این روزها بحث ملخ و ملخ خواری و البته هجوم میلیون ها قطعه ملخ به استان های جنوبی کشورمان داغ است. ملخ ها همواره در تاریخ ایران دردسرساز بوده اند اما در روزگاری که گرانی بی سابقه مردم ایران را کلافه کرده و زلزله و سیل در دو سال اخیر کشور را در نوردیده، هجوم ملخ ها را می توان تیر خلاصی بر بدبیاری های ما ایرانی ها در چند سال اخیر دانست. با این وجود، مانند همیشه، ایرانی ها این موضوع را نیز مایه طنز خود قرار داده و از آن داستان ها ساختند. با این وجود بیش از تلفات و ویرانی هایی که هجوم این حشرات می تواند برای کشاورزی کشور در پی داشته باشد، ارزش خوراکی این موجود جهنده مورد توجه قرار گرفته و ویدیوها و تصاویری از صید و سرخ کردن آن ها در فضای مجازی دیده می شود و بسیاری از ارزش غذایی این حشره غنی از پروتئین در روزگار گرانی سرسام آور گوشت می گویند. به این بهانه در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با واقعیت هایی جالب در مورد ملخ ها و به طور ویژه ملخ های صحرایی آشنا کنیم.
ملخ ها (grasshoppers) حشراتی هستند که به خانواده راست بالان و زیر مجموعه ملخی ها تعلق دارند.
روی هم رفته بیش از ۱۱.۰۰۰ گونه شناخته شده از ملخ ها وجود دارد.
ملخ ها در همه قاره های جهان به غیر از قاره جنوبگان یافت می شوند.
بیشتر ملخ ها زیستگاه های باز و خشک را ترجیح می دهند، جایی که مقدار زیادی علف و دیگر گیاهان کوتاه قامت می رویند اما گونه هایی از ملخ ها نیز در جنگل ها زندگی می کنند.
طول عمر ملخ ها به آب و هوایی که در آن زندگی می کنند بستگی دارد. در مکان هایی که آب و هوای زمستان آن بسیار سرد است، ملخ ها تنها به شکل تخم می توانند در زمستان زنده بمانند. ملخ های بالغ توان زنده ماندن در هوای سرد زمستان را ندارند. در مناطق گرم تر اما ملخ ها می توانند چند سال زندگی کنند اما به طور کلی می توان گفت که عمده ملخ ها بین ۳ تا ۵ ماه زنده هستند.
ملخ ها در میان حشرات از لحاظ جثه در میانه قرار دارند. طول یک ملخ بالغ از ۱ تا ۷ سانتیمتر متغیر بوده و بسته به گونه، معمولاً نوع ماده از نر بزرگ تر است.
بدن ملخ ها مانند دیگر حشرات از سه بخش سر، سینه و شکم تشکیل شده است.
چشم های بزرگ و پیچیده ملخ در قسمت سر واقع شده و به آن امکان داشتن دید در تمامی جهات را می دهند. همچنین سر ملخ دارای ۳ چشم ساده برای شناسایی تاریکی و نور و یک جفت آنتن باریک است که به لمس و بو حساس هستند. قسمت های مختلف و متحرک دهان ملخ ها طوری شکل گرفته که براحتی بتوانند غذای خود را بجوند.
ملخ ها دو جفت بال دارند که یکی کوتاه و کلفت و دیگری پهن و قابل انعطاف است. همچنین برای جهش کردن و پریدن، ملخ ها از یک جفت پای عقبی بلند و قوی سود می برند.
ملخ ها رنگی هستند تا بتوانند در محیط اطرافشان استتار کنند اما به طور معمول به صورت ترکیبی از قهوه ای، خاکستری و سبز دیده می شوند. در برخی از گونه ها ملخ نر رنگ روشن تری در قسمت بال ها دارد که از این ویژگی برای جلب توجه گونه های ماده استفاده می کند. برخی گونه های ملخ از گیاهان سمی تغذیه کرده و این سم را برای محافظت از خود در بدنشان نگه می دارند. رنگ این ملخ ها معمولاً روشن است تا به شکارچیان هشدار دهند که مزه آن ها بد است.
ملخ ها معمولاً روی زمین زندگی می کنند و پاهای عقبی شان به آن ها کمک می کند که در موقع احساس خطر با پریدن یکباره از مهلکه بگریزند.
