در اوایل فوریه سال جاری بود که بونگ جون هو با شاهکار خود Parasite بسیاری از سینمادوستان را شگفت زده کرد و بهترین جوایز اسکار ۲۰۲۰ را با خود به خانه برد. این فیلم کره ای بسیار دیدنی و باکیفیت توانست رقبای هالیوودی مانند ۱۹۱۷ و Ford v Ferrari و به طور کلی فیلم هایی بسیار برجسته را کنار زده، در کنار بدست آوردن جایزه اسکار بهترین فیلم سال، به یک پدیده فرهنگی تبدیل شود و از آن مهم تر اینکه به شکلی بی سابقه جهانیان را با زیبایی و هنر فیلم های کره ای آشنا کند. به لطف فیلم Parasite و خالق آن، مخاطبان سینما در سراسر جهان اکنون با فیلم های قبلی این فیلمساز نابغه و فیلم هایی که توسط دیگر فیلمسازان خوش استعداد کره ای تولید شده آشنا شده اند. سینمای کره تاریخچه طولانی و مکتوب شده ای از تولید برخی از خلاقانه ترین، هنری ترین و شوکه کننده ترین فیلم های تاریخ سینما دارد. اما برای اینکه انتخاب را برای شما آسان تر کنیم، در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ مورد دیگر از بهترین فیلم های کره ای که قبل از مرگ باید ببینید آشنا کنیم.
پیش از ساخت فیلم Secret Sunshine، لی چانگ دونگ با دومین فیلم خود با نام Peppermint Candy توانست نامی برای خودش دست و پا کند، فیلمی که با یک خودکشی آغاز شده و سپس به ترتیب زمانی پیچیده ای اتفاقات دو دهه اخیر را شروع می کند که به بیننده بفهماند شخصیت اول داستان چگونه به این نقطه رسیده است. ساختار زمانی رو به عقب فیلم باعث می شود نگاهی دقیق و عمیق به ترکیب روانشناختی شخصیت کیم یونگ هو بیندازیم و به بررسی تم های معصومیت از دست رفته و ترومای خشونت که از تم های محبوب کارگردان هستند بپردازیم، تم هایی که نماد تاریخ مدرن کره و مردانگی در جامعه این کشور در کلیت آن هستند.
اتفاق اصلی داستان که بسیار شبیه آن چیزی است که در فیلم Memento، از شاهکارهای کریستوفر نولان، دیده می شود اوج داستان است و در آن قتل و عام گوانگجو رخ می دهد که طی آن ارتش به سمت دانشجویان معترض به حکومت نظامی آتش گشوده و بسیاری از آنان را به قتل رساند. این اتفاق به عنوان از دست رفتن معصومیت کیم (آغاز سیکل خشونت شخصیت و خود نابودگری او) و کره جنوبی است. حتی جدای از این فضا نیز Peppermint Candy یک بررسی شخصیت بسیار قوی و دقیق است که ساختار تازه آن بیننده را با شخصی به شدت ناخوشایند آشنا می سازد و سپس لایه برداری هایی انجام می دهد تا به ما نشان دهد این مرد می توانست چه شخصیت های دیگری داشته باشد اگر دنیای اطرافش باعث تغییر وی نمی شد.
به عنوان یکی از فیلم های مورد علاقه و تایید کوئنتین تارانتینو و محبوب محافل فستیوالی در سراسر جهان، بدون شک هیچ فیلمی در دهه ۲۰۰۰ به اندازه Oldboy باعث شهرت و اعتبار سینمای کره جنوبی نشد. دومین قسمت از یک سه گانه انتقامی پر از خشونت از پارک چان ووک، Oldboy اقتباسی از یک مانگای ژاپنی به همین نام بود که در آن مردی به یکباره و بعد از سال ها تنهایی و انزوا در یک زندان خصوصی آزاد می شود. چوی مین سیک که به خاطر نقش رهبر تروریست ها در فیلم Shiri به شهرت رسید، در این فیلم نقش او دائه سو را بازی می کند، مردی که سخت تلاش می کند بفهمد چه کسی این همه سال او را حبس کرده و از وی انتقام بگیرد. او حتی در آن سکانس مشهور در واقعیت نیز اختاپوس زنده را می خورد که یکی از تکان دهنده ترین و ماندگارترین سکانس های تاریخ سینما به شمار می آید. Oldboy یک فیلم انتقامی همراه با تراژدی خونین است که پیچش های داستانی دیوانه کننده و پایانی افسرده کننده دارد. دیگر فیلم های پارک چان ووک در سه گانه انتقام می توانستند در این فهرست جای بگیرند اما Oldboy که بهترین آن هاست را انتخاب کردیم.
