دوران جنگ سرد (Cold War) یکی از پرتنش ترین دوران برای آمریکایی ها و روس ها بود که دائماً در سایه تهدید نابودی هسته ای به سر می بردند. اگر چه تاکید اصلی بر روی زرادخانه های هسته ای و افزایش کیفیت و کمیت آن ها برای داشتن قدرت بازدارندگی بود اما اگر طرفین از دیگر سلاح های قدرتمندی که دو کشور در حال ساخت بودند خبر می داشتند، بدون شک خواب را نیز بر خود حرام می کردند. مبارزه با کمونیسم به ابزاری برای خودنمایی و جولان کمپانی های سازنده سلاح و طراحان جنگ دولتی تبدیل شده بود.
هر یک از طرفین در مقابل هرگونه پیشنهادی که می توانست دیگری را کشته یا مانع از حمله وی شود پذیرا بودند حتی اگر این موضوع به معنای تولید سلاح های بسیار عجیب و غریب می بود. بدین ترتیب جای تعجب ندارد که رقابت تسلیحاتی بین دو کشور ابرقدرت در دوران جنگ سرد به تولید سلاح های بسیار عجیب و غریب و نامتعارف در این دوره منتهی شده که در ادامه به چند مورد از مهم ترین آن ها اشاره خواهیم کرد.
۱- طاووس آبی
مین های زمینی بسیار خطرناک هستند و این موضوع چندین دلیل دارد. اول از همه این که این مین ها پنهان هستند و تا زمانی که دیگر خیلی دیر شده است مکان آن ها شناسایی نمی شود. با مین زمینی هسته ای «طاووس آبی» (Peacock) عبارت «خیلی دیر» معنایی تازه پیدا می کرد، با قدرت ۸ تا ۱۰ کیلو تن. در دوران جنگ سرد، هر کسی به دنبال سلاح اتمی خاص و منحصربفرد خود بود. برای بریتانیایی ها این ایده به شکل مانع شدن از اشغال کشور بدست اتحاد جماهیر شوروی در دوران جنگ جهانی سوم تجلی می یافت. طاووس آبی یک بمب اتمی بسیار غول پیکر بود که در مناطقی در اطراف شمال آلمان کار گذاشته شده و در صورتی که سطح رویی آن برداشته شده یا پر از آب می شد، انفجار اتمی بزرگی رخ می داد. هدف از این طراحی این بود که این سلاح به حال خود رها می شد و این امکان وجود داشت که با یک تایمر ۸ روزه یا تنها یک سیم از راه دور منفجر شود. نکته خنده دار در مورد این بمب این بود که مهندسان بریتانیایی فکر هوای بسیار سرد شمال آلمان را نکرده و بعدها برای جلوگیری از یخ زدن آن، تصمیم گرفتند با استفاده از پتو یا مرغ های زنده، این بمب ها را گرم نگه دارند.
۲- تانک Chrysler TV-8
آیا این بزرگ ترین و مضحک ترین تانکی است که تا حال دیده اید؟ ما هم اینطور فکر می کنیم اما این یک تانک هسته ای ساخته شده توسط مهندسان نظامی ایالات متحده در دیترویت بود. تانک غول پیکر Chrysler TV-8 از یک موتور هسته ای استفاده کرده و دارای سیستم مدار بسته بود که در برابر چشمان خدمه قرار داشت. خدمه می توانستند در درون شکم این تانک غول پیکر راحت بوده در حالی که موتورها و محل نگهداری مهمات نیز در کنار آن ها قرار داشت. همچنین این ساختار بزرگ بیضی شکل باعث شده بود که این تانک بتواند با استفاده از دو پمپ جت روی آب شناور مانده و قابلیت انجام عملیات آبی خاکی را نیز داشته باشد. در کنار برجک اصلی تانک، TV-8 دارای دو مسلسل دستی کالیبر ۳۰ و یک مسلسل کنترل از راه دور ۵۰ میلیمتری بود. با ۲۵ تن، این تانک البته نصف تانک های M1 Abrams امروزی وزن داشت.
