درز تصاویر توپ دوربرد، استراتژیک و نقطه زن جدید ایالات متحده با برد بیش از ۱,۰۰۰ مایل

در روزهای گذشته تصاویر لو رفته از توپ بزرگ جدید ارتش ایالات متحده در شبکه های اجتماعی منتشر شده است که اولین تصاویر از این جنگ افزار اسرارآمیز به شمار می آید، جنگ افزاری که ادعا می شود بردی بیش از ۱,۰۰۰ مایل (۱,۶۰۰ کیلومتر) دارد. این توپ با نام رسمی «توپ دوربرد استراتژیک» (Strategic Long Range Cannon (SLRC)) طوری طراحی شده که با کامیون قابل حمل و نقل بوده ، ۸ خدمه داشته و بارانی از گلوله را روی سر دشمن در قاره ها و اقیانوس های مختلف خواهد ریخت.

یکی از تصاویر منتشر شده توپی بسیار بزرگ را نشان می دهد که توسط یکی از کامیون های منتقل کننده تجهیزات سنگین ارتش ایالات متحده از نوع M1070 Heavy Equipment Transporter حمل می شود. از این کامیون برای کشیدن تانک های M1A2 Abrams استفاده می شود و به همین دلیل می توان به قدرت و بزرگی توپ جدید پی برد. این اولین باری است که توپی با چنین بزرگی در ارتش ایالات متحده ساخته می شود. کامیون های M1070 نزدیک به ۲۷ فوت (بیش از ۸.۲ متر) طول دارد. این در حالی است که طول پایه توپ جدید ارتش ایالات متحده ۴۰ فوت (بیش از ۱۲.۱ متر) و طول کلی آن، از انتها تا نوک لوله، حدود ۷۰ فوت (بیش از ۲۱.۳ متر) تخمین زده می شود.

توپ های دوربردی که در گذشته توسط خطوط راه آهن و امروزه توسط کامیون های سنگین حمل می شوند، در عصر تسلیحات هسته ای رفته رفته از اعتبار افتادند. برد این توپ ها به محدودیت نهایی و یک بن بست رسیده بود در حالی که توپ های کوچکتر با کالیبر کوچکتر ساخته شده بودند که می توانستند گلوله ها را برای مسافت بیشتری پرتاب کنند.. توپ های کوچکتر، پرتحرک تر و با سرعت شلیک بیشتر می توانستند هدف را با حجم بیشتری از گلوله ها در مقایسه با توپ های بزرگ، کم تحرک و بسیار کند در شلیک مورد حمله قرار دهند و به اندازه کافی چابک بودند تا بتوانند از دست سلاح های هسته ای دشمن فرار کنند.

این موضوع ما را به یک سوال بزرگ در مورد توپ جدید SLRC می رساند: چگونه این توپ قادر است گلوله ای انفجاری را به مسافتی بیش از ۱,۰۰۰ مایل پرتاب کند؟

افزایش طول لوله و همچنین مقدار باروت به طور معمول می تواند روشی برای افزایش برد یک سلاح باشد اما در نقطه ای معین، مهندسان نظامی به محدودیتی مشخص در زمینه مقدار باروت می رسند و این محدودیت و خطر در مورد لوله فولادین توپ نیز وجود دارد که در صورت عبور از آن مقدار مشخص، خطرناک و غیرقابل تحمل خواهد بود. به عبارت دیگر لوله توپ قدرت انفجار خاصی را تاب می آورد که میزان باروت پیشرانه را در محدوده ای معین و نه بیشتر از آن نگه می دارد. در دهه ۱۹۶۰، طراحان جنگ افزارها شروع به ایجاد تغییراتی در گلوله های توپ برای افزایش برد کردند. این تلاش ها به طراحی و تولید گلوله های دارای پیشرانه راکتی منجر شد که راکت را در پایه گلوله ها قرار داده و با ایجاد یک فشار گازی در پشت گلوله، به طور کلی خاصیت آیرودینامیک آن را افزایش می داد.

بزرگ ترین توپ ارتش ایالات متحده تا قبل از توپ جدید، توپ ۲۸۰ میلیمتری  M65 “Atomic Annie” بود. این توپ طوری طراحی شده بود که کلاهک های هسته ای را روی هدف بریزد اما علیرغم سایز بزرگی که داشت برد آن تنها ۲۰ مایل (۳۲ کیلومتر) بود. بدین ترتیب حتی تکنولوژی راکتی نیز نمی تواند برد ۱,۰۰۰ مایلی توپ SLRC را توجیه کند. اما چه چیزی باعث شده که این توپ بردی چنین جادویی داشته باشد؟ یک احتمال می تواند بکارگیری تکنولوژی رمجت باشد. رمجت ها موتورهایی هستند که هوا را به درون خود می کشند و با استفاده از به داخل کشیدن و منتقل کردن هوا به درون یک محفظه احتراق، مقدار زیادی اکسیژن برای سوخت تهیه کرده و بدین ترتیب گلوله را با سرعت هایی از ۳ تا ۶ ماخ به سمت جلو می رانند.

