۱۰ مورد از مرگبارترین و خشونت‌بار‌ترین شورش‌ها و جنبش‌های اعتراضی تاریخ [قسمت اول]

این روزها جنبش «جلیقه زردها» در فرانسه و پاریس خودنمایی می کند، مردان و زنان فرانسوی که با پوشیدن جلیقه های زرد شورش به راه انداخته و ندای اعتراض به گرانی و پایین بودن دستمزدها سر داده اند. همه چیز با افزایش ۶ سنتی مالیات بر سوخت آغاز شد و علیرغم عقب نشینی ماکرون از طرح خود برای افزایش قیمت سوخت و حتی بالا بردن دستمزدها نیز این شورش خیابانی همچنان ادامه یافته است. در سراسر جهان هر روز اعتراضات و اجتماعاتی در خیابان ها برای نشان دادن اعتراض به یک مشکل اساسی یا یک قانون جنجالی و حتی یک اتفاق یا اظهارنظر ناخوشایند صورت می گیرد و در بدترین شرایط به شورش خیابانی و درگیری بین تظاهر کنندگان و نیروهای امنیتی منتهی می شود.

با این وجود وقوع شورش همگانی و کشت و کشتار تنها در کشورهایی صورت می گیرد که دولت حاکم، حکومتی سرکوبگر و دیکتاتور مآب باشد. از آن جایی که دولت ها و حکومت هایی با چنین ویژگی هایی در طول تاریخ کم نبوده اند، همواره شاهد شورش ها و اعتراضاتی در مقیاس وسیع بوده ایم که گاهی هزاران هزار قربانی در پی داشته اند. اگر چه این شورش های خیابانی در مقایسه با انقلاب ها و جنگ ها تلفات کمتری در پی دارند اما در مواردی نیز تعداد کسانی که در شورش ها جان خود را از دست می دهند قابل ملاحظه است. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ شورش مرگبار تاریخ آشنا کنیم.

۱۰- شورش ۸۸۸۸ (میانمار، ۱۹۸۸)

تعداد کشته شدگان: ۳.۰۰۰ نفر

چگونگی آغاز اعتراضات: بعد از سال ها حکومت دیکتاتوری ژنرال نی وین که با نابودی اقتصاد کشور همراه بود، شهروندان میانماری که آن زمان برمه نامیده می شد شورع به اعتراضات خیابانی در مقیاس وسیع کردند. این اعتراضات در ۸ آگوست سال ۱۹۸۸ آغاز شد (نام این اعتراضات از همین تاریخ گرفته شده است) و خیلی زود به خشونت کشیده شد زیرا نیروهای پلیس سعی داشتند کوچکترین اعتراضی را در هم بشکنند. بیش از ۵۰۰.۰۰۰ نفر در شهر رانگون، پایتخت کشور، به خیابان ها آمده و علیه خشونت رو به افزایش پلیس و نیروهای امنیتی دست به تظاهرات زدند. در طی همین اعتراضات بود که آنک سان سوچی، رهبر کنونی میانمار، به خاطر نقشش در راه اندازی جنبش اعتراضی ۸۸۸۸ به شهرت رسید و در سال ۱۹۹۱ نیز جایزه صلح نوبل را دریافت کرد.

نتیجه اعتراضات: در نهایت پلیس پیروز شد و در روزهای آشوب صدها نفر را به ضرب گلوله به قتل رساند. بیش از ۳ هزار معترض در خیابان ها کشته شدند و تقریباً تمامی رهبران جنبش زندانی و یا تبعید شدند. هنوز هم نقش نظامیان در میانمار جنجالی است و بخش زیادی از قدرت را در دست دارند. اولین انتخابات دموکراتیک بدون دخالت نظامیان در سال ۲۰۱۰ در میانمار برگزار شد.

