از پنجاه طبقه بالاتر نگاهی به پایین می اندازد و جزیره هایی که طی دو دهه اخیر در ساختن شان نقش داشته در نظرش مانند الماسی می درخشند؛ چالشی بسیار بزرگ که شاید در عمر هر فرد یکبار رخ دهد و علی منصور شانس این را داشت که این چالش را با موفقیت پشت سر بگذارد.
جزیره هایی که به آنها اشاره کردیم نخل جمیرا را تشکیل می دهند؛ مجمع الجزایری به شکل درخت نخل که لوکس ترین هتل ها و سواحل را در خود جای داده اند و تماما توسط انسان ساخته شده اند.
ساخت این مجمع الجزایر که حالا بیش از هشتاد هزار نفر را در خود جای داده زمانی یک پروژه محال به نظر می آمد اما حالا رنگ واقعیت به خود گرفته است.
منصور که مهندس عمران است در سال ۱۹۹۸ میلادی از کانادا به دبی آمد تا به عنوان مهندس مشاور با یکی از شرکت های اماراتی همکاری کند. در سال ۲۰۰۱ که پروژه ساخت این جزیره های مصنوعی آغاز شد منصور از دور روند پیشرفت این پروژه را زیر نظر داشت. خودش در این باره می گوید:
در سال ۲۰۰۲ که تصویر اولین جزیره اقماری از پالم جمیرا منتشر شد بسیار راغب شدم که در مورد آن بیشتر بدانم. این تصاویر زمینی بسیار کوچک را نشان می داد که از دل اقیانوس سر بر می آورد و تبدیل به چندین جزیره می شد. همان موقع بود که تصمیم گرفتم هر کاری می توانم انجام بدهم تا به شرکت مدیریت کننده این پروژه ملحق شوم و نقشی هرچند کوچک در آن داشته باشم.
یکسال بعد منصور به پروژه جمیرا پالم ملحق شد و امروز مدیریت پروژه های مهندسی دریایی نخیل را بر عهده دارد.
ساخت یک شاهکار مهندسی
نکته جالب در مورد این مجمع الجزایر این است که در ساخت پایه آنها از هیچ فولاد یا بتنی استفاده نشده است: در عوض تیم سازنده صرفا از خاک و شن برای ایجاد جزایر استفاده کرده اند و با وجود آنکه دبی در احاطه بیابان های مملو از شن است مقدار شن مورد نیاز برای ساخت این پروژه صرفا از داخل خاک امارات تامین نشد. از طرفی طبق گفته منصور شن های بیابان وقتی درون آب قرار می گیرند آب را به خود می کشند.
به خاطر آنچه گفته شده لازم بود که ۱۲۰ متر مکعب شن از خلیج فارس به داخل امارات انتقال داده شود. همزمان بالغ بر ۷ میلیون تن خاک هم از کوه های هاجر در شمال امارات استخراج شد.
از این خاک برای ساخت آب شکن های هلالی شکلی استفاده شد که ۱۱ کیلومتر به داخل آب کشیده می شدند و کارشان حفاظت از جزایر در برابر موج های بزرگ و بادهای سنگین بود. شرکت نخیل که پروژه ساخت پالم جمیرا را بر عهده داشته در این باره می گوید با خاک و شن مورد استفاده در این پروژه میتوان دیواری به ارتفاع ۲ متر را سه بار دور تا دور زمین کشید.
این جزیره ۵۶۰ هکتاری ب قدری بزرگ است که منصور و تیم همکارانش از تکنولوژی هدایت ماهواره ای برای ساخت قسمت های برگی شکل آن استفاده می کردند.
منصور که یک غواص حرفه ای هم هست باید همراه با پنج تن دیگر از همکارانش مرتبا به داخل آب شیرجه می زد تا سطوح مختلف خاک زیر آب و کیفیت کار را بررسی می کرد. که این روند بررسی نیز مدت ۱۰ هفته به طول انجامید.
در ۲۰ سالی که از ساخت مجمع الجزایر پالم جمیرا می گذرد تنها راه دیدن آن سوار شدن بر هلیکوپتر و عبور از فراز آنها بوده است حالا اما بازدیدکنندگان می توانند از طبقه آخر برج ۵۲ طبقه نخیل که نمایی ۳۶۰ درجه از جمیرا پالم را پیش رویشان قرار می دهد به این جزایز نگاه کنند.
این نتیجه اهمیت دادن به مملکت و مردم کشوره حالا دو ساعت اونورتر… دیگه نگم برات!!! ???
مقاله خیلی خوبی بود. لطفاً در مورد این جزیره و قیمت خانه ها بیشتر مطلب بزارید.