بیماران سرطانی همیشه می گفتند که برایونی تایرل یک پرستار بسیار قوی است… و اکنون او ثابت کرده که آن ها کاملاً درست می گفته اند. زیرا وقتی که وقت کارش به پایان می رسد، این مادر چابک که دو فرزند نیز دارد لباس پرستاری اش را درآورده و برای شکست دادن رقبایش در دنیای هنرهای رزمی ترکیبی (MMA) به باشگاه می رود. از جلوگیری از درد در زندگی کاری اش تا اعمال درد در دوران خارج از محیط کار، دو سوی زندگی برایونی بسیار متفاوت است.
این زن ۴۰ ساله با ۴ پیروز در مسابقات حرفه ای هنرهای رزمی ترکیبی می گوید زمانی که نوبت به مبارزه در قفس می رسد یا باید زد یا خورد. با لقب کایلا بی و تتویی روی دستش به شکل زنبور که با این نام متناسب است، برایونی قصد دارد پیش از آنکه حریفانش به او صدمه بزنند آن ها را به بدترین شکل ممکن بگزد. او در این باره می گوید :«هیچ وقت نخواسته بودم که عمداً به کسی صدمه بزنم اما وقتی که آنجا هستید یا باید مبارزه کنید یا فرار کنید و اگر مبارزه نکنید کتک خواهید خورد. از آسیب زدن به دیگران لذت نمی برم اما وقتی پا در قفس مبارزه می گذارم تمام حس درد را از دست می دهم. با زمین زدن و مشت زدن حریف توانسته ام مبارزه هایی را پیروز شوم، که زمانی است که روی سینه های آن ها نشسته اید و تا سرحد ممکن به سختی به آن ها ضربه می زنید. بعد از آن است که حس گناه مرا در بر می گیرد و فکر می کنم که این موضوع حتی بدتر از آسیب هایی است که در محل کار می بینم».
برایونی از اواخر دوران نوجوانی وارد عرصه ورزش های رزمی شده و در دانشگاه کیک بوکسینگ را به عنوان رشته ورزشی حرفه ایش انتخاب کرد. او پس از بدست آوردن کمربند مشکی در این عرصه به سمت هنرهای رزمی ترکیبی تغییر رویه داد، زمانی که به عنوان پرستار فارغ التحصیل شده و همراه با شوهرش، تام لیندسال، تشکیل خانواده داده بود. برایونی به عنوان راهی برای حفظ تناسب اندامش بعد از شیفت های طولانی در بیمارستان به سمت هنرهای رزمی ترکیبی رفت و معمولاً زمانی که دو فرزند اکنون ۱۲ و ۸ ساله اش، امبر و سورن، خواب بودند تمرینات خود را انجام می داد.
برایونی که در بیمارستانی در ساوتهمپتون کار می کند در این باره می گوید: «من به صورت شیفتی کار می کنم، از این رو وقتی که سر کار نبودم تمرین می کردم، اغلب آخر شب ها. من عضو تیم دانشگاه در رشته کیک بوکسینگ بوده و خوب کار می کردم. به همین خاطر این رشته را ادامه دادم تا کمربند مشکی گرفتم و سپس کونگ فو و جوجیتسو را آغاز کردم. خیلی زود آن ها را با هم ترکیب کردم و این درست زمانی بود که هنرهای رزمی ترکیبی بسیار محبوب شده بود. یو اف سی در حال رواج در میان مردم بود و رفته رفته زنان وارد آن می شدند و ناگهان افراد تمایل بسیار زیادی به تماشای مبارزه زنان پیدا کردند».
برایونی در ادامه می گوید: «وقتی که ۳۳ ساله بودم شروع به تمرین درست و مرتب در زمینه هنرهای رزمی ترکیبی گرفتم که برای شروع در این رشته دیر است. باید در چیزهای متفاوت بسیاری خوب باشید». وی قبل از رسیدن به جایگاه یک مبارز حرفه ای، به عنوان یک آماتور مسابقات خود را شروع کرد. در سطح حرفه ای مبارزان تجهیزات دفاعی کمتری داشته و ضربات سنگین تر و دردناک تر از مبارزه آماتوری بود و این موضوع خطر آسیب دیدگی جدی را افزایش می داد. اما برایونی تاکنون هیچ آسیبی جدی تر و بیشتر از کبودی چشم ندیده است.