۹- جنبش اول مارس (کره، ۱۹۱۹)

تعداد کشته شدگان: ۷.۵۰۰ نفر

چگونگی آغاز اعتراضات: بعد از اینکه شبه جزیره کره در سال ۱۹۱۰ به ژاپن الحاق داده شد، مردم کره رفته رفته از سیاست های دولتمردان جدید خود خشمگین شده و خواهان بدست گرفتن قدرت در کشورشان توسط خود کره ای ها شدند. بسیاری از تحصیل کرده های کره ای پیشاپیش مردم به خیابان ها ریختند، روشنفکرانی که تحت تاثیر سخنرانی مشهور وودرو ویلسون، رییس جمهور وقت ایالات متحده و اصول معروف ۱۴ گانه او برای پایان دادن به جنگ جهانی اول قرار گرفته بودند که یکی از مفاد اصلی آن چنین بود که مردم یک کشور بتوانند خود رهبرانشان را انتخاب کنند. روز اول ماه مارس به عنوان روز اول اعتراضات انتخاب شد زیرا با روز مرگ امپراطور سابق کشور همزمان می شود. رفته رفته این اعتراضات به بزرگ ترین شورش و راهپیمایی عمومی علیه حکومت خارجی ها بر کره در تاریخ این کشور تبدیل شد.

نتیجه اعتراضات: این اعتراضات اگر چه ماهیتی بدور از خشونت و آرام داشت اما به کشتار منتهی شد و سربازان ژاپنی به سوی مردمی که به خیابان ها آمده بودند آتش گشودند. بیش از ۲ میلیون کره ای در این اعتراضات شرکت داشتند که ۴۶.۰۰۰ نفر از آن ها بازداشت و بیش از ۷.۵۰۰ نفر نیز به قتل رسیدند. اگر چه این جنبش اعتراضی به هدف خود نرسید اما با تضعیف قدرت حکومت ژاپنی ها در کره همراه بود و به شکل گیری حکومت موقتی در کره منتهی گردید که جمهوری کره نامیده شد و بدین ترتیب برگی مهم از تاریخ شبه جزیره کره رقم خورد.

بیشتر بخوانید: ۱۰ ترفندی که سیاستمداران طرفدار پروپاگاندا برای فریب توده مردم به کار می‌برند [قسمت دوم]

۸- شورش دهقانان رومانی (رومانی، ۱۹۰۷)

تعداد کشته شدگان: ۱۱.۰۰۰ نفر

چگونگی آغاز اعتراضات: در سال های اول قرن بیستم در تمام نقاطی که امروزه خاک رومانی به شمار می آید، چنان خشم و نفرتی در میان دهقانان نسبت به ظلم ملاکان ثروتمند انباشته شده بود که به یکباره طغیان کرد. اگر چه کشاورزان ۸۰ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می دادند اما تقریباً هیچ فردی از این گروه خود صاحب زمین نبود. شورش ها در مارس ۱۹۰۷ آغاز شده و به سرعت گسترش یافت. در بخش جنوبی کشور این اعتراض ها به کشتار و قتل منتهی شد. اگر چه تنفر از عموم یهودیان نقش قابل توجهی در این کشتارها داشت و بسیاری از ملاکان ثروتمند مناطق شورش یهودی بودند اما رفته رفته آشوب ها به مناطق دیگر کشیده شد؛ مناطقی که ساکنان یهودی آن اندک بوده و یا به کلی فاقد ساکن یهودی بودند.

نتیجه اعتراضات: دولت محافظه کار در برابر اعتراضات ناتوان بوده و نتوانست شرایط را مدیریت کند، بدین ترتیب لیبرال ها قدرت را به دست گرفتند. لیبرال ها با اعلام وضعیت اضطراری، بیش از ۱۰۰.۰۰۰ نظامی و شبه نظامی مسلح را برای از بین بردن شورش بسیج کردند. کمتر از یک هفته بعد، دهقانان سرکوب شده و دولت بار دیگر کنترل کشور را بدست گرفت. از انجایی که پادشاه کارول اول تمامی اسناد مربوط به اعتراضات را نابود کرد، هیچگاه تعداد دقیق کشته شدگان مشخص نشد اما بسیاری تعداد تلفات را بیش از ۱۱.۰۰۰ نفر تخمین زده اند.

