نیروی دریایی ایالات متحده در حال آزمایش نسل جدید هاورکرافت باری خود است که مزیت های قابل توجهی نسبت به نمونه های قبلی دارد. این وسیله که برای انتقال سریع خودروهای متعلق به نیروهای ویژه دریایی و تجهیزات و آذوقه آنان به ساحل است، Ship to Shore Connector (SSC) نام داشته و جایگزین هاورکرافت های قدیمی Landing Craft, Air Cushion (LCAC) خواهد شد. در اوایل دهه ۱۹۵۰، بعد از اختراع بمب اتمی، برنامه ریزهای نیروی دریایی و نیروهای ویژه دریایی ایالات متحده به نتیجه دردناکی رسیدند: تاکتیک های جنگ های آبی-خاکی که در جریان جنگ جهانی دوم بسیار موفقیت آمیز بودند اکنون دیگر قدیمی و بلااستفاده شده و تاکتیک های مناسبی جایگزین آن ها نشده بود.
یک سلاح هسته ای به تنهایی می توانست یک ناوگان تهاجمی آبی-خاکی را به کلی نابود سازد. بدین ترتیب ناوگان های دریایی مجبور هستند که در یک گستره بزرگ تر جغرافیایی پراکنده شده و خودروهای آبی مانند هاورکرافت و قایق های تندرو که سرعت بالایی دارند این نقطه ضعف را پوشش داده و نیروها و تجهیزاتشان را از کشتی ها به سواحل خواهند رساند. یکی از نتایج حاصله از این احساس نیاز به تاکتیک های جدید، اقتباس نیروهای ویژه دریایی از یک نوع هلیکوپتر خاص و تاکتیک بعدی نیز به خدمت گرفتن هاورکرافت های LCAC. این هاورکرافت که با استفاده از چهار موتور توربین دار گازی حرکت می کرد می توانست یک کشتی آبی-خاکی که در ۱۰ مایلی سواحل دشمن پهلو گرفته بود را ترک کرده و بار خود را در عرض ۱۵ دقیقه در ساحل پیاده نماید.
نوع LCAC از لحاظ سرعت ۴ برابر سریع تر از نمونه پیش از خود با نام Landing Craft بود. هاورکرافت جدید Ship to Shore Connector یا SSC جایگزین LCACهای قدیمی تر خواهد شد که در دهه ۱۹۸۰ وارد نیروی دریایی شدند. این دو نوع هاورکرافت در قسمت بیرونی و ظاهری خود بسیار شبیه هستند: یک بدنه قایقی با ته صاف و فضایی ۱,۶۰۰ قوت مربعی برای بار که در دو طرف آن دو دسته موتور توربین گازی قرار داشته و سکاندار نیز در یک کابین مخصوص در جلوی هاورکرافت آن را هدایت می کند. یک رمپ در قسمت جلوی هاورکرافت به خودروها و لیفترها این امکان را می دهد که به طور مستقیم وارد فضای مربوط به بار شده و بار دیگر به شکل مستقیم خارج شوند.
این هاورکرافت می تواند از کشتی خارج و وارد دریا شود و سپس در صورت ضرورت وارد ساحل و خشکی شود. این هاورکرافت می تواند وارد بیش از ۸۰ درصد از سواحل جهان شود. علیرغم شباهت ها با نمونه قبلی، اما SSC نسبت به نسخه های قبلی برتری هایی دارد. هاورکرافت جدید می تواند تا ۷۴ تن وزن را حمل کند که در مقابل ظرفیت باری ۶۰ تنی نمونه های LCAC افزایش قابل توجهی را نشان می دهد. بدین ترتیب این گنجایش برای حمل یک تانک M1A1 Abrams کافی است که سنگین ترین خودرو زرهی در فهرست متعلقات تفنگداران ویژه دریایی است. همچنین خودروهای جدید امکان مجهز شدن به یک ماژول حمل پرسنل محصور را دارند که بیش از ۱۸۰ سرباز یا ۵۴ برانکارد مخصوص مجروحان را در خود جای خواهد داد.
هاورکرافت SSC به چهار موتور توربینی گازی جدید Rolls Royce MT7 مجهز خواهد شد که روی هم رفته ۲۴,۶۴۰ اسب بخار (۱۸,۴ مگاوات) نیرو تولید خواهند کرد و در شرایط دریایی معمول سرعت حداکثر هاورکرافت را به ۳۵ گره دریایی (حدود ۶۵ کیلومتر بر ساعت) خواهند رساند. موتور MT7 دارای هسته مشابهی با موتور هواپیمای مدل Rolls Royce AE 1107C-Liberty است که در پرنده پروانه کج MV-22 Osprey به کار گرفته شده است. همچنین محفظه پلاستیکی بادی خودرو نیز طوری طراحی شده که از سطح اصطکاک و میزان کشیدگی کاسته و وزن کلی هاورکرافت را نیز کاهش دهد.
تمامی بدنه فلزی قایقی SSC از آلومینیوم ساخته شده تا در برابر فرسایش ناشی از بودن در محیط های آب شور مقاوم باشد. نیروی دریایی ایالات متحده قصد دارد که در نهایت ۷۲ فروند از این نوع هاورکرافت جدید و یک نمونه دیگر نیز برای اهداف آزمایشی خریداری نماید. بر اساس گزارش ها، اولین فروندها از این خودرو دریایی جدید در اواخر سال جاری تحویل نیروی دریای شده و انتظار می رود که اولین فروندهای آن در سال ۲۰۲۰ به توان عملیاتی اولیه خود دست یابند.
بدون نظر