ناوشکن های کلاس USS Zumwalt با قابلیت حمل موشک های هدایت شونده، یکی از جاه طلبانه ترین و مدرن ترین طرح های کشتی های جنگی امروزی است که از هر جهت از همتایان خود توانمندترند. سه ناوشکن این کلاس با نام های Zumwalt، Monsoor و Johnson دارای قابلیت های پنهانکاری، سنسورهای پیشرفته، سیستم پیشرانه بسیار مدرن و متحول شده و توانایی کنترل پهپادها و هلیکوپترها برای ایجاد یک پلتفرم مرگبار به منظور حکمرانی بر دریاها هستند. ناوشکن های Zumwalt اگر چه از لحاظ هزینه ساخت، مهمات و هدف بحث برانگیز بوده اند اما اکنون با تغییر ماموریت توسط نیروی دریایی به قاتل دریاها تبدیل شده اند که همچنان که از چشم دشمن پنهان مانده می تواند کشتی های آنان را شکار کند.
منشأ ناوشکن های کلاس Zumwalt
داستان ناوشکن های رادارگریز و پنهانکار با قابلیت حمل موشک هدایت شونده Zumwalt به اوایل دهه ۱۹۹۰ باز می گردد. یک دهه قبل، چهار فروند کشتی جنگی قدیمی کلاس Iowa که متعلق به دوران جنگ جهانی دوم بودند مدرن سازی شده و به خدمت بازگشتند و هدف از این کار پشتیبانی از پیاده سازی تفنگداران دریایی در عملیات های آبی خاکی با استفاده از توپ های بزرگ و قوی شان اعلام شد. این کشتی های جنگی بسیار بزرگ بوده، در سرویس نگه داشتن آن ها پرهزینه بوده و خدمه بسیاری داشتند و به همین دلیل پس از پایان جنگ سرد جزو اولین کشتی های جنگی بودند که از سرویس خارج شدند.
تفنگداران دریایی که اکنون تنها توپ های ۵ اینچی Mk 45 سوار بر رزمناوها و ناوشکن های با قابلیت حمل موشک هدایت شونده برای پشتیبانی از حملات زمینی از دریا در اختیار داشت از کاهش قدرت آتش در ناوگان خود شکایت می کرد. علیرغم قدرت و سرعت شلیک بالا، توپ های Mk 45 برد محدودی داشته و قابل مقایسه با قدرت آتش و ۹ توپ ۱۶ اینچی کشتی های جنگی کلاس Iowa نبودند. تفنگداران دریایی خواستار بازگشت یک سیستم توانمند توپخانه ای دریایی به هر شکلی بودند. بعد از حملات ۱۱ سپتامبر لابی توپ های بزرگ و قدرتمند تقویت شده و نیروی دریایی استفاده از این سیستم ها را در عصر مبارزه با تروریسم بسیار مفید دید. یک توپ با برد بالا می توانست از فاصله ای دور و در دل دریا به پایگاه ها، کمپ های آموزشی و مرکز نگهداری از سلاح های کشتار جمعی تروریست های یا کشورهای متخاصم حمله کند و همزمان پوشش آتش لازم برای نیروهای خودی که به ساحل حمله کرده بودند فراهم نماید.
Zumwaltها چگونه ساخته می شدند؟
نیروی دریایی و صنعت ساخت کشتی های جنگی ایالات متحده شروع به کار بر روی یک کشتی و توپ جدید برای تحقق رویای مذکور کردند. کشتی جنگی جدید دارای دو سیستم توپ پیشرفته ۱۵۵ میلیمتری، توپ های ۶ اینچی با قابلیت شلیک سریع و گلوله های توپخانه ای جدید بود که برد بسیار قابل توجهی داشت. برخلاف توپ های متداول که گلوله هایشان را با خط سیر بالستیک پرتاب می کردند و در این مسیر و قبل از برخورد با هدف تغییراتی در خط سیر آن ها ایجاد می شد، گلوله های جدید موسوم به Long Range Land Attack Projectile (LRLAP) که قیمت هر کدام ۵۰.۰۰۰ دلار بود می توانستند با قابلیت هدایت شوندگی دقیق و بردی بالاتر از ۸۳ مایل دریایی به اهداف خود برخورد کنند. اگر چه گلوله ۶ اینچی قدرت ضربه گلوله های ۱۶ اینچی را نداشت اما این گلوله ها بدون شک و در هر بار شلیک به هدف برخورد می کردند.
