یک زن ۶۶ ساله ی آمریکایی که در سال ۱۹۹۲ به اچ آی وی مبتلا شده بود احتمالاً اولین فردی است که از این بیماری خودایمنی بدون مداخله ی پزشکی یا پیوند مغز استخوان بهبود یافته است.
لورین ویلنبرگ، اهل ایالت کالیفرنیای آمریکا، مدت ها سوژه ی تحقیق و بررسی دانشمندان بوده است. ویلنبرگ یک به اصطلاح «کنترل گر ممتاز» است، یک نفر از جمعیت کمتر از نیم درصدی مبتلایان اچ آی وی که دستگاه ایمنی بدن آن ها به طور طبیعی کار داروهای ضدویروس را انجام می دهد، یعنی ویروس را طوری سرکوب می کند که تقریباً غیر قابل تشخیص و غیر مسری می شود و نمی تواند خود را تکثیر کند.
اما طبق پژوهش جدیدی که در نشریه ی علمی Nature منتشر شده، ویلنبرگ اولین نفر از این گروه استثنایی است که از قرار معلوم هیچ ردی از ویروس در بدن او باقی نمانده است.
محققان ۱/۵ میلیارد از گلبول های قرمز و سلول های معده، روده و راست روده ی این زن را مورد بررسی قرار دادند اما هیچ اثری از اچ آی وی در هیچ یک از آن ها نبود.
این اتفاق بی سابقه امیدها را نسبت به وقوع مورد مشابهی برای میلیون ها مبتلای اچ آی وی در دنیا افزایش داده، بیمارانی که برای سرکوب ویروس داروهای ضدویروسی مصرف می کنند.
دکتر استیو دیکس متخصص ایدز و یکی از نویسندگان تحقیق منتشر شده می گوید: «این مورد نشان می دهد مراقبت و کنترل می تواند باعث معالجه ی کامل فرد شود.»
ویلنبرگ یکی از ۶۴ به اصطلاح «کنترل گر ممتاز»ی بود که تیم تحقیقاتی مؤسسه ی Ragon به تحقیق بر روی آن ها پرداخت. همه ی این ۶۴ نفر توانستند اچ آی وی خود را بدون مصرف دارو تحت کنترل درآورند. ۶۳ بیمار دیگری که علاوه بر ویلنبرگ در این تحقیق حضور داشتند موفق شدند اچ آی وی خود را به طور طبیعی کنترل کنند، به گونه ای که ویروس دیگر نتوانست خود را تکثیر کند.
این اما اولین بار نیست که نام لورین ویلنبرگ تیتر اخبار می شود. موفقیت بی سابقه ی ویلنبرگ در کنترل اچ آی وی خود و اشتیاقش برای شرکت در تحقیقات و شناخته شدن، او را به شخصیت مشهوری در مطالعات حوزه ی اچ آی وی/ایدز بدل ساخته است.
«شفایافتگان» قبلی
طبق تحقیق منتشر شده، تا به حال «شفای» ۲ نفر دیگر هم از اچ آی وی اعلام شده است.
تیموتی ری براون، اهل ایالت کالیفرنیای آمریکا که به خاطر درمان شدنش در شهر برلین، پایتخت آلمان به «بیمار برلینی» شهرت یافته، اولین نفری بود که از اچ آی وی/ایدز شفا یافت. این اتفاق پس از آن رخ داد که ری براون به خاطر سرطان خونش پیوند مغز استخوان دریافت کرد که می تواند عمل مخاطره آمیزی باشد.
بیش از یک دهه بعد از براون، در سال ۲۰۱۹ شفای آدام کاستیلجو معروف به «بیمار لندنی» از اچ آی وی اعلام شد. او برای درمان سرطان لنفاوی خود پیوند مغز استخوان دریافت کرده بود.
اما شفای هر دو بیمار به واسطه ی روش های درمانی فرساینده ای صورت گرفته بود که برای هر فردی مخاطره آمیز و تهاجمی محسوب می شود، به ویژه کسانی که مبتلا به سرطانی نیستند که لازم به درمان آن باشد.
امید به یافتن یک روش جایگزین زمانی زنده شد که مدتی قبل در سال جاری میلادی یک مرد برزیلی به اولین فردی بدل شد که بدون دریافت پیوند مغز استخوان توانست به بهبودی طولانی مدت دست یابد.
مورد لورین ویلنبرگ شاید نادر باشد اما ممکن است به دانشمندان حوزه ی اچ آی وی/ایدز کمک کند به درک بهتری در مورد چگونگی دستیابی به راه درمان این بیماری ظرف تنها یک دهه برسند.
این چه معنایی برای عمده ی مبتلایان اچ آی وی دارد؟
محققان در گذشته در اعلام شفا یافتن بیماران از اچ آی وی احتیاط می کردند چون تفاوت بسیار مهمی میان منفی شدن تست اچ آی وی و نداشتن هیچگونه اچ آی وی در دی‌ان‌اِی یا آراِن‌اِی بیمار وجود دارد.
در این مورد، دکتر استیو دیکس حداقل امیدوار است که این موضوع گواهی باشد بر آنکه «کنترل گرهای ممتاز» شاید بتوانند با درمان ضدویروسی شفا یابند.
اما این سؤال کماکان باقی است که آیا این موضوع می تواند در مورد همه ی مبتلایان صدق کند؟
دکتر شارون لویین، مدیر مؤسسه ی عفونت و ایمنی پیتر دوهرتی ملبورن می گوید: «فکر می کنم این یک کشف بدیع و بسیار مهم است. البته چالش اصلی اینجا است که چطور می شود کاری کرد که این به ۳۷ میلیون مبتلا به اچ آی وی حاضر دنیا تعمیم یابد.»
کاش میگفتید بهبود یافتگان، شفا آخه !