۱۰ روش بارداری و تولید مثل عجیب طبیعت که چیزی در مورد آن‌ها نشنیده‌اید [قسمت دوم]

متولد شدن یکی از سخت ترین شرایطی است که یک موجود زنده در طول زندگی خود تجربه می کند. تبدیل شدن از یک سلول به یک ارگانیسم کامل که آمادگی کامل با دنیا را دارد، مسیری است که همه ما تجربه کرده ایم. با این وجود، هیچ دو گونه جانوری برای متولد شدن فرآیند و مسیر مشابهی را طی نمی کنند. به همین دلیل می توان گفت که روش های تولید مثل و متولد شدن بسیار متفاوت و عجیب و غریبی در طبیعت وجود دارد که برای بسیاری باور نکردنی است. به طور خاص، برخی از انواع بارداری ها که در نتیجه تکامل شکل رفته اند، علیرغم واقعی بودن‌شان، بسیار عجیب و غریب به نظر می رسند و می توانند بن مایه خوبی برای فیلم های ترسناک باشند. در ادامه این مطلب شما را با ۱۰ مورد عجیب از حاملگی و تولید مثل در طبیعت آشنا خواهیم کرد. با ما همراه باشید.

۵- تولد از طریق شبه آلت

تشخیص کفتار خالدار ماده در طبیعت وحشی کار بسیار سختی است. این موضوع به دلیل خجالتی بودن آن ها نیست بلکه بسیار فراتر از آن، زیرا آن ها دارای یک دستگاه تناسلی دارند که به یک آلت ۱۸ سانتیمتری شبیه است. در واقع این شبه آلت تمام  کارهایی که یک آلت نرینه واقعی قادر به انجام آن است را انجام می دهد، حتی حالت نعوظ پیدا می کند اما اسپرمی از طریق آن منتقل نمی شود. به منظور جفتگیری، کفتار ماده باید شبه آلت خود را جمع کند و کفتار نر نیز با وارد کردن آلت خود در این مجرا، اسپرم را به درون آن منتقل می کند. از آنجایی که نوزاد کفتار از طریق همین مجرا به دنیای می آید، وضع حمل در کفتارهای ماده بسیار سخت و دردناک است.

در واقع یک نوزاد ۱.۸ کیلوگرمی باید از طریق یک مجرای باریک که تنها ۲.۵ سانتیمتر فضا دارد عبور کرده و به بیرون از بدن منتقل شود. در کفتارهای ماده ای که برای اولین بار وضع حمل می کنند، احتمال این که نوزاد در این مجرای باریک شبیه آلت گیر کرده و بمیرد ۶۰ درصد برآورد شده است. از این رو می توان گفت که کفتارهای ماده در اکثر موارد، اولین مورد حاملگی خود را با شکست مواجه شده و فرزندشان را از دست می دهند. اما مشکل به همین جا ختم نمی شود زیرا اگر این نوزاد مرده یا زنده از طریق این مجرا خارج نشود، می تواند عواقب مرگباری برای مادر نیز داشته باشد. وقتی که اولین نوزاد به دنیا می آید باعث پاره  شدن مجرای شبه آلت می شود و پس از آن زخم هایی در محل پارگی ایجاد می گردد که زایمان های بعدی را تسهیل می بخشد زیرا باعث اتساع و کشسانی بیشتر مجرا می شود. هنوز دانشمندان دلیل وجود چنین شبه آلت دردسرسازی در میان کفتارهای ماده را کشف نکرده اند.

۴- زایمان جنس نر

در بسیاری از گونه های جانوری که در آن ها از تخم ها در بدن محافظت می شود، این مادر است که وظیفه مراقبت و  تغذیه نوزادان در طول بارداری را بر عهده می گیرد. در مورد اسب های دریایی، لوله ماهی و اژدهای دریایی برگ دار، وظیفه مراقبت از تخم ها تا مرحله بیرون آمدن نوزاد از تخم در درون بدن بر عهده گونه نر است. تمامی این گونه ها یک مراسم جفتگیری طولانی مدت را طی می کنند که شامل ساعت ها رقصیدن و پیچ و تاب بدن گونه نر و ماده در کنار هم است. از طریق این حرکات موزون است که آن ها می توانند حرکاتشان را با هم هماهنگ کرده و بدین ترتیب جنس ماده می تواند تخمک هایش را به دقت در کیسه جنس نر قرار داده و سپس محل را ترک کند.

در اسب های دریایی نر، سپس این تخمک ها بارور شده و درون یک محفظه گوشتی قرار می گیرند که جریان اکسیژن و مواد غذایی را برای تخم ها تنظیم می کند. در نتیجه شکم اسب دریایی نر می تواند مانند شکم یک حیوان ماده در هنگام بارداری متورم شود زیرا تا ۲.۵۰۰ تخم می توانند در درون شکم او در حال رشد باشند. وقتی که نوزادان همگی از تخم خارج شوند، اسب دریایی نر از طریق انقباض ماهیچه های خود، نوزادان را در دل اقیانوس رها می کند. در این شرایط او آمادگی پذیرش تخمک های جدید را دارد و هیچ علاقه ای به نوزادانی که تا ساعاتی پیش حمل می کرد ندارد.

