بهترین و بزرگ ترین خوانندگان تاریخ موسیقی راک؛ از «آزی آزبورن» تا «رابرت پلنت»

خوانندگان معمولاً نماد گروه های موسیقی هستند. به جای نواختن یک آلت موسیقی، این افراد باید بدون مشکلی در حنجره، روی صحنه حاضر شده و پس از خواندن ترانه (ها) در پایان روز بیشتری دستمزد را گرفته و بالاترین شهرت را بدست می آورند. با این وجود بین خوانندگی و  ترانه سرای اول (نفر اول) یک گروه موسیقی بودن کمی تفاوت وجود دارد. ترانه سرای اصلی یا frontman یک گروه همان کسی است که بیشترین بار فیزیکی نمایش گروه روی دوش او قرار دارد.

در حالی که دیگر اعضای گروه مشغول نواختن آلات موسیقی خاص خود هستند، ترانه سرای اصلی که مرد اول گروه به شمار می آید باید بتواند از این سو به آنسوی صحنه رفته و هم زمان سعی کند مخاطبان را در بالاترین حالت هیجان و توجه نگه دارد. در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با بهترین ترانه سراهای اصلی یا خوانندگان اول گروه های موسیقی تاریخ راک آشنا کنیم.

۱۰- آزی آزبورن- گروه Black Sabbath

در حالی که در اوایل دهه ۷۰، موسیقی متال به سرعت در حال افزایش محبوبیت بود، گروه موسیقی انگلیسی بلک سبث (Black Sabbath) منبع الهام تمام موسیقی جهان در سبک هارد راک بود. اگر چه گیتار زدن تونی آیومی رعشه بر اندام طرفداران گروه می انداخت اما این فریادهای از ته دل آزی آزبورن بود که مخاطبان را از کرختی در می آورد. وقتی که نوبت به کنسرت می رسید شرایط برای هنرنمایی آزبورن و دیدن و شنیدن وجهه ای تازه از او فراهم می شد.

در شرایطی که دیگر اعضای گروه معمولاً سر جای خود ایستاده و موسیقی خود را می نواختند، این آزبورن بود که مانند یک دیوانه که به تازگی از تبعید گریخته، این طرف و آنطرف می پرید. به نظر می رسید هر واژه ای که از دهان او خارج می شد آغازگر حالت خلسه و ترنسی بود که از دنیای دیوانگی بلک سبث نشأت می گرفت. شهرت و اعتباری که آزبورن بدست آورده بود باعث شد که وی پس از خارج شدن از گروه سبث نیز همچنان مشهور بوده و موفق باشد.

۹- پل استنلی- گروه KISS

با سال ها عقبگرد، گروه موسیقی کیس (KISS) به گروهی می ماند که هنری غیر از شامورتی بازی های خنده دار ندارد که از طریق آرایش های سیاه و سفید صورت به نمایش درآمده و انگار هر کدام از اعضای گروه تنها کاریکاتوری از سبک زندگی موسیقی راک است. با این وجود، جادوی واقعی این گروه در هنگام اجراهای زنده و کنسرت ها بود، جایی که گروه دریچه ای رو به قبله آمال موسیقی راک اند رول باز می کردند. در این مکان مقدس، پل استنلی مانند مرد روحانی بود که حاضران در سالن را به عنوان حواریونش دور خود جمع می کرد. اگر چه وی در هر اجرای زنده گیتاری انداخته شده روی شانه هایش داشت اما مزاحمت گیتار هیچگاه نتوانست مانند از آن شود که وی جنبه های راک اند رولی موسیقی خود را به طور کامل ابراز نکند.

گیتار او انگار سلاحی بود که استنلی با استفاده از آن می توانست از دردسرها و مشکلات زندگی روزمره خلاص شود و هر ملودی را به یک شورش واقعی راک اند رولی تبدیل کند. این ترفندها با بزرگ شدن گروه بیشتر نیز شد که با جست و خیزهای بیشتر استنلی روی صحنه و در نهایت ورودش به میان تماشاگران همراه می شد. در حالی که هر یکی از اعضای گروه کیس شایستگی و قابلیت ایستادن در جایگاه ترانه سرای اصلی گروه را داشت اما این پل استنلی بود که می توانست در کنسرت ها و اجراهای زنده، مخاطبان و حاضران را در کنترل خود درآورد.

