانی از نیروهای زمینی در حمله به ژاپن استفاده شود. در واقع قرار بود بمب های اتمی بیشتری در ادامه جنگ ساخته شده و پنتاگون انتظار داشت که ۷ بمب دیگر نیز در صورت ادامه یافتن نبرد در نیمه دوم سال ۱۹۴۵ آماده بکارگیری باشند. البته تنها بعد از به کار بردن ۲ بمب اتمی در جنگ جهانی دوم، ژاپن مجبور به تسلیم شده و بمب های دیگری پرتاب نشد.
بدون نظر