خشن ترین و خونین ترین ورزش های رزمی مدرن؛ از «کالچیو استوریکو» تا «لثوی»

انسان تا قرن ها قبل همواره مجبور بوده برای زنده ماندن تلاش کند، بجنگد و رقابت کند. به دلیل کمبود منابع در دسترس یا انگیزه قدرت و زیاده خواهی، همواره انسان ها با هم در نبرد بوده اند که ابتدایی ترین آن نبرد تن به تن بوده است. بدین ترتیب خشونت و مبارزه به یک ژن تکاملی در انسان تبدیل شده است. امروزه که دیگر نزاع تن به تن مانند گذشته حیاتی و ضروری نیست انسان عطش خود به خونریزی و خشونت را با ورزش های رزمی فرو می نشاند. چیزی در مورد ماهیت ذاتی ورزش های رزمی وجود دارد که انسان را دیوانه می کند.

امروزه بوکس و هنرهای رزمی ترکیبی از محبوب ترین ورزش ها در جهان هستند. حتی در این عصر که خودمان را متمدن می دانیم نیز دوست داریم رویارویی تن به تن دو انسان که سعی می کنند از لحاظ فیزیکی به یکدیگر آسیب وارد کنند را ببینیم. از آن بدتر اینکه انسان ها همواره با دنبال روش های جدیدتر و جذاب تر برای انجام این کار هستند. با این وجود برخی از ورزش های رزمی نسبت به بقیه خطرناک تر و خونین تر هستند. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با تعدادی دیگر از خشن ترین و ترسناک ترین ورزش های رزمی که امروزه نیز وجود دارد آشنا کنیم.

۵- نبرد تاریخی قرون وسطایی

وقتی از عبارت «قرون وسطایی» استفاده می کنیم شاید با خود بگویید که این ورزش چگونه می تواند مدرن باشد اما این عبارت به یک ورزش مدرن اطلاق می شود که قصد دارد نبرد در دوران قرون وسطی را برای ورزشکاران امروزی شبیه سازی نماید. در نبرد تاریخی قرون وسطایی (Historic Medieval Battle (HMB))، دو طرف معمولاً زره به تن کرده و شمشیرهای فلزی بدست می گیرند و جنگ های قرون وسطایی را از فاصله نزدیک اما بدون این که طرف مقابل را بکشند شبیه سازی می کنند. شاید به نظر برسد که به تن کردن زره و داشتن سپر بخش قابل توجهی از خشونت و خونریزی در این ورزش را از بین ببرد اما استفاده از گرز و تبر به همان اندازه این خشونت را جایگزین می کند.

مبارزی که توسط دو مبارز از گروه رقیب نگه داشته شده و یک نفر دیگر با تبر یا گرز بر کلاهخود او می کوبد صحنه بسیار ترسناکی خواهد بود. یکی از نکات انسانی در مورد این ورزش، قانون مربوط به خروج از بازی است که هر نفر به محض زمین خوردن حذف شده و باید زمین را ترک کند. برنده این مسابقه بر اساس آخرین نفری که سر پا باشد تعیین می شود. هر تیم ممکن است از ۵ تا ۲۱ مبارز تشکیل شده باشد.

۴- هنرهای رزمی ترکیبی قرون وسطایی

این ورزش، همانطور که از اسم آن پیداست، معادل هنرهای رزمی ترکیبی در قالب نبرد قرون وسطایی است. در این ورزش دو نفر وارد رینگ شده و همان سلاح ها و تجهیزات نظامی را در دست دارند که در مورد نبرد قرون وسطایی به کار گرفته می شد. از این به بعد عناصر بسیاری با آن چه که در مسابقه تن به تن نبرد قرون وسطایی می بینیم مشابه است اما با یک تفاوت بسیار بزرگ. در این ورزش وقتی زمین بخورید کار شما تمام نیست. پیروزی در هنرهای رزمی ترکیبی قرون وسطایی شبیه آن چیزی است که در مسابقات هنرهای رزمی ترکیبی می بینیم، یعنی اینکه یا باید حریف را ناک اوت کنید یا در حالت سابمیشن به تسلیم وادارید اما اینجا با استفاده از سلاح هایی که در اختیار دارید.

خشونت موجود در این ورزش را می توانید در ویدیو بالا تماشا کنید که در آن رستم کوکوروف با به زمین کوبیدن ویتالی کراوچنکو در اوایل مسابقه و زدن ضرباتی با لبه سپر خود به کلاهخودش به پیروزی می رسد. این نوع ورزش در ابتدا به عنوان یک سرگرمی در ابتدای مسابقات هنرهای رزمی ترکیبی اجرا شد و واکنش تماشاگران به آن چنان فراتر از حد تصور بود که خود به یک ورزش رزمی مجزا تبدیل شد.

۳- اسکریما

آخرین ورزش رزمی با استفاده از سلاح در این مطلب، هنر و ورزش رزمی ملی فیلیپین است که اسکیما (Eskrima) نام دارد اما با عناوین کالی و آرنیس نیز شناخته می شود. شاید کسی که با این ورزش آشناست بگوید که این سه اسم در واقع سه سبک نسبتاً متفاوت هستند که بر موضوع متفاوتی تمرکز دارند اما باید بدانید که همه این ها ذیل عنوان هنرهای رزمی فیلیپینی یا FMA قرار گرفته و معمولاً به جای یکدیگر به کار می روند. این هنر در دوران استعمار فیلیپین توسط اسپانیا (۱۵۲۱ تا ۱۸۹۸ میلادی) مورد توجه قرار گرفته اما در سال ۱۵۹۶ به طور نسبی و در سال ۱۷۶۴ به طور کامل ممنوع اعلام شد و مهم ترین دلیل آن نیز خطرناک بودنش اعلام گردید.

