بدترین و دردناک ترین شیوه مردن کدام است؟ تشنگی، صندلی الکتریکی یا به صلیب کشیدن؟

اغلب مردم دوست ندارند در موردش صحبت کنند اما همه ما روزی خواهیم مرد. و مانند هر چیز دیگری، برخی روش های مرگ بهتر از روش های دیگر است یا دستکم کمتر ناخوشایندتر. واقعیت این است که اگر خوش شانس باشید، آخرین روزهایتان را در رختخواب خواهید گذراند، در حالی که عزیزانتان دور شما هستند و با خوردن داروهای مُسکن سرتان را بر بالین گذاشته اید. نکته جالب دیگر در مورد پزشکی و داروهای مدرن این است که حتی امروزه می توانیم به شکلی بدون درد و نگرانی به زندگی خود پایان دهیم. این یک سوی طیف و بخش قابل تحمل مرگ است اما بقیه آن چندان خوشایند نیست.

بدون شک مطالعه در مورد حس مرگ دشوار است زیرا اکثر قریب به اتفاق کسانی که مرگ را تجربه کرده اند دیگر در میان ما نیستند تا در مورد تجربه مرگ به ما بگویند. اما این موضوع باعث نشده دانشمندان سعی نکنند از روی اطلاعاتی که از محدودیت های بدن انسان و مقاومت مان در برابر درد، آسیب جسمانی و محرومیت دارند، در مورد مرگ پیش بینی و نظریه پردازی کنند. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با بدترین و دردناک ترین روش های مرگ بر اساس یافته های علمی آشنا کنیم.

۱۰- مرگ در اثر گرسنگی

جای تعجب ندارد که مردن در اثر گرسنگی بسیار ناخوشایند و دردناک است. مردن در اثر گرسنگی بسیار سخت رخ می دهد و به همین دلیل فرآیند مرگ بسیار طولانی می شود. طی میلیون ها سال، بدن انسان با گرسنگی و قحطی و خشکسالی سازگار شده و در صورتی که غذایی برای خوردن وجود نداشته باشد تا یک نقطه ی خاص خود را با این کمبود هماهنگ می کند. در مواجهه با گرسنگی، بدن برای تامین انرژی خود شروع به سوزاندن چربی ها می کند. وقتی چربی ها به پایان رسیدند نوبت به سوزاندن ماهیچه ها می رسد و در نهایت دیگر چیزی برای تامین انرژی باقی نمی ماند. کمبود شدید ویتامین ها و املاح  معدنی به تضعیف شدید سیستم ایمنی بدن منجر می شود و همین موضوع است که در نهایت به زندگی شما پایان می دهد و نه خودِ گرسنگی زیرا در این شرایط دیگر بدن توانی برای مقابله با بیماری ها نداشته و کوچکترین عامل بیماری زا می تواند به زندگی شما پایان دهد.

در صورتی که عفونتی به بدن شما نفوذ نکند، با یک دوره طولانی خستگی و سستی روبرو خواهید شد که ناشی از کاهش سطح الکترولیت ها در بدن است که به سکته قلبی در نتیجه تجزیه بافت هاست و این یعنی اینکه بدن در نهایت به خوردن قلب شما روی می آورد. در مراحل پایانی مرگ از گرسنگی شاید حتی احساس گرسنگی هم نکنید زیرا تحقیقات نشان داده کسانی که در آستانه مرگ قرار دارند، به ویژه در اثر بیماری های لاعلاج، وارد یک حالت متفاوت از گرسنگی می شوند که بدن سنسورهای مربوط به احساس گرسنگی را خاموش می کند.

۹- مرگ در اثر تشنگی

همیشه به ما گفته شده است که بیشتر آب بنوشیم و برای این کار نیز دلیل خوبی وجود دارد. بدن انسان بدون آب ویرانه ای بیش نیست. حدود ۶۰ درصد از بدن انسان از آب تشکیل شده و همین آب است که بدن شما را تازه و شاداب نگه می دارد. همچنین همین آب است که به جریان خون در بدن و پاک کردن آن از مواد سمی خطرناک کمک می کند. با کاهش سطح آب بدن، سلول ها شروع به کوچک شدن و چروکیدن کرده زیرا بدن مایعات داخل آن را به سمت جریان خون پمپاژ می کند. شوربختانه سلول های مغزی نیز شامل این سلول ها می شوند و وقتی سلول های مغزی نیز کوچک و چروکیده می شوند باید منتظر خبرهای بسیار بدی باشد. کاهش آب سلول ها باعث می شود که نتوانند به درستی عمل کنند و بدین ترتیب فرد دچار گیجی، توهم، سردرد، کما و در نهایت مرگ می شود زیرا بدن نمی تواند عملکرد طبیعی خود را ادامه دهد.

