تکنولوژی پنهانکاری که نبردهای هوایی را دگرگون ساخت قصد دارد که جای پای خود را در نبردهای روی زمین نیز باز کند. در میدان های نبرد آینده، توانایی گسترده برای منهدم کردن تانک ها و درخواست آتش برای نابود کردن آن ها باعث می شود که پنهان ماندن تانک ها به یک عامل کلیدی برای بقا و البته پیروی تبدیل شود. از این رو شناسایی تانک های پنهانکار آینده بسیار بیشتر از قبل برای دشمنان سخت تر خواهد بود زیرا این تانک ها با کاهش رد صوتی، راداری و مادون قرمز خود، یک بازی موش و گربه مرگبار را با همتایان خود راه خواهند انداخت.
واژه «پنهانکار» (stealth) که برای اولین بار در دهه ۱۹۷۰ به کار گرفته شد به معنی کاهش ردپای راداری یک هواپیمای نظامی بود که باعث می شد یک هواپیمای بزرگ مانند یک بمب افکن بی -۲ اسپیریت با طول بال های بیش از ۵۲ متر به اندازه یک پرنده ردپای راداری داشته باشد و بدین ترتیب با یک پرنده اشتباه گرفته شود. این تکنولوژی به شدت قدرت رادارها را در شناسایی هواپیماهای پنهانکار کاهش می داد و بدین ترتیب سیستم های دفاع هوایی دشمن کارآیی خود را از دست می دادند. همچنین هواپیماهای پنهانکار امروزی سعی در کاهش توانایی سنسورهای مادون قرمز برای شناسایی آن ها از طریق تابش های گرمایی دارند.
در همین اثنا در روی زمین، تانک ها با بحران قابل شناسایی بودن مواجه هستند.تانک ها سلاح های تهاجمی هستند که نبرد را به زمین دشمن برده، سریع حرکت کرده و خطوط مقدم دفاعی دشمن را سخت مورد حمله قرار می دهند. اما این هیولاهای فولادین با طولی نزدیک به ۱۰ متر، وزنی نزدیک به ۷۰ تن و موتوری با قدرت ۱.۵۰۰ اسب بخار که می تواند چنان گرمایی تولید کند که گیاهان اطرافش را به آتش بکشد هدفی بسیار ساده برای آتش دشمن خواهد بود. بدین ترتیب برخی از تانک هایی که امروزه در میدان های نبرد به کار گرفته می شوند براحتی مورد شناسایی و هدف قرار می گیرند.
همزمان، میدان نبرد برای تانک ها مرگبارتر از قبل شده است زیرا سنسورهای چشمی زیادی که توسط انسان حمل می شوند و رادارهای امواج میلیمتری که می توانند در مه نیز ببینند و سنسورهای مادون قرمزی که می توانند کوچکترین تغییرات دمایی را شناسایی کنند در میدان های نبرد به کار گرفته می شوند. همه واحدها، از نیروهای روی زمین گرفته تا پهپادها به دنبال شکار تانک ها بوده و می توانند با شلیک موشک های هدایت شونده ضد تانک یا توپخانه هدایت شده توسط جی پی اس، این تانک ها را در کسری از ثانیه نابود نمایند. از این رو بحث پنهانکار شدن تانک ها به یک نیاز تبدیل شده که دیر یا زود رخ خواهد داد.
به گزارش وبسایت نظامی DefenseOne ، تانک ها برای زنده ماندن در میدان های نبرد آینده باید پنهانکار باشند. این تانک های پنهانکار باید ردپای مادون قرمز، صوتی و راداری خود را کاهش دهند. در مفهوم کاربردی این بدان معنا خواهد بود که تانک هایی که قادر باشند با گرمای محیطی خود بهتر ترکیب شده، گرمای خارج شده از اگزوزها و دهانه لوله های سلاح های خود را کاهش داده و یا پوشش دهند می توانند بقای خود را تضمین نمایند. تانک هایی که تا قبل از این با سروصدای بسیار حرکت می کردند در آینده باید بی صدا حرکت کنند و ظاهر آن ها نیز باید تغییرات بسیار زیادی داشته باشد تا رادارها نتوانند براحتی آن ها را کشف کنند.
