۱۰ مورد از دردناک ترین و بیرحمانه ترین روش های اعدام در طول تاریخ [قسمت دوم]

یکی از خبرهای مهم و شوکه کننده روزهای گذشته اعدام یکی از متخلفان اقتصادی به نام «حمید رضا باقری درمنی» معروف به «سلطان قیر» بود که یکباره خبر رسید در سپیده دم روز اول دی ماه به خاطر ایجاد اختلال در سیستم اقتصادی کشور و اختلاس به دار مجازات آویخته شده است. بدین ترتیب با توجه به اینکه در کشور از این سلاطین کم نداریم می توان گفت که در عصر اعدام «سلطان ها» بعید نیست که در آینده ای نزدیک شاهد اعدام مهمی دیگر باشیم. اما این که چطور کسانی توانسته اند در طی سال ها به مقام سلطانی برسند و کسی متوجه این ترقی ها نشده است! خود سوال بزرگی است که کمتر کسی می خواهد آن را بشنود یا به آن پاسخ دهد. از این موضوعات خطرناک می گذریم و به موضوع اصلی مطلب باز می گردیم!

مجازات مرگ یا همان اعدام، نهایت مجازاتی است که در طول تاریخ در انتظار جنایتکاران بوده است. اگر چه در دهه های اخیر میزان استفاده از این روش تنبیهی به شدت کاهش یافته است اما در برخی از کشورها مانند ایران هنوز از این روش برای مجازات مجرمان استفاده می شود. در روزگار کنونی اعدام کردن نیز شیوه ای انسانی تر (نسبت به گذشته) پیدا کرده و بجز چند کشور معدود مانند کره شمالی که روش های خلاقانه ای برای این کار دارند، در مابقی کشورهایی که هنوز اعدام را انجام می دهند از روش هایی مانند دار زدن یا تزریق مواد کشنده استفاده می شود. اما در روزگاران گذشته، اعدام مجرمان اتفاقی بود که هر روزه توسط حاکمان انجام می شد و بدتر این که سعی می شد بدترین و دردناک ترین روش اعدام برای عبرت سایرین انتخاب شود.

در سراسر جهان، کشورهای مختلف روش هایی خلاقانه برای پایان دادن به زندگی مجرمان و محکومین به مرگ داشتند. هدف اصلی در اغلب موارد این بود که طرز اعدام کردن باید طوری باشد که فرد اعدامی بدترین درد و شکنجه را برای طولانی ترین مدت ممکن تجربه کند. در برخی موارد نیز شیوه اعدام نمادی سمبولیک از چیزی خاص بود. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ مورد از دردناک ترین و بیرحمانه ترین روش های اعدام در طول تاریخ آشنا کنیم.

۵- قرار دادن در بین دیوار یا فضای بسته

در این نوع از اعدام، فرد خاطی را در داخل یک فضای بسته قرار می دادند که هیچ خروجی نداشته باشد. گاهی اوقات این روش مجازات به معنای حبس ابد بود اما در مواردی دیگر نیز فرد در این فضای بسته رها می شد تا در اثر گرسنگی و تشنگی جان دهد. تصویری که برای اولین بار در سال ۱۹۲۲ در مجله نشنال جئوگرافیک منتشر شد یک زن مغولی را نشان می داد که در درون یک جعبه چوبی قرار داده شده و در بیابان به حال خود رها شده بود تا بمیرد. عکاس این عکس که آلبرت کان نام داشت گفته بود که خود شاهد التماس های زن مذکور برای غذا بوده است. اما کان مجبور بود این زن گرسنه را در حال مرگ رها کند زیرا چنین مردم شناسانی اجازه دخالت در سیستم قضایی دیگر کشورها و فرهنگ ها را جایز نمی دانند.

به گفته کان، این زن به جرم زنا محکوم شده بود. اگر چه داستان های متفاوتی از علت محکوم شدن این زن مغول روایت شده اما تصویر موجود هیچ شک و شبهه ای را در مورد انجام این روش اعدام در مغولستان باقی نمی گذارد. البته قربانیان ضرورتاً در اثر گرسنگی و تشنگی جان نمی دادند. بر اساس گزارش روزنامه های چینی در سال ۱۹۱۴، کسانی که به این روش شکنجه محکوم می شدند در داخل یک تابوت سنگین محکم شده توسط قفل های فلزی قرار داده شده که مانع از دراز کشیدن یا نشستن آن ها می شد. این افراد تنها روزی چند دقیقه از سوراخی که هنگام غذا دادن برایشان باز می شد می توانستند نور آفتاب را ببینند.

