زیردریایی K-2 که به عنوان نسل جدید زیردریایی های سنگین اتحاد جماهیر شوروی طراحی شده بود، چنان تکنولوژی های پیشرفته ای را با هم ترکیب کرده بود که برای بکارگیری در فیلم های جیمز باند مناسب به نظر می رسید. از راکت های قدرتمند آلمانی V-2 تا زیردریایی های کوچکی که قابلیت حمل تانک داشتند، این زیردریایی غول پیکر می توانست کارهای بسیار بزرگ و بی سابقه ای در عمق دریاها انجام دهد. اگر چه زیردریایی کلاس K-2 هیچگاه ساخته نشد اما همچنان به عنوان دریچه ای به دیدگاه های پیروزی گرایانه اتحاد جماهیر شوروی و شخص استالین پس از پایان جنگ جهانی دوم به عنوان بزرگ ترین و ویرانگرترین جنگ تاریخ بشر باقی مانده است.
پس از پایان جنگ جهانی دوم، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی رقابتی را برای بازیابی تکنولوژی های پیشرفته نظامی آلمان در حوزه های مختلف آغاز کردند؛ از جمله حوزه های ساخت راکت و زیردریایی. تلاش های ایالات متحده در این زمینه که با عنوان پروژه «سنجاق» (Project Paperclip) با ورود نیروهای متفقین به فرانسه، کشورهای سُفلی (هلند، بلژیک، لوگزامبورگ و غیره) و در نهایت خود آلمان آغاز شد که با بدست آوردن اسناد تکنیکی، تجهیزات کاربردی و فعال و حتی دستگیری و انتقال دانشمندان و مهندسان آلمانی که بر روی پروژه های سری کار کرده بودند شتاب گرفت.
در این میان اتحاد جماهیر شوروی نیز از طریق اسنادی که با تصرف بخش شرقی آلمان بدست آورده بود تلاش کرد بزرگ ترین و قدرتمندترین زیردریایی تاریخ بشر را بسازد. در سال ۱۹۴۹، طراحان نظامی اتحاد جماهیر شوروی پیشنهاد ساخت یک زیردریایی را به مقامات ارشد کشور دادند که تکنولوژی های متعدد پیشرفته ای را با هم ترکیب می کرد. این زیردریایی که با نام K-2 شناخته می شد، ۳۶۷ فوت (۱۱۲ متر) طول، ۴۱ فوت (۱۲.۵ متر) عرض و قدرت جابجایی ۵.۳۶۰ تن بار را داشت که به سادگی آن را به ۱۰ برابر بزرگ تر از نمونه های جنگی آن زمان که تنها ۴ سال قبل تر ساخته شده بودند تبدیل می کرد. K-2 تقریباً ۱۰۰ خدمه داشته، نهایت عمق عملیاتی آن به ۶۵۶ فوت (۲۰۰ متر) زیر سطح دریا می رسید و سرعت آن در زیر آب نیز به ۱۷ گره دریایی (۳۱.۵ کیلومتر بر ساعت) بالغ می شد.
راکت آلمانی v-2
طراحی K-2 به مقدار قابل توجهی تحت تاثیر ساختار زیردریایی های آلمانی یوبوت مدل ایکس ایکس آی (Type-XXI U-boat) بود. این زیردریایی آلمانی پیشرفته ترین زیردریایی بود که در دوران جنگ جهانی دوم توسط دو جبهه مورد استفاده قرار گرفت که جزییات ساخت و طراحی آن بدست سربازان اتحاد جماهیر شوروی افتاده بود. زیردریایی را می توان تا بن دندان مسلح و حتی با زیاده روی هایی در این زمینه توصیف کرد.
راکت آلمانی v-1
K-2 در دوران خود یک زیردریایی بسیار غول پیکر بود که بیش از ۱۶ لانچر لوله ای اژدر در سه کابین جداگانه (دو کابین در قسمت جلو و یکی در عقب زیردریایی) در خود داشت و همگی از قابلیت مسلح شدن مجدد به صورت اتوماتیک برخوردار بودند. در مقایسه با این حجم از قدرت آتش باید بدانید که تعداد این لانچرها در ناوگان زیردریایی های امروزی ایالات متحده تنها ۱۰ عدد و در زیردریایی های هسته ای نیز تنها ۴ عدد است.
یوبوت آلمانی
از هر یک از این لانچرها اژدرهای ET-46 پرتاب می شد. همچنین K-2 دارای دو جفت توپ ضد هوایی بود که هر دو قابلیت شلیک گلوله های ۵۷ و ۲۵ میلیمتری را داشتند و برای مقابله با هواپیماهایی که به شکار زیردریایی های می آمدند مورد استفاده قرار می گرفتند. البته استفاده از این توپ های ضد هوایی برای زیردریایی های اواخر دهه ۱۹۴۰ طبیعی و مرسوم بود. اما در کمال ناباوری باید بدانید که اژدرها و توپ های مذکور، تجهیزات دفاعی و تهاجمی ثانویه K-2 به شمار می آمدند. تجهیزات نظامی اولیه شامل ۱۲ راکت بالستیک R-1 و نسخه های کپی شده ای از راکت V-2 آلمان ها بود که در محفظه عقبی بزرگ زیردریایی نگهداری می شدند. این محفظه بزرگ می توانست بیش از ۴۱ موشک کروز ۱۰X و نسخه های کپی شده ای از موشک کروز آلمانی V-1 را در خود جای دهد.
در صورت لزوم، این محفظه می توانست برای انبار کردن و انتقال بیش از ۹ زیردریایی کوچک که هر کدام تعدادی تانک را برای حملات آبی خاکی حمل می کردند به کار گرفته شود. در واقع K-2 نهایت جاه طلبی نیروی دریایی استالین به شمار می رفت که تمامی پیشرفت های اخیر حوزه طراحی زیردریایی که در طول جنگ جهانی دوم بدست آمده بود را با آخرین تکنولوژی های موشکی روز ترکیب می کرد. جالب این که تا قبل از بدست آوردن این تکنولوژی ها در واپسین روزهای جنگ جهانی دوم، روس ها هیچ گونه دسترسی یا دانشی در مورد مفاهیم مربوط به موشک های پیشرفته نداشتند.
اگر چه می توان تنها دلیل طراحی و ساخت این زیردریایی را جاه طلبی و بیماری خود بزرگ پنداری ژوزف استالین دانست اما ساخت نسخه واقعی K-2 هیچگاه عملی نشد. شوروی بعدها زیردریایی های مجهز به موشک های بالستیک و زیردریایی های مجهز به موشک کروز را به صورت جداگانه ساخت اما هیچگاه ساخت زیردریایی های باربری آبی خاکی محقق نشد. با این وجود، پیشرفت اتحاد جماهیر شوروی در زمینه ساخت موشک های با قابلیت پرتاب از زیردریایی منجر به ساخت زیردریایی های غول پیکری مانند کلاس Typhoonو کلاس Oscar در اواخر دهه ۱۹۸۰ شد، زیردریایی هایی که هر کدام چندین برابر بزرگ تر از K-2 بودند.
بدون نظر