۱۳ کشور دارای بال هوایی متحرک؛ چه کشورهایی در جهان ناو هواپیمابر در اختیار دارند؟

تنها کشورهای معدودی در جهان دارای ناو هواپیمابر در ناوگان دریایی خود هستند و بدین ترتیب باشگاهی کوچک و خصوصی در این زمینه شکل گرفته که اعضای آن می توانند منافع خود را بسیار دورتر از آب های خود جستجو کرده و بدین ترتیب بر قدرت هوایی خود افزوده اند. به طور کلی امروزه، سه نوع ناو هواپیمابر وجود دارد: ناوهای غول پیکر که هم پرنده های بال ثابت و هم هلیکوپتر حمل می کنند؛ ناوهای کوچکتر که تنها توانایی حمل و عملیاتی کردن هلیکوپترها را دارند؛ و کشتی های آبی خاکی که دارای عرشه ها و آشیانه های دارای باند پرواز هستند و توانایی حمل هلیکوپترها را دارند.

برخی از ناوهای فعال امروزی بسیار جدید بوده که تعداد زیادی هواپیما روی عرشه خود داشته و می توانند بدون نیاز به سوخترسانی مجدد دور دنیا را بپیمایند. برخی دیگر اما دستکم یک قرن قدمت داشته و تنها تعداد اندکی هواپیماهای از رده خارج حمل کرده و به ندرت پایگاه های خود را ترک می کنند. در ادامه این مطلب می خواهیم نگاهی کامل و جامع بیندازیم به تمام ناوهای بزرگ (هواپیمابر و هلیکوپتربر) جهان و معدود کشورهایی که این تکنولوژی بسیار پیشرفته را در اختیار دارند.

ایالات متحده

ایالات متحده در حال حاضر دارای ۱۰ ابرناو از کلاس Nimitz است، ناوهای هواپیمابری که از لحاظ سایز و توانمندی با فاصله ای بسیار زیاد از دیگر ناوهای هواپیمابر با سطح صاف در صدر فهرست بزرگ ترین و توانمندترین ناوهای هواپیمابر جهان قرار دارند. ناوهای کلاس Nimitz در واقع با ۱,۰۹۲ فوت (حدود ۳۳۳ متر) طول و ۱۰۱,۶۰۰ تن وزن، ۶۰ درصد سنگین تر و بزرگ تر از نزدیک ترین رقیب خود، ناو هواپیمابر بریتانیایی کلاس Queen Elizabeth است. هر ناو با استفاده از یک جفت رآکتور هسته ای خود به سرعتی فراتر از ۳۰ گره دریایی (۵۵.۵ کیلومتر بر ساعت) می رسد و بدون محدودیت مسافتی می تواند به گوشه گوشه اقیانوس ها و دریاهای جهان سر بزند. این ناوها با استفاده از فولادهای بسیار مستحکم اما انعطاف پذیر ساخته شده و برای تقویت بیشتر این لایه فولادی از لایه های کولار (Kevlar) در نقاط حساس استفاده شده است.

هر ناو هواپیمابر Nimitz معمولاً یک بال هوایی بزرگ شامل ۲۴ فروند جنگنده از نوع F/A-18C Hornet؛ ۲۴ فروند جنگنده F/A-E/F Super Hornet؛ ۴ یا ۵ فروند هواپیمای مخصوص جنگ الکترونیک از نوع E/A-18G Growler electronic warfare aircraft؛ ۴ فروند هواپیمای هشدار سریع E-2D Hawkeye ؛ ۲ فروند هواپیمای ترابری C-2 Greyhound و ۶ فروند هلیکوپتر Seahawk روی عرشه خود دارد. علاوه بر ناوهای هواپیمابر کلاس Nimitz، نیروی دریایی ایالات متحده دارای ۹ فروند کشتی بزرگ از کلاس Wasp و America ، دارای عرشه مناسب برای حمل و عملیاتی کردن هلیکوپتر نیز هست. این کشتی ها ۸۴۳ فوت (۲۵۷ متر) طول داشته و می توانند بارهایی به وزن تقریبی ۴۰,۰۰۰ تن را جابجا کنند.