در شرایطی که حجم مغز در داخل جمجمه رو به کاهش است، رگ های خونی که آن را به کاسه سر متصل کرده اند نیز جدا شده که درد و خونریزی را در پی دارد. یکی پس از دیگری، اندام های داخلی از کار می افتند. ابتدا کلیه ها کارشان متوقف می شود و با توجه به اینکه کلیه ها سیستم فیلتراسیون بدن هستند، از کار افتادن آن ها بدترین خبر ممکن است. هر گونه ماده سمی و زباله ای که معمولاً از طریق ادرار خارج می شد، در بدن مانده و سطح آن رفته رفته افزایش می یابد، مواد سمی کم کم در خون و زیر پوست انباشته می شوند. ماهیچه ها به شکلی دردناک و غیرقابل کنترل منقبض می شوند و ارگان ها با کاهش سطح خون در بدن، از کار می افتند. در برخی موارد، این فرآیند ممکن است تا دو هفته نیز طول بکشد که بسیار دردناک و ناخوشایند است.

۸- مرگ در اثر قطع شدن سر

در اینجا نگاهی ترسناک به دنیای تاریک اعدام می اندازیم، آن هم از نوع گردن زدن. در مدرسه به ما یاد داده اند که سری که به تازگی قطع شده می تواند برای مدتی به اتفاقات اطرافش آگاه بماند و این موضوع حقیقت دارد. اما سوال این است که این آگاهی چقدر پس از قطع شدن سر ادامه دارد؟ دکتر بوریوکس در سال ۱۹۰۵ توانسته به نحوی با یک سر قطع شده ارتباط برقرار کند و این ارتباط را چنین توصیف می کند: «صورت کاملاً آرام شد، پلک ها در حالت نیمه بسته روی کره چشم قرار گرفتند به طوری که تنها بخش سفید ملتحمه قابل دیدن بود… آنگاه بود که با صدایی بلند و قوی فریاد زدم: لنگویل! پلک هایش را دیدم که به آرامی باز شدند بدون هیچگونه انقباض تشنجی… سپس چشم های لانگویل به شکلی بسیار دقیق روی من متمرکز شده و مردمک ها خود را ثابت نگه داشتند». دکتر بوریوکس سه بار این فریادها را تکرار کرد و تنها بار سوم بود که سر مرد اعدام شده به او واکنشی نشان نداد.

اگر این ماجرا واقعیت داشته باشد پس سر انسان بیش از ۳۰ ثانیه پس از قطع شدن نیز همچنان اتفاقات اطرافش را درک می کند. برخی محققان بر این باورند که با در نظر گرفتن کاهش شدید فشار خون، عدد ۳ تا ۵ ثانیه دقیق تر است. اما ۳ تا ۵ ثانیه بدون بدون نیز همچنان زمانی طولانی و قابل توجه است. البته این اتفاق زمانی رخ می دهد که سر انسان به سرعت و یکباره قطع شود. در مورد گردن زدن با تبر، اغلب اوقات باید چندین ضربه به گردن وارد شود تا سر به طور کامل قطع گردد. بدون توجه به اینکه هوشیاری چقدر ادامه دارد، دانشمندان بر سر این موضوع توافق دارند که گردن زدن، هر چقدر هم که سریع و تر و تمیز باشد، دردی بسیار هولناک را در لحظه های آخر به فرد متحمل می کند.

۷- مرگ در اثر تزریق مواد کشنده

در ۴۰ سال گذشته، از زمانی که مجازات مرگ بار دیگر در سال ۱۹۷۶ در ایالات متحده قانونی شد، دولت آمریکا دستکم ۱,۵۰۰ نفر را اعدام کرده است. بدون در نظر گرفتن این که چقدر اعدام با تزریق مواد کشنده را غیرانسانی می دانید، مدافعان این روش اعدام می گویند که چنین روشی بسیار انسانی تر از گردن زدن و دیگر روش های اعدام در دیگر نقاط جهان است. اما شاید در واقعیت چنین نباشد زیرا تحقیقات نشان می دهد که اعدام با تزریق مواد کشنده بسیار بیرحمانه تر و دردناک تر از آن چیزی است که در کتاب ها آمده است. در اعدام های اینچنینی از سه ماده سمی استفاده می شود: سدیم تیوپنتال (برای بیهوش کردن)، پانکرونیوم بروماید (برای فلج کردن) و پتاسیم کلراید (برای کشتن) فرد اعدامی. موضوع این است که اگر چه تزریق این سه ماده شبیه یک روش درمانی است اما قوانین خاصی در مورد آن وجود ندارد.

