از سال ۱۹۵۷ میلادی همه ساله هفته ی آخر سپتامبر به عنوان هفته جهانی ناشنوایان نامگذاری شده است و به کشورها اختیار داده شده یکی از روز‌های هفته ی مذکور را در کشور خود به نام روز جهانی ناشنوایان نام گذاری کنند.
نامگذاری این هفته مصادف با هفته ی آخر سپتامبر، گرامیداشت سالروز فوت «دکتر شرایر» است. وی اولین رئیس ناشنوای فدراسیون ناشنوایان و دانشگاه گالوت بود.
نخستین بار در سال ۱۹۵۱ و در شهر رم ایتالیا بود که فدراسیون جهانی ناشنوایان به عنوان نهادی غیر دولتی برای حمایت از ناشنوایان تشکیل و به رسمیت شناخته شد. هدف از تشکیل این فدراسیون که بیش از ۱۳۰ کشور جهان در آن عضو هستند، احقاق حقوق ناشنوایان، شناسایی و بهبود مشکلات و موانع بر سر زندگی روزانه آن ها و نیز فراهم آوردن شرایط تحصیل، اشتغال و زندگی برابر با سایر افراد جامعه است.
در ایران نیز از سال ۱۳۸۰ که شورای فرهنگ عمومی، با پیشنهاد روز ۸ مهرماه به عنوان روز جهانی ناشنوایان در ایران موافقت کرد، تا کنون این مراسم برگزار می شود. در این هفته مراسم و جشن هایی از سوی انجمن بین المللی ناشنوایان با همکاری فدراسیون اتحادیه های ناشنوایان و همچنین اتحادیه اروپایی ناشنوایان در سراسر جهان برگزار می شود.
با چند حقیقت خواندنی درباره ی زبان اشاره همراه باشید.
به گفته ی فدراسیون جهانی ناشنوایان، ۷۰ میلیون نفر در دنیا برای برقراری ارتباط از زبان اشاره استفاده می کنند. این تنها وسیله ای است که ناشنوایان از طریق آن احساسات خود را بیان می کنند.
همه ی زبان ها تاریخچه ای خواندنی دارند. در مورد زبان اشاره هم حقایق جالبی وجود دارد.
۱- زبان اشاره در همه ی کشورها یکسان نیست. بیشتر کشورها زبان اشاره ی مخصوص به خودشان را دارند یا از یک زبان اشاره ی مشترک با گویشی متفاوت استفاده می کنند.
۲- زبان اشاره هم قواعد دستوری مشخصی دارد. مثلاً برای بیان صحیح یک جمله ی سؤالی، ابروها باید شکل خاصی بگیرند. وقتی فرد سؤالی از نوع چه کسی، کجا، چه، چرا و چه زمانی می پرسد، ابروها باید پایین بمانند. اگر سؤال از نوع بله/ خیر باشد، ابروها باید بالا بروند.
۳- آسیب مغزی به همان شکلی که در مورد زبان های گفتاری وجود دارد، به درک زبان اشاره هم لطمه می زند. فردی که دچار آسیب مغزی شده شاید بتواند زبان اشاره را اجرا کند، اما نمی تواند آن را به شکل دستوری صحیح بیان کند.
۴- در زبان اشاره تنها از علائم برای برقراری ارتباط استفاده نمی شود. این زبان از حالت های چهره، حرکت و محل قرار گیری دست ها، تکان دادن سر و دست و زبان بدن، برای برقراری ارتباط استفاده می کند.
۵- در زبان اشاره ی آمریکایی حروف الفبا با یک دست نشان داده می شوند. اما در زبان اشاره ی آلمانی و انگلیسی از هر دو دست برای این کار استفاده می شود.
۶- در زبان اشاره همه ی علائم مربوط به زنان (مثل همسر، دختر و غیره) در نزدیکی فک بیان می شوند. اما علائم مربوط به مردان (مثل پدر، پسر و غیره) در نزدیکی پیشانی اجرا می شوند.
۷- افراد ناشنوا برای خطاب کردن دیگران اغلب از یک علامت اسمی استفاده می کنند. این علائم اسمی مختص به هر کس هستند و با استفاده از آن ها دیگر نیازی به اجرای نام کامل فرد با دست ها نیست. وقتی با یک فرد ناشنوا آشنا می شوید باید علامت اسمی خود را به او بگویید.
۸- هر علامتی از پنج جزء تشکیل می شود. هر تغییری در آن ها تمام معنای علامت را تغییر می دهد.
۹- جهت کف دست ها می تواند تمام معنای علامت را تغییر دهد.
۱۰- دو بار انجام یک حرکت دست می تواند معنای جداگانه ای داشته باشد.
بدون نظر