ارتش جمهوری اسلامی ایران در حساب توئیتری خود از یک خودرو نظامی کوچک با قابلیت کنترل از راه دور رونمایی کرده است که می تواند خطری بزرگ برای تانک ها و خودروهای زرهی دشمن و پرسنل درون آن ها باشد. خودروی بدون سرنشین «حیدر-۱» می تواند به زیر خودروهای زرهی دشمن رفته و مواد منفجره درون خود را منفجر نماید که باعث از کار افتادن و منهدم شدن خودروهای زرهی می شود. همچنین ارتش از یک پهپاد مسلح به مسلسل رونمایی کرده که آن هم می تواند خطر قابل توجهی باشد. قبلاً نیز ارتش ایران در حساب توئیتری خود از خودروهای بدون سرنشین حیدر-۱ سخن گفته بود، خودرویی با شاسی خوابیده و ۶ در ۶ با دو آنتن یا دوربین که روی ستون های خودرو قرار می گیرند.
به گفته مقامات ارتش، این خودرو بدون سرنشین در دو نسخه تهاجمی تولید خواهد شد. یکی نمونه از این خودرو نظامی کوچک دارای مسلسلی از نوع ایرانی و به سبک AK-47 خواهد بود که روی سقف و به صورت برعکس قرار گرفته تا بتوان از یک خشاب بلند موزی شکل با ۴۰ گلوله در آن استفاده کرد. بدین ترتیب این خودرو دارای یک نوع دوربین خواهد بود که به آن اجازه هدفگیری خواهد داد. با این وجود این هدفگیری از نوع بسیار دقیق نبوده و بیشتر با هدف آتشباری و مجبور کردن نیروهای دشمن به قرار گرفتن در حالت تدافعی کار به کار خواهد رفت. دومین نوع خودرو نظامی حیدر-۱ به طور ویژه برای حمله به واحدهای زرهی دشمن طراحی شده و مانند یک پهپاد کامیکازه به زیر تانک یا خودروهای زرهی دشمن رفته و با منفجر کردن مهمات منفجره خود در زیر شکم این خودروها که آسیب پذیرتر از دیگر نقاط است، آن ها را از کار خواهد انداخت.
از مواد منفجره مورد استفاده در این خودروها می توان به نفوذ کننده های با قابلیت شکل گیری در اثر انفجار اشاره کرد، ابزار ضد تانکی که از انفجار برای ایجاد یک جهش با سرعت بالا از مس ذوب شده با توانایی نفوذ به درون زره های سنگین استفاده می کند. ایده استفاده از خودروهای کوچک کامیکازه که به زیر تانک ها رفته و آن ها را منهدم می کنند ایده تازه ای نیست.
در دوران جنگ جهانی دوم، ارتش شوروی با تغذیه سگ ها در زیر تانک ها، آن ها را آموزش داده و به حیواناتی ضد تانک تبدیل کرد. سپس یک کمربند انفجاری به بدن این سگ ها متصل شده، مدتی گرسنه نگه داشته شده و در ادامه در میدان نبرد رها می شدند. این سگ ها در تلاش برای بدست آوردن غذا به سمت نزدیک ترین تانکی که می دیدند- که اصولاً یک تانک آلمانی بود- می رفتند و فیوز تماسی نصب شده روی کمربند یا جلیقه انفجاری باعث می شد که مواد منفجره فعال شده و تانک مذکور را از بین ببرد.
ارتش آلمان نیز سلاح مشابهی ساخته بود که مین شنی دار جالوت نام داشت که البته به جای سگ یک خودرو شنی دار کوچکی بود. نیروهای متفقین برای اولین بار در سواحل آنزیو و در اوایل سال ۱۹۴۴ با خودروهای کنترل از راه دور جالوت مواجه شدند. علیرغم اینکه این سلاح در مقایسه با رویکرد روس ها یک سلاح انسانی تر بود اما به دلیل سرعت پایینش کارآیی چندانی نداشت.
به نظر می رسد که خودرو کنترل از راه دور حیدر-۱ نیز بیشتر در جنگ های کوچک و چریکی مناسب باشد. با این وجود ارتش ایران بدون شکل طراحی و تکنولوژی بکار رفته در این سلاح را بهبود خواهد بخشید تا به یک سلاح کم هزینه اما موثر تبدیل شود. بدین ترتیب می توان خودروهای کامیکازه حیدر-۱ را با هزینه ای اندک تولید کرده اما برای ایجاد صدمات قابل توجه به نیروهای متخاصم به کار گرفت.
بدون نظر