این کشتی ها برای حمل عناصر هوایی و زمینی نیروهایی دریایی ایالات متحده طراحی شده و تمام سطح آن ها از عرشه ای تشکیل شده که به شکل عرشه ناوهای هواپیمابر بوده و امکان بلند شدن و فرود انواع هلیکوپتر روی آن ها وجود دارد. هر یک از این کشتی ها می تواند ۱۰ فروند هلیکوپتر ترابری از نوع  MV-22 Osprey تیلت روتور، چهار فروند هلیکوپتر ترابری سنگین، سه فروند هلیکوپتر UH-1 Huey، چهار فروند هلیکوپتر تهاجمی AH-1Z و شش فروند جت جنگی AV-8B Harrier را روی عرشه خود داشته باشند. با کمی تغییرات، هر کشتی Wasp می تواند ۲۴ فروند جت جنگی Harrier را حمل نماید. کشتی های کلاس America نیز برای حمل واحدهای هوایی تفنگداران ویژه بهینه سازی شده و می توانند چند فروند هلیکوپتر تیلت روتور Osprey حمل نمایند.

در آینده نزدیک، جنگنده های F-35B Joint Strike Fighter در تعداد مشابه جایگزین جت های جنگنده Harrier شده و کشتی های کلاس America نیز توانایی پشتیبانی از ۲۰ فروند جنگنده F-35B را خواهند داشت. چندین فروند ابرناو کلاس جدید نیز توسط پنتاگون در حال ساخت است که تعداد اندکی از آن ها عملیاتی شده اند؛ از جمله ناوهای هواپیمابر کلاس USS Gerald R. Ford، ناوهای هواپیمابر کلاس USS John F. Kennedy و همچنین ناوهای USS Enterprise و ناو USS Doris Miller که اولین کشتی نیروی دریایی ایالات متحده است که به نام یک ملوان سیاهپوست نامگذاری شده است. یک کشتی کلاس America به نام USS Tripoli نیز در حال ساخت است. سن ابرناوهایی مانند USS Gerald R. Ford ممکن است بزودی به پایان برسد. اوایل سال جاری توماس مودلی، سرپرست نیروی دریایی ایالات متحده اعلام کرده بوده بود که نیروی دریایی به احتمال فراوان دیگر ناوی در این کلاس خریداری نخواهد کرد.

چین

چین دو فروند ناو هواپیمابر در اختیار دارد. اولین آن ها با نام Liaoning در سال ۲۰۱۲ وارد خدمت شد. در سال ۱۹۹۸، یک تاجر چینی این ناو را از دولت اوکراین خریداری کرده و اعلام کرد که قصد دارد آن را به یک کازینو شناور تبدیل کند. به جای این کار، وی بلافاصله ناو خریداری شده را به نیروی دریایی ارتش چین فروخت. سرانجام پس از روزآمدسازی و تغییرات گسترده، ناو هواپیمابر Liaoning وارد سرویس شد. در سال ۲۰۱۷، نیروی دریایی چین از اولین ناو هواپیمابر بومی خود به نام Shandong رونمایی کرد. بعد از نزدیک به دو سال آزمایشات دریایی، این ناو وارد سرویس فعال شد. امسال سال بسیار شلوغی برای این ناو هواپیمابر بوده که از قدرت جابجایی ۵۰,۰۰۰ تنی برخوردار بوده و از سیستم سنتی پروانه ای برای تامین نیروی پیشرانه استفاده می کند.

هم Liaoning و هم Shandong دارای یک ویژگی خاص هستند: رمپ تیک آف اسکی-جامپ که برای کمک به پرواز ایمن جت های جنگنده طراحی شده است. یک ناو هواپیمابر دیگر که به طور کلی در طراحی بسیار متفاوت از دو ناو اولی نیروی دریایی چین است، اکنون در حال ساخت و توسعه می باشد. بر اساس شایعات، یک ناو چهارم نیز در برنامه های ارتش چین قرار دارد که از سیستم پیشرانه هسته ای سود خواهد برد. هر دوی این ناوها ظاهراً بسیار بزرگ تر از دو ناو اول بوده و از سیستم منجنیقی الکترومغناطیسی که برای پرتاب جت های جنگنده به سمت هوا طراحی شده سود می برند.