به دلیل اینکه موتور رمجت از هوای موجود به عنوان سوخت استفاده می کند به سوخت ذخیره شده کمتری نیاز داشته و به طور کلی حجم گلوله را کاهش می دهد. اخیراً کمپانی سوئدی Nammo اعلام کرده که در حال توسعه یک گلوله توپ ۱۵۵ میلیمتری با موتور رمجت است که برد آن نسبت به گلوله های معمول ۴ برابر بوده و به ۶۰ مایل (حدود ۱۰۰ کیلومتر) می رسد. اما آیا گلوله توپ جدید SLRC از موتور رمجت استفاده می کند؟ در حال حاضر این تنها چیزی است که می تواند برد ۱,۰۰۰ مایلی این جنگ افزار را توجیه کند. گلوله های توپخانه ای پرتابه های بسیار جمع و جوری هستند و فضای زیادی برای ذخیره کردن سوخت ندارند.

از این رو منطقی به نظر می رسد که یک سیستم پیشرانه ای به کار گرفته شود که از هوای به سرعت در حال حرکت اطراف گلوله به عنوان منبع سوختی استفاده کند. البته یک تکنولوژی جدید دیگر نیز وجود دارد که به احتمال قریب به یقین در گلوله توپ SLRC به کار رفته است: سیستم هدایت با GPS که اصابت هر پرتابه با دقت کمتر از ۱۰ متر را تضمین می سازد. توپ های بزرگ همواره از دقت بسیار اندکی برخوردار بوده اند و در صورتی که گلوله توپ جدید در فاصله نیم مایلی یا بیشتر از هدف به زمین برسد، اصولاً ساخت چنین توپی هیج توجیه منطقی نخواهد داشت و به همین دلیل باید گفت که این توپ به احتمال فراوان از دقت بسیار بالایی برخوردار است.

بدین ترتیب می توان با اطمینان گفت که گلوله های این توپ جدید دارای تکنولوژی هستند که از گلوله هویتزر ۱۵۵ میلیمتری Excalibur الهام گرفته شده است، گلوله ای که می تواند با دقتی بسیار فوق العاده حتی اهداف متحرک را نیز هدف قرار دهد. ارتش ایالات متحده قصد دارد از توپ SLRC برای نابود کردن استحکامات دفاعی دشمن در هنگام جنگ استفاده کرده و با پرتاب همزمان ۴ گلوله، مراکز فرماندهی، سایت های دفاع هوایی، سیستم های راداری، مراکز انبار مهمات و تدارکات و دیگر اهداف استراتژیک و مهم دشمن را نابود سازد. این چنین میزانی از تخریبا باعث از بین رفتن مراکز کنترل و فرماندهی، پایگاه های دفاع هوایی و شبکه های دفاعی دریایی دشمن خواهد شد که راه را برای نیروی هوایی و دریایی برای ادامه عملیات باز خواهد کرد. سوال بزرگ اما این است که آیا چنین توپی در عمل نیز موثر خواهد بود؟

گرفتن بردی بیش از ۱۰۰۰ مایل از پلتفرمی که در گذشته تنها می توانست به برد نهایتا ۲۰ مایلی دست یابد می تواند یک دستاورد خارق العاده و باورنکردنی باشد. تاکنون هیچ سیستم توپخانه ای که بتواند حتی به نیمی از این برد نزدیک شود نیز ساخته نشده و به همین دلیل شبهاتی در مورد واقعیت برد این توپ جدید وجود دارد. اما در صورتی که همه چیز واقعیت داشته باشد، می توان با توپ‌های SLRC  مستقر شده در جنوب آلمان، شهر مسکو و اطراف آن را گلوله باران کرد. همچنین ارتش ایالات متحده می تواند از فیلیپین، جزایر مصنوعی چین- و مراکز پرتاب موشک و پایگاه های هوایی مستقر در آن ها- را به تلی از خاک تبدیل سازد و از ژاپن نیز خود پکن در تیررس خواهد بود.

بدین ترتیب SLRC می تواند اهداف متعددی را در معرض خطر قرار دهد بدون اینکه یک جنگنده یا بمب افکن به هوا برخیزد و سعی کند با مخفی ماندن از چشم رادارها، در موج اول حمله به اهداف دشمن در نقاط دوردست حمله کند.

بیشتر بخوانید: «Gunslinger»؛ موشک توپ‌دار جدید ایالات متحده با قابلیت پاییدن میدان نبرد