ناوشکن USS Lyndon Johnson، سومین و آخرین فروند از ناوشکن های پنهانکار با قابلیت حمل موشک های هدایت شونده کلاس «Zumwalt» در اوایل هفته کنونی به آب انداخته شد. در همین اثنا، دومین فروند از این ناوشکن با نام USS Michael Monsoor به خانه آینده خود در بندر سن دیگو، کالیفرنیا رسید. در حالی که به آب انداخته شدن USS Lyndon Johnson ساخت این ناوشکن های بحث برانگیز و البته گران قیمت را به اتمامی می رساند اما هنوز هم بسیاری در مورد ناکارآمدی این پروژه صحبت می کنند، پروژه ای که بیش از ۹۰ درصد از حجم تولید خود را از دست داده و هنوز برای ۶ سیستم توپ پیشرفته خود گلوله ای ندارد.
ناوشکن ۶۱۰ فوتی (۱۸۶ متر) USS Lyndon Johnson روز یکشنبه گذشته بعد از چندین روز عملیات آماده سازی از زمین به یک عرشه خشک منتقل شده و سپس این عرشه را پر از آب کردند تا ناوشکن در آب معلق شود. بر اساس گزارش ها، این ناوشکن در بهار سال ۲۰۱۹ غسل تعمید داده شده و رسماً وارد خدمت نیروی دریایی ایالات متحده خواهد شد. این ناوشکن سومین و آخرین ناوشکن کلاس Zumwalt است که در کنار ناوشکن های USS Zumwalt و USS Monsoor قرار می گیرد. روزی روزگاری قرار بود این کلاس ناوشکن های پیشرفته و پنهانکار آمریکایی چنان پرتعداد باشند که بتوان آن ها را جایگزین چهار کشتی جنگی کلاس Iowa کرد.
بازنشسته شدن این کشتی های جنگی شکافی بزرگ در توانایی نیروی دریایی ایالات متحده برای پشتیبانی آتش از نیروهای دریایی در حین عملیات آبی خاکی این نیروها در ساحل ایجاد کرده بود. برای پر کردن این شکاف و همچنین پشتیبانی از جنگ های زمینی که پس از عملیات تروریستی ۱۱ سپتامبر رخ داد، نیروی دریایی ایالات متحده برای ساخت ۳۲ فروند ناوشکن کلاس Zumwalt برنامه ریزی کرد. در نهایت به جای ۳۲ ناوشکن تنها ۳ فروند به نیروی دریایی کشور تحویل داده شد و دیگر خبری از ناوشکن های بیشتر در این کلاس نخواهد بود.
با بالا رفتن هزینه ساخت و همچنین هزینه های مربوط به جنگ های عراق و افغانستان و رکود اقتصادی دهه اول قرن بیست و یکم، تعداد این ناوشکن ها از ۳۲ فروند به ۷ فروند کاهش یافت و در نهایت تنها به ۳ فروند رسید. بر اساس گزارش مرکز تحقیقاتی کنگره ایالات متحده، ساخت این ۳ ناوشکن پیشرفته بیش از ۱۳ میلیارد دلار برای مالیات دهندگان آمریکایی هزینه داشته است. این هزینه سرسام آور برای خرید ۷ فروند ناوشکن دارای قدرت حمل موشک های هدایت شونده کلاس Arleigh Burke با قیمت امروزی کافی است. برخلاف Zumwalt، ناوشکن های کلاس Burke ناوشکن هایی تایید شده و با سنسورها و سیستم های دفاعی و تهاجمی کارآمد و کامل هستند.
یکی دیگر از نقاط ضعف و ناامید کننده در مورد ناوشکن های کلاس Zumwalt این است که نیروی دریایی هنوز برنامه ای به منظور خرید گلوله برای توپ های اصلی این ناوشکن ها ندارد. هر ناوشکن این کلاس دارای دو سیستم پیشرفته توپ ۱۵۵ میلیمتری است که در هنگام عدم نیاز در درون سطح پنهانکار بدنه ناوشکن مخفی می شوند. این توپ ها قرار بود که با گلوله های دور برد موسوم به Long Range Land Attack Projectile (LRLAP) که گلوله ای با برد موثر ۶۰ مایل (۹۶ کیلومتر) و با قابلیت هدایت توسط GPS است مجهز شوند.