سیستم پیشرفته توپی جدید نیز هر دقیقه بیش از ۱۰ گلوله پرتاب می کرد و از قابلیت تنظیم گلوله ها برای برخورد همزمان چند گلوله با هدف برخوردار بود. در این اثنا، نیروی دریایی طراحی دیگر بخش های کشتی جنگی جدید را آغاز کرد. ناوشکن های کلاس Arleigh Burke، که ستون فقرات ناوگان ناوشکن های در سرویس نیروی دریایی ایالات متحده را تشکیل می دادند، اولین کشتی های جنگی بودند که در آن ها از تجهیزات نصبی کاهش ردپای راداری استفاده شده بود. در طرف دیگر، از همان ابتدا قرار شد ناوشکن های کلاس Zumwalt با کمترین ردپای راداری ممکن ساخته شوند. برخلاف بدنه متداول در کشتی های جنگی، که در آن زاویه دماغه به سمت پایین و در جهت سطح آب بود، ناوشکن های جدید با یک دماغه به اصطلاح کانویی (tumblehome) ساخته می شدند که زاویه ای به بیرون و به سمت آب داشت.
دو سیستم توپ پیشرفته طوری طراحی شده بودند که لوله های ۳۱.۵ فوتی شان را تا هنگام شلیک مخفی نگه دارند و بدین ترتیب برجک آن ها به دو برآمدگی فلزی کوچک در سینه کشتی تقلیل می یافت. روبنای کلی کشتی شامل پل، دکل، رادارها، آنتن ها و دیگر سیستم های الکترونیکی آن در داخل یک برج غول پیکر ذوزنقه ای قرار می گرفت که باعث کاهش صدها سطح و وجه به تنها ۶ سطح صاف و صیقلی می انجامید. در نتیجه، این کشتی های جنگی با طول ۶۱۰ فوت (۱۸۶ متر) ردپای راداری بسیار کمی به اندازه یک قایق ماهیگیری پیدا می کردند.
این ناوشکن ها همچنین با یک سیستم قدرت و تامین نیروی خلاقانه ساخته شده اند. سیستم نیروی یکپارچه از دو ژنراتور توربینی MT-30 رولز رویس سود می برد که نسخه دریایی موتورهایی بوئینگ ۷۷۷ هستند. هر کدام از این ژنراتورها ۳۴.۵ مگاوات برق تولید می کردند. همچنین این کشتی های جنگی به دو ژنراتور توربینی یدکی RR4500 رولز رویس مجهز بودند که هر کدام ۳.۹ مگاوات برق تولید می کردند. در کل سیستم نیروی یکپارچه این ناوشکن ۷۸ مگاوات نیروی برق تولید می کرد که برای تامین برق ۵۰.۷۰۰ خانوار آمریکایی کافی است. این کشتی از جریان برق برای استفاده از سیستم سلاح ها، سنسورها، پیشرانه، سیستم کامپیوتری کل کشتی و سیستم های پشتیبانی زیستی استفاده می کرد. همچنین انرژی مازاد کافی برای تامین انرژی لازم برای توپ های ریلی الکترومغناطیسی و سیستم های لیزری نیز وجود داشت که برق بسیاری مصرف کرده و قرار بود در نمونه های آینده این ناوشکن مورد استفاده قرار گیرند.
در حالی که ناوشکن کلاس Zumwalt برای عملیات تهاجمی زمینی طراحی شده بود، تمامی ویژگی ها و امکانات استاندارد یک ناوشکن را نیز داشت. این کشتی جنگی دارای ۸۰ سیستم لانچری پرتاب Mark 57 بود و هر سیلو توان جای دادن موشک های ضدهوایی SM-2، SM-6 و نمونه اشتقاقی Sea Sparrow، راکت های زیردریایی و موشک های ضد کشتی LRASM را داشت. سیلوهای محافظت شده موشک با یک خشاب موشکی تنها از هم جدا شده و بدین ترتیب از کشتی در برابر انفجارهای فاجعه بار محافظت می شد در حالی که فضای درونی عمقی کشتی نیز از آسیب در امان می ماند. در این حین، سیلوها به خدمه کشتی امکان می دادند که موشک ها را با توجه به ماموریت خود با هم ترکیب و متناسب کرده که حفاظت بیشتری در مقابل هواپیماها و موشک های دشمن ایجاد می کرد و نیروهای مستقر روی ناوشکن می توانستند با موشک های کروز خود اهدافی در ۱.۰۰۰ مایلی و در خاک دشمن را هدف قرار داده یا زیردریایی های آنان را از فاصله ای بسیار دور غرق نمایند.