روسیه

روسیه در حال حاضر تنها یک ناو هواپیمابر فعال دارد: ناو هواپیمابر Admiral Kuznetsov. این ناو در دوران اتحاد جماهیر شوروی در اوکراین ساخته شده و بعد از تاخیرهای متوالی در تکمیل که با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی نیز همراه شد، این کشتی غول پیکر در سال ۱۹۹۱ در نیروی دریایی روسیه به کار گرفته شد. از لحاظ تکنیکی، ناو Admiral Kuznetsov را باید خواهر ناو هواپیمابر چینی Liaoning دانست. این ناو کمی بیش از ۱,۰۰۰ فوت (۳۰۵ متر) طول داشته و در حالت بارگیری کامل ۶۵,۰۰۰ تن وزن دارد. بال هوایی این ناو هواپیمابر شام ۱۸ فروند هواپیمای Su-33 Flanker-D از نوع رهگیر، ۴ فروند جت تهاجمی Su-25 Frogfoot، دو فروند هلیکوپتر کنترلی و هشدار سریع Ka-31RLD و ۱۵ فروند هلیکوپتر ضد زیردریایی از نوع Ka-31RLD است.

برخلاف دیگر ناوهای هواپیمابر، ناو Kutznetsov دارای ۱۲ فروند موشک ضد کشتی مافوق صوت SS-N-19 Shipwreck و همچنین موشک های دفاعی سطح به هوای Tor است. ناو هواپیمابر Admiral Kuznetsov از لحاظ مکانیکی قابل اتکا نبوده و در سال ۲۰۱۲ در دل دریا از کار افتاد. همانند بسیاری از دیگر کشتی های غول پیکر روسی، این ناو نیز در حال انجام ماموریت های دریایی دوردست یک یدک کش به همراه دارد تا در صورت خرابی بتواند آن را به لنگرگاه منتقل نماید. این ناو هواپیمابر تاکنون چندین تصادف دریایی نیز داشته و سال گذشته نیز یک آتش سوزی بزرگ را تجربه کرده است. روسیه قصد دارد ناوهای هواپیمابر بیشتری به ناوگان کوچک خود اضافه کند. نیروی دریایی روسیه اکنون در حال بررسی دو طراحی برای جایگزینی ناو Kuznetsov است. هر دو طراحی، Shtorm و Lamantin، دارای سیستم پیشرانه هسته ای هستند.

بریتانیا

نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا دو فروند ناو هواپیمابر در حال ساخت دارد. یکی از این ناوها به نام Queen Elizabeth در سال جاری عملیاتی شده و ناو دیگر به نام Prince of Wales نیز در سال ۲۰۲۲ به آب انداخته خواهد شد. این دو بزرگ ترین کشتی هایی هستند که تاکنون برای نیروی دریایی بریتانیا ساخته شده اند. هر یک از این ناوهای هواپیمابر ۹۲۰ فوت (بیش از ۲۸۰ متر) طول داشته و وزن آن ها در صورت کامل شدن بار به ۶۵,۰۰۰ تن خواهد رسید. این دو ناو هواپیمابر هم با توربین گازی و هم موتورهای دیزلی حرکت می کند. سطح بالای اتوماسیون باعث شده که تعداد ملوانان هر کشتی تنها ۶۷۹ نفر باشد که با اضافه شدن بال هوایی تعداد این ملوانان به ۱,۶۰۰ نفر خواهد رسید.

ناوهای هواپیمابر Queen Elizabet و Prince of Wales دارای رمپ جامپ اسکی بوده تا به جای سیستم منجنیقی هنگام بلند شدن به هواپیماها کمک کند. هر ناو هواپیمابر می تواند تقریبا ۱۲ فروند جنگنده F-35 Joint Strike و ۴ فروند هلیکوپتر را روی عرشه خود در دوران صلح داشته باشد اما این تعداد در دوران جنگ به ۳۶ فروند F-35 افزایش خواهد یافت. به جای این هواپیماها و هلیکوپترها، ناوهای هواپیمابر بریتانیایی می توانند ترکیبی از هلیکوپترهای آپاچی، مرلین، شینوک و وایلدکت را برای پشتیبانی از نیروهای تفنگدار نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا در عملیات خشکی روی عرشه خود حمل کنند.

فرانسه

فرانسه یک ناو هواپیمابر فعال به نام Charles de Gaulle دارد. این ناو که در سال ۲۰۰۱ وارد خدمت برای نیروی دریایی فرانسه شده ۸۵۶ فوت (۲۶۱ متر) طول داشته و در حالتی که کاملاً بارگیری شده باشد توانایی حمل ۴۳,۱۰۰ تن بار را داراست. ناو هواپیمابر شارل دوگل تنها ناو هواپیمابر هسته ای در جهان در خارج از ناوگان ناوهای هواپیمابر ایالات متحده است که بردی نامحدود دارد. این ناو به طور معمول از بال هوایی متشکل از ۱۰ تا ۱۴ فروند جنگنده چند منظوره Rafale M، همچنین ۱۰ تا ۱۲ فروند جت تهاجمی Super Etendard، دو تا سه فروند هواپیمای هشدار سریع و کنترلی E-2C Hawkeye و ۴ تا ۵ فروند هلیکوپتر ترابری و جستجو و نجات سود می برد.