او در این باره می گوید: «بدترین چیزی که داشتم یک چشم به شدت کبود شده بود. برای دو روز بسته بود. ظاهر هولناکی داشت و شوهرم مجبورم کرد که چشم بند استفاده کنم. اما بعد از دو هفته کاملاً خوب شد. بسیار خوش شانس هستم که آسیب جدی نداشته ام». برایونی معمولاً موفق می شود که کبودی های بدنش را بپوشاند. در یک مورد نادر و عجیب که یکی از بیماران متوجه یکی از این کبودی ها شد، برایونی برایش توضیح داد که او در رشته هنرهای رزمی ترکیبی فعالیت دارد. اما این فقط بیماران نیستند که برایونی باید نگران آن ها باشد. با دو فرزند و یک شوهر مهربان، وی تایید کرده که احساس خودخواهی می کند زیرا خود را در خطر قرار می دهد.
تام که ۳۴ سال دارد و مهندس است، از همسرش پشتیبانی کرده و فرزندانشان نیز مبارزات مادرشان را تماشا می کنند. برایونی می گوید: «آن ها در حال حاضر به این موضوع عادت کرده اند. وقتی که تمرینات را آغاز کردم، سورن تنها یک سال سن داشت. در آن زمان به شکل پاره وقت کار می کرد. در طول روز و زمانی که بچه ها مدرسه بودند تمرین می کردم. وقتی که این تمرینات را شروع کردم تام بسیار نگران بود. فکر می کردم که کمی خودخواهی در این تصمیم وجود دارد. اما این چیزی است که دوستش دارم و باعث می شود که شاد باشم. با پدرم زیاد در این مورد صحبت نمی کنم. او یک انسان مهربان و متین است و می دانم که نگرانی دارد. از او نمی خواهم که مبارزه هایم را تماشا کند از این رو از دور حمایتم می کند. اما مادرم همیشه با یک نوشیدنی در صف اول جمعیت است. اما با این حال نگران من است و همسرم نیز همینطور».
برایونی که اکنون شش روز در هفته تمرین می کند به عنوان یک ورزشکار حرفه ای تغییراتی در سبک زندگی اش ایجاد کرده است. بعد از ۲۲ سال گیاهخواری، وی برای تقویت قوای بدنی اش مجبور شد بار دیگر خوردن گوشت را از سر بگیرد. او در این باره می گوید: «در هنرهای رزمی ترکیبی، کشتی گرفتن بخش بزرگی از آن است. مربی ام به من گفت که خیلی ضعیف هستم و باید گوشت بخورم. رفته رفته احساس خستگی هنگام تمرین از بین رفت و گوشت باعث شد که قوی تر شوم. خیلی غذا می خورم، خیلی کیک و دونات می خورم اما خیلی هم پروتئین می خورم. بیشتر مبارزاتی که برنده شده ام در سبک وزن، ۵۲ کیلوگرم، بوده است اما وزن نرمال من ۵۷ کیلوگرم است از این رو باید رژیم بگیرم».
برایونی می داند که هر بار که وارد قفس مبارزه می شود یک ریسک را متقبل می شود اما عادت دارد که بدنش را در شرایط سخت مبارزه قرار دهد. او در این باره چنین اظهارنظر می کند: «من قبلاً کارهای بسیار خطرناک تری انجام می دادم- چتربازی و پرش از ارتفاع- جایی که در ۲۶ سالگی پایم شکست. اکنون در آن پایم پلاتین و ۱۱ پیچ دارم. از این رو در مقایسه با کاری که اکنون می کنم، آن کارها بسیار خطرناک تر بودند».
اما برایونی می گوید که خطر و غلبه بر ترس را دوست دارد زیرا کارهایی مانند بیرون پریدن از هواپیما باعث می شود که احساس زنده بودن داشته باشد. با این وجود تمرکز اصلی برایونی روی کسانی است که به او نیاز دارند: «در محل کار، من مراقب کسانی هستم که بیمار، وحشت زده و آسیب پذیر هستند، از این رو مهربانی ارزشمندترین بخش از زندگی من به عنوان پرستار است. هیچ وقت اجازه نخواهم داد که حرفه مبارزه ام مرا از این موضوع دور کند».
بدون نظر