نا هونگ جین کارگردان کره ای که با فیلم های اکشن شناخته می شود در این فیلم کمی از سرعت و تنش دور مانده تا بهترین فیلمش را با یک تریلر ماوراءالطبیعی پیچیده خلق کند. The Wailing مانند یک راز آغاز می شود، که در آن پلیسی ساده در حال بررسی یک سری قتل خشن و ارتباط احتمالی آن ها با یک بیماری مرموز در یک جامعه روستایی است. رفته رفته اما داستان ترسناک و شیطانی که بسیار آرام مخاطب را می سوزاند افشا شده و فضایی ناخوشایند شکل می گیرد، در حالی که دنیای تاریک ارواح عیان می شود. در حالی که فیلم از یک تریلر تعلیقی به یک وحشت فراطبیعی کامل تبدیل می شود و نگاهی بسیار واقعی به موضوعی بسیار کابوس وارتر شکل می گیرد، دیگر لایه های دروغ و راز نیز باز می شوند. داستان وارد عرصه مراسمات شمنی و تسخیر توسط شیطان می شود اما پیچش ها و پیچیدگی هایی وجود دارد که باعث می شود داستان به جاهایی برود که اصلاً انتظارش را ندارید. The Wailing فیلمی طولانی است اما مخاطب را درگیر خود ساخته و همواره راهی چدید برای شیطانی تر، مشوش کننده تر و رازآلودتر شدن می یابد.
مدت های قبل از افتخار بدست آوردن اسکار، بونگ جون هو جایگاه خود را به عنوان یک استعداد قابل توجه نه در کره جنوبی بلکه در دنیای سینما به طول کلی تثبیت کرده بود. او با دومین فیلمش در سال ۲۰۰۳ توانسته بود خود را کارگردانی با استعدادهای نهفته و چیزهایی زیادی که برای عرضه داشت نشان دهد. اولین فیلم کره ای بزرگ در ژانر شکار قاتلین سریالی با نام Memories Of Murder که از یک پرونده قتل های سریالی حل نشده واقعی در اواخر دهه ۱۹۸۰ الهام گرفته شده بود مانند یک داستان جنایی تاریک و واقعی است.
و از بسیاری از جهات نیز فیلم بونگ جون هو چنین است اما مهارت کارگردان در ترکیب ژانرها فیلمی با کمدی تاریک و حتی لودگی را در برابر چشم بیننده قرار می دهد. سونگ کانگ هو، بازیگر همیشگی فیلم های بونگ جون هو، در کنار کیم روی ها نقش دو پلیس محلی در یک شهر کوچک را بازی می کنند که با یک پرونده جنایی بی سابقه و ترسناک مواجه می شوند و در ادامه برای پیدا کردن قاتل مرموز و سریالی دست به کارهایی می زنند که نشان از خامی و بی تجربگی آن ها دارد. همانند دیگر کارهای این کارگردان نابغه کره ای، کمدی موجود در داستان باعث می شود که فیلم بیش از پیش سبقه ای انسانی به خود بگیرد.
پارک چان ووک بعد از آشنا کردن ما با دیدگاه خاص خود نسبت به دنیای رباتیک با فیلم I’m A Cyborg, But I’m OK، با یک تصویرسازی اورجینال از خون آشام ها بازگشت. در این فیلم، سونگ کانگ هو (بازیگر فیلم های Memories Of Murder و Parasite) نقش یک کشیش کاتولیک را بازی می کند که به یک ویروس مرگبار مبتلا می شود اما از طریق تزریق خون به شکلی باورنکردنی درمان می شود و بدین ترتیب یک معجزه گر در میان پیروانش شناخته می شود. از این به بعد، او مردی است با قدرت تازه که تنها در صورت نوشیدن خون تداوم دارد. Thirst بدون شک یک فیلم کره ای ترسناک است اما فیلمی زیبا و هیجان انگیز که بسیاری از مرزهای سینمای کره را زیر پا می گذارد. این فیلم ایده های جالبی در مورد همپوشانی بین نیازها و امیال عرفانی و جسمانی دارد اما تمام این ها در قالب یک ملودرام خونین شکل می گیرد.