هیچ مطالعه ای، آزمایش میدانی یا دُز استانداردی برای اینکه اطمینان داشت همه چیز خوب و بی نقص پیش می رود وجود ندارد. گمان می رود که در برخی از افراد دُز تزریق شده سدیم تیوپنتال بسیار کمتر از حدی است که باید باشد و بیشترین مقداری که تزریق می شود تنها دو برابر بیشتر از مقداری است که برای کشتن یک حیوان کوچک اندام کافی است. این بدان معناست که اگر فلج می شوند اما افراد ممکن است همچنان نیمه هوشیار باشند در حالی که دو ترکیب کشنده دیگر آن ها را آرام آرام خفه کرده و قلبشان را از کار می اندازد، فرآیندی که بسیار دردناک است. شاهدان عینی گزارش داده اند که در مواردی شاهد ناله کردن، به خود پیچیدن یا حتی تلاش اعدامی برای بلند شدن از روی صندلی بوده اند.

۶- مرگ با صندلی الکتریکی

در صورت کمبود داروهای تزریقی کشنده، برخی به بازگرداندن صندلی های الکتریکی فکر می کنند که البته تفکر بسیار ترسناکی است. حتی اگر همه چیز خوب و طبق برنامه پیش برود نیز کسی نمی تواند این موضوع را منکر شود که اعدامی در واقع آنقدر پخته می شود تا بمیرد. در شرایطی که جریان برق وارد بدن می شود، قلب از کار می افتد، خون به جوش می آید و سیستم عصبی از کار می افتد که به خفگی منجر می شود. بدن ورم کرده و خون داغ به جوش آمده از هر روزنه ای در بدن بیرون خواهد زد به طوری که گاهی اوقات چشم ها از حدقه بیرون زده و پوست شکافته خواهد شد. دمای بدن چنان بالاست که گوشت پخته و ممکن است از استخوان جدا شود و بیفتد. البته این در صورتی است که خوش شانس باشید.

اگر خوش شانس نباشید، ممکن است ولتاژ آنقدر قوی نباشد که شما را بکشد یا دستکم این کار را سریع انجام ندهد. مواردی بوده است که این فرآیند تا ۱۰ دقیقه طول کشیده است که پختن آرام بدن است. از آنجایی که جریان برق باعث می شود فرد نتواند حرکات خود را کنترل کرده یا صحبت کند، آن ها در سکوت می پزند، در حالیکه آهنوز هوشیارند. در حالی که داروهای تزریقی سمی رو به کاهش گذاشته اند، برخی ایالت ها واقعاً به بازگرداندن صندلی های الکتریکی فکر می کنند. اگر چنین باشد شاید بهتر این است که به دوران گیوتین بازگردیم.

۵- مرگ در اثر به صلیب کشیده شدن

تا جایی که به روش های اعدام باز می گردد، به صلیب کشیدن شاید یکی از مشهورترین انواع آن باشد که البته جای خنده ندارد. بسیاری از ما به صلیب کشیدن شدن را یک نماد سمبلیک می دانیم اما واقعیت این است که به صلیب کشیدن یک روش شکنجه و اعدام بسیار هولناک و بیرحمانه بوده است. بدون شک همه یک تصویر ذهنی قوی از به صلیب کشیدن دارند اما دلیل اصلی مرگ در این روش کمتر شناخته شده است. اگر چه فرو کردن میخ در دستان افراد و رها کردنشان در تپه های دوردست چندان خوشایند نیست، دلیل اصلی مرگ در بسیار از افراد به صلیب کشیده شده، خفگی بوده که به هیچ عنوان خوشایند نیست.

در ابتدا، وقتی فرد به صلیب دوخته می شود، آن ها با پیروزی از غریزه شان سعی می کنند تا فشار را روی دست ها و پاهای میخکوب شده متعادل کرده و سعی کنند کمتر به آن ها فشار وارد کنند. اما وقتی قدرتشان به پایان برسد، دست ها و پاها در رفته و سینه آویزان می شود. این موضوع باعث می شود که نفس کشیدن بسیار دشوار باشد و سطح دی اکسید کربن در بدن چنان بالا می رود که دیگر اکسیژنی در بدن یافت نمی شود هر چند فرد تلاش می کند نفس بکشد. این فرآیند ممکن است ساعت ها یا شاید روزها به طول بنجامد. در واقع در آن دوران برخی به قربانیان رحم کرده و پاهایشان را می شکستند تا دوره رنجشان کوتاه تر باشد.