اما خاصیت پنهانکاری در شرایطی که همه به دنبال کاهش حجم تانک هاست، آن ها را بزرگ تر نیز خواهد کرد. ساخت تانکی که برای رادارها قابل رویت نباشد باید سطوح صاف و زاویه داری داشته و همزمان روی آن مسلسل ها، سیستم های حمایتی فعال، سیستم های خنک کننده و سنسورهایی که از بدنه بیرون زده اند نصب شده باشد. برای مثال، ناوشکن های کلاس زوموالت (Zumwalt) تجهیزات بسیار بیشتری نسبت به ناوشکن های کلاس آرلیگ بورک ندارند بلکه سنگین تر و بزرگ تر هستند که این امر نتیجه شکل صاف و پنهانکاری آنهاست.
تانک های پنهانکار آینده نیز سنگین تر و بزرگ تر خواهند بود که بسیاری از ارتش های همواره در حال جابجایی مانند ارتش ایالات متحده از آن خوششان نخواهد آمد. گرما مهم ترین عامل شناسایی شدن تانک ها و البته بزرگ ترین نگرانی برای ساخت تانک های پنهانکار آینده است و ورقه های گرافن خیس شده در یون نشان داده اند که می توانند این مشکل را به خوبی حل نمایند. این ماده ساده و نازک می تواند برای ردپای گرمایی یک شیء مانند عایق عمل کرده و اگر دستکاری هایی در آن صورت گیرد نیز خواهد توانست با دمای محیط سازگار شود.
از این رو اگر از این صفحات بر روی تانک ها استفاده شود ردپای گرمایی تانک به طور کلی از بین رفته و یا دستکم به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت. پیشرفت هایی که در حوزه ساخت خودروهای الکتریکی صورت گرفته نیز می تواند در پنهانکاری تانک ها از طریق کاهش نویز و گرما کمک کننده باشد. در حال حاضر تیمی از محققان پیمانکار از جمله SAIC و لاکهید مارتین در حال ساخت نمونه اولیه تانک های پنهانکار الکتریکی برای ارتش ایالات متحده هستند که انتظار می رود دو نمونه اولیه از آن ها در سال ۲۰۲۲ رونمایی شود.
همچنین مقامات نظامی ایالات متحده نشان داده اند که در پی ساخت تانک هایی هستند که بتوانند نیروی الکتریکی لازم خود را تامین نمایند. در حالی که وزن باتری برای خودروهای الکتریکی یک معضل به شمار می آید- به خصوص برای خودروهای پرمصرفی مانند تانک که به باتری های بسیار قدرتمندی نیاز دارد- ایالات متحده می تواند به تکنیک هیبریدی که در زیردریایی های دیزلی مورد استفاده قرار گرفت روی بیاورد. پنهانکاری غیرفعال و در حالت غیرتهاجمی کار سختی نیست اما زمانی که می خواهید وارد نبرد شوید جای خود را فاش خواهید کرد.
اما در همین مرحله نیز گزینه های مختلفی برای بدست آوردن دوباره شرایط پنهانکاری وجود دارد. پنهان شدن و مانورهای سریع و البته آتش متقابل هنوز هم از مهارت های مهم و اساسی برای تانک ها به شمار می آیند. البته می توان با استفاده از سنسورها و شبکه های پیشرفته مانند یک میانجی عمل کرد و هماند نمونه های اولیه جنگنده پنهانکار اف ۳۵، خود از درگیری با عامل دشمن خودداری کرده و آتش پلتفرم های خودکار دیگر را از راه دور هدایت خواهند کرد. این پلتفرم ها مانند یک توپخانه متحرک ارگانیک و یک پشتیبانی آتش عیرمستقیم در رویکرد نبرد مبتنی بر شبکه عمل خواهند کرد و این موضوع به تانکی که حضوری فعال در عملیات نظامی دارد امکان می دهد که همچنان شناسایی نشده باقی بماند.
از طرف دیگر احتمال استفاده از سلاح های پنهانکارتر در این تانک ها نیز وجود دارد. کاهش سایز و کارآمدسازی تاکتیکی سلاح های پیشرفته ای که هنوز در مراحل اولیه توسعه هستند مانند انرژی های مستقیم و توپ های ریلی در صورتی که محدودیت های کنونی خود را مرتفع کنند نیز می توانند گزینه های مناسبی باشند. سیستم های شلیک انرژی مستقیم می توانند واقعاً پنهانکار باشند زیرا این سلاح ها هیچ رد صوتی یا تصویری از خود به جای نمی گذارند اما نمی توانند به اندازه توپ های ریلی ویرانگر باشند. یک نمونه تانک پنهانکار ایده آل می تواند این دو سلاح را در کنار هم داشته باشد. بدون شک در سال های نزدیک آینده با مفهوم تانک های پنهانکار آشنایی بیشتری پیدا کرده و نمونه هایی از آن ها را خواهیم دید.
بدون نظر