۱۰ حقیقت ناگفته و کمیاب در مورد ترنس‌ها [قسمت اول]

تراجنسی، دگرجنسی، فراجنسی، دگرباشی یا ترنس! خود این کلمات با معنای مشترکشان به تنهایی برای جبهه‌گیری جناح‌های مختلف عقیدتی و سیاسی در هر کشوری کافی است. مهم نیست شما چه حسی در مورد افراد ترنس دارید، مهم این است که بدانید نمی‌توان انکار کرد که تراجنسی در هر جای دنیا قطعا یک موضوع بغرنج و پیچیده به شمار می‌رود.

ترس از آزار رساندن به این افراد یا گفتن چیزهایی که منجر به سوء برداشت می‌شود می‌تواند از جمله دلایلی باشند که بحث در حول این موضوع را به عنوان یک موضوع آزاد منتفی کنند.

در این مطلب، قرار نیست از چیزی خجالت بکشیم زیرا می‌خواهیم حقایقی را در مورد مسئله تراجنسیتی، که به عنوان فراجنسیتی یا ترنس نیز شناخته می‌شود، بازگو کنیم؛ حقایقی که خیلی از مردم چیزی از آنها نمی‌دانند و اتفاقا گفتنشان هم چندان راحت نیست.

۱۰- تراجنسیتی بسیار نادر است

ممکن است هر روز اخبار زیادی در مورد ماجراهای زندگی و حریم شخصی این گونه افراد بشنوید، اما واقعیت این است که گاهی شاید فراموش کنید که ترنس‌ها در همه جوامع جزو کوچکترین اقلیت کل کشور محسوب می‌شوند.

تحقیقاتی که در سال ۲۰۱۶ در امریکا انجام شد و ۹ سال گذشته آن را بررسی می‌کرد به دو نتیجه رسید: اولین نتیجه این بود که تعداد افراد ترنس با گذشت زمان بیشتر شده است. دوم اینکه با وجود افزایش تعداد ترنس‌ها، این رقم هنوز بسیار ناچیز به نظر می‌رسد؛ به عبارت دیگر، از هر ۲۵۰ نفر بزرگسال تنها یک نفر یا به عبارت دیگر ۰.۴ درصد دچار مشکل تراجنستی است. اگر بخواهیم تعداد ترنس‌ها و گرایشات جنسی را با دیگر افراد مقایسه کنیم می‌توانیم به این نتیجه برسیم که از کل جمعیت امریکا تنها حدود ۴ درصد همجنس‌گرا هستند یا دوگانگی جنسی دارند. با علم به این موضوع، باز هم جای تعجب دارد که بسیاری از مردم خودشان را بابت زندگی این اقلیت انسانی بسیار کوچک نگران می‌کنند.

۹- ابتلا به ایدز در ترنس‌ها زیاد است

طبق گزارشات مراکز کنترل بیماری، حقایق جالب زیادی در مورد ارتباط تراجنسیتی و ایدز به دست آمده است. در مجموع، ترنس‌ها سه برابر بیشتر از حد متوسط تعیین‌شده در معرض ابتلا به گونه‌های جدید از بیماری ایدز هستند. ننگ شمردن و تبعیض جنسیتی عواملی هستند که بیش از بقیه ترنس‌ها را درگیر خود می‌کند و گفته می‌شود همین‌ها از دلایل بالا بودن درصدهای ابتلا به انواع این بیماری است.

تحقیقات دیگری نشان می‌دهد که ۸۴ درصد از ترنس‌ها زن و ۱۵ درصد از آنها مرد بوده‌اند. (یک درصد نیز افرادی بودند که هویت جنسیتی مشخصی نداشتند). در میان ارقام به دست آمده، باید به این حقیقت نیز اشاره کرد که ۱۴ درصد از زنان ترنس به HIV یا ایدز مبتلا هستند و زنان سیاهپوست نیز حدود نصف این تعداد را شامل می‌شوند. (پس، تعجب‌آور نیست اگر بدانید که امریکای جنوبی بیشترین میزان را نسبت به مناطق دیگر دارد.)

۸- جراحی تغییر جنسیت قدیمی‌تر از چیزی است که فکرش را می‌کنید!

