یک گروه ۱۵ نفره که در آزمایشی متفاوت، ارتباط خود را به طور کامل با دنیای بیرون قطع کرده بودند، بعد از ۴۰ روز از غاری زیرزمینی در فرانسه بیرون آمدند. این گروه که روز شنبه مکان زندگی ۴۰ روزه خود در این غار را ترک کردند، در مورد تجربیات خود اعلام کردند که بدون ساعت و نور، زمان در غار محل اقامتشان بسیار کند می گذشت. این گروه ۱۵ نفره در حالی انزوای خود خواسته شان در غار لامبرایوس در فرانسه را ترک می کردند که در روشنایی روز و در میان تشویق حاضران، در حالی که برای محافظت از چشم هایشان عینک دودی به چشم زده بودند، غار را ترک کردند.
مارینا لانکون ۳۳ ساله که یکی از ۷ زن شرکت کننده در این آزمایش بود می گوید: «شبیه فشار دادن دکمه توقف بود». اگر چه مارینا می گوید که کاش می توانست چند روز بیشتر در غار بماند اما خوشحال است که بار دیگر باد به صورتش می خورد و از شنیدن صدای آواز خواندن پرندگان در میان جنگل های منطقه پیرنه فرانسه احساس خوشایندی دارد. برای ۴۰ روز و ۴۰ شب، این گروه بدون اینکه احساسی از گذشت زمان داشته باشند و در جریان یک برنامه تحقیقاتی به نام Deep Time، در داخل این غار زیرزمینی زندگی کرده و به گشت و گذار در داخل آن پرداختند. در داخل غار هیچ اثری از نور خورشید وجود نداشته، دما حدود ۱۰ درجه سانتیگراد بوده و رطوبت نیز نزدیک به ۱۰۰ درصد بود.
تیم همچنین هیچ ارتباطی با دنیای بیرون نداشته و با دوستان و خانواده تماسی برقرار نکرده و به طور کلی از اتفاقات دنیای بیرون از غار بی خبر بودند. محققان موسسه Human Adaption که این پروژه ۱.۲ میلیون یورویی را انجام داده اند می گویند که چنین آزمایشی به آن ها کمک خواهد کرد تا بهتر درک کنند که چطور انسان ها با تغییرات شدید در شرایط زندگی و محیط خود کنار می آیند، چیزی که اکنون جهانیان در روزگار شیوع کرونا بهتر می توانند آن را درک کنند. علیرغم زندگی کردن در زیر زمین به مدت ۴۰ روز، برخی از اعضای گروه آزمایش درک خود از زمان را از دست داده و یکی از آن ها برآورد کرد که حدود ۲۵ روز را در داخل غار بوده اند. در تمام این مدت، محققان این پروژه در همکاری با آزمایشگاه هایی در فرانسه و سوییس، الگوهای خواب، تعاملات اجتماعی و واکنش های رفتاری اعضای گروه را از طریق سنسورها تحت نظر داشتند.
یکی از این سنسورها یک دماسنج بسیار کوچک بود که در داخل یک کپسول قرار گرفته و توسط شرکت کنندگان مانند یک قرص بلعیده می شد. این کپسول ها دمای بدن را اندازه گیری کرده و داده ها را به یک کامپیوتر سیار منتقل کرده و در آخر به شکل طبیعی از بدن خارج می شدند. اعضای تیم از ساعت بیولوژیکی بدن خود برای زمان بیدار شدن، خوابیدن، غذا خوردن و بقیه امور استفاده می کردند. آن ها روزهای خود را نه بر اساس ساعات بلکه بر اساس سیکل خوابشان تخمین می زدند. اگر چه شرکت کنندگان به وضوح خسته به نظر می رسیدند، اما دو سوم آن ها اعلام کردند که دوست داشتند مدت بیشتری در زیر زمین بمانند تا پروژه هایی که در جریان اقامتشان آغاز کرده بودند را به پایان برسانند.
بدون نظر