ناو شارل دوگل یکی از معدود ناوهای هواپیمابر غیرآمریکایی است که دارای سیستم منجنیقی بخاری برای کمک به بلند شدن هواپیماها و سیستم سیمی گیرکننده برای کمک به فرود هواپیماها است. فرانسه اکنون در حال ساخت یک ناو هواپیمابر ۷۰,۰۰۰ تنی است که در حال حاضر تنها با نام PANG شناخته شده و قرار است در سال ۲۰۳۸ عملیاتی شود. در صورت آماده شدن، این ناو می تواند تقریباً ۳۲ فروند جنگنده NGF  و چندین فروند هواپیمای E-2D Hawkeye را روی عرشه خود جای دهد.

هند

اولین ناو از دو ناو هواپیمابر هند Viraat نام دارد که یک ناو هواپیمابر سبک بوده و قبلاً متعلق به نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا بوده است که تا همین اواخر نماد نیروی دریایی هند به شمار می آمد. این ناو که در طول جنگ جهانی دوم ساخته شده، قدیمی ترین ناو هواپیمابر فعال در جهان به شمار می آید. ناو هندی ۲۸,۷۰۰ تن وزن داشته و ۷۴۱ فوت (۲۲۶ متر) طول دارد و می تواند ۹ فروند جنگنده Sea Harrier و ۱۵ فروند هلیکوپتر Sea King، Helix و Chetak را روی عرشه خود حمل کند. ناو هواپیمابر جدید هند که اکنون نماد نیروی دریایی این کشور به شمار می آید، Vikramaditya نام دارد. این ناو در گذشته متعلق به اتحاد جماهیر شوروی بوده و برای عملیات های ضد زیردریایی به کار گرفته می شد اما اکنون به یک عرشه زاویه دار پرواز و یک اسکی جامپ ۱۴ درجه ای مجهز شده و به طور کامل روزآمدسازی شده است.

ناو Vikramaditya در کل ۹۳۰ فوت (۲۸۳.۵ متر) طول داشته و می تواند ۴۵,۰۰۰ تن بار را جابجا کند. ناو هواپیمابر Vikramaditya یک بال هوایی قدرتمند متشکل از ۳۶ فروند جنگنده چندمنظوره MiG-29K- نمونه مدرن سازی شده MiG-29 که برای عملیات روی ناوهای هواپیمابر تغییراتی در آن ایجاد شده- و همچنین ۱۲ فروند هلیکوپتر Helix که برای عملیات های هشدار سریع و جستجو و نجات کاربرد دارند برخوردار است. یک ناو هواپیمابر دیگر به نام Vikrant در هند در حال ساخت است که جایگزین ناو Viraat خواهد شد و اولین ناو هواپیمابر بومی طراحی و ساخته شده در این کشور لقب خواهد گرفت. فرمانده نیروی دریایی هند گفته که این کشور برای طراحی و ساخت ناو هواپیمابر سوم برنامه ریزی می کند.

ژاپن

ژاپن که روزگاری یک قدرت برتر جهانی در زمینه ناوهای هواپیمابر بود، اکنون سه فروند ناوشکن با قابلیت حمل هلیکوپتر دارد که تنها در نام می توان آن ها را ناو هواپیمابر دانست. این کشور دو ناو هلیکوپتربر در کلاس Hyuga دارد که هر کدام ۶۴۶ فوت (۱۹۷ متر) طول و ۱۸,۰۰۰ تن وزن دارند. ناو Hyuga و خواهرش Ise  می توانند وظایفی مانند عملیات های ضد زیردریایی و حملات آبی خشکی را انجام دهند. هر کدام می تواند ۱۰ فروند هلیکوپتر از جمله هلیکوپترهای ضد زیردریایی SH-60، مین روب MCH-101 و هلیکوپتر تهاجمی AH-64 Apache ، MV-22 Osprey و هلیکوپترهای ترابری CH-47 روی عرشه خود جای دهد. اخیراً ژاپن از ناو هلیکوپتربر Izumo  رونمایی کرده است که ۳۰ درصد بزرگ تر از دیگر ناوهای ژاپنی است و ۸۱۴ فوت (۲۴۸ متر) طول و قدرت جابجایی ۲۷,۰۰۰ تنی دارد. دومین ناو این کلاس با نام Kaga در حال آماده سازی است.

