سندرم مرجع بویایی؛ وقتی بوی بد دهان چیزی جز یک توهم نیست

بعضی افراد سال های طولانی درگیر مشکل بوی بد دهان هستند. آن ها به متخصصان مختلف مراجعه می کنند و دست به انواع درمان ها و جراحی ها می زنند، مثلاً دندان عقل خود را می کشند یا حتی لوزه ی خود را برمی دارند. از ترس بوی دهان شان از حضور در جمع خودداری می کنند و در نهایت دچار افسردگی می شوند.

چنین مواردی گرچه نادر است اما اگر شما هم از این دست افراد هستید، باید بدانید که با توجه به شدت نگرانی تان و اینکه معاینات شما حاکی از آن است که هیچ مشکل پنهانی ندارید، این احتمال وجود دارد که به سندرم مرجع بویایی (Olfactory Reference Syndrome) مبتلا باشید، بیماری ای که باعث می شود افراد تصور کنند بوهای ناخوشایند و غیرعادی ای از آن ها ساطع می شود.

این بیماری می تواند فرد را به حدی خجالت زده کند که باعث منزوی شدن او را از نظر اجتماعی شود.

بیشتر افراد مبتلا به این سندرم (۷۵ درصد آن ها) ترس از هالیتوز یا همان بوی بد دهان دارند، اما دغدغه ی ذهنی باقی آن ها بوهای دیگری مثل بوی عرق شان است.

معولاً آن هایی که ترس از بدبویی دهان دارند دندان های خود را مرتباً مسواک می زنند و زبان خود را با زبان شور تمیز می کنند. بعضی حتی رژیم غذایی خاص و روش های دیگری مثل دور نشستن از دیگران را در پیش می گیرند.

افسردگی در این افراد امر عجیبی نیست چرا که این نتیجه ی شرایط دشواری است که به آن گرفتار شده اند. اما نگران نباشید چون این یک مشکل روانی شناختی است. دیگران شاید فکر کنند که شما خیالاتی هستید اما اینطور نیست.

یک مشکل عصب شناختی هست که باعث می شود شما چنین علائمی داشته باشید. متخصصان حوزه ی روانشناسی با این مشکل آشنا هستند و این مسأله قابل درمان است.

توصیه می شود این دست افراد با یک پزشک عمومی مشورت کنند و بخواهند که برای تأیید بیماری شان آن ها را به یک روانپزشک ارجاع دهند.

راه درمان این بیماری ممکن است ترکیبی از مصرف دارو، رفتار درمانی شناختی (نوعی صحبت درمانی) و روش حساسیت‌ زدایی از طریق حرکت چشم و پردازش مجدد (Eye movement Desensitisation and Reprocessing) باشد که که نوعی روان درمانی برای درمان اضطراب است.

خوشبختانه ظرف چند ماه هم نگرش شما تغییر خواهد کرد هم علائمی که داشتید بهبود خواهد یافت.