در سال ۲۰۰۱، در ابتدای پروژه ساخت ناوشکن های Zumwalt، کمپانی لاکهید مارتین برآورد کرد که هزینه ساخت هر گلوله LRLAP نزدیک به ۵۰.۰۰۰ دلار خواهد بود که هزینه ای قابل توجه به نظر می رسید هر چند هر یک از این گلوله ها با توجه به دقت و تکنولوژی پیشرفته ای که در آن ها به کار رفته بود به احتمال قریب به یقین به هدف برخورد می کردند. اما کاهش تعداد ناوشکن ها از ۳۲ به ۳ فروند و همچنین افزایش هزینه های تحقیقاتی و توسعه آن ها، به طور قابل توجهی هزینه ساخت هر گلوله را افزایش داده و به ۸۰۰.۰۰۰ دلار به ازای هر گلوله رساند. این عدد حتی برای نیروی دریایی ایالات متحده نیز بسیار سرسام آور و غیرقابل قبول بود، به همین دلیل اعلام شد که نیروی دریایی دستکم فعلاً برنامه ای برای خرید این گلوله ها نداشته و شاید هیچگاه گلوله های آن خریداری نشوند.
چنین شرایط بغرنجی بسیار خنده دار به نظر می رسد زیرا نیروی دریایی ایالات متحده اکنون مالک ۳ فروند ناوشکن پنهانکار است که برای توپ های دور برد آن گلوله ای ندارد و بدتر این که هدف اولیه از توسعه و ساخت این ناوشکن ها افزایش قدرت آتش نیروی دریایی برای اهداف با مسافت طولانی بوده است. بدین ترتیب علیرغم هزینه ۱۳ میلیارد دلاری، اکنون ناوشکن های کلاس Zumwalt عملاً بلااستفاده بوده و هدف اولیه از ساخت آن ها برآورده نشده است. بدین ترتیب خبر می رسد که نیروی دریایی قصد دارد از این ناوشکن ها به عنوان یک قاتل-شکارچی استفاده کند که بر اساس آن، این ناوشکن ها کشتی های دشمن را شناسایی و مورد هجوم قرار داده و اهداف زمینی را با موشک های با قابلیت هدایت دقیق خود مورد هدف قرار می دهند بدون این که نیازی به گلوله های گران قیمت توپ های اصلی آن باشد.
در چنین شرایطی، Zumwalt بر ۸۰ سیلوی پرتاب موشک عمودی خود برای تامین آتش تهاجمی متکی خواهد بود. اما نیروهای دریایی ایالات متحده هنوز هم، پس از ۲۶ سال از بازنشسته شدن آخرین ناوشکن کلاس Iowa، در انتظار جایگزینی برای قدرت آتش این ناوشکن ها خواهد بود. اکنون که پروژه ساخت Zumwalt به یک پروژه شکست خورده میلیارد دلاری تبدیل شده، به نظر نمی رسد که به این زودی ها نیروهای دریایی جایگزینی برای تامین آتش پشتیبانی دریافت کنند. گفته می شود که در آینده، نیروی دریایی ایالات متحده به ترکیبی از توپ های ۵ اینچی کشتی ها و ناوچه های جنگی، جنگنده های اف-۳۵ و اف-۱۸ سوپر هورنت مستقر بر روی ناوهای هواپیمابر، موشک های کروز تهاجمی تاماهاک و همچنین پرنده های تهاجمی بال ثابت، هلی کوپترها و پهپادهای خود متکی خواهند بود.
به گلوله نیاز نداره ! این کشتی ها سلاح اصلیشون موشکه اون توپ ها هم قراره با ریل گان جای گزین بشند(سرعت گلوله ها دو برابر گلوله توپ معمولیه )منم بودم این پولو برا گلوله معمولی نمیدادم
به گلوله نیاز نداره ! این کشتی ها سلاح اصلیشون موشکه اون توپ ها هم قراره با ریل گان جای گزین بشند(سرعت گلوله ها دو برابر گلوله توپ معمولیه )منم بودم این پولو برا گلوله معمولی نمیدادم