یک ملخ بالغ می تواند بدون استفاده از بال هایش به اندازه ۱۰ برابر طول بدنش به هوا بپرد، در حالی که این مقدار در مسیر افقی ۲۰ برابر طول بدنش خواهد بود. بدین ترتیب اگر ملخی ۵ سانتیمتر طول داشته باشد می تواند تا ۱ متر به صورت افقی بپرد.
یک پوسته سفت کوچک (شاخپوست) در قسمت زانوی ملخ مانند فنر عمل کرده و باعث می شود که ملخ بتواند مانند منجنیق بدن خود را بلند کرده و به سمت بالا یا جلو پرتاب کند.
نهایت شتاب ملخ در حین پرتاب کردن خود نزدیک به ۲۰ جی است در حالی که این عدد برای یک جت جنگنده ۹ جی محاسبه شده است.
اکثر گونه های ملخ ها بال داشت و براحتی می توانند پرواز کنند و از پاهای عقبی قدرتمند خود به عنوان یک سیستم پیشرانه که آن ها را به سمت جلو و بالا هل می دهد استفاده نمایند و در ادامه با باز کردن بال هایشان پرواز کنند. ملخ ها می توانند به سرعت ۱۳ کیلومتر در ساعت در حین پرواز برسند.
ملخ ها بیشترین فعالیتشان را در طول روز تجربه می کنند اما در شب نیز به جستجوی غذا می روند.
ملخ ها گیاهخوارند و غذای محبوب آن ها خانواده علف ها و به خصوص گندم و ذرت و البته جو است. با این وجود ملخ ها حساسیت غذایی چندانی نداشته و انواع مختلفی از گیاهان را می خورند.
ملخ ها معمولاً لانه، قلمرو یا یک پایگاه مرکزی که بتوان به آن خانه گفت ندارند زیرا آن ها در جستجوی منابع غذایی جدید همواره در حال مهاجرت هستند.
بیشتر گونه ملخ ها تنها زندگی می کنند و تنها برای جفتگیری دور هم جمع می شوند. اما ملخ های مهاجر صحرایی معمولاً دسته های بزرگی متشکل از میلیون ها و شاید میلیاردها ملخ را تشکیل داده و هر چه در مسیر مهاجرتشان باشد را نابود می سازند.
این حشرات بیشتر از صدا و تصویر برای تعامل با یکدیگر استفاده می کنند اما مانند دیگر جانوران، در حین جفتگیری، بو و لمس نیز بسیار مهم است. در برخی از گونه های ملخ، نوع نر بال هایش را می لرزاند یا بال هایش را به پاهایش می مالد تا صدایی تولید کند که باعث جلب توجه ملخ ماده می شود.
ملخ ها معمولاً در اواخر تابستان یا در فصل پاییز جفتگیری می کنند. بعد از جفتگیری، ملخ ماده صدها تخم در خاک می گذارد. در طول زمستان این تخم ها در خاک باقی می مانند و در ماه اول بهار نوزدان متولد می شوند.
بچه ملخ هایی که از این تخم ها بیرون می آیند چندین مرحله دگردیسی ناقص را تجربه می کنند. این بدان معنی است که در هر مرحله دگردیسی، شباهت آن ها به ملخ بالغ بیشتر می شود اما هر بار که ملخ جوان پوست اندازی می کند تغییراتی بزرگ در بدن آن رخ می دهد که در طول زندگی یک ملخ ۵ تا ۶ بار رخ می دهد. بعد از آخرین پوست اندازی دیگر ملخ بالغ شده و می تواند تولید مثل کند. معمولاً بال ملخ ها در آخرین مرحله پوست اندازی به وجود می آید.
ملخ ها معمولاً حشرات گازگیری به شمار نمی آیند اما در مواردی برای دفاع از خود شکارچی را گاز می گیرند. اگر چه آن ها آرواره های ترسناک و بسیار قوی دارند اما در صورت احساس خطر ترجیح می دهند با جهیدن از محل فرار کنند.