با این که ممکن است جراحی تغییر جنسیت یا تطابق جنسیت یک پدیده جدید باشد اما از زمان‌های خیلی قدیم رایج بوده است. اولین جراحی تغییر جنسیت برای یک فرد ترنس در سال ۱۹۲۶ با انجام عمل ماستکتومی یا برداشتن سینه‌ها صورت گرفت. این جراحی در یک کلینیک مشهور آلمانی توسط مگنس هرشفلد، پزشک امور جنسی، اتفاق افتاد. اولین جراحی بریدن اندام جنسی مردانه ۴ سال بعد از آن انجام شد و اولین واژینوپلاستی دنیا یا برداشتن آلت جنسی زنانه یک سال بعد صورت گرفت. (متاسفانه، بیمار مدتی کوتاهی بعد از عمل از دنیا رفت)

اولین فرد امریکایی که تحت جراحی تغییر جنسیت قرار گرفت کریستین جورگنسون بود. او در سال ۱۹۵۲ به دانمارک سفر کرد و توسط کریستیَن هامبورگر جراحی شد. (این خانم بعد از تغییر جنسیت نامش را به افتخار جراحی موفقیت‌آمیز آقای دکتر به نام او تغییر داد.) شاید به دلیل ظاهر زیبا و موهای بلوند جورگنسون بود که توسط عامه مردم امریکا بسیار مورد استقبال قرار گرفت و به نماد یک فرد ترنس در چندین دهه پس از آن مبدل شد.

بیشتر بخوانید: تو زن هستی یا مرد؟ پیچیدگی‌های سفر به عنوان یک فرد ترنس

۷-  زنان ترنس در مسابقات ورزشی شرکت می‌کنند

ممکن است خیلی از مردم ندانند اما کمیته بین‌المللی المپیک از سال ۲۰۰۳ به ترنس‌ها امکان شرکت در مسابقات را داده است. تقریبا همه با شرکت مردان ترنس در رقابت‌ها موافق بودند اما بسیاری از کارشناسان و متخصصان مزایای ناعادلانه بیشتری برای شرکت زنان ترنس در مسابقات ورزشی می‌دیدند. شاید برای رد چنین باورهایی بود که کمیته بین‌المللی المپیک قوانین خیلی خاصی را در حوزه سطح هورمون تستوسترون در ورزشکاران زن تعیین و لحاظ کرد.

پس سطح هورمون باید در ترنس‌ها هنگام مسابقات رعایت شود. همان طور که می‌دانید بسیاری از بازی‌های المپیک دسته‌بندی وزنی دارند که بسیاری از مزایا را کنار می‌زند. اما در مورد «کاستر سمنیا» شرایط چگونه است؟ ورزشکاری که ذاتا یک زن به دنیا آمده است اما بدنش به طور طبیعی تستوسترون بیشتری نسبت به یک زن عادی تولید می‌کند. اگر او میزان هورمون خود را پایین‌تر نیاورد و به حد متعادل نرساند، آیا عادلانه است که او را از مسابقه دادن منع کرد؟ اگر بتواند با میزان کمتری از تستوسترون مسابقه دهد، چرا یک زن ترنس با همین شرایط هورمونی نتواند همین کار را انجام دهد؟

۶- پشیمانی بعد از جراحی رایج است

درست مثل بسیاری از مشکلاتی که ترنس‌ها دارند، در مورد پشیمانی این افراد بعد از عمل جراحی اصلاح جنسیت نیز اطلاعات زیادی وجود ندارد. به همین دلیل، روز به روز به تعداد این داستان‌ها اضافه می‌شود. با این حال، برخی از پزشکان گزارش داده‌اند که بیمارانی بودند که ماه‌ها یا سال‌ها پس از عمل باز گشته‌اند و خواهان تغییر نتیجه عمل بودند و دلشان می‌خواست به حالت قبل برگردند.

تحقیقات نشان داد یک نفر از ۲۰ نفر ترنسی که عمل جراحی شده بودند ابراز پشیمانی کرده است. برخی افراد می‌گویند تاثیر هورمون‌ها آنها را وادار به اخذ تصمیم‌های عجولانه برای عمل جراحی می‌کند. برخی دیگر از کمبود درمان‌ها گلایه می‌کنند و بر این باورند که اگر درمان‌های خوبی وجود داشت شاید آنها مجبور نمی‌شدند خودشان را زیر تیغ جراحی ببرند.

این مطلب ادامه دارد …