۷- شورش «هفته خونین» (فرانسه، ۱۸۷۱)

تعداد کشته شدگان: ۲۰.۰۰۰ نفر

چگونگی آغاز اعتراضات: کمون پاریس یا همان حکومت پاریس در دوران انقلاب فرانسه یک گروه سوسیالیست بودند که در سال ۱۸۷۱ حکومت شهر را در دست داشت . این گروه پس از اینکه وحشت از بازگشت حکومت پادشاهی شهر را فرا گرفت شکل گرفته و به خلع سلاح گارد ملی در شهر منتهی شد. بعد از این که گروه ها و احزاب محلی در شهرهای دیگر خیلی زود سرکوب می شدند، اما کمون پاریس با نهایت خشم و انتقام دولت مرکزی مواجه شد. تعداد زیادی از سربازان کشور برای مقابله با شبه نظامیان آموزش ندیده در پاریس اعزام شدند که استقلال شهرشان را از دولت مرکزی اعلام کرده بودند.

نتیجه اعتراضات: در روز ۲۱ می همان سال، به لطف سازماندهی ضعیف نیروهای کمون پاریس، ارتش کشور وارد شهر بدون دفاع منسجم پاریس شده و هر کسی که اسلحه در دست داشت یا به همکاری با شورشیان متهم می شد را هدف قرار دادند. در یک هفته کشتار که با نام «هفته خونین» از آن یاد می شود بیسش از ۲۰.۰۰۰ شهروند عادی پاریسی کشده شده و در مقابل ارتش کشور تنها ۷۵۰ نفر از نیروهایش را از دست داد. بعد از ان موج سرکوب بیرحمانه در پاریس آغاز شد که با دستگیری بیش از ۴۰.۰۰۰ نفر همراه بود.

بیشتر بخوانید: رونمایی «نیکلاس مادورو» از کارت شناسایی هوشمند چینی برای کنترل شهروندان ونزوئلایی

۶- قتل عام ۲۲۸ (تایوان، ۱۹۴۷)

تعداد کشته شدگان: ۲۸.۰۰۰ نفر

چگونگی آغاز اعتراضات: بعد از تسلیم شدن ژاپن در روزهای آخر جنگ جهانی دوم، کنترل تایوان که برای ۵۰ سال تحت حکومت ژاپنی ها بود طی یک اشغال نظامی که قرار بود موقت باشد به چینی ها رسید. نیروهای چینی که در ابتدا به عنوان نیروهای آزادی بخش کشور مورد استقبال مردم تایوان قرار گرفته بودند خیلی زود سرکوب گری خود را به نمایش گذاشتند. این سبک دیکتاتورمآبانه باعث خشم تایوانی ها شده و با مشکلات اقتصادی بزرگی برای مردم فقیر کشور همراه بود. شعله اعتراضات با دستگیری و شکنجه یک زن بیوه در ۲۸ فوریه ۱۹۴۷ که بدون مجوز سیگارفروشی کرده بود روشن شد و خیلی زود اعتراضاتی در سراسر تایوان آغاز گردید.

نتیجه اعتراضات: مقامات دولت محلی در حالی که وانمود می کردند قصد مذاکره با معترضان را دارند، هزاران نظامی را برای سرکوب مخالفان و معترضان وارد کشور کردند. در روز هشتم مارس، نیروهای چینی سر رسیده و به سمت معترضان تایوانی که عمدتاً از مردم عادی و غیرنظامی بودند آتش گشودند. روی هم رفته بیش از ۲۸.۰۰۰ نفر جانشان را از دست دادند و چندین برابر این تعداد نیز بدون دلیل دستگیر و روانه زندان ها شدند. تا سال ۱۹۸۷، دوره ای خوفناک از حکومت نظامی که از آن با نام «وحشت سفید» یاد می کنند در کشور حکمفرما بود که در طی آن دولت چین با سیاست مشت آهنین خود مردم تایوان را سرکوب می کرد و ساکت نگه می داشت.

بیشتر بخوانید:  ۲۸ مرداد؛ سالروز فاجعه آتش سوزی سینما رکس آبادان