ملخ های صحرایی (Locusts) گروهی از ملخ ها هستند که مانند ملخ ها معمولاً تنها زندگی می کنند اما با تشکیل گروه های میلیونی باعث از بین رفتن پهنه ای وسیع از مزارع در مسیر مهاجرت خود می شوند. آن ها معمولاً در صورتی که شرایط مناسب باشد، برای مثال بارش شدید باران، به یکدیگر می پیوندند
بزرگ ترین گروه ملخ های صحرایی در سال ۱۸۷۵ شکل گرفت که متعلق به ملخ های صحرایی اکنون منقرض شده کوه های راکی بود که طول آن به ۲.۹۰۰ کیلومتر و عرض آن به ۱۸۰ کیلومتر می رسید و تعداد ملخ های این گروه خشن حدود ۳.۵ تریلیون قطعه محاسبه شده است.
ملخ صحرایی معمولاً پس از یک یا دو نسل متوالی تغییر رنگ و شکل می دهد. این دو فاز زندگی چنان متفاوت است که تا دهه ۱۹۲۰ میلادی دانشمندان آن ها را دو گونه متفاوت ملخ می دانستند. آن ها معمولاً گیاهان خشک را می خورند اما در صورت کمبود غذا از ملخ های مرده یا ضعیف نیز تغذیه می کنند.
ملخ های صحرایی می توانند تا ارتفاع ۱.۵۰۰ متری نیز بالا بروند و گروه هایی تشکیل می دهند که از گله ها و گروه های هر حیوان دیگری در کره زمین بزرگ تر است، از ۱۰۰.۰۰۰ قطعه تا ۱ میلیارد قطعه. در سال ۱۷۹۴ گروهی از ملخ های صحرایی منطقه ای به مساحت ۵.۰۰۰ کیلومتر مربع را اشغال کردند.
در سال ۱۹۵۴، دسته بزرگی از ملخ های صحرایی از آفریقا تا بریتانیا پرواز کرده و در مسیر خود همه مزارع را ویران کردند. دسته ای دیگر از ملخ های صحرایی نیز در سال ۱۹۸۸ از آفریقا به منطقه کارائیب رسیدند.
گروه های بزرگ ملخ های صحرایی می توانند روزی تا ۱۶۰ کیلومتر را طی کنند.
ملخ های صحرایی با مالیدن بدن خود به یکدیگر سطح سروتونین بدنشان را بالا می برند و این موضوع تغییراتی را در بدن آن ها ایجاد می کند که حس خجالتی بودن آن ها را کاسته و بر حس اجتماعی بودنشان اضافه می کند و در نهایت به بزرگ شدن لشکر ملخ ها کمک می کند.
تصاویر حکاکی شده ملخ های صحرایی روی قبرهای مصریان باستان در ۲۴۷۰ تا ۲۲۲۰ قبل از میلاد مسیح یافت شده است.
از حمله ملخ های صحرایی در قرآن، انجیل و تورات سخن گفته شده است.
در قرن ۹ قبل از میلاد، مقامات چینی گروهی از افراد به نام افسران ضد ملخ صحرایی را سازماندهی کردند.
ملخ ها بسیار زودتر از دایناسورها نیز روی کره زمین زندگی کرده اند و تاریخچه پیدایش آن ها به دوران تریاسه، در حدود ۲۵۰ میلیون سال پیش، باز می گردد.
ملخ ها معمولاً در آفریقا، آسیا و آمریکای جنوبی و مرکزی به عنوان غذا و اسنک خورده شد و غنی از پروتئین هستند. خوردن ملخ ها در تاریخ ریشه دارد و موضوع تازه ای نیست.
در انجیل آمده که جان تعمید دهنده در مدتی که در طبیعت وحشی می زیسته از ملخ صحرایی و عسل وحشی تغذیه می کرده است.
دیدن ملخ ها در خواب به معنای «آزادی، استقلال، روشنی روحانی، ناتوانی در بی حرکت نشستن و تصمیم گیری» تعبیر شده است.
در ژاپن، ملخ ها نماد خوش شانسی هستند.
در انیمیشن «زندگی یک حشره» (A Bug’s Life) در سال ۱۹۹۸ از استودیو پیکسار، قهرمانان داستان گروهی از مورچه ها بوده و شخصیت منفی داستان نیز یک ملخ و گروهی از همراهان او هستند.
واقعیاتی در مورد ملخ های صحرایی در این لینک ویدیویی مشاهده کنید.
بدون نظر