۸- جیم موریسون- گروه The Doors

در دوران دهه ۱۹۶۰، ترانه سراهای اصلی گروه های موسیقی راک بسیار اندک شمار بوده و بین آن ها تفاوت های زیادی وجود داشت. در حالی که خوانندگانی وجود داشتند اما اغلب آن ها ترانه سراهایی شنگول و یا بخشی از یک واحد بزرگ تر بودند. وقتی که نوبت به هنرنمایی گروه موسیقی راک The Doors رسید، جیم موریسون به نماد آنچه که از یک ترانه سرای اصلی انتظار می رفت تبدیل شد. او که با شلوار چرمی اش در طول صحنه به جست و خیر می پرداخت و جذبه ای آشکار داشت، اجراهای زنده گروه را به هیجان انگیزترین سطح ممکن می رساند.

به جای خواندن و نواختن آهنگ ها به شکلی معمول و ساده، موریسون اجراهای زنده را نهایت اظهار هنر اجرایی می دانست که وی با حرکات غیرمنتظره و برنامه ریزی نشده اش به بهترین شکل ممکن از این هنر استفاده می کرد.در حالی که گروه در حال نواختن یک آهنگ بودند، موریسون به درون جمعیت پریده و موجی از هیجان و دیوانگی را در میان آن ها راه می انداخت. از شعر ساختن با کلمات محاوره ای تا داد زدن بر سر نیروهای امنیتی، چیزی وجود نداشت که موریسون هنگام دست یافتن به میکروفون از گفتن آن ابایی داشته باشد.

۷- رابرت پلنت- گروه Led Zeppelin

در حالی که دهه ۱۹۶۰ به پایان خود نزدیک می شد، جیمی پیج از گروه موسیقی Yardbirds خارج شده و در هیچ گروهی حضور نداشت. در تلاش برای خلق چیزی تازه، او بهترین موسیقیدانان عصر خود در بریتانیا را دور هم جمع کرد تا یکی از بزرگ ترین و موفق ترین گروه های موسیقی هارد راک تاریخ را بنیان نهد. اگر چه هر کسی در گروه موسیقی Led Zeppelin مقدار خاصی از قدرت را در حرکات و اجراهای خود داشت این رابرت پلنت بود که بیشترین طنین را داشت. شیوه ای که پلنت برای اظهار خود انتخاب کرده بود بسیار پرقدرت بود در حالی که هیچگاه از حد و مرز شخصیت دانشمند-دیوانه پیج فراتر نمی رفت.

همچنین وی ترانه سرایی بسیاری از معروف ترین و موفق ترین آهنگ های گروه مانند «Kashmir» و «Stairway to Heaven» را بر عهده داشت. وقتی که گروه اجرای زنده داشت، پلنت اطمینان حاصل می کرد که صد در صد وجود را در اجرایش بگذارد. مهم نبود که گروه در چه فضایی اجرا داشت، اجراهای پلنت همیشه آن فضاهای بزرگ را به یک کافه داغ، پر از عرق و دود تبدیل می کرد. گستره صدایی اش نیز باعث شده بود که حضورش در روی صحنه او را به یک موجودیت موثر و غیرقابل انکار تبدیل سازد.

۶- ادی ودر- گروه Pearl Jam

وقتی که پای شکوفایی موسیقی راک در اوایل دهه ۱۹۹۰ به میان می آید، ترانه سراهای اصلی ممتاز اندک بودند. بدون شک افرادی با شخصیت های مغناطیسی و جذاب مانند کرت کوبین وجود داشتند اما اجراهای زنده همیشه یک شامورتی بازی پانک راک معمولی بود. وقتی که ادر ودر به گروه Pearl Jam پیوست، بار دیگر حرکات دیوانه وار و هیجان انگیز در اجراهای زنده آشکار شدند. در اولین روزهای شکل گیری گروه، ودر از بخش های ابزاری اطرافش به عنوان فرصتی برای انجام حرکات هیجان انگیز و متهورانه استفاده می کرد. در حالی که گروه در حال اجرای برنامه بودند وی از ستون ها و نرده های ساخته شده برای محل اجرای گروه بی باکانه بالا می رفت.

این موضوع با اجراهای صوتی هیجان انگیزی که هنگام دست یافتن به میکروفون انجام می شد همراه شده و حتی می شد در موارد شیرجه رفتن روی صحنه را در کنسرت های گروه دید. با تداوم فعالیت های گروه از این حرکات ودر کاسته شد اما وی همچنان با پیام هایش در مورد همه چیز، از سیاست گرفته تا انسانیت، حاضران در محل را سرگرم کرده و به وجد می آورد. در حالی که اجراهای گروه در سال های بعد کمتر متهورانه و بدلکارانه شد اما دی ودر هنوز هم این توانایی را دارد که جمعیت حاضر در محل اجرای زنده را به وجد آورد.

برای مطالعه قسمت دوم از این لینک استفاده کنید.

بیشتر بخوانید: ۱۰ آهنگ برتر گروه موسیقی راک «Linkin Park»؛ از «انتظار برای پایان» تا «ترک عادت» [قسمت دوم]