مینی سریال «دیوانه» (Maniac) سریالی جدید از سرویس اینترنتی نتفلیکس است که داستان آن در شهر نیویورک می گذرد؛ سریالی تاریک با بن مایه های کمیک که اما استون و جونا هیل نقش های اصلی آن را بر عهده دارند. این سریال در مورد آزمایش هایی است که به منظور درمان بیماری های روانی صورت می گیرد. سریال «دیوانه» داستانی شجاعانه، ترسناک، اعتیاد آور و در نوسان بین واقعیت و فانتزی است که مخاطب خیلی زود از خود خواهد پرسید چه چیز واقعیت است و چه چیز نیست.
این سریال ۱۰ اپیزوده که مدت ها انتظار آن را می کشیدیم بدون شک یکی از بهترین سریال های فصل پاییز است که به ژانرهای متفاوتی تعلق دارد. سبک روایی نامأنوس سریال، داستان زن و مردی نیوریورکی به نام های آنی لندزبرگ (اما استون) و اوون میلگرم (جونا هیل) را روایت می کند که برای شرکت در یک آزمایش درمانی-دارویی داوطلب می شوند، درمانی که قرار است تمامی مشکلات روانی آن ها را حل نماید. در طی این درمان آزمایشی، داروهایی به آن ها خورانده می شود که آن ها را به گوشه هایی از ناخودآگاهشان برده و آسیب های دردناکی که همواره سعی در پنهان کردنشان داشته اند سر بر می آورند.
استون و هیل با بازی در این سریال نه تنها توانسته اند این سفر روانی-درمانی را به تصویر بکشند بلکه نقش شخصیت های متفاوتی که با خوردن داروها به خود گرفته اند را نیز به زیبایی ایفا کرده اند؛ شخصیت هایی که از «ارباب حلقه ها» تا فیلم های برادران کوئن متفاوت است. البته این تنها بخش کوتاهی از داستان پیچیده این سریال درام است. سردسته این سیرک روانشناسانه کسی نیست جز پاتریک سامروایل که نقش خالق سریال را بر عهده داشته و کری جوجی فوکوناگا نیز کارگردانی آن را بر عهده گرفته است. فوکوناگا در این سریال یک دنیای پادآرمانشهری عجیب خلق کرده، آلترناتیوی برای آینده که زندگی در آن هیجان انگیز است.
این مینی سریال تا حدودی بر اساس یک سریال نروژی با همین نام ساخته شده اما برای ساخت سریال «روانی» از مولفه ها و محصولات رسانه ای دیگری نیز الهام گرفته شده است. آپارتمان کوچک اوون در یک مجتمع بزرگ ما را به یاد فیلم «برزیل» (Brazil) ساخته تری گیلیام یا فیلم «بلید رانر ۲۰۴۹» (Blade Runner 2049) اثر دنیس ویلنوو می اندازد. در هر سه مورد، فضای زندگی بسیار کوچک و محدود است. ساکنان همه انسان های گمنامی هستند که می خواهند برای خود نامی دست و پا کنند. بازی اما استون نیز مانند همیشه خیره کننده بوده و وی توانسته به خوبی استعداد خود در نقش های درام و کمدی را به نمایش بگذارد.
جونا هیل نیز بازی تاثیرگذاری از خود ارایه می دهد و با طبیعت درونگرا و افسرده خود، انرژی دمدمی مزاج و خشمگینانه شخصیت آنی را متوازن می سازد. اگر بخواهیم در یک جمله کوتاه سریال «دیوانه» را تعریف کنیم باید بگوییم که این سریال بسیار عجیب و غریب و نامأنوس است. اما همزمان نیز می توان ساختاریافتگی و تمرکز آن بر روی فرضیات مرکزی ساده اما قوی را مورد توجه قرار داد که از بازی های خوب بازیگران و سناریو دقیق و جذاب سامرویل با بن مایه های کمیک نشأت می گیرد. دنیای سریال «دیوانه» دنیایی عجیب است که مفهوم زندگی تکنولوژی محور امروزی را دست مایه قرار داده و با آن دست به خیالپردازی می زند.
دنیایی آینده نگرانه و تاریک که در این سریال از آینده به تصویر کشیده می شود بسیار ترسناک است اما از طرف دیگر به ما یادآور می شود که همیشه راهی برای خروج از غم وجود دارد، همیشه راهی برای ارتباط برقرار کردن و درک دیگران موجود است، همیشه نقطه امیدی قابل تصور است. سریال «دیوانه» خود یک آزمایش است که ژانرها، بن مایه ها و ساختارهای داستانی درون ذهن سازندگانش را با هم ترکیب می کند. همانند اذهان آشفته شخصیت های داستان، سریال «دیوانه» خود نیز پیچیده و با پیام هایی متنوع است. در انتهای سریال می بینیم که اوون و آنی بر هیولاهای درون خود فایق می آیند. اوون یاد می گیرد که باید خودش را پذیرفته و با شخصیت واقعی که دارد کنار بیاید، در حالی که آنی درد فقدان خواهرش را تجزیه و تحلیل کرده و از آن عبور می کند.
در دنیای واقعی، این دو موفق می شوند که آزمایشات دارویی را به پایان رسانده، از مرکز پژوهشی خارج شده و هر یک راه خود را بروند. اما این دو در نهایت بار دیگر به هم می پیوندند. شاید سریال «دیوانه» یک کمدی به معنای کلاسیک آن نباشد اما تماشای آن به معنای واقعی کلمه مفرح و لذت بخش خواهد بود. در پایان می توان این مینی سریال را یکی از بهترین سریال های سال دانست که سرویس نتفلیکس با سرمایه گذاری بر روی آن یک بازی شبه قمار انجام داده، قماری که البته با موفقیت همراه بوده است.
در انتها باید بگوییم که اگر در اپیزودهای ابتدایی سریال دچار سردرگمی شدید نگران نباشید زیرا پس از اپیزود چهارم همه چیز برایتان قابل درک شده و از تمام ماجراهای سریال مطلع خواهید شد.
بدون نظر