بعد از آنکه پدرش در سن ۵ سالگی او را رها کرد، روبرتو دوران (Roberto Duran)، بوکسور افسانه ای پانامایی، مجبور شد که به جای رفتن به مدرسه، برای کسب درآمد به خیابان ها برود و کفش های رهگذران را واکس بزند. او درآمد اندکش را به مادر و خانواده اش می داد زیرا آن ها بیشتر از خود او به این پول نیاز داشتند. مت هاجسون، کارگردان یک مستند جدید در مورد روبرتو دوران، که از خیابان های پاناما آمده و به یکی از ترسناک ترین بوکسورهای تاریخ تبدیل شد در این باره چنین می گوید: «تلاش برای بقا و درد می تواند انگیزه ای خارق العاده باشد. بوکس بسیار مناسب روبرتو بود زیرا یک انگیزه ذاتی در آن وجود داشت اما بدون شک شرایط محیطی که او از آنجا آمده بود انگیزه ای خالص برای فرار بود».
اگر چه او از همان آغاز زندگی اش مجبور بود برای بقا بجنگد، زندگی اولیه دوران بهترین کارآموزی های زندگی برای استفاده حرفه ای از مشت هایش را در اختیار او قرار داد. دوران در کتاب زندگینامه اش در سال ۲۰۱۶ چنین می نویسد: «بعد از آن دوران کودکی که داشتم، چه شخص لعنتی قرار بود مرا بترساند؟ قهرمانان بوکس هیچگاه از محله های ثروتمند نمی آیند. آن ها از حومه ها می آیند، از فقر و فلاکت. این قانون خداوند است». فیلم زندگینامه ای دوران با عنوان «من دوران هستم» (I Am Duran) مسیر حرفه ای این بوکسور پانامایی را در قرن بیستم روایت می کند با تمام فرازها و فرودهای اجتناب ناپذیرش و البته لحظه ای که دوران ظاهراً تا به امروز نیز نتوانسته از آن فرار کند.
حدود ۴۰ سال قبل، دوران با شوگر ری لئونارد، پسر طلایی آمریکا در نیواورلئان روبرو شد و شکستی خرد کننده را تجربه کرد. این شکست برای دوران بسیار دردناک بود و او ظاهراً با گفتن واژه «نو ماس» (no más) که در زبان اسپانیایی به معنای «دیگه بسه»، از دنیای بوکس خداحافظی کرد. این مبارزه یکی از ماندگارترین مسابقات بوکس تاریخ و نقطه عطفی در زندگی و حرفه بوکس روبرتو دوران بود.
شیطان تاسمانیایی با دست هایی از سنگ
هاجسون در مورد دوران که در طی ۵ دهه فعالیتش لقب «دست های سنگی» (Hands of Stone) را دریافت کرده بود چنین می گوید:«او بی باک بود». دوران خود در این باره چنین می نویسد: «بوکسورها به من نگاه کرده و شلوارشان را خیس می کردند. از بسیاری از جهات من شبیه مایک تایسون بودم قبل از آنکه مایک تایسونی وجود داشته باشد». در یک مرحله از زندگی حرفه ای دوران، او رکورد ۷۱ برد و تنها یک باخت را داشت. هاجسون می گوید از نگاه کسانی که در رینگ در برابر او می ایستادند دوران بسیار «ترسناک» بود. در خارج از رینگ نیز زندگی دوران پر از حادثه دنبال می شد.
در بیوگرافی دوران چنین آمده که او حتی در جریان یک عمل جراحی پس از تصادف شدیدی که در بوئنوس آیرس داشت برای ۳۰ ثانیه مرده بود. از طریق مبارزه با سختی ها و فقر از همان دوران کودکی و تثبیت خود به عنوان یکی از بوکسورهای بزرگ تاریخ، دوران به نماد کشور پاناما تبدیل شده بود. پیروزی ها و تلاش های او برای موفقیت، پیروزی و تلاش تمام پانامایی ها انگاشته می شد.