۴- مرگ در اثر کاهش فشار در بدن

در سال ۱۹۸۳، چهار غواص در سکوی نفتی بایفورد دلفین در داخل یک محفظه کاهش فشار  بودند وقتی کاهش فشار از کنترل خارج شد. در کمتر از یک ثانیه فشار از ۹ اتمسفر به یک اتمسفر رسید. تاثیری که این کاهش فشار ناگهانی روی یکی از غواص ها داشت بسیار ویرانگر بود. همه چیز در بخش های قفسه سینه و شکمی فرد، از جمله ستون فقراتش، به سرعت از بدن بیرون زد و ۳۰ فوت به سمت بیرون پرت شد. سینه، ارگان ها و نای او روی دیواره محفظه فشار پخش شده بودند. کاهش شدید و یکباره فشار باعث به جوش آمدن خون شده و کالبد شکافی نیز مقادیر زیادی چربی را در خون غواص نگون بخت یافته که در فرآیند جوشیدن از خونش بیرون انداخته شده بود. نکته دلگرم کننده در ماجرای بایفورد دلفین این بود که این مرگ بسیار سریع رخ داد اما خدمه پرواز سایوز-۱۱ روسیه همینقدر نیز خوش شانس نبودند.

زمانی که تیم فضایی روسی در سال ۱۹۷۱ بار دیگر وارد جو زمین شدند، یکی از درزگیرها خراب شده و کاهش فشار شدیدی در داخل کابین رخ داد. هر مقدار گازی که در داخل ریه های خدمه گیر افتاده بود ورم کرده و به بافت های ظریف ریه صدمه می زد، به ویژه اگر قربانیان به صدای غریزه شان گوش داده و نفسشان را حبس کرده بودند. تیم فضانوردان روسی احساس می کردند که ضربه های محکم به سینه آن ها وارد شده است و نمی توانستند نفس بکشند. گاز تجزیه شده در خون این افراد به حباب تبدیل شده و وارد سیستم گردش خون می شد که درد شدیدی و قطع شدن جریان خون را در پی دارد که به انقباض و تشنج های ماهیچه ای شدید در آن ها منجر شده است. وقتی فضاپیمای آن ها به زمین رسید، همه خدمه روسی در اثر خفگی مرده بودند.

۳- مرگ در اثر سوختن

همه شما با سوال های «ترجیح می دهید این یا آن» مواجه شده اید، اینطور نیست؟ اگر کسی به شما گزینه مردن در اثر سوختن یا مردن در اثر منجمد شدن را داد به شما اکیداً توصیه می کنیم که منجمد شدن را انتخاب کنید. نژاد انسان به روش های ناخوشایند بسیاری برای کشتن دیگری از طریق سوزاندن دست یافته است، از سوزاندن با بستن به یک تیرک چوبی گرفته شده تا زنده کباب کردن در داخل گاوهای برنجی. البته برخی ها نیز بوده اند که در حوادث طبیعی آتش سوزی مرده اند. در حالی که هر کدام از این روش های مرگ تفاوت هایی با هم دارند، می توانید مطمئن باشید که هیچ کدام خوشایندترین مرگ نیست.

اگر خوش شانس باشید، دودهای سمی ناشی از آتش کارتان را بسازند و در آتش سوزی های خانگی، ۷۵ درصد از افراد بیشتر به خاطر مسمومیت با مونوکسید کربن می میرند تا به خاطر سوختن. در حالی که شاید مردن در اثر خفگی و مسمومیت، قبل از زنده زنده سوختن یک موهبت و لطف به نظر می رسد اما علت اصلی گیر افتادن افراد در آتش ها همین خفگی و مسمومیت است زیرا دودهای سمی فرد را بیهوش می کنند قبل از اینکه بتواند از رختخواب بیرون بیاید. اما جایی که علت مرگ تماس شعله های آتش با پوست باشد، نتایج بسیار هولناک تر خواهد بود. دست زدن به کتری داغ روی گاز را تصور کنید، حتی اگر با سرعتی نجومی نیز دستتان را به سمت عقب بکشید نیز درد آن بسیار ناخوشایند است. اکنون تصویر کنید که نتوانید دستتان را عقب بکشید.

به محض اینکه شعله ها به پوست نزدیک شوند این درد بسیار شدید را حس خواهید کرد، اعصاب تحریک شده و گوشت و پوست شروع به کباب شدن می کنند، اتفاقی که باعث می شود گیرنده های درد فعال تر و حساس تر شوند تا شما را وادار به فرار از این موقعیت خطرناک کنند. بعد از مدت کوتاهی، بالاترین سطح پوست که حساس ترین اعصاب را در خود دارد سوخته و از بین می رود و درد عمیق تر و غیرقابل تحمل تری جای درد قبلی را می گیرد. بدون شک آنقدر زنده می مانید که بوی کباب شدن بدنتان را حس کنید. در نهایت قربانی در اثر از دست رفتن خون و مایعات بدن و از کار افتادن قلب، می میرد.