سنسورهای کشتی باعث می شدند که فرماندهان ناوشکن بتوانند میدان نبرد در بالا و زیر سطح اقیانوس را در برابر چشمان خود داشته باشند. رادار چند کاربردی AN/SPY-3 یک رادار رشته ای مرحله ای باند ایکس با برد بیش از ۲۰۰ مایل بود. این ناوشکن همچنین به یک سیستم سونار مستقر در بدنه مجهز می شد که وظیفه شناسایی زیردریایی ها یا اژدرهای پرتابی دشمن را با استفاده از سیستم اسکن خود بر عهده داشت. سیستم رشته ای سوناری که به عقبه کشتی وصل می شد نیز دارای کابل های قابل جمع شدن بود که از طریق صوت به شناسایی تهدیدات زیر آبی در نیمه عقب کشتی می پرداخت و بدین ترتیب صدای نویزی که سیستم پیشرانه کشتی ایجاد می کرد تاثیری در عملکرد آن نداشت. از دیگر تجهیزات دفاعی و تهاجمی قابل توجه این ناوشکن ها می توان به دو توپ ۳۰ میلیمتری Mark 46 با قدرت شلیک سریع برای عملیات دفاعی در فاصله نزدیک بر علیه پهپادها، هواپیماهای کوچک و قایق های تندرو اشاره کرد.
همچنین این ناوشکن آشیانه و فضای عرشه ای برای هلی کوپترهای MH-60R Seahawk و پهپادهای شناسایی MQ-8C Fire Scout در خود داشت. سیستم های کنترل خسارت بسیار پیشرفته شامل سوزن های اطفای حریق تله رباتیک برای خاموش کردن آتش سوزی در بخش هایی خاص از کشتی مورد استفاده قرار می گرفت. همچنین این کشتی با استفاده از دو پروانه نیکل آلومینیوم برنزی در آب به پیش می رفت که هر کدام ۱۸ فوت (حدود ۵.۵ متر) ارتفاع داشته و می توانستند کشتی را به سرعت حداکثری بیش از ۳۳ گره دریایی برسانند.
سقوط پروژه ناوشکن Zumwalt
علیرغم سال ها طراحی دقیق، ساخت این کشتی جنگی با مشکلات عدیده ای روبرو شد. نیروی دریایی در ابتدا در نظر داشت که ۳۲ فروند ناوشکن کلاس Zumwalt تولید کند، تعداد قابل توجهی که تضمین می کرد تعدادی از این ناوشکن ها در هر لحظه در دریا حضور داشتند. اما تاخیرها و افزایش مداوم هزینه تولید و توسعه، نیروی دریایی را وادار کرد که تعداد این ناوشکن ها را به تنها ۷ فروند کاهش دهد و در نهایت تنها سه فروند از آن ها ساخته شد: Elmo Zumwalt، Michael Monsoor و Lyndon B. Johnson. پروژه Zumwalt تا به امروز بیش از ۲۳ میلیارد دلار هزینه داشته است که بر اساس آن به ازای هر فروند ناوشکن این کلاس ۷.۸ میلیارد دلار هزینه شده که نصف هزینه ساخت یک ناو هواپیمابر مدرن است. همچنین کاهش تعداد ناوشکن های مورد انتظار، به شکل قابل توجهی توسعه سیستم توپ پیشرفته جدید این ناوشکن ها را تحت تاثیر قرار دارد.
هزینه ساخت هر گلوله LRLAP که در ابتدا ۵۰.۰۰۰ دلار برآورد شده بود به ۸۰۰.۰۰۰ دلار افزایش یافت زیرا نیروی دریایی تعداد گلوله هایی که می خواست خریداری کند را به شدت کاهش داده بود. حتی با استانداردهای پنتاگون نیز تولید گلوله هایی با قیمت نزدیک به یک میلیون دلار به هیچ عنوان عاقلانه و مقرون به صرفه نبود و بدین ترتیب بود که نیروی دریایی اعلام کرد به دنبال گزینه های جایگزین ارزان تر است. بدین ترتیب در حال حاضر توپ های این ناوشکن ها گلوله ای برای شلیک ندارند. نتیجه این مشکلات ساخت ناوگانی از سه ناوشکن است که ۵ سال دیرتر از برنامه اولیه تکمیل شده و نمی توانند ماموریت هایی که برایشان تعیین شده (هدف قرار دادن اهداف زمینی در فاصله های دور) را انجام دهند.
در این حین، تفنگداران دریایی نیز هنوز آن پشتیبانی آتشی که برای کاهش استحکامات دفاعی دشمن قبل از حمله ترکیبی هوایی/زمینی نیاز دارند را پشت سر خود نمی بینند. بدتر از آن اینکه توسعه و رشد قابل توجه نیروی دریایی چین در سال های اخیر، عملیات های ضد سطحی برای غرق کردن کشتی های جنگی دشمن را بسیار مهم تر از داشتن توپ های سنگین و بزرگ در دریاها کرده است. ناوشکن های کلاس Zumwalt برای تحقق یافتن بیش از حد طول کشیده و بیم می رود که به اصطلاح به گاوهای پیشانی سفید تبدیل شوند.