استرالیا

استرالیا سابقه طولانی در استفاده از ناوهای هواپیمابر دارد، از ناوهای حامل هواپیماهای دریایی در دهه ۱۹۲۰ تا آخرین ناو هواپیمابر تمام عرشه که HMAS Melbourne نام داشت و در سال ۱۹۸۲ بازنشسته شد. بعد از یک سکوت سه دهه ای، کشتی های آبی خاکی کلاس Canberra استرالیا را به جمع کشورهای دارای ناو هواپیمابر باز خواهند گرداند. کشتی HMAS Canberra که از لحاظ تکنیکی یک کشتی خشکی آبی است، و خواهرش HMAS Adelaide، هر کدام ۷۵۷ فوت (۲۳۱ متر) طول داشته و می توانند تا ۲۷,۸۳۰ تن وزن را جابجا کنند. بدنه این کشتی ها در اسپانیا و بر اساس ساختار کشتی های آبی خاکی کلاس Juan Carlos I نیروی دریایی اسپانیا ساخته شده است.

کشتی های کلاس Canberra  برای حمل نیروهای آبی خاکی طراحی شده و برای رسیدن به این هدف دارای ساختار تمام باند پرواز، آشیانه و آسانسورهایی برای جابجا کردن هواپیماهاست. هر یک از این دو ناو می تواند تا ۱۲ فروند پرنده نظامی، از جمله هلیکوپترهای Sea King و Sea Hawk و همچنین هلیکوپترهای تهاجمی Tiger، هلیکوپترهای ترابری MRH-90  و هلیکوپترهای ترابری سنگین CH-47 Chinook روی عرشه خود جای دهند. ناوهای کلاس Juan Carlos برای تیک آف و فرود عمودی جنگنده ها طراحی شده اما دولت استرالیا امکان بکارگیری جنگنده های F-35 روی عرشه این ناوهای دوقلو را غیرمحتمل دانسته است.

ایتالیا

ناو Cavour در کنار Giuseppe Garabaldi دو ناو ایتالیایی به شمار می آیند. ناو Cavour حدود ۷۷۴ فوت (۲۳۶ متر) طول داشته و توان جابجایی ۲۷,۱۰۰ تن را داراست در حالی که ناو کوچکتر Garabaldi  تنها ۵۹۰ فوت (۱۸۰ متر) طول داشته و نهایتاً توان جابجایی ۱۳,۸۵۰ تن را داراست. هر دوی این ناوها از نیروی محرکه متداول استفاده کرده و از موتورهای توربین گازی جنرال الکتریک LM2500 برای تولید نیروی پیشرانه استفاده می کند. دو ناو بزرگ نیروی دریایی ایتالیا به جنگنده ها و هلیکوپترهای Harrier مجهز هستند. همچنین این دو ناو می توانند ۱۲ هلیکوپتر یا جنگنده Harrier به میدان نبرد بفرستند اما تنها ناو Cavour است که از یک رمپ اسکی ۱۲ درجه ای برای کمک به بلند شدن پرنده های نظامی روی عرشه خود سود می برد. این ناو با تغییراتی برای جای دادن به ۱۵ فروند جنگنده F-35B Joint Strike مناسب سازی خواهد شد.

کره جنوبی

ROKS Dokdo یک کشتی آبی خاکی است که توانایی انجام عملیات های تهاجمی هوایی و دریایی را داراست. این ناو با طول ۶۵۳ فوت (۱۹۹ متر) و توان جابجایی حداکثری ۱۸,۸۰۰ تن بزرگ ترین کشتی جنگی است که تاکنون برای نیروی دریایی کره جنوبی ساخته شده است. ناو دارای عرشه تماماً باند پرواز بوده و تا ۵ فروند هلیکوپتر را همزمان عملیاتی می کند. این ناو دارای آشیانه داخلی در زیر عرشه پرواز بوده و دو آسانسور بسیار بزرگ هلیکوپترها را به عرشه یا آشیانه منتقل می کنند. ناو کره ای می تواند همزمان تا ۱۰ فروند هلیکوپتر ترابری UH-60 Blackhawk را عملیاتی کند. علاوه بر کارکرد به عنوان یک ناو هلیکوپتربر، Dokdo می تواند نقش یک کشتی فرماندهی را نیز ایفا کند. کره جنوبی در حال حاضر در حال توسعه ناوگان دریایی خود است و اوایل سال جاری اعلام کرد اولین ناو هواپیمابر خود در کلاس LPX-II را خواهد ساخت که تا ۱۵ فروند جت جنگنده را در خود جای خواهد داد.