اسپانیایی ها همانند دیگر جنبه های فرهنگی بومی فیلیپین، سعی کردند که اسکریما را نیز از بین ببرند اما مردمان فیلیپینی راه هایی برای حفظ سنت های خود به صورت پنهان پیدا کرده و این ورزش در قالب یک نوع رقص پنهان گردید. مهم ترین ویژگی این ورزش مبارزه با یک یا دو چوب است. در بیشتر مسابقات قانونی از صفحات قطوری مانند زره برای جلوگیری از وارد شدن صدمات شدید به طرفین استفاده می شود و بدین ترتیب از خطرناک بودن آن کاسته می شود اما در این فهرست منظور ما نسخه بدون زره محافظتی است. در این نسخه از اسکریما، دو حریف در حالی که بدنشان تقریباً بدون محافظ است (به غیر از دست هایشان) با چوب به یکدیگر ضربه وارد می کنند. اینکه در این ورزش قانونی وجود ندارد نیز بر خطرناک بودن آن افزوده است. بدین ترتیب اسکریما را بیشتر یک مبارزه دانست تا یک ورزش که بسیار نیز خشن است. اگر چه نوع بدون زره آن به طور رسمی تشکیلاتی ندارد اما دستکم در فیلیپین به طور گسترده رواج دارد.

۲- کالچیو استوریکو

کالچیو استوریکو (Calcio Storico) که از یک بازی طراحی شده توسط رومیان برای روی فرم نگه داشتن لژیون های خود برای نبرد گرفته شده است را خشن ترین ورزش روی زمین نامیده اند. در حالی که دیگر عناوین موجود در این فهرست همگی در زمره ورزش ها یا هنرهای رزمی قرار می گیرند، کالچیو استوریکو در واقع پیش درآمد بازی فوتبال امروزی بوده و شباهت های زیادی با فوتبال آمریکایی و راگبی دارد. در این نبرد توپ همانند آنچه که در راگبی یا فوتبال آمریکایی می بینیم حمل می شود و سپس درون مکان های خاصی در انتهای زمین تیم رقیب انتخاب می شود که گل محسوب می شود.

چیزی که باعث می شود هنوز بتوان از کالچیو استوریکو به عنوان یک ورزش رزمی یاد کرد این است که هنوز هم استفاده از هنرهای رزمی در این ورزش رواج دارد و با قوانین و محدودیت هایی بسیار کمتر از آنچه که در ورزش های رزمی دیده می شود. در این ورزش هیچگونه پوشیدن یا زره محافظتی وجود نداشته و تقریباً قانون خاصی وجود ندارد. تنها قوانینی که باید رعایت شود این است که حمله از پشت، حمله چند نفر به یک نفر و زدن رقیبی که زمین خورده ممنوع است. نداشتن هیچ سیستم دفاعی در مقابل ضربات حریف، همراه با ماهیت پر از خشونت درگیری ها و برخوردها، باعث شده که در هر بازی دستکم ۵۰ درصد بازیکنان صدمه ببینند. به همین دلیل است که از کالچیو استوریکو به عنوان خشن ترین ورزش جهان نام می برند. جالب این که شرکت کنندگان در این مسابقه هیچ دستمزدی دریافت نمی کنند.

۱- لثوی

اگر چه موی تای به عنوان نماینده ورزش های رزمی بوکس گونه جنوب شرق آسیا در قسمت اول این مطلب آورده شد، لثوی (Lethwei) به طور جداگانه آورده شد و دلیلمان برای این کار نیز موضوعاتی ترسناک و خشن در مورد این ورزش است که در موی تای وجود نداشت. اول از همه این که لثوی در واقع یک ورزش با مشت های لخت است هر چند طرفین از پارچه هایی برای بستن دست های خود استفاده می کنند. در مقابل عنوان «هنر هشت اندام» برای موی تای، لثوی را «هنر نه اندام» می نامند زیرا تنها ورزش رزمی است که در ان اجازه زدن ضربه با سر را دارید. در لثوی وقتی مبارزی ناک اوت می شود (تا ۸ شمارش سرپا نمی ایستد) به جای اینکه مسابقه پایان یابد، مبارز بیحال را به گوشه رینگ می کشانند و با بوییدن نمک او را به هوشیاری باز می گردانند و می تواند دوباره مبارزه کند.

تا زمانی که یکی از طرفین از مبارزه دست برندارد یا زمان به پایان نرسد هیچ دلیلی برای توقف مبارزه وجود ندارد. در صورت رخ ندادن ناک اوت یا تعداد ناک اوت های مساوی، مبارزه را مساوی اعلام می کند. در واقع در لثوی خشن ترین قوانین درگیری از فاصله نزدیک و جنگ تن به تن را داریم و چیزی که در ورزش های رزمی دیگر پیروزی کامل در نظر گرفته می شود در لثوی تنها یک امتیاز است. تصور این که مبارزان این ورزش زنده می مانند نیز دشوار است چه برسد به این که لثوی کاملاً قانونی بوده و محبوبیت بیشتری نسبت به گذشته پیدا کرده است.

برای مطالعه قسمت اول این مطلب می توانید از این لینک استفاده نمایید.

بیشتر بخوانید: دامبه؛ ورزش رزمی فراموش شده و خونین نیجریه که به تازگی رونق گرفته است