۲- مرگ در اثر تشعشعات هسته ای

علیرغم چیزهایی که ممکن است در فیلم ها دیده باشید، قرار گرفتن در معرض تشعشعات هسته ای به یک مرگ بسیار طولانی و دردناک منجر می شود. فرآیند واقعی که نشانه های مسمومیت با تشعشعات هسته ای را ایجاد می کند، توانایی تشعشعات یونیزه شده برای از هم دریدن اتم ها و مولکول هاست که آن ها را بسیار بی ثبات و واکنشی می کند که البته اتفاق اصلاً خوبی نیست. شدت نشانه های مسمومیت اتمی به دُز و نوع تشعشع بستگی دارد. دُزهای کوچک باعث احساس دل پیچه، تهوع، سردرد، تب و جوش های پوستی می شود اما وقتی دُز تشعشع کمی بالاتر باشد، سلول ها ترکیده که باعث مرگ گلبول های سفید و قرمز می شود.

این به معنای کاهش قدرت سیستم ایمنی بدن، خونریزی شدید و کاهش خون بدن می شود در حالی که تعداد گلبول های قرمز و سفید و پلاکت به شدت افت می کند. در دُزهای بسیار بالا، پوست قرمز شده و تاول می زند و کم کم فاسد می شود، خطر آسیب به سیستم عصبی بیشتر می شود که رعشه و حملات عصبی را در پی دارد. تهوع و سردرد از کنترل خارج شده و ارتباط بین خون و مغز استخوان مختل می شود. بدون شک در صورت بالا بودن دُز تشعشع هسته ای، در این مرحله خواهید مرد. این اتفاقات زمانی است که تشعشع هسته ای شدید اما کوتاه مدت باشد. در صورتی که برای مدت طولانی تر در معرض مقادیر کمتر تشعشعات هسته ای قرار بگیرید، احتمال ابتلا به سرطان افزایش یافته و تشعشعات هسته ای باعث ایجاد تغییرات فیزیکی در دی ان ای شما می شوند.

۱- مرگ در اثر نیش زنبورها

این روش مرگ در واقع شکنجه ای به نام اسکافیزم (Scaphism) یا «قایق ها» بوده که روش اعدام در دوران باستان توسط ایرانیان و برخی گروه های دیگر بوده است، شکنجه ای که بیشترین رنج و درد را پیش از مرگ به فرد متحمل می کند. تنها توصیفی که از این نوع شکنجه داریم توسط یونانی ها روایت شده است که دشمن خونی ایرانیان بودند و به همین خاطر نمی توانیم مطمئن باشیم که این روش شکنجه و اعدام چگونه بوده است یا اینکه آیا یونانیان در توصیف این روش خلاقیت خود را به کار گرفته اند یا خیر. تنها چیزی که می دانیم این است که این روش شکنجه و اعدام بسیار دردناک و هولناک بوده است. قربانی در داخل دو قایق روی هم قرار گرفته یا دو تنه درخت خالی شده قرار می گرفت و تنها سر، دست ها و پاهایش بیرون باقی می ماند. سپس به زور در دهان او شیر و عسل ریخته می شد تا جایی که فرد به اسهال شدید مبتلا می شد.

در این مرحله، مقدار بیشتری شیر و عسل روی بدنش ریخته می شد، به ویژه روی چشم ها، دهان و اندام های تناسلی، تا حشرات را به سمت او بکشانند. ایده این شکنجه این بود که قایق یا تنه های درخت پر از شیر، عسل و مدفوع شده که باعث می شود حشرات به آن جذب شده و در شرایطی که فرد را نیش می زنند و وارد بدن او می شوند تای اینکه داخل قایق یا تنه درخت به یک کلونی بزرگ از حشرات تبدیل می شود و شکنجه ای بسیار دردناک به فرد متحمل می شود. البته در مورد اینکه حشرات به درون بدن فرد نقب می زنند یا اینکه تنها فرد از وز وز آن ها دیوانه می شود اجماعی وجود ندارد اما می توان با اطمینان گفت که زخم های زیادی روی بدن فرد ایجاد شده که به تعفن و قانقاریا منجر می شوند. این شکنجه برای مدت طولانی ادامه دارد تا اینکه مرگ در اثر کمبود آب، گرسنگی، خستگی و شوک عفونی رخ می دهد.