برزیل

برزیل تنها ناو هواپیمابر خود با نام Sào Paolo را در سال ۲۰۰۰ از فرانسه خریداری کرد. این ناو که در سال ۱۹۶۳ ساخته شده یکی از قدیمی ترین ناوهای هواپیمابر فعال جهان و تنها ناو هواپیمابر فعال در آمریکای جنوبی است. این ناو ۸۶۹ فوت (۲۶۵ متر) طول داشته و می تواند تا ۳۳,۰۰۰ تن بار را جابجا کند. علاوه بر منجنیق های بخار برای کمک به پرواز هواپیماها، این ناو دارای اسکی جامپ های جمع شدنی نیز هست. علیرغم روزآمدسازی ها در سیستم پیشرانه، این ناو از زمان تحویل داده شدن به برزیل با چندین مورد آتش سوزی مواجه شده و بیش از ۳ ماه نمی تواند در دریا بماند. در سال ۲۰۱۸، برزیل به طور رسمی تنها ناو هواپیمابر خود را بازنشسته کرده و اسقاط کرد. اکنون نیروی دریایی ایالات متحده تنها نیروی دریایی نیمکره غربی است که دارای ناو هواپیمابر است.

اسپانیا

ناو Juan Carlos I که به افتخار پادشاه اسپانیا که در سال ۲۰۱۴ از مقام خود کناره گیری کرد نامگذاری شده در واقع یک کشتی آبی خاکی با نقش خاص هوایی است. این ناو با ۷۵۴ فوت طول (۲۳۰ متر) توان جابجایی ۲۷,۰۸۲ تن وزن را داراست و می تواند تا هزار ملوان را در خود جای دهد. تمام طول عرشه ناو Juan Carlos I عرشه پرواز بوده و از یک جفت آسانسور و یک آشیانه سود می برد. همچنین این ناو دارای یک اسکی جامپ ۱۲ درجه ای است که از آن برای به پرواز درآوردن جت های جنگنده Sea Harrier استفاده می شود. این کشتی می تواند تا ۳۰ فروند هلیکوپتر یا ۱۰ تا ۱۲ فروند جت جنگنده Sea Harrier یا ترکیبی از این دو را در خود جای دهد.

تایلند

ناو هواپیمابر تایلند با نام Chakri Naruebet به افتخار خاندان سلطنتی کشور نامگذاری شده است. تایلند تنها ناو هواپیمابر جنوب شرق آسیا را در اختیار دارد و تنها کشوری است که این ناو را با یک سوییت مناسب برای پادشاه کشور ساخته است. ناو Chakri Naruebet در اسپانیا ساخته شده که ۵۹۷ فوت (۱۸۲ متر) طول داشته و توان جابجایی ۱۱,۴۰۰ تن وزن را داراست که آن را به یکی از سبک ترین ناوهای هواپیمابر جهان تبدیل می کند. این ناو در ابتدا یک بال هوایی به استعداد ۹ فروند جت جنگنده Harrier داشت اما نبود قطعات یدکی باعث زمینگیر شدن کل این ناوگان شده است. باقیمانده عملیاتی بال هوایی این ناو تنها ۴ فروند هلیکوپتر SH-60 Seahawk است. در عمل از این ناو تنها برای حمل پادشاه تایلند و همراهانش برای سفرهای دریایی استفاده می شود و نه عملیات ها و تمرینات نظامی. به همین دلیل ناو هواپیمابر تایلندی لقب «بزرگ ترین قایق تفریحی خاندان سلطنتی جهان» را در اختیار دارد.

بیشتر بخوانید: معمای شهرهای غول پیکر شناور؛ چرا هر کشوری توان ساخت ناو هواپیمابر را ندارد؟

۱۰ ناو هواپیمابر بزرگ و خوفناک دنیا؛ غول هایی که اقیانوس ها را تسخیر کرده اند