۳- تولد از طریق پوست

وزغ سورینامی (Pipa pipa) یک مادر بسیار مهربان غیرمعمول است. او که عادت دارد از ترس شکارچیان خود را در عمق آب مخفی کند، تا زمانی که نوزادانش آمادگی کامل برای زنده ماندن به تنهایی را نداشته باشند اجازه شنا کردن را به آن ها نمی دهد. وقتی که یک وزغ سورینامی نر آماده جفتگیری می شود با صدایی خاص که از طریق استخوان گلویش ایجاد می کند آمادگی خود را به وزغ های ماده اعلام می نماید. وقتی که وزغ ماده پیدایش می شود، وزغ نر روی پشت او پریده و تا ۱۲ ساعت به همین شکل آن ها شکل دایره ای در درون آب چرخ می زنند. این حرکات به وزغ نر اجازه می دهد که تخمک ها را بارور کرده و در پشت وزغ ماده نگه دارد. چرا ماندن تخم ها در پشت وزغ ماده تا به این اندازه مهم است؟

زیرا این تخم ها تا زمانی که به رشد کامل خود برسند در همین قسمت از بدن وزغ ماده باقی خواهند ماند. در ادامه بارداری، مادر پوستی به دور این تخم ها ایجاد کرده و در واقع تخم هایش را در زیر پوست خود نگه می دارد. با رشد جنین ها ، می توان حرکات و جست و خیزهای آن ها را در زیر پوست مادر مشاهده کرد. وزغ سورینامی مادر حتی به بچه های خود اجازه نمی دهد که به شکل یک بچه وزغ از بدنش خارج شوند. وقتی که وزغ ها کاملاً رشد کرده و به یک وزغ کامل و توانمند تبدیل شدند با سوراخ کردن پوست پشت مادر، آزاد شده و به طور مستقل به زندگی خود ادامه می دهند و بدین ترتیب سوراخ های بزرگ در پوست وزغ مادر باقی می ماند.

۲- خوردن خواهران و برادران

کمتری امیدواری در جنین انسان ها این است که تلاش برای زنده ماندن را به پس از تولد موکول می کنند اما در طبیعت استراحت کردن به این سادگی امکان پذیر نیست، حتی در شکم مادر. کوسه ببری دوران بارداری خود را با ۱۲ تخم بارور شده در شکمش آغاز می کند اما معمولاً تنها دو بچه کوسه از آن ها به وجود می ایند. وقتی که تخم ها باز می شوند، بچه کوسه بزرگ تر خواهران و برادرانش را کشته و می خورد که به این عمل هم جنس خواری درون رحمی گفته می شود. این همجنس خواری باعث می شود که تنها دو جنین باقی بمانند که یکی در رحم راست و دیگری در رحم چپ نگهداری می شوند.

در ادامه هر یک از این بچه کوسه ها به یک کوسه ۱ متری تبدیل می شوند که توانایی زندگی به صورت مستقل را دارند. همچنین کوسه مادر تخم های بارور نشده ای را برای تغذیه جنین ها در طی ۹ ماه حاملگی اش در درون رحم نگه می دارد. این سبک از بارداری و زایمان باعث شده که کوسه ببری بیشترین شانس را برای داشتن فرزندانی قوی داشته باشد. کوسه مادر با تعدادی کوسه نر جفتگیری می کند اما با اجازه دادن به نوزادانش برای خوردن خواهران و برادران خود در درون رحم، تنها ژن ها قوی زنده مانده و به نسل های آینده منتقل می شوند.

۱- هیولاهای داروین

داروین بر این عقیده بود که تنها تکامل باعث می شود که گونه های جانوری شرور و موذی وجود داشته باشند. زنبورهای انگل بسیار پرتعداد بوده و اکثر بی مهرگان را هدف خود قرار می دهند. از عنکبوت ها گرفته تا پروانه ها و دیگر زنبوریان انگلی، این بی مهرگان بیچاره را شکار کرده و تخم های خود را در بدن آن هایی که هنوز زنده هستند جای می دهند. برخی با استفاده از سم، این میزبان نگون بخت را فلج می کنند و آن ها با بدون قدرت تحرک به حال خود رها می کنند تا لاروهای زنبور بتوانند از درون آن ها را خورده و رشد کنند. برخی دیگر به هزارپایان حمله کرده تا تخم های آن ها بتوانند از شکاری که توسط هزارپا بدست می آید استفاده کرده و رشد کنند.

این لاروها معمولاً مواد شیمیایی آزاد می کنند که کنترل مغز میزبانشان را بدست گرفته و بدین ترتیب شانس آن ها برای زنده ماندن بسیار زیاد می شود. در برخی از موارد این لاروها چنان میزبان خود را در کنترل می گیرند که برای مثال، در مورد عنکبوت های میزبان،آن ها یک پیله را به دور لارو انگل خود می تنند. میزبان هر که باشد، پایان کار یک چیز است و آن اینکه در نهایت لارو رشد کرده به شکل یک زنبور بالغ از درون بدن میزبان بیرون می آید.