قاتلین دریایی جدید نیروی دریایی ایالات متحده
انتقاد از سیاست های اخیر نیروی دریایی همچنان ادامه دارد در حالی که این نیرو اوایل سال میلادی جاری بار دیگر از تغییر ماموریت ناوشکن های کلاس Zumwalt سخن گفت. این ناوشکن اکنون به موشک های تاماهاک دریایی (Maritime Strike Tomahawk (MST)) مجهز شده که جدیدترین نمونه موشک های کروز حمله به اهداف زمینی تاماهاک است. این موشک های قدرتمند، ناوشکن های کلاس مذکور را قادر می سازد که تا فاصله ۱.۰۰۰ مایلی اهدافی در زمین و خشکی را از بین ببرد. علاوه بر موشک های جدید، نیروی دریایی ایالات متحده قصد دارد ناوشکن های کلاس Zumwalt را به قدرتمندترین لیزرهایی که تاکنون در دریاها مورد استفاده قرار گرفته مجهز نماید. این سیستم لیزری ۱۵۰ کیلوواتی اگر چه قدرت کافی برای غرق کردن کشتی های جنگی مانند رزمناو چینی با توان حمل موشک های هدایت شونده Type 055 را ندارد اما می توان به شکلی موثر از آن بر علیه قایق های تندرو مهاجم، هواپیماهای بدون سرنشین و موشک های ضد کشتی سطحی استفاده کرد.
برخلاف توپ ها و موشک هایی که در کشتی های جنگی مستقر هستند، هزینه انرژی الکتریسیته لازم برای شلیک لیزر تنها چند دلار به ازای هر شلیک لیزری است که آن را به سلاحی بسیار ارزان قیمت تبدیل می سازد. در حالی که دیگر سلاح های موجود برای ذخیره مهمات به فضای فیزیکی روی عرشه یا داخل بدنه آن نیاز دارند، مهمات لازم برای لیزرها تنها به توان الکتریکی و سوختی که از توربین ها می آید مربوط می شود. اکنون ناوشکن های کلاس Zumwalt که روزگاری قرار بود ناوشکن هایی قدرتمند و غول پیکر برای حمله به اهداف زمینی باشند اکنون به ناوشکن هایی کوچک و شکارچی تبدیل شده اند.
شنیدم دارن یه سلاح لیزری درست میکنن که حتی میتونه از ابرها رد بشه. به طور مثال الان از موشک برای منهدم کردن موشکهای بالستیک یا باقی موشکا استفاده میکنن اما این سلاح لیزری اونقدر نور لیزرش قویه که میتونه کل موشکو ذوب یا سوراخ کنه. تو هر شلیک میتونه حدود سی تا اشعه ی موازی لیزری رو شلیک کنه. این سی تا باعث میشن یه موشک سوراخ سوراخ بشن کلا. ایا این درسته؟
با سلام. خبرهایی از یک سلاح لیزری پیشرفته تر هست اما هنوز جزییاتش تایید نشده اما چیزی که مسلمه اینه که از سلاح های لیزری موجود خیلی قوی تره و خیلی روش سرمایه گذاری و حساب باز شده
آره فقط مشکلشون اینه که این همه تکنلوژی و سیستم های پیشرفته پنهان کار سرنوشتی همچون پهباد گلوبال هاوک یا در اصل ترایتون داره (البته آر کیو ۱۷۰ از این نظر پیشرفته تر بود) . خخخخ
ظاهرا درصد زیادی از اینا یا تبلیغاتی هست یا اون چیزی نیست که می گن …
البته از این نکته هم نباید گذشت که خشکل می سازن.
شنیدم دارن یه سلاح لیزری درست میکنن که حتی میتونه از ابرها رد بشه. به طور مثال الان از موشک برای منهدم کردن موشکهای بالستیک یا باقی موشکا استفاده میکنن اما این سلاح لیزری اونقدر نور لیزرش قویه که میتونه کل موشکو ذوب یا سوراخ کنه. تو هر شلیک میتونه حدود سی تا اشعه ی موازی لیزری رو شلیک کنه. این سی تا باعث میشن یه موشک سوراخ سوراخ بشن کلا. ایا این درسته؟
با سلام. خبرهایی از یک سلاح لیزری پیشرفته تر هست اما هنوز جزییاتش تایید نشده اما چیزی که مسلمه اینه که از سلاح های لیزری موجود خیلی قوی تره و خیلی روش سرمایه گذاری و حساب باز شده
آره فقط مشکلشون اینه که این همه تکنلوژی و سیستم های پیشرفته پنهان کار سرنوشتی همچون پهباد گلوبال هاوک یا در اصل ترایتون داره (البته آر کیو ۱۷۰ از این نظر پیشرفته تر بود) . خخخخ
ظاهرا درصد زیادی از اینا یا تبلیغاتی هست یا اون چیزی نیست که می گن …
البته از این نکته هم نباید گذشت که خشکل می سازن.
یه پهپاد غیر مسلح رو زدین توهم ابرقدرتی برتون داشته؟