با هر متر و معیاری که حساب کنیم باید بگوییم که حسن یزدانی گل کاشت. او فوق العاده بود؛ جسور، بی باک، قدرتمند، فرز و سریع، بااخلاق، تکنیکی و هر صفت مثبت دیگری که برای این ورزش طاقت فرسا و نفس‌گیر قابل استفاده باشد زیبنده ی این اعجوبه ی کشتی است.
ولی ویژگی خاصی که بیش از همه ی این ها باید از آن یاد کرد این است: او توان این را داشت که بعد از سه شکست پیاپی در مقابل دیوید تیلور امریکایی (دو بار در بازی های جهانی و یک بار هم همین چند هفته پیش در بازی های المپیک) بار دیگر در مقابل این کشتی‌گیر قدرتمند قرار بگیرد و این بار دیگر او را مغلوب کند.
این ویژگی‌ای است که متاسفانه خیلی از ما ایرانی ها نداریم و کافیست یک یا نهایت دوبار به مقصودمان نرسیم تا دست از تلاش برداریم. اما همین ویژگی ثابت قدمی است که حسن یزدانی را از خیلی های دیگر متمایز می کند.
کشتی با تیلور یک کشتی عادی نبود؛ حسن یزدانی، کشتی گیری که اغلب حریفانش را در کمتر از ۶ دقیقه شکست می داد، در سال ۲۰۱۷ از دیوید تیلور با ضربه ی فنی شکست خورده بود! البته خیلی ها معتقدند به خاطر این که یزدانی برای اولین بار در یک وزن بالاتر کشتی می گرفت، به شرایط خاص آن وزن عادت نکرده بود.
این را بگذارید کنار باخت المپیک در حالی که تنها ۱۶ ثانیه با دومین مدال طلای المپیکش فاصله داشت و همچنین کُری‌خوانی‌های گاه و بیگاه دیوید تیلور در شبکه های اجتماعی و البته جدال چند دهه ایِ ایران و امریکا در عرصه سیاست. همه ی این ها را که بگذاریم کنار هم، تازه آن فریاد غرش‌آسای پس از برد مقابل دیوید تیلور را در بازی های جهانی اسلو درک می کنیم.
و حالا پس از بازگشت به دیار خود، حسن یزدانی، یل جویبار، در زادگاهش مورد استقبال شگفت انگیز همشهری ها قرار گرفته آن هم زیر بارش شدید باران و شرایط نه چندان مساعد جوی.
جویباری ها که چندین روز برای بازگشت حسن یزدانی لحظه شماری می کردند، استقبالی چنان پرشور از حسن یزدانی و دیگر کشتی گیران جویباری به عمل آوردند که تا مدت ها در خاطره ها خواهد ماند. آن ها به یزدانی نشان دادند که کسی که تا آخرین نفس بجنگد، چه ببرد، چه ببازد در هر حال برنده است.
کاشکی ما هم اونجا بودیم
.
.
.
ولی واقعا پهلوان دست مریزاد گل کاشتی