۴-  غرق شدن با کیسه چرمی

این روش اعدام که با عنوان «مجازات کیسه» یا «Poena Cullei» نیز شناخته می شود در مورد کسانی اعمال می شد که مرتکب قتل والدین خود می شدند. این افراد را در داخل کیسه هایی چرمی که پر از حیوانات موذی زنده بود انداخته و در آب غرق می کردند. بر اساس مدارکی که درباره این روش اعدام بدست آمده، ابتدا تنها تعدادی مار سمی در این کیسه ها انداخته می شدند اما در دوران حکومت امپراطور هادریان، معمول ترین روش برای این نوع اعدام این بود که یک سگ، یک خروس، یک میمون و یک افعی همراه با فرد محکوم در داخل کیسه قرار گرفته و پس از بستن در کیسه، آن را در دریا می انداختند.

در آن دوران افرادی که مرتکب قتل والدین خود می شدند دو انتخاب داشتند: یا اینکه در میدان گلادیاتورها آن ها را جلوی حیوانات وحشی بیندازند یا به روش غرق شدن با کیسه چرمی به زندگی آن ها پایان داده شود. افرادی که قرار بود به این روش اعدام شوند، ابتدا در حالی که سرشان در داخل یک کیسه قرار گرفته بود با ترکه هایی رنگ آمیزی شده با خون کتک می زدند. سپس آن ها را در داخل کیسه ای که از چرم گاو ساخته شده بود و حیوانات مختلفی در داخل آن قرار داشتند انداخته و در یک گاری می گذاشتند. این گاری توسط یک گاو نر به کنار یک رودخانه یا دریا برده می شود و سپس کیسه را در آب می انداختند. این روش بعدها با زنده زنده سوزاندن جایگزین شد.

۳- زنده زنده خورده شدن توسط حشرات و موجودات موذی

این روش اعدام که «Scaphism» نامیده می شود روش اعدام ایران باستان برای کسانی بود که به جرم های بزرگی مانند قتل و خیانت متهم می شدند. محکومین به اعدام را در داخل یک تنه خالی شده درخت یا بین دو قایق (به همین دلیل به این روش اعدام روش «قایق ها» نیز گفته می شود) قرار می دادند و به زور به آن ها شیر و عسل می خوراندند. این روش اعدام در باتلاق ها یا جایی که قایق ها در معرض آفتاب قرار داشته باشند انجام می شد. قربانیان نه تنها مجبور بودند مقادیر زیادی شیر و عسل در معده خود بریزند بلکه این مواد را روی تمام نقاط بدن آن ها می مالیدند. این موضوع باعث می شد که انواع حشرات موذی و حتی موش ها به این مواد جلب شده و در نتیجه قربانی زنده زنده توسط این موجودات خورده شود.

قربانیان علاوه بر این شرایط دردناک بعد از مدتی دچار اسهال شدید می شدند که با ضعف مفرط و از دست رفتن آب بدن همراه می شد. اما این افراد نگون بخت در اثر کاهش آب بدن ناشی از اسهال شدید نمی مردند زیرا همواره به زور به آن ها شیر و عسل خورانده می شد. این روش شکنجه و اعدام بدین معنی بود که آن ها ممکن بود روزها یا حتی هفته ها زنده مانده و در درون جهنم پر از کثافت و اسهال خود بپوسند و همزمان توسط حشرات موذی، کرم ها و موش ها خورده شوند. رفته رفته در اثر کثافت اطراف بدن فرد، دیگر موجودات موذی مانند کرم ها نیز به این ضیافت جهنمی پیوسته و سپس وارد بدن فرد شده و رفته رفته بدن او را از درون می خوردند تا در نهایت قربانی پس از روزها رنج طاقت فرسا و فراتر از حد تصور جان می باخت. برای تماشای این روش اعدام به این لینک بروید.

۲- چرخ شکننده

این روش اعدام که با عنوان «چرخ کاترین» نیز شناخته می شود (زیرا سنت کاترین اهل الکساندریا با این روش کشته شد) در دوران قرون وسطی در اروپا مورد استفاده قرار می گرفت. روش اعدام چرخ شکننده در فرانسه و آلمان بیشتر از دیگر مناطق مورد استفاده قرار می گرفت و در مواردی حتی پس از قرون وسطی نیز استفاده از آن همچنان ادامه داشت. نام این چرخ از این موضوع گرفته شده بود که در واقع برای خرد کردن استخوان های بدن قربانیان مورد استفاده قرار می گرفت. کسانی که به قتل های کثیف متهم شده بودند به این روش اعدام می شدند.