بعد از موفقیت با درام قاتل سریالی واقعی Memories Of Murder، بونگ جون هو با فیلمی در مودر یک هیولای غول پیکر که بخش مرکزی شهر سئول را در وحشت فرو می برد، بازگشت. فیلم کره ای The Host که هیچگاه آنجا که فکر می کنید نمی رود، یک فیلم ترسناک – کمدی است که در کسری از ثانیه برای ترساندن شما به شکلی واقعی تغییر مسیر می دهد. این بار نیز سونگ کانگ هو نقش یک دکه دار دست و پاچلفتی و بی عرضه را بازی می کند در حالی که بائه دو نا (یکی از دختران فیلم Take Care Of My Cat که در برخی از آثار خواهران واچوفسکی نیز بازی کرده است) نقش خواهر کماندار او را بر عهده دارد. اما ستاره واقعی این فیلم یک هیولای دوزیست و جلوه های ویژه ای است که توانسته با درصدی از بودجه یک بلاک باستر هالیوودی، یک موجود باستانی عجیب و غریب خلق کند. همانند دیگر فیلم های بونگ جون هو، عنصر دیدگاه و انتقاد اجتماعی قوی و خاصی در کمدی این فیلم وجود دارد که مخاطب را به تماشای بوروکراسی بی تفاوت دولت و ماتریالیسم آمریکایی می برد. همین موضوع باعث شد The Host بتواند هم در کره جنوبی مورد تمجید قرار گیرد و هم حکومت کره شمالی از آن استقبال نماید، اتفاقی که به ندرت رخ می دهد!
اولین فیلم لی چانگ دونگ بعد از هشت سال دوری در سال ۲۰۱۸ منتشر شد که بهترین فیلم او و یکی از تحسین شده ترین فیلم های سینمای کره جنوبی درخارج از این کشور بود و به عنوان یکی از بهترین فیلم های یک دهه اخیر سینمای جهان از جانب منتقدان مورد تمجید قرار گرفت. فیلم کره ای Burning که بر اساس داستانی کوتاه از هاروکی موراکامی، نویسنده ژاپنی، ساخته شده یک داستان رازآلود روانشناختی در مورد یک پسر روستایی فقیر و حساس و دختری با علاقه به رمان نویسی است اما با ورود دوست جدید ثروتمند او همه چیز تغییر می کند زیرا دختر داستان به یکباره و بدون هیچ ردی مفقود می شود. Burning فیلمی رازآلود و مبهم است که از یک طرف بررسی شخصیتی کاراکترها در مورد درماندگی، حسادت، مردانگی و تفاوت های اجتماعی است و از طرف دیگر یک فیلم رازآلود بسیار دقیق و خوش ساخت که تماشای چند باره آن نیز لذت بخش است. این فیلم رفته رفته مخاطب را درگیر می کند اما درامی بسیار زیبا و خوش ساخت است که در نهایت به یک پایان بندی شوکه کننده اما بجا و مناسب منتهی می شود.
داستان افسانه ای کره ای A Tale Of Two Sisters در مورد دو خواهر به نام های گل رُز و گل نیلوفر سرخ همواره یکی از موضوعات پرطرفدار برای اقتباس هایی سینمایی در این کشور بوده است. یک نسخه صامت اولین فیلم با اقتباس از این افسانه بود که توسط فیلمسازان و تهیه کنندگان کره ای ساخته شده و از آن زمان تاکنون ۴ نسخه سینمایی دیگر از این داستان فولکلور نیز ساخته شده است. اما هیچکدام از آن ها را نمی توان با ترسناکی و جذابیت این یکی مقایسه کرد. کیم جی وون که ساخت وسترن اسپاگتی عجیب و غریب The Good, The Bad, And The Weird و تریلر تاریک I Saw The Devil (که هر دو فیلم هایی با ارزش دیدن به شمار می آیند) را در کارنامه دارد، اولین بار با به تصویر کشیدن روح ترک برداشته دختری که به تازگی از تیمارستان مرخص شده به شهرت رسید.
همانند هر داستان افسانه ای گوتیک خوب دیگر، A Tale Of Two Sisters دارای عناصر برنده ای مانند رازهای خانوادگی، یک عمارت مجلل با اتاق های فراوان و یک نامادری شیطانی است که با زیبایی هر چه تمام تر نقش او را یوم جونگ آه بازی می کند. کارگردانی هنرمندانه کیم و فیلمبرداری بی نقص لی مو جائه این فیلم را به یکی از زیباترین فیلم های گوتیک ژانر وحشت سال های اخیر سینمای جهان تبدیل کرده است.
ژانر زامبی، به شکلی خنده دار، در دهه ۲۰۱۰ به یک ژانر عموماً بی مزه و اشتقاقی تبدیل شد که هیچ منطقی در آن دیده نمی شود، موضوعی که ناشی از اشباع شدن بازار سینما از فیلم های این ژانر است. اما ژانر زامبی با فیلم Train To Busan که در مورد گروهی کوچک از بازماندگان در یک قطار شهری است باعث زنده شدن ژانر خود شد. یئون سانگ هو، کارگردان فیلم، در دنیای انیمیشن برای خود نامی دست و پا کرده بود و ساخت فیلم بسیار خشن King Of Pigs را در کارنامه داشت. وی همچنین یک انیمه پیش درآمد بر فیلم Train To Busan با نام Seoul Station ساخت که بعد از دیدن این عنوان شما را به تماشای آن نیز دعوت می کنیم.