۳- پروژه اوریون
در موازات جاه طلبی های مرتبط با فناوری هسته ای، مهندسان آمریکایی بر این باور بودند که می تواند با استفاده از موتورهای هسته ای به مریخ و فراتر از آن نیز رسید. اما اینجا خبری از موتوری که با واکنش های زنجیره ای هسته ای یا انرژی خلاء کار می کرد در میان نبود. موتوری که در پروژه اوریون (Project Orion) به کار گرفته می شد از بمب های اتمی برای تامین نیروی مورد نیازش استفاده می کرد. به نظر می رسید که بتوان با استفاده از انفجار بمب های اتمی، فضاپیماها را از روی زمین بلند کرده و در گشت و گذار در فضا نیز انرژی مورد نیاز آن را تامین نمایند. تنها مشکل این بود که این کار باعث باران رادیواکتیو و انتشار زباله های هسته ای در فضا می شد.
۴- میله های خداوند
بعد از مدتی مهندسان به این نتیجه رسیدند که بهتر است دست از خلاقیت با سلاح های هسته ای و سلاح هایی که انرژی شان از طریق واکنش های هسته ای تولید می شد برداشته و به ایده ساخت سلاحی رسیدند که بدون نیاز به استفاده از بمب هسته ای، قدرتی مشابه بمب هسته ای داشته و بسیار ویرانگر بود. این پروژه که از آن با عنوان «پروژه ثور» (Project Thor) یاد می شد پروژه ای بود که در آن میله هایی شبیه نیزه به فضا برده شده و سپس رها می شدند که در مسیر سقوطشان شتاب و قدرت قابل توجهی را ذخیره کرده و پس از برخورد با هدف خسارات قابل توجهی به بار می آوردند. این سلاح که میله های خداوند نیز نامیده می شد شبیه بمب های خوشه ای بود اما هیچ مواد منفجره ای در آن ها وجد نداشت و تنها مانند دارت هایی از بالا بر سر هدف فرود آمده و چندین متر در سازه ها فرو می رفتند.
۵- پروژه پلوتو
اگر بخواهیم در مورد غافلگیر کننده ترین سلاح دوران جنگ سرد صحبت کنیم، پروژه پلوتو (Project Pluto) که توسط ایالات متحده پیگیری شد در رتبه اول قرار می گرفت. این سلاح یک رمجت بدون سرنشین پر از سلاح های هسته ای بود که پس از شلیک با سرعت های مافوق صوت برای سال ها به پرواز در می آمد. موتور جت این سلاح بسیار خاص بود زیرا از یک رآکتور هسته ای سود می برد که باعث می شد برای روزها، هفته ها، ماه ها و شاید هم سال ها به پرواز ادامه دهد. وقتی که این بمب افکن بدون سرنشین هسته ای محموله مهمات خود را روی هدف خالی می کرد می توانست همچنان به پرواز ادامه داده و زباله های هسته ای خود را همه جا پراکنده سازد، شاید برای همیشه. پنتاگون به دلیل اینکه هیچ سیستم دفاعی در مقابل این سلاح وجود نداشته و نمی خواست که اتحاد جماهیر شوروی نیز سلاح مشابهی ساخته و علیه ایالات متحده به کار گیرد، این پروژه را کنار گذاشت.
۶- قایق پرنده روس ها
برخلاف دیگر ابرسلاح های دیوانه وار دوران جنگ سرد که در این فهرست به آن ها اشاره شده، Ekranoplane در واقع توسط اتحاد جماهیر شوروی ساخته شده بود. این قایق که سریع تر از هر کشتی . بزرگ تر از هر هواپیمایی بود با عنوان «قایق پرنده» (Flying Boat) نیز شناخته شده و می توانست همه چیز را در خود حمل کند، از سربازان گرفته تا بار و حتی سلاح های هسته ای. ارتفاع این قایق پرنده تنها به ۱۳ فوت (حدود ۴ متر) از سطح زمین بلند می شد و به خاطر داشتن موتورهای بسیار پیشرفته، نیروی پیشرانه ای به اندازه موتورهای امروزی جنگنده F-35 تولید کرده و می توانست با سرعتی خارق العاده در ارتفاعی نزدیک به سطح زمین یا دریا به پرواز درآید. این قایق توان حمل تا دو میلیون پوند (بیشس از ۹۰۰ تن) را داشت و به دلیل ارتفاع پروازی پایینش دور از دید رادارها باقی می ماند. خوشبختانه تنها یک فروند از این قایق پرنده ساخته شد.
بدون نظر