قربانیان را به این چرخ های مخصوص می بستند و سپس از یک چماق چوبی یا فلزی برای ضربه زدن به اندام های او استفاده می شد. بعد از اینکه فرد در اثر خرد شدن اعضای بدنش جان می باخت این چرخ را در انظار عمومی به نمایش می گذاشتند. گاهی اوقات این روش شکنجه و اعدام روزها ادامه داشت اما در برخی موارد دیگر نیز اعدام کننده با وارد کردن چند ضربه سخت به سینه و شکم قربانی به زندگی او پایان می داد. مکانیزم دقیق چرخ کاترین از کشوری به کشور دیگر متفاوت بود به طوری که در برخی کشورهای دیگر پس از چرخاندن چرخ استخوان های بدن قربانی خرد می شدند یا در بعضی کشورها علاوه بر چرخ از یک صلیب چوبی نیز برای اعدام قربانی استفاده می کردند.

۱- گاروت یا یقه فلزی

اعدام با استفاده از «گاروت» (Garrote) یا یقه فلزی برای اولین بار در سال ۱۸۱۲ به عنوان جایگزینی برای به دار آویختن مورد استفاده قرار گرفت. در طی قرن نوزدهم میلادی دستکم ۷۳۶ نفر به این روش در اسپانیا اعدام شدند. معمولاً کسانی که مرتکب قتل، راهزنی یا اعمال تروریستی شده بودند به این روش اعدام محکوم می شدند. قربانی را روی صندلی مخصوص نشانده و پشت او را به پشتی چوبی آن تکیه می دادند.

سپس یک طناب حلقه شده که از درون سوراخ هایی در پشتی صندلی رد شده و به یک چرخ سکان مانند در پشت آن وصل شده بود به دور گردن قربانی انداخته می شد و در نهایت با چرخاندن چرخ، فرد خفه می شد. یک نمونه چینی از این روش نیز وجود داشت که از کمان برای خفه کردن محکومین استفاده می کرد. با گذشت زمان تغییراتی در این روش اعدام ایجاد شد تا سبک و سیاقی انسانی تر به اعدام محکومین داده شود. اما در نهایت مشخص شد که این روش نیز مرگی آسان تر و انسانی تر از دار زدن را برای افراد رقم نخواهد زد و سرانجام کنار گذاشته شد.

البته این روش های اعدام تنها از میان روش های اعدام معمول انتخاب شده بودند و روش هایی نیز به ندرت مورد استفاده قرار گرفته یا می گیرد که فراتر از حد تصور هستند مانند روش های هولناکی که داعش برای اعدام قربانیان استفاده می کرد. از برخی روش های دردناک اعدام در دوران گذشته می توان به زنده زنده پوست کندن، استفاده از بامبو برای شکنجه و اعدام افراد (قربانی را روی تخته ای که در زیر آن جوانه های بامبو قرار داشت می بستند و با رشد بامبوها بدن قربانی سوراخ می شد زیرا بامبو می تواند در ۲۴ ساعت بیش از ۹۰ سانتیمتر رشد کند)، شکنجه و اعدام با موش (موش هایی را در داخل قفس انداخته و روی بدن فرد قرار می دادند و در ادامه با روشن کردن آتش و داغ کردن قفس باعث می شدند که موش ها برای فرار از گرما بدن قربانی را سوراخ کنند) اشاره کرد.

همچنین به پریدن با چشمان و دست های بسته در آب دریا، فرود کردن میله ای تیز از قسمت پایین بدن و سپس بلند کردن آن که باعث می شد نوک میله تیز از دهان یا هر جای دیگر بدن قربانی بیرون بزند (میخ کشی) و روشی دیگر به نام «Keelhauling» اشاره کرد که در آن فرد را روی عرشه به دماغه بسته و سپس از زیر کشتی و زیر آب رد کرده و از طرف دیگر بالا می آوردند که در نتیجه آن بدن قربانی در اثر کشیده شدن به الوارهای زبر زیر کشته دریده شده و آب شور دریا نیز بر درد می افزود.

این روش تا زمانی که فرد جان می داد ادامه داشت و نمونه ای از آن در سریال «بادبان های سیاه» (Black sails) به نمایش درآمد. روش اعدام دیگری که مربوط به دوره وایکینگ ها بوده، «عقاب خونین» نام دارد که با پاره کردن پشت قربانی و بیرون کشیدن ستون فقرات او همراه بوده است. این سبک از اعدام در سریال «وایکینگ ها» به نمایش درآمده است.