قبلاً نیز در مطالعات متعدد و به خصوص تحقیقی که در دانشگاه و مرکز پزشکی ایوانستون نورث وسترن انجام شد مشخص گردیده که در زمینه زبان آموزی و یادگیری زبان های جدید بین دو جنسیت تفاوت وجود دارد اما در مورد انتقال دادن یک زبان نهادینه شده قضیه چگونه است؟ آیا یک جنسیت نقش مهمتر و بزرگ تری در یادگیری زبان «مادری» به فرزندان دارد؟ بسیاری از عبارت «زبان مادری» -که اولین زبانی است که در دوران کودکی یاد می گیریم- چنین استنباط می کنند که زبان آموزی در کودکان بیشتر مربوط به مادران می شود اما باید بدانید که واقعیت کاملاً متفاوت است.
گروهی از محققان به سرپرستی منگان ژانگ در مرکز تحقیقاتی انسان شناسی معاصر در دانشگاه فودان در مطالعات خود به این نتیجه رسیده اند که والدین هر دو در یاد دادن زبان مادری به نوزادان موثر هستند اما هر یک در بخش های متفاوتی از زبان به نوزاد خود کمک می کنند. در سال ۱۹۹۷، محققان نظریه ای را ارایه دادند که در تضاد با مفهوم «زبان مادری» قرار داشت. بر اساس این نظریه، کودکان بیشتر لغات خود را از طریق پدرشان یاد می گیرند تا مادرشان. برخلاف نظریه «زبان مادری»، نظریه «زبان پدری» بر این باور است که کودکان بیشتر ترجیح می دهند زبان پدرشان را انتخاب کنند.
این تحقیق توسط استلا پولونی و دیگر محققان در دانشگاه ژنو انجام گرفته و ارتباط بین تفاوت های زبانی و خطوط ژنتیکی هر دوی والدین را مورد توجه قرار می داد. استلا پولونی در نهایت به این نتیجه رسید که تاثیر پدر از لحاظ ژنتیکی بر زبان آموزی کودکان بیشتر است. اما عبارت «زبان مادری» کاملاً رد شده نیز نیست زیرا مادران نیز سهم قابل توجهی در زبان آموزی فرزندان خود دارند. کودکان طبیعتاً وقت بسیار بیشتری را با مادر خود نسبت به پدرشان خواهند گذراند تا اینکه به سن جوانی می رسند اما نکته جالب این است که حتی پیش از بدنیا آمدن نیز یادگیری «زبان مادری» خود را آغاز کرده اند.
در هنگام تولد، نوزادان توانایی تمایز قایل شدن بین «زبان مادری» خود و یک زبان بیگانه را داشته و می توانند ۸۰۰ کلمه را تشخیص دهند. با توجه به این واقعیت، جای تعجب ندارد که نوزدان در تشخیص صدای دو زبان مختلف بسیار سریع عمل می کنند. مادر نه تنها زبان و سخن گفتن را به فرزندان خود منتقل می کند بلکه سنت ها، رفتارها، مسئولیت ها و هر چیزی که فرهنگ را شکل می دهد به فرزند خود منتثل می سازد.
برای پاسخ به این معما که زبان بیشتر از طریق پدر به فرزندان منتقل می شود و یا از طریق مادر، تیم تحقیقاتی ژانگ یک مطالعه ژنتیکی-زبانشناختی را در میان ۳۴ نوزاد هندواروپایی مدرن انجام داد و بر روی ارتباطات متناظر بین لغات و کروموزوم های Y آنها و همچنین صداها و ژن های میتوکندری مادری شان متمرکز شد.
برخلاف مطالعات سابق، این تحقیق زبان ها را بر اساس سیستم های جداگانه لغوی و صوتی تعریف کرد. بر اساس این تحقیقات، در حالی که ما تلفظ و صدای کلمات را به مادر خود شبیه می کنیم، در واقع خود لغات را از پدرمان یاد می گیریم. این نتیجه با باورهایی که قبلاً در مورد زبان آموزی نوزدان و عبارت «زبان مادری» وجود داشت در تضاد بود.
در نهایت این تحقیقات نشان داد که بین ژن های پدرانه و ویژگی ها و شباهت لغوی ارتباط بسیار قوی وجود دارد و در طرف مقابل چنین ارتباطی بین ژن های مادرانه و ویژگی های صوتی و صدایی زبان موجود است. بدین ترتیب می توان عبارات «زبان مادری» و «زبان پدری» را به کناری نهاده و آن ها را یک اتحاد ناگسستنی و مکمل نامید.
بدون نظر