اما تغییر جهت کارگردان کره ای به سمت لایو اکشن با فیلم Train To Busan و به شکلی هنرمندانه رخ داد. فضای تنگ قطار باعث می شود که لوکیشن فیلم و روایت داستان بسیار محدود باشد اما تغییر دینامیک محیط و داستانی که سرعت بالا و مناسبی دارد بر جذابیت های فیلم می افزاید. شخصیت های فیلم شاید کلیشه ای باشند اما یئون اطمینان حاصل می کند که زمان را به کار گیرد تا مخاطب را نسبت به سرنوشت شخصیت ها حساس و دلواپس سازد. ترسناک، پر از صحنه های اکشن و به شدت راضی کننده، Train To Busan روحی تازه در کالبد در حال پوشیدن ژانر زامبی بود.
پارک چان ووک که دیده بود فیلمی چون Oldboy در دستان کارگردانی مانند اسپایک لی نیز به یک تریلر هالیوودی ناخوشایند و ضعیف تبدیل می شود، به خوبی از تله های بازسازی یک فیلم در یک محیط و یک زبان آگاه بود. با این وجود، نسخه او از ملودرام دوره ویکتوریایی سارا واترز با نام Fingersmith و تغییر فضای آن به کره اشغال شده دهه ۱۹۳۰توسط ژاپنی ها، به شاهکار او تبدیل شد. فیلم The Handmaiden ساخته پارک به حال و هوای کلی رمان واترز وفادار می ماند جایی که یک زن جیب بر به ندیمه یک بانو تبدیل می شود در حالی که این موضوع بخشی از یک نقشه برای ترغیب وی به ازدواج با یک مرد خبیث و خلافکار است اما در نهایت نقشه آن ها مسیر دیگری را در پیش می گیرد.
بسیاری از پیچش ها، رازها و افشاگری هایی که کتاب واترز را به یک اثر جذاب و پرفروش تبدیل کرد، فیلم کره ای The Handmaiden را در طول دو ساعت و نیم طول خود همچنان جذاب نگه می دارد. اما فیلم پارک لایه ای به داستان اضافه می کند که در آن تم هایی از جایگاه اجتماعی و هویت وجود داشته و رابطه پیچیده بین کره و ژاپن را نیز وارد ماجرا می کند. باشکوه، پرتعلیق و پر از احساس، فیلم کره ای The Handmaiden ترکیبی از احساسات، سبک ملودرام خاص سینمای کره جنوبی و رابطه عاشقانه شاعرانه ای است که فکر نمی کردید بخواهید ببینید.
در پایان باید از فیلم Kim Ji-young, Born 1982 نام ببریم که هنوز در خارج از کره جنوبی به نمایش عمومی درنیامده است. این فیلم اقتباسی از رمانی نوشته شده در عصر جنبش #MeToo است که از آن با عنوان پدیده جدید سینمای کره یاد می شود. این فیلم به موضوع فضای مردسالارانه، محافظه کاری اجتماعی و نابرابری جنسیتی در کره جنوبی می پردازد، کشوری که از لحاظ اقتصادی و تکنولوژیکی بسیار پیشرفته اما یکی از بالاترین شکاف های دستمزدی و بدترین فرصت های کاری برای زنان را در کشورهای توسعه یافته به خود اختصاص داده است. بدین ترتین این فیلم کره ای به شدت مورد استقبال طرفداران حقوق زنان قرار گرفته است. این فیلم چنان خبرساز شده که مخالفان از رییس جمهور کره جنوبی خواسته اند مانع از انتشار آن شود زیرا گفته می شود هزاران زوج کره ای پس از تماشای آن از هم جدا شده اند.
درود، هشت تاشو دیده بودم دو تا روهم میرم ببینم.
این سینمایی اکشن-درام کره ای هم به اونایی که احیانا ندیده اند، به شدت توصیه میشود:
Bittersweet Life
بسیار سپاس از سایت پر مغز روزیاتو، هر روزم رو روز میکنه ?
![۲۰ فیلم کره ای برتر تاریخ سینما که قبل از مرگ حتماً باید ببینید [قسمت دوم]](https://rooziato.com/wp-content/uploads/2020/10/Memories_of_Murder_press08_rgb-800-800-450-450-crop-fill.jpg)
درود، هشت تاشو دیده بودم دو تا روهم میرم ببینم.
این سینمایی اکشن-درام کره ای هم به اونایی که احیانا ندیده اند، به شدت توصیه میشود:
Bittersweet Life
بسیار سپاس از سایت پر مغز روزیاتو، هر روزم رو روز میکنه ?