با این وجود نبرد دوم بین دوران و شوگر ری که از آن با عنوان «مبارزه دیگه بسه» یاد می شود و بهترین مبارزه از دیدگاه بسیاری از بوکسورهای مشهور است بر تمام جنبه های دیگر زندگی روبرتو دوران سایه افکند. هاجسون می گوید: «روبرتو اکنون از آن بسیار پشیمان است… شنیدن این دو واژه او را آزار می دهد». در مستند «من دوران هستم»، به رقابت طولانی و قدیمی ری و دوران پرداخته می شود، رقابتی که هاجسون از آن با عبارت «طوفان کامل» یاد می کند. این دو اولین بار در مونترال کانادا و در سال ۱۹۸۰ رو در روی یکدیگر قرار گرفتند که از آن مبارزه با عنوان «نزاع در مونترال» (The Brawl in Montrea) یاد می شود. شوگر ری در آن زمان محبوب تمام آمریکایی ها بود که مدال طلای المپیک را کسب کرده و ۵ برابر دستمزد دوران برای مسابقه به او پرداخته شده بود.
هاجسون درباره این نبرد می گوید: «شوگر ری بی دفاع بود و آمادگی مبارزه به این نوع شیطان تاسمانی را نداشت». دنیای بوکس از پیروزی دوران حیرت زده شده و درست ۵ ماه بعد مسابقه ای دیگر بین این دو برنامه ریزی شد. بسیاری گفته اند که دوران برای مسابقه دوم آمادگی نداشت. او که از پیروزی اول خود سرمست شده بود بیشتر وقتش را در این مدت به خوشگذرانی و جشن گرفتن گذرانده و وقت زیادی به تمرین کردن اختصاص نداد. شوگر ری لئونارد اما تاکتیک هایش را تغییر داده و با آمادگی کامل ذهنی و فیزیکی به رینگ بازگشت. ویدیو مربوط به این مسابقه نشان می دهد که لئونارد با جنب و جوش زیاد در درون رینگ با دوران بازی می کند تا جایی که دوران در راند هشتم از تعقیب و گریز با شوگر ری خسته شده و در حالی که دست از مبارزه کشیده و به ری پشت کرده، در مقابل خواسته داور برای ادامه مبارزه می گوید: «دیگه بسه».
عواقب این دو واژه هنوز هم کابوسی برای دوران است. چگونه مردی که از سال های اول زندگی اش مبارزه کرده و هیچوقت تسلیم نشده بود این بار تسلیم شد؟ بت دنیای بوکس حتی در داخل پاناما نیز مورد انتقاد قرار گرفته و اعتبار خود را از دست داد. به گفته هاجسون: «روبرتو دوران هنوز هم نمی داند آن شب چه اتفاقی رخ داد… قضیه افتادن فیل در اتاق بود». اگر چه هنوز مشخص نیست که آیا دوران در آن شب از عبارت «دیگه بسه» استفاده کرده یا خیر اما دوران نتوانست از «دیگه بسه» فرار کند.
دوران در این مستند می گوید که احترامی برای بوکسورهای امروزی قایل نیست: «ما در دوره زمانی بوکسورهای واقعی به دنیا آمدیم».
روبرتو دوران در سال ۱۹۵۱ بدنیا آمد و تا سال ۲۰۰۱ در مسابقات شرکت می کرد و آخرین مسابقه اش را در سن ۵۰ سالگی انجام داد. او در چهار وزن قهرمان جهان شد و دومین بوکسوری است (بعد از جک جانسون) که در ۵ دهه متوالی مبارزه کرده است. او را به خاطر قدرت مشت زنی ترسناک و دفاع عالی اش «مشت سنگی» لقب داده بودند. دوران در طی دوره بوکس خود در ۱۱۹ مسابقه به رکورد ۱۰۳ برد دست یافت که ۷۰ برد با ناک اوت به دست آمد. او یک بار دیگر نیز در سال ۱۹۸۹در مبارزه ای دیگر با شوگر ری به او باخت.
جالب بود،من عاشق ورزش هیجان انگیز بوکس هستم???